3.น่าเบื่อ

“กลับไปพร้อมกันเถอะอเดเรีย เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากมาแต่มันเป็นเพราะเลดี้โรแกนใช่ไหม นางบังคับเจ้ามาที่นี่ใช่รึเปล่า?”

องค์รัชทายาทฮาร์วีกล่าวพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของอเดเรีย หากจะเปรียบเทียบความงดงามนี้ จริงอยู่ที่อเดเรียอาจจะสู้ทารีน่าไม่ได้ แต่อเดเรียนางเป็นสตรีที่ดูอ่อนโยน ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความเมตตาอีกทั้งนางยังอ่อนแอและน่าปกป้อง ตามนิสัยของบุรุษแล้วย่อมชื่นชอบสตรีที่ว่านอนสอนง่าย มิใช่สตรีที่อารมณ์ร้ายเช่นทารีน่า

เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ไม่เคยชายตามองทารีน่าเลย นางไม่ใช่สตรีในแบบที่เขาชื่นชอบยังไงล่ะ..

“ข้ามาที่นี่เพราะว่าอยากมาเพคะองค์รัชทายาท อย่าใส่ร้ายเลดี้โรแกนอีกเลย นางมิได้รู้เรื่องด้วย”

“อเดเรีย ข้าล้วนแล้วแต่ตามใจเจ้า..เรื่องของเลดี้โรแกนข้าจะไม่ถามอีก แต่เจ้าต้องเดินทางกลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกันกับข้า ที่พระราชวังได้จัดเตรียมห้องของว่าที่พระชายาเอาไว้แล้ว..อย่าได้เป็นกังวลเพราะไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็จะได้เป็นจักรพรรดินีเคียงข้างข้าที่จะขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิของจักรวรรดินี้”

อเดเรียส่งยิ้มให้กับองค์รัชทายาท ดวงตาของเธอหรี่เล็กลงในขณะส่งยิ้มให้เขา

น่าเบื่อ..จังเลย

ผู้ชายในเรื่องนี้ล้วนเหมือนกันทั้งหมด มองเธอราวกับจะกลืนกิน เพราะเป็นนางเอกของเรื่องอย่างงั้นเหรอเธอถึงได้รับการปฏิบัติที่พิเศษมากกว่าทุกคน..

ฉันไม่ได้อยากเป็นนางเอก แต่ฉันอยากออกไปจากที่นี่ต่างหาก กลับไปยังโลกที่เคยอยู่กลับไปหาคนรักของฉัน..

เพียงแต่การจะกลับไปที่นั่นจำเป็นจะต้องผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในร่างนี้ เพราะเนื้อเรื่องหลักย่อมไม่เดินต่อ เมื่อนางเอกของเรื่องหายไป..

“ก็ได้เพคะ หม่อมฉันจะกลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกันกับพระองค์”

กลับไปครั้งนี้ ฉันจะต้องพูดคุยกับทารีน่านางร้ายของเรื่องให้ได้เลย เผื่อว่าสตรีผู้นั้นจะต้องการมาอยู่ในร่างของอเดเรีย..

.........

กว่าทารีน่าจะตื่นก็เป็นช่วงเย็นของอีกวัน ถึงแม้จะหลับไปนานมากขนาดนั้นแต่แผลที่ถูกแทงยังเจ็บจี๊ดๆ เหมือนพึ่งถูกแทงสดๆ ร้อนๆ เลย

อ่า..ใครใช้ให้เขาจ้วงแทงมาลึกขนาดนั้น แค่แทงขู่ๆ ก็ได้ทำไมต้องคิดแทงจริงจังด้วย

“ตื่นแล้วเหรอ ข้ารอคอยการตื่นของเจ้ามานานมากทีเดียว เพราะว่าข้าจะต้องส่งมอบจุมพิตให้เจ้าตามคำสัญญา มาสิยื่นปากของเจ้ามา..”

วะ..ว่าไงนะ จุมพิตสุดแสนจะโรแมนติกที่แลกมากับการถูกแทงจนเลือดสาด เขาจะทำมันแบบลวกๆ งั้นเรอะ!!

“ข้าต้องการจุมพิตแสนหวานที่เหมือนกับเจ้าหญิงและเจ้าชายในนิทานก่อนนอน แน่นอนว่าข้าไม่ได้รีบร้อน เพราะอย่างนั้นหากวันนี้ท่าน ดยุคไม่สะดวกก็ทำกัน..วันหลังก็ได้ค่ะ”

มาไคล์ยกมือขึ้นมาเสยผมสีดำสนิทของเขาไปด้านหลัง

“ข้าไม่คิดจะมาเจอเจ้าบ่อยๆ หรอกนะ อย่าได้คิดว่าจะเอาเรื่องจูบมาอ้างเพื่อมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง”

ระ..รู้ทันได้ยังไงกัน

“ข้าไม่ขอปิดบัง ข้าเคยบอกไปแล้วว่าข้าชอบท่าน เพราะอย่างนั้นข้าอยากมาที่นี่บ่อยๆ มายังที่ที่ท่านดยุคเติบโตและใช้ชีวิตอยู่ คงจะดีหากว่าได้เข้าไปในห้องนอนของท่านด้วย”

ทารีน่าระบายยิ้มหวานบนใบหน้า เธอจ้องมองใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนสี ของมาไคล์ด้วยหัวใจที่เต้นแรง

เป็นอีกครั้งที่เธอสารภาพรักออกไป และเป็นอีกครั้งที่สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปสักนิดเหมือนประโยคที่เธอพึ่งกล่าวออกไปมันไม่ใช่ประโยคสารภาพรัก..

