บทที่ 21

จวนตระกูลหลิน

หลังจากวันที่วุ่นวายจากการเตรียมการป้องกันน้ำท่วม หลินเข่อซิงรู้สึกเหนื่อยล้าแต่ก็ดีใจที่ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว นางนั่งอยู่บนระเบียงเล็กๆ ข้างจวน ทอดสายตาไปยังทิวทัศน์ของหมู่บ้านที่ค่อยๆ สงบลงหลังจากวันอันแสนวุ่นวาย ท้องฟ้ายามเย็นกลายเป็นสีส้มสวยงาม สายลมเย็นๆ พัดผ่าน นางสูดหายใจลึกๆ รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย

แต่ขณะที่นางกำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศรอบตัว อวิ๋นเฟยหลงก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ โดยไม่ทันตั้งตัว นางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเขาพร้อมรอยยิ้ม

"ท่านแม่ทัพ มาทำอะไรตรงนี้หรือ?" เข่อซิงถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

อวิ๋นเฟยหลงเลิกคิ้วเล็กน้อย ทำท่าเหมือนจะไม่สนใจ แต่ก็ยังตอบกลับอย่างเย็นชา “ข้ามาดูว่าเจ้ายังหายใจอยู่หรือเปล่าก็เท่านั้น”

เข่อซิงยิ้มกว้าง “ท่านมาหาข้าเพราะเป็นห่วงข้าหรือ?” นางแกล้งถามเพื่อหวังดูสีหน้าคนข้างๆ

เขาพลันทำหน้าเคร่งทันที “ข้าไม่ได้ห่วงเจ้า ข้าแค่...ตรวจดูความเรียบร้อย ข้าไม่อยากให้เจ้าป่วยเป็นภาระต่อคนอื่นต่างหาก”

“โอ้โห ท่านแม่ทัพ ข้าดูเป็นภาระขนาดนั้นเลยหรือ?” เข่อซิงหัวเราะเบาๆ

อวิ๋นเฟยหลงหันหน้าหนีไปอีกทาง รู้สึกถึงความอายที่แทรกซึมเข้ามาในใจ เขาไม่เคยพูดออกมาตรงๆ ว่าเป็นห่วงนาง แต่ความจริงแล้ว ตั้งแต่นางเริ่มเข้ามามีส่วนร่วมในเรื่องต่างๆ หัวใจของเขาก็เริ่มหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว

หลินเข่อซิงเห็นท่าทางของเขาก็ยิ่งหัวเราะออกมา “ท่านเขินสินะ”

“ข้าไม่ได้เขิน” อวิ๋นเฟยหลงตอบทันควัน แต่ใบหน้ากลับดูเคร่งเครียดขึ้นไปอีก

“แน่ใจหรือ?” เข่อซิงยิ้มเจ้าเล่ห์ ขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด “เพราะข้าคิดว่า...ท่านแม่ทัพคงจะเขินจริงๆ แล้วล่ะ”

อวิ๋นเฟยหลงหันมาจ้องหน้านาง สายตาของเขาคมกริบ แต่ลึกๆ ในดวงตานั้นกลับมีแววอ่อนโยนที่เขาพยายามซ่อนเอาไว้ เขาเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลยจริงๆ หลินเข่อซิง เจ้าช่างเป็นคนที่...” เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ เหมือนจะไม่รู้ว่าควรเลือกคำไหนมาพูดต่อ “...เจ้าแปลกไปจากผู้หญิงอื่นๆที่ข้าเคยรู้จัก”

หลินเข่อซิงยิ้มขำ “ท่านหมายความว่ายังไง? แปลกแบบไหน?”

“เจ้ากล้าหาญ ฉลาดหลักแหลม แล้วก็...มีความมั่นใจในตัวเองมาก” เขาตอบอย่างจริงจัง ก่อนจะเม้มริมฝีปากเล็กน้อยเหมือนกำลังกลั้นคำพูดบางอย่างที่ไม่อยากพูดออกมา

หลินเข่อซิงเอียงคอ มองหน้าเขาอย่างสงสัย “ฟังดูเหมือนท่านจะชมข้า?”

อวิ๋นเฟยหลงหลุดเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมาโดยไม่ตั้งใจ “ข้าชมเจ้า? ข้าแค่พูดความจริงเท่านั้น”

นางหัวเราะ “แล้วความจริงของท่านคืออะไร? ว่าข้าแปลกไปจากคนอื่น...แล้วท่านชอบความแปลกนี้หรือไม่?”

อวิ๋นเฟยหลงนิ่งไปชั่วครู่ ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขาทั้งสอง แต่สายตาของเขาที่มองนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และในที่สุดเขาก็พูดออกมาอย่างแผ่วเบา “ข้า...อาจจะชอบก็ได้”

หลินเข่อซิงถึงกับเบิกตากว้าง นางไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบกลับมาเช่นนี้ นางรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นมาในทันที นางขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด ยื่นมือไปแตะเบาๆ ที่แขนของเขา

“งั้นท่านก็ยอมรับแล้วสินะว่าท่านแอบชอบข้า” นางกระซิบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

อวิ๋นเฟยหลงเงียบไปอีกครั้ง เขาไม่พูดอะไร แต่กลับเบือนหน้าหนีเล็กน้อย เขาไม่เคยยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอง และตอนนี้มันยิ่งทำให้เขาสับสน แต่เขารู้ว่าหัวใจของเขามีความรู้สึกที่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป

ในจังหวะนั้นเอง หลินเข่อซิงหัวเราะเบาๆ แล้วเอียงศีรษะพิงไหล่เขาโดยไม่ถาม นางนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจโดยไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้บรรยากาศรอบตัวพวกเขาเป็นไปอย่างเงียบงัน และอ่อนโยน

อวิ๋นเฟยหลงนิ่งเงียบ มองดูนางที่พิงไหล่ของเขาด้วยความรู้สึกที่ทั้งสับสนและอุ่นใจในเวลาเดียวกัน แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เก่งกล้าในการต่อสู้ แต่เมื่อมาเจอสถานการณ์แบบนี้ เขากลับไม่รู้วิธีรับมือเลย

และที่สำคัญ...เขากลับรู้สึกว่าไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลงเลยสักนิด หลินเข่อซิงหลับตาและซุกตัวพิงไหล่ของแม่ทัพหนุ่ม นางยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าขณะที่ลมเย็นพัดผ่านเบาๆ

อวิ๋นเฟยหลงรู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวนางที่อยู่ใกล้เขามากจนเขารู้สึกได้ และแม้ว่าเขาจะพยายามห้ามใจไม่ให้รู้สึก แต่หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ข้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

หลังจากที่หลินเข่อซิงและอวิ๋นเฟยหลงได้ใช้เวลาร่วมกันท่ามกลางความสงบในยามเย็น การเตรียมการช่วยเหลือชาวบ้านก็ยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ท่ามกลางความสำเร็จที่นางเอกเริ่มจะได้รับ ย่อมมีบางคนที่ไม่พอใจและหาทางขัดขวาง