11.เรื่องราวยุ่งยาก

ข้าก็ว่าอย่างนั้น ไม่รู้ทำไมทารีน่าถึงได้ชอบผู้ชายแบบฮาร์วีก็ไม่รู้

“บอกข้าหน่อยสิว่าเจ้ากำลังชอบใครอยู่ ท่านเคาน์ทรอยใช่รึเปล่า?”

แล้วเธอควรจะตอบคำถามนี้ว่ายังไงดี

“อ่า..เรื่องนั้นข้ายังบอกเจ้าตอนนี้ไม่ได้ รอให้ความรู้สึกของข้าชัดเจนเมื่อไหร่ ข้าจะบอกเจ้าคนแรกเลย”

“ถามแค่นี้ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ แสดงว่าไม่ใช่ก็ต้องใกล้เคียงเป็นแน่”

“ชะ..ใช่ที่ไหนกันเล่าเรื่องที่อยากรู้ข้าก็ถามเจ้าไปจนหมดแล้ว ข้าไม่รบกวนเวลาของเจ้าแล้ว”

โอเรียน่าหัวเราะเบาๆ

“แบบนั้นก็ดี ช่วยตามบุรุษหน้าห้องเข้ามาให้ข้าด้วย วันนี้ข้ายินดีจ่ายไม่อั้นให้บุรุษที่รับใช้ข้า”

โอเรียน่าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของทารีน่า สตรีผู้นี้นิสัยนับว่าไม่เลว เพียงแต่นับจากนี้อีกสองปีนางจะถูกส่งไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ หลังจากนั้นทางจักรวรรดิจะได้รับร่างอันไร้วิญญาณของนางกลับมาพร้อมกับสัญญาสงบศึกที่ถูกฉีกออก

สงครามระหว่างดินแดนกินเวลากว่าสองปีจบลงเพราะอเดเรียนางเอกของเรื่องได้เข้าไปพูดคุยกับองค์จักรพรรดิซึ่งเป็นพี่ชายของนาง..

เดิมทีอเดเรียเป็นเด็กที่ถูกท่านลอร์ดคาเรนเก็บมาเลี้ยง คนที่รู้ว่านางคือราชวงศ์ก็คือคาดินันกาเล็ต

สงครามยุติลงเพราะสาวงาม หลังจากสิ้นสุดสงครามก็เป็นช่วงก่อกบฏของมาไคล์ และเมื่อมาไคล์ตาย ทารีน่าก็ถูกประหารในวันรุ่งขึ้นเนื่องจากนางวางยาฆ่าอเดเรีย

ถึงแม้ว่าเธอในยามนี้จะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับนางเอกของเรื่องแล้ว แต่ก็ยังไว้ใจเรื่องการตายที่ถูกกำหนดเอาไว้ไม่ได้

ทารีน่ายกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม เธอเลือกที่จะมานั่งด้านล่างเพื่อดูบรรยากาศโรงระบำรอบๆ

ที่นี่เต็มไปด้วยสตรีมากมายที่เข้ามาหาความสุขจากชายหนุ่มหล่อเหลาที่เป็นนักระบำ เพราะอย่างนั้นที่นี่ถึงทำเงินให้โรแกนเป็นอันดับหนึ่ง เนื่องจากสตรีที่เดินทางเข้ามาล้วนแล้วแต่ยอมจ่ายเงินไม่อั้นเพื่อชายหนุ่มรูปงาม

ค่อยๆ ทำความเข้าใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้จะได้จัดการบริหารธุกิจที่มากมายของโรแกนได้

ทารีน่าเลือกที่จะเดินออกมาจากโรงระบำ เธอสวมเสื้อคลุมพร้อมกับใช้หมวกเพื่อปิดบังสีผมที่แสนจะสะดุดตา

ตั้งแต่มาที่นี่เธอยังไม่เคยออกไปที่ไหนนอกจากคฤหาสน์เลย วันนี้ทารีน่าก็เลยถือโอกาสเดินเล่นสักหน่อย

ที่นี่เป็นย่านการค้าภายในเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่านยิ่งนัก มีอาหารขายเต็มสองข้างทาง ผู้คนต่างก็ยิ้มแย้มและมีความสุข เป็นโลกในนิยายที่สวยงามมากทีเดียวหากไม่ติดว่าเธอจะต้องตายน่ะนะ

ในมือของทารีน่ากำลังถือผลไม้อยู่ เธอนั่งลงที่ม้านั่งก่อนจะทอดสายตามองไปยังทะเลสาบที่แสนกว้างใหญ่

ก่อนมาที่นี่เธอเป็นยังไงกันนะ เธอเคยคิดว่าถ้าเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้จะวิ่งเข้าไปกอดท่านมาไคล์ และอุทิศตัวเพื่อรับใช้เขา

แล้วตอนนี้..เธอกำลังทำอะไรอยู่?

