บทที่ 23

บรรยากาศในหมู่บ้านหลังจากการเตรียมการป้องกันน้ำท่วมเริ่มผ่อนคลายลง หลินเข่อซิงและอวิ๋นเฟยหลงก็มักจะได้เจอกันบ่อยขึ้น นางสังเกตเห็นว่าอวิ๋นเฟยหลงที่เคยมีท่าทีเย็นชา ดูเหมือนจะเปิดใจกับนางมากขึ้นแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงรักษาภาพลักษณ์แม่ทัพที่เยือกเย็นและเคร่งขรึมไว้อยู่เสมอ

วันหนึ่ง ขณะที่หลินเข่อซิงกำลังนั่งเขียนบันทึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาลงในสมุดของนาง พลันสายตาของนางก็เหลือบเห็นเงาของใครบางคนเดินเข้ามาหา

“คุณหนูหลิน” เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังนาง นางหันกลับไปมองและพบว่าเป็นอวิ๋นเฟยหลงที่กำลังยืนอยู่ เขามีสีหน้าปกติ แต่ในดวงตาแฝงด้วยความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยแสดงออกมาก่อน

“ท่านอวิ๋น ท่านรู้จักการเข้าตามตรอกออกตามประตูหรือไม่ มีอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ?” หลินเข่อซิงถามด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้...เจ้าอยากไปกินข้าวที่โรงเตี๊ยมไฉ่หงหรือไม่?” อวิ๋นเฟยหลงพูดออกมาอย่างนิ่งๆ แต่หลินเข่อซิงก็พอจะจับความตื่นเต้นที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้นได้

“โรงเตี๊ยมไฉ่หงงั้นเหรอ?” เข่อซิงยิ้มกว้างขึ้น “ข้าจำได้ว่าที่นั่นมีอาหารอร่อย ข้ากับหลิงเฉินเคยไปกินมาแล้วครั้งหนึ่ง...งั้นเราก็ไปกันเลยเถอะ”

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้าก่อนจะเดินนำทางออกไป

โรงเตี๊ยมไฉ่หงเป็นโรงเตี๊ยมขนาดกลางที่ตั้งอยู่ในใจกลางหมู่บ้าน บรรยากาศรอบๆ คึกคักด้วยเสียงพูดคุยของผู้คนและกลิ่นอาหารหอมกรุ่นจากในครัว หลินเข่อซิงที่เข้ามาถึงโรงเตี๊ยมก็หันไปมองรอบๆ ด้วยความสนใจ

“ข้าจำได้ว่าครั้งก่อนที่ข้ามา ข้าสั่งเมนูที่ชื่อว่า ‘ไก่ผัดพริกสามสี’ รสชาติจัดจ้านและอร่อยมาก” นางเอ่ยขึ้นขณะที่มองไปยังเมนูต่างๆ บนผนังโรงเตี๊ยม

“เจ้าชอบกินเผ็ดหรือ?” อวิ๋นเฟยหลงถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ก็ใช่นะ” เข่อซิงตอบพร้อมหัวเราะ “แต่ข้าคิดว่าท่านน่าจะชอบอะไรที่รสอ่อนๆ มากกว่าใช่ไหม?”

อวิ๋นเฟยหลงยิ้มนิดๆ ขณะที่นางเลือกเมนูให้เขา “งั้นข้าขอสั่งเมนูนี้ ‘หมูผัดซอสหวาน’ น่าจะเหมาะกับท่านนะ” นางยิ้มขี้เล่น

อวิ๋นเฟยหลงไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้าเบาๆ เขามองดูหลินเข่อซิงที่มีท่าทางสดใสร่าเริงเหมือนเดิม นางพูดจาฉับไว คล่องแคล่ว ทำให้นางดูน่ารักในสายตาของเขาอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั่งรอไม่นาน อาหารที่สั่งก็มาถึงโต๊ะ กลิ่นหอมของอาหารเรียกน้ำย่อยทำให้หลินเข่อซิงยิ้มออกมา นางยกตะเกียบขึ้นมาคีบไก่ผัดพริกสามสีไปชิมก่อน

“อื้ม! อร่อยเหมือนเดิมเลย!” นางเอ่ยอย่างพอใจ ก่อนจะยื่นจานไปทางอวิ๋นเฟยหลง “ท่านลองดูสิ เผื่อท่านจะชอบเหมือนกัน”

อวิ๋นเฟยหลงหันมามองนางครู่หนึ่งก่อนจะยอมลองคีบไก่ขึ้นมากิน เขากัดคำหนึ่งแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง หลินเข่อซิงจ้องหน้าเขารอคำตอบอย่างตื่นเต้น

,

“เป็นไงบ้าง? เผ็ดเกินไปหรือเปล่า?” นางถามอย่างคาดหวัง

อวิ๋นเฟยหลงกลืนอาหารลงไปก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ไม่เลว...รสชาติใช้ได้”

หลินเข่อซิงหัวเราะออกมา “ท่านนี่ก็ยังคงทำหน้านิ่ง แต่ข้าเห็นท่านกินคำใหญ่เลยนะ!”

