7.มากกว่าที่คิด

หากเข้าไปอยู่ในร่างอเดเรีย เธอจะได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่จากท่านดยุคทารอน เมนของเธอ

จะมีความสุขเพราะได้มองหน้าหล่อๆ ของเขาทั้งวัน ชีวิตมันคงจะดีมากแน่ๆ เลยเพียงแต่ว่า..เขารักอเดเรีย ไม่ได้รักเธอ

ตอนที่ท่านวินเทอร์สารภาพรัก เธอก็ยังเจ็บจี๊ดๆ ในใจเลยเพราะว่าเขาไม่ได้สารภาพรักกับเธอ แต่เขารักทารีน่าคนเก่า เพราะอย่างนั้นหากเธอเข้าไปอยู่ในร่างของอเดเรียความรักที่เธอได้รับจากท่านมาไคล์มันจะว่างเปล่าไปหมด

แถมอเดเรียน่าจะมีปัญหาอยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นนางไม่กล้ามาขอให้เธอเข้าไปอยู่ในร่างนั้นหรอก

อยากรู้จังโว้ยว่าอเดเรียมีปัญหาอะไร แต่จะแสดงออกว่าเธอเองก็เป็นผู้สวมร่างไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“ข้าไม่เข้าใจเรื่องที่ว่าที่พระชายากำลังกล่าวออกมาหรอกค่ะ ท่านเห็นข้าเป็นอะไรกันถึงได้ล้อเล่นแบบนั้น”

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น ข้าสามารถทำให้องค์รัชทายาทที่ไม่เคยชายตามองท่าน หันมารักท่านได้..”

“ข้าไม่ต้องการ องค์รัชทายาทอะไรนั่นข้าไม่ต้องการอีกแล้วเพราะว่าตอนนี้ข้ารักท่านดยุคมาไคล์ และข้าจะทำให้เขารักข้าเพราะว่าข้าเป็นทารีน่า หากว่าที่พระชายายังกล่าวเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้กับข้าอีก ข้าจะไม่ขอพูดคุยกับท่านแล้วนะคะ”

อเดเรียยอมถอย เธอไม่คิดว่านางร้ายของเรื่องจะโง่ขนาดที่คุยไม่รู้เรื่องแบบนั้น ฝืนไปก็มีแต่เสียเวลาเปล่าๆ เช่นนั้นเธอจะไปหาคนอื่นมาสวมร่างแทน..

ส่วนกับทารีน่า ในเมื่อเป็นมิตรไม่ได้ เธอก็จะไม่ขอผูกมิตรกับนางร้ายผู้นี้อีกแล้ว ถึงอย่างไรชะตาของนางร้ายอย่างทารีน่าก็คือความตาย ตัวละครตัวนี้เธอแทบไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเติมแล้วก็ได้เพราะแค่เธออยู่เฉยๆ ทารีน่าจะได้รับโทษประหารจากองค์รัชทายาทเอง

ในเมื่อเธอยื่นข้อเสนอไปให้แล้วไม่สนใจ เช่นนั้นก็เชิญรับชะตากรรมที่โหดร้ายของตัวเองไปเถิด เธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับสตรีผู้นี้อีกแล้ว

อเดเรียมิได้กล่าวคำใดออกมาอีก นางเดินออกไปจากห้องตัดเสื้อของคฤหาสน์โรแกนโดยไม่สนใจทารีน่าเลย..

ผู้สวมร่างอย่างนั้นหรือ?

เจ้าของนัยน์ตาสีแดงยกมือขึ้นมาลูบคางเบาๆ เขาได้ยินอย่างชัดเจนว่าคำกล่าวของอเดเรียนั้นมันคืออะไร แถมยังได้ยินคำกล่าวที่ชวนให้รู้สึกแปลกของทารีน่าด้วย..

ทารีน่ายังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ไหวติงถึงแม้ว่าอเดเรียจะเดินออกไปนานมากแล้วก็ตาม นางยืนนิ่งคล้ายกำลังใช้ความคิด ใบหน้างดงามยามนี้กำลังซีดเซียวไร้สีเลือด..

มาไคล์คิดว่าทารีน่ากำลังตกใจกับคำกล่าวของอเดเรีย อยู่เป็นแน่ เพียงแต่ในตอนที่อเดเรียกล่าวถึงเรื่องผู้สวมร่าง เขามองเห็นความเปลี่ยนแปลงของแววตาทารีน่าได้อย่างชัดเจนเลย นางใช้เวลาควบคุมใบหน้าของตัวเองพักใหญ่เพื่อให้กลับมาเป็นปกติ

ไม่ใช่ทารีน่าไม่รู้เรื่องผู้สวมร่างสินะ ที่นางตกใจน่าจะเป็นสาเหตุมาจากอเดเรียกล่าวเรื่องนี้ออกมาแบบโต้งๆ ทั้งที่ควรจะปิดบังเอาไว้

นี่ใช่สาเหตุที่ทารีน่าผู้นั้นเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันราวกับเป็นคนละคนเมื่อนางตื่นขึ้นมาหลังจากที่นางวิ่งหนีเขาแล้วล้มลงหัวกระแทกพื้นอย่างแรง

สตรีที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขาในยามนี้ดูท่าว่าจะไม่ใช่ทารีน่าตัวจริงแล้วล่ะสิ นางน่าจะเป็นผู้สวมร่าง..

