บทที่ 28

ณ จวนตระกูลหลิน

ในห้องโถงใหญ่ของจวนตระกูลหลิน หลินเจิ้นกั๋วและ ฮูหยินหลิน นั่งอยู่ด้วยกันท่ามกลางบรรยากาศที่ควรจะเต็มไปด้วยความยินดี หลังจากที่ได้รับข่าวเรื่องพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้ แต่สีหน้าของทั้งสองกลับดูเหมือนมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสุขนั้น

นายท่านหลินนั่งกอดอกอยู่ที่เก้าอี้ตัวใหญ่ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มจางๆ แต่อีกมุมหนึ่งของดวงตาแฝงความกังวลอยู่ลึกๆ ขณะที่ฮูหยินหลินนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกสับสนใจ เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ หลังจากความเงียบปกคลุมห้องมาสักพัก

“ท่านพี่...ท่านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้หรือเจ้าคะ?” ฮูหยินหลินถามขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน แม้จะพยายามเก็บซ่อนความกังวล แต่ในน้ำเสียงนั้นก็แฝงความห่วงใยชัดเจน

นายท่านหลินหันมามองภรรยาของตน ก่อนจะถอนหายใจยาว “ข้าไม่อาจปฏิเสธได้ว่า นี่เป็นเกียรติสูงสุดสำหรับตระกูลเรา พระราชทานสมรสจากฮ่องเต้เช่นนี้...ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน”

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าก็ยินดีเช่นกัน” ฮูหยินหลินพยักหน้า “แต่อีกใจหนึ่ง...ข้าก็อดห่วงลูกสาวของเราไม่ได้” เธอกล่าวอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเธอหันไปมองประตูห้องที่ลูกสาวของตนเพิ่งจากไปหลังจากฟังข่าว “ซิงเอ๋อร์ของเรา...นางจะรู้สึกอย่างไรบ้าง ข้ากลัวเหลือเกินว่านางจะยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องเช่นนี้”

นายท่านหลินพยักหน้าเห็นด้วย “ข้าก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน ฮูหยิน...ข้ารู้ว่าซิงเอ๋อร์มีความสามารถมาก และนางก็เป็นคนที่เข้มแข็ง แต่นางก็ยังเป็นลูกสาวของเรา นางอาจจะไม่เคยคาดคิดว่าเรื่องการแต่งงานจะมาเร็วเช่นนี้ โดยเฉพาะการสมรสกับแม่ทัพอวิ๋นเฟยหลง”

ฮูหยินหลินหันไปสบตากับสามีของเธอ “แม้ว่าท่านแม่ทัพอวิ๋นจะเป็นชายที่มีความสามารถและชื่อเสียงดีงาม แต่ข้าก็กลัวว่าลูกสาวของเราจะรับมือกับสิ่งนี้ได้ยาก...ซิงเอ๋อร์ของเราเป็นคนที่รักอิสระ นางจะรู้สึกเช่นไรเมื่อรู้ว่านางต้องแต่งงานกับคนที่นางไม่ได้เลือกเอง”

นายท่านหลินฟังแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่เคร่งขรึมขึ้น “ถึงอย่างนั้น เราเองก็ไม่อาจฝ่าฝืนพระราชโองการได้ แม้ข้าจะห่วงซิงเอ๋อร์เช่นกัน แต่หน้าที่ของเราคือต้องทำตามพระประสงค์ของฝ่าบาท”

ฮูหยินหลินพยักหน้าเห็นด้วย แม้ในใจของเธอจะยังคงมีความกังวลอยู่ก็ตาม “ข้ารู้ว่าพระราชโองการเป็นสิ่งที่พวกเราไม่อาจปฏิเสธได้ แต่ข้าก็อยากจะรู้ให้แน่ชัดว่า...ซิงเอ๋อร์ของเรารู้สึกเช่นไร ข้าไม่อยากให้ลูกของเราต้องทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้”

