2.ข้อแลกเปลี่ยน

ผมสีทองที่สว่างราวกับแสงของดวงตะวัน แววตาของเขาในยามที่มองมาที่เธอมันอ่อนโยนเหมือนกับว่าเขาหลงลืมไป ว่าทารีน่าคือตัวร้ายที่ชั่วช้าแบบสุดๆ ..

วินเทอร์และทารีน่าหมั้นหมายกันตั้งแต่ทั้งสองยังเด็ก และทารีน่าพยายามยกเลิกการหมั้นหมายนั้นเป็นอย่างมาก หากแต่วินเทอร์ไม่ยินยอม

ในตอนที่อ่านนิยายมุมมองของเธอที่มีต่อความสัมพันธ์ของวินเทอร์และนางร้าย มันเหมือนกับว่านี่ไม่ใช่ความรักแบบหนุ่มสาวแต่มันคือความอยากปกป้องน้องสาวของวินเทอร์ต่างหาก

เขาน่าจะมองทารีน่าเป็นน้องสาวมากกว่าคนรัก..เพียงแต่มีบางอย่างที่เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าวินเทอร์จะหล่อขนาดนี้

แม่เจ้า..เขาหล่อเหลาราวกับรูปเทพบนผนังของวิหารเลย ใบหน้าที่อ่อนโยนมาพร้อมๆ กับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเมตตา

“เรื่องนี้อยู่นอกเหนือความสามารถของท่านเคาน์ทรอย ข้าได้รับคำสั่งจากองค์รัชทายาทให้มาตามหาเลดี้คาเรน จากเบาะแสทั้งหมดที่ข้าตามสืบมา ผู้ที่น่าสงสัยมากที่สุดคือคู่หมั้นของท่าน”

“ดยุคทารอน หากท่านจะสอบสวนนาง ข้าย่อมไม่ขัดแต่ว่านี่ท่านกำลังทำร้ายร่างกายของนาง ข้ายอมไม่ได้ที่ท่านกระทำการหยาบช้าเช่นนี้กับสตรีตัวเล็กๆ อย่างทารีน่า”

ดวงตาคมเข้มแฝงไปด้วยความทรงอำนาจดุจราชสีห์ของมาไคล์จ้องมองไปบนใบหน้าของทารีน่า

“ทหาร นำตัวเคาน์ทรอยออกไป ข้าจะสอบสวนเลดี้โรแกนต่อ”

ทีคนอื่นอยู่ด้วยมาทำทรงเป็นพูดจาห่างไกล เมื่อครู่เขายังเรียกชื่อของเธออยู่เลยไม่ใช่เรอะ!!

แต่เมนของฉันที่เย็นชาแบบนั้น ก็ยังคงน่ารักในสายตาของฉันเสมอ เพียงแต่ช่วย..ทำแผลให้ก่อนได้ไหม ตอนนี้รู้สึกเหมือนเลือดไหลออกมาจะหมดตัวอยู่แล้ว

“ท่านกลับไปก่อนเถอะค่ะ ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อพูดคุยกับท่านดยุคให้รู้เรื่อง หลังจากนั้นจะตามท่านกลับไป”

วินเทอร์มองหน้าของทารีน่าด้วยสายตาที่แปลกใจ น้ำเสียง ใบหน้านั้นยังคงเป็นของทารีน่าเพียงแต่ความรู้สึกในยามที่นางกล่าวออกมามันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเลย เหมือนกับว่าสตรีที่อยู่เบื้องหน้าของเขาในยามนี้คือคนอื่น ไม่ใช่ทารีน่าที่เขารู้จัก

“ข้าจะรอเจ้าที่ด้านนอก เราจะกลับบ้านพร้อมกับ”

เธอส่งยิ้มให้กับวินเทอร์ก่อนจะหันไปหามาไคล์ เขาไม่ยอมรามือแน่หากไม่รู้ว่าอเดเรียอยู่ที่ไหน และเธอก็ยังไม่อยากตายวันนี้ ถึงแม้ว่าการตายด้วยน้ำมือของเมนตัวเองจะเป็นสิ่งที่ทำให้มีความสุขแต่เธอก็ยังอยากจะมองหน้าเขาอีกสักหน่อย

“ข้าจะบอกท่านดยุคเองว่าเลดี้คาเรนอยู่ที่ไหน เพียงแต่ข้ามีบางอย่างที่ต้องการจากท่าน”

เขาแสยะยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ สภาพของทารีน่านั้นแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นแววตาของนางช่างแน่วแน่ยิ่งนัก

“ว่ามาสิ ขอแค่ได้พบกับอเดเรียไม่ว่าเจ้าจะต้องการทรัพย์สมบัติ หรือว่าคฤหาสน์ทารอน ข้าล้วนแล้วแต่ยินยอมยกให้เจ้า..”

