บทที่ 10

ค่ำวันนั้น บรรยากาศในจวนตระกูลอวิ๋นถูกประดับประดาด้วยโคมไฟสวยงามและการจัดเตรียมโต๊ะอาหารอย่างประณีต ตระกูลหยางได้รับเชิญมาร่วมรับประทานอาหารค่ำเป็นการส่วนตัว ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยมิตรภาพ แต่กลับซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจพูดออกมาได้ง่ายๆ

อวิ๋นเฟยหลงและท่านโหวนั่งอยู่ฝั่งซ้าย ขณะที่หยางเฟยฮุ่ยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับอวิ๋นเฟยหลง เธอมีรอยยิ้มบางๆ ที่ดูสุภาพแต่เยือกเย็น พ่อของหยางเฟยฮุ่ย หยางเฉิง เป็นชายผู้สง่างามในชุดผ้าไหมลายมังกร เขานั่งอยู่หัวโต๊ะตรงข้ามกับท่านโหว ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความเป็นมิตร แต่ในแววตากลับแฝงความจริงจัง

“ตระกูลอวิ๋นและตระกูลหยางรู้จักกันมานานหลายชั่วอายุคน” หยางเฉิงเริ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงชัดเจน แต่เรียบๆ ทำลายความเงียบที่ปกคลุมโต๊ะอาหาร “ข้าเชื่อว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลของเราคงแน่นแฟ้นยิ่งขึ้นไปอีก”

ท่านโหวยิ้มรับอย่างสุภาพ "แน่นอน ท่านหยาง ตระกูลของท่านกับตระกูลข้าเป็นดั่งพี่น้อง"

หยางเฟยฮุ่ยหันมายิ้มหวานให้กับอวิ๋นเฟยหลง ขณะที่เขานั่งเงียบ ใบหน้าเย็นชาเหมือนเดิม แต่แววตากลับดูอึดอัดเล็กน้อย “ท่านอวิ๋น ข้ายังจำได้เสมอถึงตอนที่เรายังเด็ก เราเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆ ใช่ไหมเจ้าคะ?” เสียงของเธออ่อนหวาน นุ่มนวล แต่ทำไมอวิ๋นเฟยหลงฟังแล้วกลับรู้สึกหงุดหงิด

อวิ๋นเฟยหลงมองตรงไปข้างหน้าอย่างเรียบเฉย ก่อนจะตอบกลับเสียงเบา "ใช่ ข้าจำได้..."

หยางเฉิงยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อจากลูกสาว "จริงสิ ข้าเองก็คิดอยู่บ่อยๆ ว่า การที่สองตระกูลของเราใกล้ชิดกันเพียงนี้ คงจะดีถ้าความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลแนบแน่นขึ้นไปอีก ด้วยการ...หมั้นหมายของเด็กๆ ทั้งสอง"

คำพูดของหยางเฉิงทำให้ทุกคนในโต๊ะหยุดชะงัก อวิ๋นเฟยหลฃที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่มถึงกับหยุดมือกลางอากาศ ดวงตาของเขายังคงเย็นชา แต่แววตากลับดูแข็งกระด้างและตึงเครียดขึ้นมา

ท่านโหวหันไปมองลูกชาย ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “เฟยหลง เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

ทุกสายตาต่างจ้องมาที่อวิ๋นเฟยหลง เขานิ่งเงียบไปสักครู่ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าไม่คิดว่าตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับเรื่องนี้ ข้ายังมีภารกิจในกองทัพที่ต้องรับผิดชอบ”

หยางเฟยฮุ่ยที่นั่งอยู่ข้างๆ ดูเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อย แต่ยังคงรักษาท่าทีเรียบเฉย เธอยิ้มบางๆ “ท่านแม่ทัพช่างจริงจังกับงานจริงๆ”

หยางเฉิงหัวเราะเบาๆ แต่ในเสียงหัวเราะนั้นกลับแฝงความไม่พอใจเล็กน้อย "งานในกองทัพนั้นสำคัญ ข้าเข้าใจ แต่การสร้างครอบครัวก็สำคัญไม่แพ้กัน การที่สองตระกูลเราเชื่อมโยงกัน มันจะเป็นการเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับทั้งสองฝ่าย"

"ข้าเข้าใจความสำคัญของเรื่องนี้ ท่านลุง" อวิ๋นเฟยหลงพูดขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเริ่มแข็งขึ้น "แต่การแต่งงานหรือหมั้นหมายเป็นเรื่องที่ต้องให้เกียรติกันทั้งสองฝ่าย ข้าคิดว่าข้ายังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้"

หยางเฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาของเขาดูจะไม่พอใจมากขึ้น "ข้าเพียงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เหมาะสม เฟยหลง เจ้าและเฟยฮุ่ยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะเห็นเจ้าสองคนได้อยู่ร่วมกัน"

ท่านโหวพยายามรักษาบรรยากาศ "เรื่องนี้เรายังมีเวลา ไม่จำเป็นต้องตัดสินใจตอนนี้หรอก"

หลังการรับประทานอาหารอันน่าอึดอัดผ่านพ้นไป ทั้งสองฝ่ายตกลงกันว่า จะให้เวลาทั้งสองเรียนรู้กัน และให้อวิ๋นเฟยหลงได้จัดการงานที่เขาอยากทำไปก่อน เมื่อทั้งสองพร้อมค่อยจัดงานหมั้นหมายก็ยังไม่สาย

อวิ๋นเฟยหลงออกมาเดินรับลมเพียงลำพัง จมจ่อมอยู่ในห้วงความคิดของตน

“หลงเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้าอึดอัดใจ แต่ข้าจะปฎิเสธไปตรงๆก็ไม่ดี เจ้าก็รู้ พวกเราสองตระกูลคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันมานาน ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ ตัวเจ้าเองปีนี้ก็ย่าง20แล้วนะ ลองคบหากับฮุ่ยเอ๋อร์ดูก็ไม่มีผลร้าย ข้าว่านางก็ดูน่ารักสมวัยดี” ท่านโหวพูดพลางตบบ่าลูกชายเบาๆ

“ขอรับ ท่านพ่อ” อวิ๋นเฟยหลงรับคำอย่างเสียไม่ได้ หลังจากอวิ๋นเหอเดินจากไป เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เหม่อมองไปไกล