บทที่ 9

หลินเข่อซิงปูเสื่อกกนั่งอยู่ในสวนใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมเย็นแผ่วๆพัดพาปอยผมคลอเคลียดวงหน้าหวาน ดวงตากลมโตดำขลับยามนี้กำลังปิดเปลือกตาลง ดื่มด่ำกับบบรยากาศยามเช้าที่สดชื่น

นี่ฉันก็มาอยู่ในโลกนี้ได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว ความสัมพันธ์กับอีตาพระเอกก็ไม่คืบหน้าไปไหนเลย แถมยังมีก้างชิ้นใหญ่ขวางคอเสียด้วย เฮ้ออ~

คิดแล้วหญิงสาวก็ล้มตัวลงนอน มองท้องฟ้า ก้อนเมฆเล็กใหญ่ลอยผ่านหน้าเธอไป

คงต้องเริ่มทำอะไรสักอย่างแล้ว ก่อนยัยตัวร้ายจะทำคะแนนไปก่อน

คิดได้อย่างนั้น หลินเข่อซิงก็ผุดลุกขึ้นมา เธอปัดๆชายกระโปรงตัวเอง และเดินกลับไปที่ห้องของเธอ

“หลิงเฉิง ปกติถ้าฉันอยากตัดชุด ต้องทำยังไงเหรอ”

“คุณหนูสามารถไปที่ร้านผ้าในตลาด และบอกกับเถ้าแก่ว่าอยากได้แบบไหนเจ้าค่ะ” หลิงเฉิงตอบ

“โอเค งั้นเจ้าไปเตรียมรถม้านะ เดี๋ยวเราออกไปตลาดกัน จะได้ถือโอกาสเที่ยวด้วยซะเลย” หลินเข่อซิงยิ้มแก้มปริ เมื่อจะได้ออกไปเที่ยวนอกจวน

ตั้งแต่มาที่โลกนี้ เธอยังไม่เคยไปที่ไหนเลย นอกจากจวนตระกูลอวิ๋น แต่ก็ไปเพียงครั้งเดียว นอกนั้นก็นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในจวนตระกูลหลิน จนเธอจะเฉาตายด้วยความเบื่อหน่ายอยู่แล้ว

เมื่อทั้งสองนายบ่าวมาถึงตลาดแล้ว เธอก็รู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่โลกที่เต็มไปด้วยสีสันและชีวิตชีวา

“โอ้โห! ตลาดที่นี่ช่างคึกคักจริงๆ!” หลินเข่อซิงตื่นเต้นออกหน้าออกตา ขณะที่มองไปรอบๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย

เสียงพ่อค้าแม่ขายดังระงมไปทั่วตลาด

“มาซื้อผ้าไหมคุณภาพดี! ลดราคาเพียงวันนี้วันเดียว!”

“เนื้อตุ๋นร้อนๆ สดใหม่จากเตา!”

“เหล้าชั้นดี! กลั่นมาสดๆ ไม่เจือจาง!”

ตลาดเต็มไปด้วยเสียงตะโกนเรียกลูกค้าจากทุกทิศทาง พ่อค้าแม่ค้ายืนข้างๆ ร้านของตน พยายามดึงดูดลูกค้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลัง หญิงสาวที่เดินผ่านไปมาต่างหันมาดูสินค้าที่ถูกนำเสนอด้วยท่าทางสนใจ บางคนหยุดชิม บางคนต่อรองราคาอย่างจริงจัง บรรยากาศที่นี่ดูจอแจและเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

หลินเข่อซิงหันซ้ายหันขวาด้วยความตื่นเต้น “หลิงเฉิน ดูนั่นสิ! เหลาสุรานั่นดูเหมือนจะขายดีนะ ข้ารู้สึกว่าได้กลิ่นเหล้าหอมๆ มาตั้งแต่ไกลแล้ว”

หลิงเฉินหัวเราะคิก “ท่านนี่ขี้เล่นจริงๆเจ้าค่ะ คุณหนู เดินผ่านมาตั้งหลายร้านแต่กลับหันมาพูดถึงเรื่องสุราก่อนเลย”

ทั้งสองเดินผ่านหน้าเหลาสุรา เสียงพ่อค้าหน้าร้านตะโกนเรียกลูกค้าดังลั่น “เหล้าชั้นดี! เหล้าชั้นดี! ขวดนี้จากหุบเขาหลวง รสชาตินุ่มลิ้น ดื่มแล้วคลายร้อนอย่างดี!” ขณะที่ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งนั่งดื่มเหล้ากันอย่างร่าเริงภายในร้าน

เมื่อเดินต่อไปอีกหน่อย ทั้งสองก็เห็นโรงเตี๊ยมที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางตลาด ข้างหน้ามีป้ายสีแดงขนาดใหญ่เขียนว่า “โรงเตี๊ยมไฉ่หง” หลินเข่อซิงอดไม่ได้ที่จะหยุดมองดูบรรยากาศภายในโรงเตี๊ยม เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กของลูกค้าที่ยืนรอเข้าไปทานอาหารภายในร้านดังเซ็งแซ่

“ที่นี่คงเป็นที่ยอดนิยมในตลาดสินะ มีคนเยอะจริงๆ” หลินเข่อซิงพูดพลางหัวเราะเบาๆ ขณะที่หลิงเฉินพยักหน้าเห็นด้วย

“ที่นี่เขาทำอาหารอร่อยมากเจ้าค่ะ โดยเฉพาะเป็ดย่างและซุปเนื้อ ข้าว่าพวกเราน่าจะลองมากินที่นี่บ้างนะเจ้าคะ” หลิงเฉินเอ่ยแนะนำ