“จูบข้า..หลังจากที่ข้าบอกว่าเลดี้คาเรนอยู่ที่ไหนข้าต้องการเพียงจุมพิตจากท่านสักครั้งก็พอ”

เป็นอีกครั้งที่สตรีผู้นี้ทำให้เขาแปลกใจไม่หยุดหย่อน นางถูกเขาแทงแผลลึกเช่นนั้นแต่กลับร้องขอให้เขาแทงนางอีกครั้ง และในยามนี้ทั้งๆ ที่นางสามารถต่อรองกับเขาได้ อำนาจของทารอนไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แต่นางกลับไม่ต้องการสิ่งที่นางต้องการ..คือจุมพิตจากเขาเท่านั้น

“ข้ารับปาก เช่นนั้นก็บอกมาได้แล้วว่าอเดเรียอยู่ที่ไหน”

อ่า ขาทั้งสองข้างแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว เลือดเธอออกเยอะมากจนชุ่มโชกชุดเดรสที่สวมไปหมด มือที่กดแผลเอาไว้สั่นระริกพร้อมๆ กับสติที่แทบจะไม่หลงเหลืออยู่ในหัวแล้ว

เพราะกลัวเลือดเธอถึงไม่ได้ก้มไปมองเลยว่าเลือดตัวเองไหลออกมามากน้อยแค่ไหน แต่หากให้เดาสภาพของเธอในยามนี้คงไม่น่าดูสักเท่าไหร่

ทั้งๆ ที่อยากเป็นคนที่สวยที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาแท้ๆ เลย

“อยู่ที่บ้านของบารอนแคนนอนค่ะ อเดเรียอยู่ที่นั่นนางปลอดภัยดีไม่มีอะไรให้ท่านต้องเป็นห่วง..ในเมื่อข้าบอกเรื่องของอเดเรียแก่ท่านแล้ว เช่นนั้นสัญญาของข้า..”

ภาพเบื้องหน้าพลันมืดลงไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด ทารีน่าล้มลงในทันที เธอล้มตัวลงในอ้อมกอดของมาไคล์

เขาอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะรับพาเธอไปยังคฤหาสน์ทารอนเพื่อทำการรักษา

“นางเสียเลือดมากพอสมควร อาจจะหลับไปอย่างน้อยสองสัปดาห์”

นานขนาดนั้นเลยเหรอ เขาใช้แรงที่แทงดาบลงไปที่นางไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วนเลยด้วยซ้ำ

“เรียนท่านดยุค เลดี้คาเรนปลอดภัยดีครับ นางกล่าวว่าต้องการอยู่ที่บ้านของท่านบารอนแคนนอนไปก่อน เพราะว่านางชื่นชอบการทำไร่..”

อเดเรียอาจจะกำลังไม่พอใจที่เขาไม่ได้ไปรับนาง

“ทราบแล้ว เอาไว้เลดี้โรแนนฟื้นข้าจะไปรับอเดเรียกลับมาที่นี่ด้วยตัวเองก็แล้วกัน”

ให้นางได้มีความสุขกับการทำไร่ของนางไปก่อน ส่วนเขา..เมื่อลองคิดทบทวนดูเหมือนว่าเขาจะติดค้างคำขอของสตรีผู้นี้อยู่

จุมพิตหนึ่งครั้งที่แลกมากับ..ความเกือบตายของนาง

เลดี้ทารีน่า แห่งโรแกน สตรีที่มีใบหน้าสวยหวานละมุน ความงดงามที่เรียกได้ว่าผู้ใดเดินผ่านนางจะต้องเหลียวหลังกลับไปมอง ทารีน่าเป็นเช่นนั้นและนางมั่นในรักที่มีต่อองค์รัชทายาทเป็นอย่างมาก

สตรีชั่วช้าที่ทอดทิ้งคู่หมั้นของตัวเองเพื่อไปหาองค์รัชทายาทฮาร์วี ทำตัวไร้เกียรติด้วยการเดินตามหมอนั่นต้อยๆ ทั้งที่ฮาร์วีไม่เคยชายตามามองนางด้วยซ้ำ

อาจจะเพราะว่าฮาร์วีเองก็หลงรักอเดเรียไม่ต่างจากเขา มันจึงทำให้หมอนั่นไม่มองสตรีใดเลย ถึงแม้ว่าสาวงามอย่างทารีน่าจะทอดกายให้ฮาร์วีครั้งแล้วครั้งเล่าก็ตาม

มาไคล์ยกมือขึ้นมาเท้าคางมองใบหน้าของทารีน่าที่กำลังหลับอยู่

“ตกลงแล้ว ทารีน่าที่เป็นสตรีชั่วช้าแห่งยุคกับทารีน่าที่ไม่หวาดกลัวความตาย..แบบไหนกันนะที่เป็นเจ้าตัวจริง หรือการกระทำเมื่อครู่ของเจ้า มันคือการปั่นหัวข้าเล่น พอฮาร์วีไม่เล่นด้วยเลยเลือกจะเปลี่ยนเป้าหมายใหม่อย่างนั้นหรือ? เจ้านี่ช่างเป็นสตรีที่น่ารังเกียจเสียจริง..”

แต่ถึงอย่างนั้นนางก็งดงามมากเช่นกัน

มาไคล์ลุกขึ้นเพื่อเดินกลับไปยังห้องนอนของเขา เมื่อได้รับรู้ว่าอเดเรียปลอดภัยเขาก็สามารถนอนหลับได้อย่างไร้ความกังวล ที่เหลือก็แค่รอคอยให้นางตื่นแล้วจุมพิตนางตามที่สัญญากันเอาไว้ หลังจากนั้นเขาจะเดินทางไปรับอเดเรียให้กลับมาอยู่ด้วยกันที่คฤหาสน์ทารอนห่งนี้

จะอย่างไรเสียตำแหน่งดัชเชสก็จะต้องเป็นของอเดเรียเพียงคนเดียวเท่านั้น