แต่ถึงนางจะเป็นใครมันไม่สำคัญเลยสักนิด ที่สำคัญที่สุดคือนางรักเขา มาไคล์คิดว่าเขาสามารถใช้ประโยชน์จากความรักของทารีน่าคนใหม่ได้อย่างเต็มที่เลยสินะ นี่มันเป็น..ผลดีต่อเขาไม่ใช่รึไง?

มาไคล์ยกมือขึ้นมาดีดนิ้ว ชั่วพริบตา กลายเป็นว่าเขามานั่งในห้องรับรองอย่างที่ควรจะเป็น

“ว่าที่พระชายาแจ้งว่าพระนางต้องการเดินทางกลับในทันทีค่ะ”

เขาพยักหน้าเบาๆ เมื่อสาวใช้มาแจ้งเช่นนั้น

อเดเรียเองก็เป็นผู้สวมร่างเหมือนกันสินะ มิน่าล่ะช่วงนี้นางถึงได้ระมัดระวังตัวในยามที่อยู่กับเขามากกว่าปกติ คราแรกเขาต้องการให้นางเป็นดัชเชสเพราะอยากให้สตรีอ่อนแอผู้นั้นได้เสวยสุขอย่างเต็มที่ก่อนที่นางจะส่งมอบเลือดหัวใจให้เขา

แต่นางกลับเลือกฮาร์วี เขาจะทำอะไรได้นอกจากอวยพรให้นางรักหมอนั่น เลือดหัวใจที่เขาต้องการมันคือเลือดหัวใจของอเดเรียที่กำลังอยู่ในช่วงมีความรักเท่านั้น

นางระมัดระวังไม่ยอมรักใครเช่นนี้ เห็นทีว่านางน่าจะรู้แผนการของเขาอยู่และละมั้ง

ทารีน่าเดินมาที่ห้องรับรอง เธอคิดว่าทั้งอเดเรียและท่านดยุคน่าจะกลับไปแล้ว แต่พอมาถึงที่นี่กลับพบว่าท่านมาไคล์ยังคงนั่งอยู่

อเดเรียกลับไปแล้วเช่นนั้นเขากำลังนั่งรอเธองั้นเหรอ เบาๆ หน่อยสิเสียงหัวใจยังไม่ทันได้รู้ว่าเขารอเธอเพื่ออะไรจะด่วนมีความสุขไปหน่อยไหม

“ท่านดยุค..”

“งานวันชาติที่จะถึงเจ้ามีคู่ควงรึยัง?”

วันนี้มันวันอะไรกัน เธอพึ่งจะตกใจเรื่องของอเดเรียยังจะมาทำตัวไม่ถูกกับท่าทีของท่านดยุคอีก

“ปกติแล้วข้าจะไปงานกับท่านพี่วินเทอร์ค่ะ”

“เช่นนั้นปีนี้ไม่ต้องไปกับเขา แต่มากับข้าแทนสิ”

นี่เธอเสียสติไปแล้วรึไง? หูของเธอจะต้องฝาดไปแน่ๆ แถมประสาทการได้ยินอาจจะมีปัญหา เธอจะต้องพบหมอโดยด่วนที่สุดเพราะว่าเธอกำลังเป็นโรคคิดไปเอง

“ว่าไง..ไม่อยากไปกับข้าอย่างนั้นหรือ?”

“เมื่อครู่ท่านดยุคกล่าวว่ายังไงนะคะ พอดีข้าได้ยินไม่ถนัดเท่าไหร่”

เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะกล่าวถามเธออีกครั้ง

“งานวันชาติข้าจะมารับเจ้า เพราะอย่างนั้นอย่าไปกับคนอื่นเข้าใจไหม”

เขายกนิ้วขึ้นมาจิ้มลงไปบนหน้าผากของทารีน่าเบาๆ

ดวงตาของเธอมันเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทรุดลงเบื้องหน้าเขา

“ตามหมอมาเร็ว ท่านหญิงเป็นลม”

มาไคล์มองมือตัวเองด้วยความตกใจ เขาไม่ได้ใช้พลังเวทย์หรือว่าพลังอะไรกับเธอเลยนี่นาแล้วทำไมทารีน่าถึงเป็นลมไปได้

เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาเพื่ออุ้มเธอเข้าไปในคฤหาสน์ ระหว่างนั้นทารีน่าก็ปรือตาขึ้นมามองหน้าเขา

“อ่า..”

เลือดสีแดงสดไหลย้อยลงมาจากจมูกของทารีน่า เธอรีบยกมือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้

“เจ้าท่าทางเหมือนกับคนใกล้ตายเลยนะ..”

เขาวางเธอลงบนเตียงก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดให้เธออย่างเบามือ

“นั่นคือคำพูดของคนที่เคยเอาดาบแทงข้างั้นหรือคะ ข้าแค่มีความสุขจนตั้งสติไม่ทันเท่านั้นเอง”

มีความสุขขนตั้งสติไม่ทัน? แค่เขาเอานิ้วจิ้มหน้าผากเธอเนี่ยนะ

มาไคล์ยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ

“ดูเหมือนเจ้าจะชอบข้ามากกว่าที่คิด”

มากกว่าที่คิดแน่นอนค่ะ ฉันมีรูปวาดของคุณอยู่ทุกที่ในมุมบ้าน ยังไม่รวมกับของสะสมที่เป็นหน้าคุณ เคสโทรศัพท์ ภาพหน้าจอ ลายบนเสื้อ ลายบนหนังสือ สมุด ปากกา ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวของฉันมันจะต้องมีภาพของคุณอยู่ทั้งนั้นเลย มาไคล์คุณเมนสุดที่รักของฉัน