“บางที กับบางเรื่องปิดบังบ้างก็ได้ ข้าจะให้คนไปส่งเจ้าส่วนเรื่องสัญญา..หากเจ้าต้องการเมื่อไหร่ก็ส่งจดหมายมาให้ข้า”

ทารีน่าฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

“ข้าสามารถส่งจดหมายมาหาท่านได้..”

“แน่นอนว่าจดหมายนั้นส่งมาได้ฉบับเดียวเท่านั้น หากเจ้าส่งมาเกินข้าจะถือซะว่าสัญญาที่จะมอบจุมพิตให้เจ้าเป็นโมฆะ”

ได้ยังไงกัน แต่ไม่เป็นไรเพราะวันนี้เธอหยดคำหวานใส่เขาเยอะแล้วเอาไว้ค่อยหาเรื่องไปเจอเขาเรื่อย เขาแค่บอกว่าไม่ให้ส่งจดหมายไปหา ไม่ได้บอกว่าห้ามไปเจอกันสักหน่อย..

เพื่อได้เห็นหน้าเมนแล้ว ฉันไม่มีทางทำพลาดอย่างเด็ดขาด

หลังจากนั้นมาไคล์ก็ส่งเธอมาขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางกลับคฤหาสน์โรแนน ในนิยายบรรยายว่าทารีน่านั้นร่ำรวยมาก นางคือทายาทสายตรงเพียงคนเดียวของท่านอาร์คดยุคแห่งโรแกน ทว่าพ่อแม่ของทารีน่าเสียชีวิตลงเมื่อสองปีก่อน ในยามนี้นางจึงเป็นนายหญิงเพียงคนเดียวของคฤหาสน์โรแกน

สวยและรวยมากขนาดนี้ ทำไมถึงมีนิสัยแย่สุดๆ ไปเลยนะ ทั้งๆ ที่แค่มีหน้าตาแบบนี้ยืนนิ่งๆ ผู้ชายมากมายน่าจะแย่งชิงกันวิ่งเข้ามาหา

ไม่รู้ว่าทารีน่าคนเก่ายึดติดอะไรกับองค์รัชทายาทฮาร์วีนัก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ คนหล่อมีมากมายดันไปชอบองค์รัชทายาทที่นิสัยแย่ที่สุดในเรื่อง

คุณนักเขียนไม่อ่อนโยนกับนางร้ายเลยนะคะ

เมื่อเดินเข้ามาในคฤหาสน์ทารีน่าก็เห็นวินเทอร์นั่งรอเธออยู่ เขาลุกขึ้นในทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา

“ดยุคทำร้ายเจ้าตรงไหนอีกรึเปล่า?”

“ไม่เลย เขาไม่ได้ทำร้ายข้าเลยนอกจากตรงหัวใจ อ่า..ใบหน้าหล่อๆ ของเขามันอันตรายต่อหัวใจชะมัดเลย..”

ทารีน่าล้มตัวนอนลงบนโซฟา เธอยกยิ้มขึ้นมาโดยที่มือยังคงกุมอยู่บนบาดแผลที่ยังไม่หายเจ็บ

“รินา..ข้าเคยบอกกับเจ้าเอาไว้ว่าหากเจ้าพบเจอคนที่เจ้ารักจริงๆ และอยากจะใช้ชีวิตกับเขาให้เจ้ามาบอกกล่าวกับข้า ข้าจะถอนหมั้นให้ แต่หากคนที่เจ้าชื่นชอบคือท่านดยุคทารอน ข้าไม่มีทางยอมถอนหมั้นให้เจ้าอย่างเด็ดขาดเลย เขาอันตราย..”

ทารีน่าหันหน้าไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของวินเทอร์ เขาหล่อมากจนใจเจ็บเรื่องนี้ไม่เถียงเลย เพียงแต่สัญญาเรื่องการหมั้นหมายนี้มันทำให้เขาไม่สามารถแต่งงานกับสตรีใดได้เช่นกัน

ทั้งๆ ที่คนอย่างวินเทอร์น่าจะมีสตรีมากมายมาชอบเขา แต่เขากลับผูกติดกับทารีน่ามากเกินไป อาจจะเพราะทารีน่าไม่มีใครแล้วนอกจากเขา เขาจึงอยากจะปกป้องนางในฐานะของน้องสาว

“ท่านพี่วินเทอร์ ปีนี้ข้าอายุสิบเก้าแล้ว เมื่อปีที่แล้วข้าได้ขึ้นเป็นนายหญิงแห่งโรแกน และดูแลตระกูลนี้ด้วยตัวเอง ท่านน่ะถอนหมั้นกับข้าไปเถอะ ไม่ต้องมาห่วงใยข้าอีกแล้วเพราะว่าข้าสามารถดูแลตัวเองได้ อย่าเอาสัญญาในอดีตมาผูกมัดกันไว้เลย ทั้งท่านและข้าต่างก็เสียเวลามามากพอแล้ว ต่อให้ไม่มีสัญญาการหมั้นหมายนี้ข้าก็ยังมองเห็นท่านเป็นพี่ชายเสมอเลยนะ ไม่ต้องเป็นกังวลไป..”

วินเทอร์กำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด นางมองเขาเป็นพี่ชายแต่ทว่าเขาไม่ได้มองนางเป็นน้องสาวเลยสักนิด..