อวิ๋นเฟยหลงทำหน้าเคร่งแต่แอบหลบสายตาของนางเล็กน้อย “ข้าเพียงแต่ไม่ชอบให้เสียของ”

นางขำออกมาทันที “เจ้าค่าา”

อวิ๋นเฟยหลงไม่ตอบอะไร แต่มุมปากหยักยกขึ้นนิดๆ โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสองก็เดินออกจากโรงเตี๊ยมพร้อมกัน อากาศเย็นสบายของยามบ่ายช่วยให้บรรยากาศเป็นใจ หลินเข่อซิงเดินเคียงข้างอวิ๋นเฟยหลงขณะที่พวกเขาเดินผ่านถนนในหมู่บ้านที่มีผู้คนเดินไปมา นางหันไปมองร้านค้าต่างๆ ที่เปิดอยู่สองฝั่งของถนนด้วยความสนใจ

“ท่านรู้ไหม ข้าชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุดเลย” นางพูดพลางมองไปทางร้านค้าต่างๆ “ข้าชอบเดินเล่นดูสิ่งนั้นสิ่งนี้ รู้สึกเหมือนได้ออกไปผจญภัย”

“ผจญภัย?” อวิ๋นเฟยหลงถามพลางหันมามองนาง

“ใช่ ข้าชอบการที่ได้พบเจอสิ่งใหม่ๆ ได้ลองอะไรที่ไม่เคยทำ” นางตอบพลางยิ้มอย่างมีความสุข “แล้วท่านล่ะ ท่านเคยทำอะไรสนุกๆ แบบนี้บ้างไหม?”

อวิ๋นเฟยหลงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ข้าไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนั้น ข้ามักยุ่งอยู่กับการฝึกและงานในกองทัพ”

หลินเข่อซิงหันมามองเขาด้วยแววตาเข้าใจ “ข้าก็คิดไว้แบบนั้น...แต่ว่าบางทีท่านก็ควรจะลองทำอะไรที่ไม่ใช่งานดูบ้างนะ ท่านอาจจะชอบก็ได้”

“เจ้าคิดว่าข้าควรทำอะไรล่ะ?” อวิ๋นเฟยหลงถามพลางเลิกคิ้ว

“ก็เช่น...การเดินเล่นกับข้าแบบนี้ไง” เข่อซิงยิ้ม “ข้าพาท่านเดินเล่นดูของเล่นต่างๆเช่นนี้ ท่านอาจจะพบว่ามันสนุกกว่าที่คิดก็ได้นะ”

อวิ๋นเฟยหลงแอบยิ้มมุมปากน้อยๆ “ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะสนุกเองเสียมากกว่า”

“อ้าว! ข้าไม่ได้สนุกคนเดียวนะ ท่านก็เดินอยู่ด้วยกันนี่นา” เข่อซิงพูดพลางตีแขนเขาเบาๆ “เอาล่ะ เราไปดูอะไรสนุกๆ กันดีกว่า!”

ทั้งสองคนเดินเที่ยวเล่นไปเรื่อยๆ ผ่านร้านค้าต่างๆ ที่มีของแปลกตามากมาย หลินเข่อซิงมักจะหยุดที่ร้านของเล่นไม้หรือร้านขายขนม และมักจะอธิบายให้เขาฟังว่าของพวกนี้ทำให้เธอนึกถึงอะไรในวัยเด็ก

เมื่อเดินผ่านร้านขายของเล่นไม้ นางหยิบตุ๊กตาไม้ตัวเล็กๆ ขึ้นมา หญิงสาวเผยรอยยิ้มกว้าง “ดูสิ ตุ๊กตานี่เหมือนของเล่นที่ข้าเคยเล่นตอนเด็กๆ เลย”

อวิ๋นเฟยหลงมองดูด้วยความสนใจเล็กน้อย “เจ้าเคยเล่นของพวกนี้มาก่อนหรือ?”