ผลไม้ในมือของทารีน่าพลันร่วงหล่นอยู่บนพื้น ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อหวนคิดถึงความตั้งใจแรกของตัวเอง

เธอกำลังกังวลเรื่องอะไรกัน? ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะมาหาเมนตัวเองแล้วรักและปกป้องเขาจากความเจ็บปวดทุกสิ่งทุกอย่างที่พบเจอ

ริมฝีปากบางของทารีน่าหยักยิ้มขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เข้ามาในนิยายที่เธอรัก

เช่นนั้นต่อจากนี้เธอก็จะทำตามใจตัวเอง!! ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของท่านมาไคล์หรือว่าท่านพี่วินเทอร์ เธอจะทำตามเสียงหัวใจตัวเองเท่านั้น

เรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตก็ให้ตัวเธอในอนาคตจัดการก็แล้วกัน

“ผลไม้ในมือของเลดี้ตกลงไปบนพื้นแล้วหากว่าท่านไม่รังกียจเอาผลไม้ของข้าไปทานก็ได้นะครับ”

ทารีน่ากำลังจะหันไปปฏิเสธเขา แต่เมื่อเธอมองเห็นใบหน้าของชายที่กำลังส่งแอบเปิ้ลให้ เธอก็ถึงกับอ้าปากค้างในทันที

เขาสวมแว่นตาเพียงข้างเดียวที่ทำให้ดูภูมิฐานมากๆ เสื้อคลุมของเขามันเป็นสีขาวบริสุทธิ์ที่ถูกสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาล บนคอของเขาสวมสร้อยรูปกางเขนเอาไว้ ใบหน้าที่เขร่งครึมนั่นทำให้เธอรู้สึกกลัว แต่โดยรวมแล้วเขาหล่อค่ะ..

และฉันเป็นโรคแพ้คนหล่อ

“เพี๊ยะ!!"

คาดินันกาเล็ตที่กำลังยื่นผลไม้ให้สตรีเบื้องหน้าถึงกับตกใจที่อยู่ๆ นางก็ยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเอง

“ปะ..เป็นอะไรรึเปล่าครับ หรือว่าเลดี้ไม่สบายตรงไหน?”

ทารีน่าไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น เธอเพียงตบหน้าเพียงตบหน้าเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา จะมาหลงเสน่ห์คนอื่นอีกไม่ได้แล้ว ปัญหาของเธอตอนนี้ก็รุมเร้าเต็มไปหมดเลย

“อ่า..ข้ารู้สึกมึนหัวนิดหน่อย”

ถึงในใจจะคิดแบบนั้นแต่การกระทำกลับตรงข้ามเลย ทารีน่าแกล้งล้มลงในอ้อมแขนของเขา เธอซุกใบหน้าลงในอ้อมแขนของเขาอย่างถือวิสาสะ และในระหว่างที่เธอล้มลงในอ้อมแขนของชายแปลกหน้า หมวกที่คลุมผมของเธออยู่พลันเลื่อนออก ทำให้เส้นผมสีแดงสยายออกมาและเผยใบหน้างดงามให้ชายผู้นั้นได้มองเห็นอย่างถนัด

ในวินาทีที่เขามองเห็นใบหน้าของสตรีในอ้อมแขนเขาก็ปล่อยมือที่ประคองเธออยู่ออกในทันที เป็นผลทำให้ทารีน่าร่วงลงไปกองกับพื้นเสียงดัง “อัก”

จะ..เจ็บ

ผู้ชายในนิยายเรื่องนี้ทำไมชอบทำรุนแรงกับผู้หญิงที่พบเจอกันนักนะ ท่านมาไคล์เจอเธอครั้งแรกก็แทงเธอ ส่วนหมอนี่เจอเธอครั้งแรกก็กล้าปล่อยมือเพื่อให้เธอร่วงลงมากระแทกพื้น

“เลดี้โรแกน ข้าไม่คิดว่าจะเป็นท่าน ไม่อย่างนั้นคงจะไม่หยิบยื่นผลไม้ของตัวเองให้ ทำให้ท่านเข้าใจผิดแล้วเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัว”

โห รัศมีความเกลียดชังในสายตาของเขามันช่างน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว

ทารีน่ารีบยกมือขึ้นมาเพื่อจับขาของเขาเอาไว้ เธอยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะหล่อเหลาแต่เพราะว่าเขาสวมหมวกอยู่เธอจึงไม่รู้ว่าเขามีสีผมสีอะไร ไม่อย่างนั้นคงจะได้ชื่อของเขา เธอจะได้เข้าใจเหตุผลที่เขาเกลียดทารีน่าได้

“ดะ..เดี๋ยวก่อนค่ะ ช่วยพยุงข้าขึ้นไปด้วย ข้าเจ็บจนลุกไม่ขึ้น”

นี่เรื่องจริงเลยไม่ได้แกล้งทำ เธอเจ็บจนไม่สามารถยืนขึ้นได้ด้วยตัวเอง เขาจะหนีไปจากเธออีกก็ให้มันรู้ไปสิเพราะว่าเธอจะกอดขาของเขาเอาไว้แบบนี้จนกว่าเขาจะช่วยเธอ ตรงนี้มีคนเดินผ่านไปมาเยอะแยะเขาคงไม่กล้าจะแล้งน้ำใจกับเธอหรอกใช่ไหม?

กาเล็ตถอนหายใจก่อนที่เขาจะก้มลงเพื่อพยุงตัวของสตรีชั่วช้าผู้นี้ขึ้นมา แต่ทว่าในระหว่างที่เขากำลังจับแขนของเธอ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเลือดสีแดงสดที่เปื้อนอยู่บนชุดเดรสที่ชมพูอ่อน เขายื่นมือไปสัมผัสตรงนั้นเบาๆเลดี้โรแกนก็ถึงกับกรีดร้องออกมาพร้อมกับทรุดตัวลงไปอีกครั้ง

กาเล็ตหลับตาลงช้าๆ ด้วยความรู้สึกผิด ครั้งนี้นางไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ ดูเหมือนว่าเขาจะพบเจอเรื่องยุ่งยากเข้าให้แล้ว