บทที่ 7

เช้าวันใหม่มาเยือนจวนตระกูลอวิ๋น ลานกว้างหน้าตำหนักใหญ่ดูสงบเงียบแต่แฝงด้วยความสง่า แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยการเคลื่อนไหวของเหล่าข้ารับใช้ที่รีบเร่งเตรียมงานสำคัญ มีเพียงบุคคลหนึ่งที่เดินด้วยความสง่างามและเป็นที่เกรงขามที่สุดในจวนนี้ อวิ๋นเหอ ท่านโหวแห่งตระกูลอวิ๋น ผู้เป็นบิดาของอวิ๋นเฟยหลง

อวิ๋นเหอเป็นชายวัยกลางคนที่ยังคงแข็งแกร่ง สายตาคมและออร่าของเขายังคงทำให้คนในจวนต่างเกรงกลัว เขาเป็นอดีตแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยนำทัพสู้รบในศึกใหญ่หลายครั้ง ปัจจุบันแม้จะเกษียณจากสนามรบแล้ว แต่ความยิ่งใหญ่ของเขายังคงไม่เสื่อมคลาย

ท่านโหวยืนมองออกไปยังลานฝึกซ้อม พลางถอนหายใจยาว "เฟยหลง…เจ้าไม่ใช่เด็กแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าต้องคิดถึงอนาคตของตระกูลบ้าง" เขาพึมพำกับตัวเอง

---

ในลานฝึกซ้อม ท่ามกลางการต่อสู้จำลองของเหล่าทหารฝึกหัด ผู้ที่ดูโดดเด่นที่สุดคือแม่ทัพหนุ่มผู้สง่างาม—อวิ๋นเฟยหลง เขายืนอยู่ท่ามกลางสนามฝึกด้วยท่าทีเยือกเย็น ดาบยาวในมือของเขาเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วและแม่นยำ แต่ละท่วงท่าดูราวกับเป็นศิลปะที่ทรงพลัง ร่างกายของเขาสมบูรณ์แข็งแรง ฝีมือการต่อสู้ของเขาโดดเด่นจนทหารทุกคนต่างยกย่องว่าไม่มีใครเทียบเขาได้

แต่ถึงแม้อวิ๋นเฟยหลงจะมีทั้งความสามารถและเสน่ห์ที่แรงกล้า เขากลับมีชื่อเสียงเรื่องการไม่เคยเหลียวแลหญิงใดเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นคุณหนูจากตระกูลสูงศักดิ์ หรือแม้แต่หญิงงามพิลาศที่มีเสน่ห์อย่างหยางเฟยฮุ่ย เขาก็ไม่เคยสนใจใครเลย นอกจากการฝึกซ้อมและการทำงานในกองทัพ

"ท่านแม่ทัพ! ท่านยอดเยี่ยมมาก!" เสียงจากเหล่าทหารดังขึ้นด้วยความชื่นชม แต่ใบหน้าของเฟยหลงกลับยังคงเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ

เมื่อการฝึกซ้อมเสร็จสิ้น เขาก็เดินตรงกลับไปยังจวนของตน แต่เมื่อผ่านไปถึงห้องโถงใหญ่ เขาพบว่าอวิ๋นเหอ ผู้เป็นบิดากำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะน้ำชา สายตาของท่านโหวจับจ้องมาที่ลูกชายด้วยแววตาเด็ดขาด

"เฟยหลง" ท่านโหวเอ่ยขึ้นเรียบๆ "ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า"

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามบิดา "ท่านพ่อ มีอะไรหรือ?"

อวิ๋นเหอจ้องมองลูกชายด้วยความภาคภูมิใจ แต่ก็แฝงความกังวล "เจ้าทำหน้าที่แม่ทัพได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ข้าไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป… เจ้าอายุไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าควรคิดเรื่องการสร้างครอบครัวสืบต่อสายตระกูลบ้าง"

อวิ๋นเฟยหลงยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม เขาเคยได้ยินเรื่องนี้จากบิดาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังคงปฏิเสธทุกครั้ง "ข้ายังไม่มีความจำเป็นต้องเร่งรีบเรื่องนี้ ท่านพ่อ ข้าอยากทุ่มเทให้กับงานในกองทัพก่อน"

ท่านโหวยิ้มเย็น "ข้าเข้าใจว่าเจ้ายังมีภาระหน้าที่ในกองทัพ แต่เจ้าก็ต้องรู้ว่า เรื่องนี้สำคัญไม่แพ้กัน ไม่เพียงแต่สำหรับเจ้า แต่เพื่อเกียรติยศของตระกูลอวิ๋น"

อวิ๋นเฟยหลงถอนหายใจเบาๆ ขณะที่ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปข้างหน้า "ข้าไม่เคยพบหญิงใดที่ทำให้ข้ารู้สึกสนใจได้เลย… ข้าคิดว่าเรื่องนี้ยังไม่สำคัญสำหรับข้าในตอนนี้"

ท่านโหวจ้องหน้าลูกชาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เจ้าเหมือนแม่ของเจ้าจริงๆ...ใจเย็นและมั่นคง แต่บางครั้งเจ้าก็ปิดใจมากเกินไป เจ้ารู้ไหมว่า แม่ของเจ้า...นางเคยบอกข้าว่า ความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตมีความสุข”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนา เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ข้ารับใช้เข้ามารายงาน "ท่านแม่ทัพ มีจดหมายด่วนจากกองทัพเจ้าค่ะ"

อวิ๋นเฟยหลงลุกขึ้นรับจดหมาย พร้อมกับโค้งศีรษะเล็กน้อยให้บิดา "ข้าจะไปตรวจสอบจดหมาย ท่านพ่อ หากมีสิ่งใดที่ข้าควรทำ ท่านบอกข้าได้เสมอ"

ท่านโหวพยักหน้า "ข้าไม่เร่งรัดเจ้า แต่หวังว่าเจ้าจะเปิดใจมากขึ้น"

---

หลังจากออกจากห้องโถง อวิ๋นเฟยหลงก็หยุดยืนอยู่ที่ลานกว้าง เขามองขึ้นไปยังท้องฟ้า รู้สึกถึงภาระหน้าที่ที่หนักอึ้งอยู่บนบ่า ไม่ว่าจะเป็นในกองทัพ หรือตำแหน่งของทายาทตระกูลอวิ๋นที่ต้องรักษา

‘ข้าไม่เคยสนใจเรื่องรักใคร่ ในใจข้าตอนนี้เพียงต้องการฝึกฝนตนเอง พัฒนาฝีมือให้เยี่ยมยอด เพื่ออนาคตข้าจะปกป้องครอบครัว ปกป้องตนเอง และ…'

ไม่รู้เพราะเหตุใด ใบหน้าของหลินเข่อซิงกลับแวบเข้ามา เขาสะบัดศีรษะไปมา ‘ข้าคงเหนื่อยมากไป’ อวิ๋นเฟยหลงคิดในใจ พลางเดินกลับเข้าไปพักผ่อนในจวน