“แน่นอน! ข้าจะไม่พลาดแน่!” หลินเข่อซิงพูดอย่างมั่นใจ แล้วทั้งคู่ก็เดินต่อไปยังร้านผ้าที่อยู่ถัดไป

เมื่อพวกเธอมาถึงร้านตัดชุดซึ่งตั้งอยู่ในมุมสงบของตลาด ภายในร้านมีผ้าไหมหลากสีสันถูกพับวางเรียงกันอย่างสวยงามบนชั้นวาง ผ้าแต่ละผืนแวววาวและดูนุ่มน่าสัมผัส หลินเข่อซิงอดไม่ได้ที่จะเอามือลูบไปบนผ้าสีแดงที่เธอชอบ

“ผ้านี้ช่างนุ่มละมุนเหลือเกิน ข้าอยากได้ชุดจากผ้าผืนนี้จริงๆ” เธอพูดพลางหันไปยิ้มให้หลิงเฉิน

“เจ้าค่ะคุณหนู ผ้าสีนี้เหมาะกับท่านมากทีเดียว” หลิงเฉินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ในขณะที่เจ้าของร้านผ้าเดินเข้ามาต้อนรับ เขาโค้งคำนับอย่างสุภาพก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ “คุณหนูต้องการตัดชุดแบบไหนหรือขอรับ ข้ามีช่างฝีมือเยี่ยมที่จะช่วยออกแบบให้ได้ตามใจท่าน”

หลินเข่อซิงยิ้มให้เถ้าแก่ร้านผ้าพร้อมกับความคิดที่แวบขึ้นมาในหัว เธอนึกถึงชุดกี่เพ้าที่เห็นคนใส่ในโลกปัจจุบัน แสนจะเซ็กซี่และดูสง่างาม เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากลองตัดชุดแบบนั้นสักครั้ง

“ข้าคิดอยากได้ชุดแบบพิเศษเจ้าค่ะ” หลินเข่อซิงพูดขึ้น น้ำเสียงสดใสจนเถ้าแก่ร้านผ้าชะงักไปเล็กน้อย “เป็นชุดที่มีรูปแบบไม่ซับซ้อน แต่ขอให้ดูโดดเด่น ข้าอยากได้ชุดที่คล้ายกับชุดที่เรียกว่า ‘กี่เพ้า’ เป็นชุดยาวรัดรูปถึงข้อเท้า สีแดงเพลิง แขนเสื้อยาวมาถึงข้อศอก ไม่ดีกว่า เอายาวถึงข้อมือ ส่วนกระโปรงให้ผ่าข้างขึ้นมาถึงเข่าก็พอ ขอแบบนี้สักสามชุดนะคะเถ้าแก่”

เถ้าแก่ร้านผ้าฟังด้วยความงุนงง ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความสงสัย “กี่เพ้า? ข้าขอโทษนะขอรับคุณหนู แต่ข้าไม่เคยได้ยินชุดแบบนี้มาก่อน”

หลินเข่อซิงยิ้มขำ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไรๆ ข้าจะวาดให้ท่านดูคร่าวๆ ว่าหน้าตามันเป็นยังไง”

เธอหยิบกระดาษและดินสอจากหลิงเฉินที่ยื่นส่งให้ แล้ววาดภาพคร่าวๆ ลงบนกระดาษ เส้นสายของเธอดูเรียบง่าย แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เถ้าแก่เข้าใจ ชุดที่เธอวาดเป็นชุดยาวเข้ารูปที่มีคอสูงพอประมาณ ผ่าข้างขึ้นมานิดหน่อยเพื่อให้เคลื่อนไหวได้สะดวก ส่วนเสื้อคลุมตัวยาวจะช่วยปกปิดให้ดูสง่างามไม่เกินไป

เถ้าแก่ร้านผ้ามองภาพที่หลินเข่อซิงวาดด้วยความทึ่ง “อืม... ชุดนี้ดูแปลกใหม่จริงๆ ข้าไม่เคยทำชุดแบบนี้มาก่อน แต่ข้าว่าข้าทำได้เจ้าค่ะ คุณหนูต้องการเป็นสีแดงเพลิงเช่นนี้หรือ?”

“ใช่ สีแดงเพลิงเท่านั้น!” หลินเข่อซิงตอบกลับอย่างมั่นใจ ดวงตาของเธอเปล่งประกาย “ข้าอยากได้ชุดที่ดูร้อนแรงและทรงพลัง!”

เถ้าแก่พยักหน้าและยิ้มออกมาเล็กน้อย “ดีเจ้าค่ะ ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการ ข้าคิดว่ามันจะเป็นชุดที่น่าจดจำมากแน่นอน”

หลินเข่อซิงยิ้มกว้าง “ข้ารอไแทบม่ไหวแล้ว!”

หลิงเฉินที่ยืนข้างๆ ก็มองเจ้านายของตนด้วยความประทับใจ “ท่านช่างมีความคิดกว้างขวางจริงๆ คุณหนู ข้าไม่เคยเห็นใครสั่งตัดชุดแบบนี้เลยเจ้าค่ะ”

“ข้าอยากลองเปลี่ยนลุค เอ๊ย! ข้าหมายถึงเปลี่ยนการแต่งตัวดูน่ะ ” หลินเข่อซิงพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเถ้าแก่ “ข้าจะรอดูผลงานของท่านนะเจ้าคะ”

เถ้าแก่หัวเราะเบาๆ ด้วยความนับถือ “แน่นอนขอรับข้าจะทำให้สุดฝีมือ”