บทที่ 26

“หลินเข่อซิง... เจ้ากำลังซ่อนอะไรจากข้ากันแน่?” อวิ๋นเฟยหลงพึมพำ ขณะนั่งพิงเก้าอี้และมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างครุ่นคิด

ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ เขารู้ว่าเขาจะต้องสืบหาความจริงนี้ให้ได้ และยิ่งเขาเข้าใกล้หลินเข่อซิงมากขึ้นเท่าไร ความจริงบางอย่างที่ซ่อนอยู่ก็อาจจะปรากฏขึ้นมาในที่สุด

ในยามเช้าตรู่ ลานฝึกซ้อมของกองทัพเต็มไปด้วยเสียงโลหะกระทบกัน เสียงฝีเท้าหนักๆ ของทหารที่ฝึกซ้อมอย่างจริงจังดังขึ้นเป็นจังหวะ อวิ๋นเฟยหลงยืนอยู่กลางลานฝึก สายตาเคร่งขรึมจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของทหารทุกคน ฝีมือการต่อสู้ของเขายังยอดเยี่ยมเช่นเคย แต่ในวันนี้มีบางอย่างที่ทำให้บรรยากาศดูตึงเครียดยิ่งขึ้น

ที่ข้างสนาม หยางหลี่เฉิง รองแม่ทัพผู้สง่างามและเป็นพี่ชายของหยางเฟยฮุ่ย ยืนมองการฝึกซ้อมอยู่ด้วยแววตานิ่งสงบ เขาเป็นหนึ่งในผู้นำทัพที่มากฝีมือ และเป็นคนที่อวิ๋นเฟยหลงไว้ใจให้ช่วยดูแลกองทัพร่วมกับเขา

แต่ทว่า วันนี้ไม่ได้มีเพียงแค่หยางหลี่เฉิงเท่านั้นที่มาดูการฝึกซ้อม เพราะที่มุมหนึ่งของลานฝึก หยางเฟยฮุ่ยก็มาด้วย นางสวมชุดผ้าไหมบางเบาและงดงาม ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มหวาน แต่สายตาที่มองไปยังอวิ๋นเฟยหลงนั้นเต็มไปด้วยความตั้งใจ นางไม่ได้มาที่นี่เพื่อชมการฝึกซ้อม แต่เพราะต้องการอยู่ใกล้ชิดอวิ๋นเฟยหลง

“ข้ามาเพื่อดูท่านพี่ฝึกซ้อมเท่านั้นเอง” นางบอกกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่ในใจของนางกลับคิดแผนการบางอย่าง

หยางเฟยฮุ่ยรู้ดีว่าอวิ๋นเฟยหลงไม่สนใจนางเท่าที่นางต้องการ นางจึงเริ่มวางแผนเพื่อดึงดูดความสนใจของเขา นางคิดว่าการทำตัวเป็นหญิงสาวที่อ่อนหวานและคอยดูแลใกล้ชิดจะทำให้เขามองเห็นคุณค่าของนาง

“ข้าอุตส่าห์เตรียมของมาให้ท่านอวิ๋นด้วยนะ ท่านพี่” หยางเฟยฮุ่ยพูดกับหยางหลี่เฉิงขณะนั่งลงข้างๆ อย่างสง่างาม “ซุปบำรุงที่ช่วยเพิ่มพลังหลังจากการฝึกซ้อม ข้าตั้งใจทำด้วยตัวเองเชียวนะเจ้าคะ”

หยางหลี่เฉิงหันมามองน้องสาวด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นางยิ้มหวานกลับไปให้ ก่อนจะหันสายตาไปมองอวิ๋นเฟยหลงที่กำลังสั่งทหารอย่างเคร่งขรึม

ในใจของหยางเฟยฮุ่ย นางวางแผนไว้อย่างรัดกุม นางรู้ว่าอวิ๋นเฟยหลงเป็นคนที่จริงจังกับงานและการฝึกซ้อม นางจึงคิดว่าการใช้แผนที่อ่อนหวานและดูแลเขาด้วยความใส่ใจจะช่วยทำให้เขารู้สึกผูกพันกับนางมากขึ้น

“เมื่อฝึกเสร็จแล้ว ข้าจะเข้าไปยื่นซุปให้เขา และพูดคุยเล็กน้อย เขาจะต้องรู้สึกถึงความเอาใจใส่ของข้าแน่ๆ” หยางเฟยฮุ่ยคิดในใจ ขณะมองดูอวิ๋นเฟยหลงที่ยังคงตั้งใจสั่งการอยู่กลางลานฝึก

เมื่อการฝึกซ้อมสิ้นสุดลง อวิ๋นเฟยหลงเช็ดเหงื่อบนหน้าผากขณะเดินกลับมาจากสนามฝึก จังหวะนั้น หยางเฟยฮุ่ยก็เดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับถาดซุปในมือ

“เฟยหลง” นางพูดพร้อมยิ้มหวาน “ข้าทำซุปบำรุงมาให้ท่านเจ้าค่ะ เห็นท่านเหนื่อยจากการฝึกซ้อม ข้าคิดว่าท่านคงต้องการอะไรบำรุงร่างกาย”

อวิ๋นเฟยหลงหันมามองหยางเฟยฮุ่ยเล็กน้อย สายตาของเขายังคงเย็นชาและนิ่งตามปกติ เขารับถาดซุปมา แต่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรเป็นพิเศษ

“ขอบคุณเจ้ามาก” เขาตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะวางถาดลงบนโต๊ะโดยไม่สนใจมากนัก

หยางเฟยฮุ่ยพยายามยิ้มให้ดูเป็นธรรมชาติ แต่ในใจเริ่มรู้สึกไม่พอใจ นางคาดหวังว่าอวิ๋นเฟยหลงจะตอบสนองมากกว่านี้ แต่กลับผิดหวังเมื่อเห็นว่าเขาแทบไม่ใส่ใจ

“อย่าเพิ่งหมดหวังสิ หยางเฟยฮุ่ย” นางคิดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น “ข้าจะทำให้เฟยหลงหันมามองข้าให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม!”

หยางเฟยฮุ่ยรู้ดีว่าการแย่งชิงความสนใจจากอวิ๋นเฟยหลงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่นางจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!

หลังจากการฝึกซ้อมเสร็จสิ้น อวิ๋นเฟยหลงยังคงทำหน้าที่ตรวจดูความเรียบร้อยของกองทัพ ขณะที่หยางเฟยฮุ่ยยังคงอยู่ข้างๆ ด้วยความตั้งใจที่จะสร้างความประทับใจให้กับเขา แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง เสียงสดใสของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง