9.ไม่ใช่วันนี้

วินเทอร์พาทารีน่าไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาว เขานั่งลงข้างๆ เธอก่อนจะยื่นมือไปแตะที่เอวคอดกิ่ว..

“ตรงนี้ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?”

อันที่จริงเธอไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว แต่เมื่อทารีน่าเงยหน้าขึ้นมาเธอก็ต้องตกใจที่ได้มองเห็นใบหน้าของท่านพี่วินเทอร์ในระยะประชิดเช่นนี้

ลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขาเป่ารดอยู่บริเวณข้างแก้มของเธอ ความใกล้ชิดที่มากเกินไปนี้ทำให้ทารีน่าเผลอถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว แต่ทว่าเมื่อเธอถอยหลังเขากลับยื่นมือมาโอบกอดเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอได้มีโอกาสถอยหนี

อ่า..บอกไปแล้วไงว่าเธอเป็นโรคแพ้คนหล่อ แล้วความใกล้ชิดอะไรแบบนี้มันทำใจให้ชินได้ที่ไหนกันเล่า

“มะ..ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

ริมฝีปากของเขาพลันยกสูงขึ้น

“แน่ใจว่าไม่เจ็บแล้ว..ให้พี่ดูหน่อยเถิดว่าแผลของเจ้ามันสมานกันดีหรือไม่”

จะให้เขาดูได้ยังไงกันเพราะว่าแผลอยู่ที่เอวของเธอ จะให้เขาดูเธอไม่ต้องแก้ผ้าออกก่อนเรอะ!

“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าหายดีแล้ว”

“หายดีแล้ว..เช่นนั้นเราก็ทำเรื่องที่ค้างเอาไว้ได้แล้วสินะ”

โอ้พระเจ้า เขาไม่ได้คิดจะดูแผลของเธอตั้งแต่ทีแรก แต่เขาต้องการให้เธอบอกว่าหายดี เพื่อที่เขาจะได้ทำเรื่องต่อจากคราวที่แล้ว เห็นทีว่าเธอจะต้องมองท่านพี่วินเทอร์ใหม่ซะแล้ว เขาไม่ใช่ลูกแกะตัวน้อยเลยสักนิด แต่อาจจะเป็นหมาป่าที่ห่มหนังแกะต่างหาก

เมื่อมองเห็นแววตาที่สั่นไหวของทารีน่า วินเทอร์ก็ยกมือขึ้นมาขึ้นมากอบกุมใบหน้างามของเธอเอาไว้

เขาค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้ามาอย่างเชื่องช้า ทารีน่าเลือกที่จะหลับตาลง เธอไม่อาจมองหน้าเขาได้เพราะเธออาจจะเผลอเป็นลมหรือไม่ก็เลือกกำเดาพุ่งออกมามาอีก

เขาจูบปิดปากของเธอจนแนบสนิทพร้อมกับฝังความเสน่ห์หาเข้าไปด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีประสบการณ์เรื่องการจูบมาก่อน แต่ทารีน่าก็พูดได้เต็มปากเลยว่า..มันดี

นี่ไม่ใช่จุมพิตที่เร่าร้อน แต่เป็นจูบที่ลึกล้ำ แผ่วเบา และนุ่มนวลทำให้ผ่อนคลายกับทุกจุดที่ปลายลิ้นของเขาสัมผัสลงมา

ริมฝีปากของเขาแนบประกบย้ำๆ ก่อนจะถอยร่นและกลับเข้าไปใหม่วนซ้ำไปมาจนเมื่อวินเทอร์เริ่มรู้สึกว่าทารีน่ากำลังตอบรับปลายลิ้นของเขา เขาจึงเปลี่ยนริมฝีปากให้เป็นมุมที่ลึกล้ำยิ่งขึ้น ลิ้นที่สอดเข้ามาพัวพันจนทำให้ร่างกายร้อนขึ้นตามลำดับ

ในหัวของเธอมันขาวโพลนไปหมดเลย เธอยกมือขึ้นมาจับที่ไหล่กว้างของเขาก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนไปด้านหลังเพื่อโอบกอดเขาเอาไว้แทน

ยิ่งเขาเพิ่มน้ำหนักในรสจูบ เธอก็ยิ่งกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น

เขาโอบกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้อย่างแนบแน่น เพื่อยืนยันความรู้สึกราวกับจะปกป้องเธอจากอันตรายทั้งปวง ก่อนจะผละริมฝีปากออกช้าๆ

วินเทอร์มองสบตากับทารีน่า ดวงตาของเธอฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา ใบหน้างามแดงซ่าน ริมฝีเผยอขึ้นมาราวกับกำลังเย้ายวนเขา

เขาใช้ริมฝีปากหว่านพรมไปตามใบหน้าของเธอก่อนจะค่อยๆ ไล่ลงมาเรื่อยๆ จากใบหู ไปจนถึงซอกคอ

ปลายจมูกของเขาซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอพร้อมกับลมหายใจที่ถี่กระชั้น เขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะกดสะโพกของเธอลงไปให้แนบชิดกับส่วนนั้นที่กำลังตื่นตัวอยู่ภายใจกางเกง

ร่างกายของเธอมันร้อนไปหมดเลย และตอนนี้เมื่อเขาอุ้มเธอมานั่งบนตักของเขา ท่านพี่วินเทอร์ก่อนเริ่มขยับเอวช้าๆ เพื่อให้ส่วนนั้นเสียดสีกัน

ใบหน้าของเขามัน..โอ้พระเจ้า สาบานได้เลยว่าเธอไม่คิดว่าท่านพี่วินเทอร์ที่แสนดีจะมีสีหน้าแบบนี้ด้วย

ดวงตาของเขานั้นฉายแววเจ็บปวดและทรมาน ราวกับกำลังร้องขอหรือวิงวอนต่อเธอ

“รินา..”

ไม่ได้ เธอต้องห้ามเขา จะเกินเลยมากไปกว่านี้ไม่ได้ เธอยังกังวลเรื่องผู้สวมร่างของตัวเอง เพราะไม่อยากให้เขาเจ็บปวดเธอจึงไม่อยากให้ความหวัง แต่เรื่องที่กำลังทำนี่ก็เกินเลยไปจากคำว่าให้ความหวังพอสมควรแล้วนะ..

ในระหว่างที่เธอกำลังทะเลาะกับความคิดของตัวเองอยู่นั้น ฝ่ามือของวินเทอร์ก็ลากไล้ขึ้นมาจากหัวเข่า ขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงขาอ่อนด้านใน

ทารีน่าสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายนิ้วของเขากำลังสัมผัสส่วนนั้นของเธอผ่านกางเกงซับในที่สวมอยู่

“ยะ..หยุดก่อนค่ะ”

เขาใช้ริมฝีปากขบเม้มใบหูของเธอเบาๆ ก่อนจะงับต้นคอเรียวยาวไล่ไปจนถึงจุดชีพจร

“พี่น่ารังเกียจมากอย่างนั้นหรือ? รินาชั่วชีวิตของพี่ไม่เคยชายตามองสตรีใดทั้งนั้น พี่มั่นคงในความรักที่มีต่อเจ้า การกระทำเช่นนี้ของพี่ทำให้เจ้ารังเกียจพี่อย่างนั้นหรือ?”

หน้าแบบนั้นอีกแล้ว ใบหน้าที่กำลังอ้อนวอนของเขามันทำให้เธอพ่านแพ้อย่างสิ้นเชิง

เธอไม่ได้รังเกียจเลยสักนิด เขาดีเกินไปสำหรับนางร้ายอย่างทารีน่าด้วยซ้ำ เธอรู้ดีกว่าใครว่าตัวละครวินเทอร์น่าสงสารมากที่สุด เพราะเขาหวังดีกับทารีน่าจริงๆ

เขาน่าสงสาร น่าเห็นใจขนาดนั้นเธอจะรังเกียจเขาได้อย่างไรกัน

แต่จะยอมง่ายๆ มันก็..

“อ๊ะ..”

ปลายนิ้วของเขามันกำลังกรีดไปตามร่องรักของเธอเบาๆ

“รินา..ตรงนี้เปียกหมดแล้ว เป็นพี่ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

การสัมผัสของเขามันเป็นการสัมผัสที่ไม่รุนแรงแต่มันกลับเร่าร้อนเหลือกำลัง ผิวกายมีปฏิกิริยาคลายถูกสัมผัสโดยตรงทั้งๆ ที่เธอยังสวมเสื้อผ้าครอบชิ้น ปลายจมูกของเขาซุกลงกับเส้นผมก่อนจะพรมจูบไปทั่วทั้งศีรษะ

บอกตามตรงว่าร่างกายนี้เริ่มจะไม่ฟังคำสั่งของเธออีกแล้ว ทารีน่ารู้สึกร้อนไปหมดตั้งแค่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาร้ายกาจมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้

ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ผิวกายค่อยๆ หว่านเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความสุขสมทีละเมล็ด ก่อนที่มันจะแตกหน่ออยู่ใต้ผิวของเธออย่างรวดเร็วจนร่างกายของทารีน่าสั่นเทิ่มไปทั้งตัว

เขาขบเม้มบนต้นคอเพื่อฝากรอยกุหลาบเอาไว้ เธอบิดตัวหนีตามสัญชาตญาณแต่ริมฝีปากของเขายังคงตามมาอย่างไม่ลดละ

มืออีกข้างของวินเทอร์กำลังดึงเชือกด้านหลังที่มัดชุดเดรสของทารีน่าเอาไว้ และเมื่อเชือกที่พันธนาการชุดของทารีน่าคลายลง เนินอกคู่สวยก็ปรากฏเด่นชัดในสายตาของวินเทอร์

ผิวกายของทารีน่าขาวราวกับหิมะ ส่วนปลายยอดถันคู่สวยนั่นก็ราวกับกลีบกุหลาบสีแดงที่แต่งแต้มลงไปบนพื้นหิมะ มันสวยงามจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากเนินเนื้อคู่นั้นได้เลย

“ท่านพี่วินเทอร์..ไม่ใช่วันนี้ค่ะ!"

เธอยกมือขึ้นมาเพื่อปกปิดส่วนที่ไม่ควรปรากฏในสายตาของเขา..