นายท่านหลินหันไปมองภรรยาของตนด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น “ข้าเข้าใจที่เจ้าพูด และข้าก็ห่วงซิงเอ๋อร์เช่นกัน แต่ข้าเชื่อว่าลูกสาวของเราเข้มแข็งพอที่จะรับมือกับเรื่องนี้ได้ นางเป็นคนฉลาดและมีความสามารถเกินกว่าที่เราคิด ข้าเชื่อว่า...ไม่ว่านางจะรู้สึกเช่นไร นางจะหาทางรับมือกับมันได้”

ฮูหยินหลินถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกกังวลในใจ “ข้าเพียงหวังว่าลูกจะมีความสุข ไม่ว่าทางใดก็ตาม”

หลังจากที่ทบทวนความรู้สึกกันอยู่พักหนึ่ง ฮูหยินหลินจึงตัดสินใจที่จะไปพูดคุยกับหลินเข่อซิงตรงๆ เธอรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องถามลูกสาวของเธอว่านางรู้สึกอย่างไรกับเรื่องการสมรสพระราชทานนี้

ในยามเย็น ฮูหยินหลินเดินไปที่ห้องของลูกสาว เมื่อเคาะประตูเบาๆ ก็ได้ยินเสียงตอบรับจากภายในห้อง “...เข้ามาได้เจ้าค่ะ”

ฮูหยินหลินเปิดประตูเข้าไปพบกับหลินเข่อซิงที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง นางมีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มออกมาเมื่อเห็นมารดา

“ซิงเอ๋อร์ ลูกแม่...” ฮูหยินหลินนั่งลงข้างๆ ลูกสาวของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “แม่รู้ว่าลูกคงต้องตกใจไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้”

หลินเข่อซิงยิ้มเจื่อนๆ “ข้าไม่อาจปฏิเสธได้เลยเจ้าค่ะ ว่าข้าตกใจจริงๆ ไม่คิดว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้”

“ลูกคิดเห็นอย่างไรบ้าง?” ฮูหยินหลินถามต่อ ขณะที่มือของเธอจับมือของหลินเข่อซิงไว้เบาๆ “แม่อยากรู้ว่าลูกรู้สึกเช่นไรกับเรื่องนี้”

หลินเข่อซิงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองมารดา “ท่านแม่...ข้ารู้ว่าการแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญ และการที่ข้าได้รับพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้เช่นนี้ถือเป็นเกียรติใหญ่หลวง แต่ข้า...ก็ยังไม่รู้เลยว่าข้าจะต้องทำอย่างไรต่อไป”

“ลูกไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้ในทันที” ฮูหยินหลินกล่าวอย่างอ่อนโยน “แม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ใหญ่หลวงเกินกว่าจะตัดสินใจได้ในตอนนี้ แม่แค่อยากให้ลูกรู้ว่า...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่กับพ่อจะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ”

หลินเข่อซิงยิ้มออกมาบางๆ ใจของนางรู้สึกอบอุ่นขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของมารดา “ข้ารู้เจ้าค่ะ ท่านแม่ ข้าจะพยายามทำสิ่งที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้ข้าคิดว่าข้าต้องให้เวลาแก่ตัวเองสักหน่อย”

“แม่เข้าใจ” ฮูหยินหลินตอบพร้อมยิ้มอ่อน “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่เชื่อว่าลูกจะหาทางรับมือได้...ลูกเป็นคนที่เข้มแข็ง และแม่ก็เชื่อว่าลูกจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดี”

ใครเลยจะล่วงรู้ว่าภายในใจของหลินเข่อซิงนั้น 'กรี๊ดดด ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะง่ายดายถึงเพียงนี้ ในที่สุด เราก็ใกล้จะได้กลับบ้านแล้ว พ่อจ๋าแม่จ๋า ที่นอนจ๋า น้องนุ่มนิ่ม(ตุ๊กตาแมว)จ๋าา พี่กำลังจะกลับไปแล้ว รอก่อนน้าาาา'