“ใช่ ข้าเคยมีตุ๊กตาเยอะแยะเลยตอนข้ายังเป็นเด็ก”

หลินเข่อซิงหยิบตุ๊กตาไม้มาดูอย่างสนุกสนาน ก่อนจะยิ้มให้กับความทรงจำในวัยเด็ก “ข้าชอบเล่นกับพวกตุ๊กตานี่มาก ข้าจะวางมันเรียงกันเป็นแถวแล้วเล่นสมมติว่าพวกมันเป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย เอ่อ...หมายถึงองค์หญิงองค์ชายน่ะ ข้าชอบคิดเรื่องราวต่างๆ ให้กับพวกเขา”

อวิ๋นเฟยหลงที่ยืนอยู่ข้างๆ มองนางด้วยความสนใจ แม้จะไม่แสดงสีหน้ามากนัก แต่ในใจเขากลับรู้สึกถึงความสดใสของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ตุ๊กตาไม้ในมือนางที่เหมือนของธรรมดา แต่สำหรับนางมันกลับมีความหมายที่น่ารักในแบบที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

“เจ้าชอบเรื่องราวขององค์หญิงองค์ชายมากสินะ?” อวิ๋นเฟยหลงถามเสียงเรียบแต่มีแววขบขันเล็กน้อยในน้ำเสียง

“ใช่ ข้าชอบคิดเรื่องราวโรแมนติก” เข่อซิงหัวเราะน้อยๆ “แต่ในหนังสือที่ข้าเคยอ่าย...ก็เหมือนที่นี่แหละ บางครั้งองค์ชายก็ไม่ได้รักองค์หญิง แต่ไปชอบคนอื่นแทน”

“เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นที่นี่หรือ?” อวิ๋นเฟยหลงถามพลางมองตรงมาที่นาง ราวกับกำลังพยายามเข้าใจในสิ่งที่นางพูด

หลินเข่อซิงหันมามองเขา ดวงตาของนางแฝงความหมายบางอย่างก่อนจะยิ้มออกมา “บางที...ข้าคิดว่าในที่สุดองค์ชายก็ต้องมองเห็นความสำคัญขององค์หญิงบ้างไม่มากก็น้อยแหละ”

ทั้งคู่ยืนนิ่งกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่อวิ๋นเฟยหลงจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ใช่...ข้าก็คิดเช่นนั้น ไม่แน่ว่าองค์ชายอาจเริ่มมองเห็นความสำคัญขององค์หญิงแล้ว" นัยน์ตาของเขาแสดงออกถึงความอ่อนโยนเมื่อมองไปทางหญิงสาว

"เอ่ออ...อุ้ย! ดูนั่นสิเจ้าคะ นั่นร้านขนมอะไรน่ะ? กลิ่นหอมน่ากินม๊ากกก"

หลินเข่อซิงเสมองไปทางอื่น แก้มแดงปลั่ง นางรีบวิ่งไปที่ร้านขนมใกล้ๆทันที อวิ๋นเฟยหลงยิ้มขำแล้วส่ายศีรษะไปมา ชายหนุ่มเดินตามร่างบางไป หลินเข่อซิงมาถึงหน้าร้าน หยุดยืนมองและทำตาเป็นประกาย “โห! ขนมนี่น่ากินจังเลย ข้าจำได้ว่าหลิงเฉินเคยพาข้ามากินเมื่อตอนที่ข้ามาเที่ยวครั้งก่อน มันอร่อยมาก ท่านต้องลอง!”

นางหยิบแผ่นขนมแป้งบางๆ ที่ทอดจนกรอบและเต็มไปด้วยไส้หวานมาให้เขา

“ท่านลองดูสิเจ้าคะ!” เข่อซิงยื่นขนมไปตรงหน้าเขาด้วยความกระตือรือร้น

อวิ๋นเฟยหลงมองขนมในมือนางก่อนจะค่อยๆ รับไป เขามองนางที่ยิ้มอย่างตื่นเต้นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เขาค่อยๆ กัดขนมคำเล็กๆ รสชาติหวานกรอบล้นเข้าปากเขาไป

“เป็นอย่างไรบ้าง?” เข่อซิงถามอย่างกระตือรือร้น

“อร่อยดี” เขาตอบเสียงเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกว่ารสชาติของขนมนี้หวานขึ้นกว่าปกติ...หรือบางทีอาจเป็นเพราะรอยยิ้มของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ก็ได้

เข่อซิงหัวเราะเสียงใส “ข้านึกแล้วว่าท่านต้องชอบ!”