ตอนที่ 89 ไม่ต้อนรับ

[“ แล้วมึงจะยอมแพ้แล้วเหรอ?” ]ไนยะถามขึ้น

“ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว “ เขาตอบกลับด้วยสีหน้าเลื่อนลอย

[“ พูดแบบนี้แสดงว่ามึงจะกลับแล้ว ? จะยอมแพ้ ไม่ง้อน้องแล้วใช่มั้ย?”] หนึ่งเดียวที่พึ่งจะเดินเข้ามาฟังข้าง ๆ ภรรยาเขา เป็นคนพูด

“ กลับไม่ได้หรอก แม่น้องไม่อยู่ กูจะปล่อยให้ครีมอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง “ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉย ๆ แต่เพื่อนที่มองอยู่ถึงกับเบ้ปากมองบน 

[“ มึงเนี่ย อะไร ๆ ก็ไม่ชัดเจน วกไปวนมา สมน้ำหน้าแล้วที่น้องตัดขาด!”] 

“ อิเจน! “ 

[“ ทำไม มึงจะทำอะไรกู “] พลอยเจนตอบกลับด้วยท่าทีไม่ได้เกรงกลัวว่าอีกคนเป็นชาย หรือ ลืมไปแล้วว่าตนเป็นหญิง เสี่ยโอมถอนหายใจแรง ก่อนมองขึ้นไปบนฟ้าที่เหมือนว่าฝนจะตก ฟ้าร้องหน่อย ๆ แล้ว 

“ แค่นี้ก่อนแล้วกัน ฝนตกฟ้าร้อง กูยังไม่อยากตายก่อนง้อเมียได้ ส่วนมึงกลับไปเจอดีแน่ “ เขาพูดจบก็กดตัดสายออกจากการสนทนา ก่อนก้าวขายาวของตัวเองลงจากรถ แล้วเดินขึ้นบันไดไปหาครีมหอมบนบ้าน แต่ตัวเล็กที่สังเกตเห็นเขา เธอจึงรีบเดินมาปิดประตูบ้านใส่ไม่ให้เขาเข้ามา 

“ ครีม ตัวเล็ก ขอพี่เข้าไปหลบฝนด้วยหน่อยสิ “ 

“ อย่ามายุ่ง! กลับไปซะ ฉันไม่ต้อนรับคุณ “ 

“ ครีม ขอร้องล่ะอย่าตัดขาดกันแบบนี้เลยน่ะ พี่จะอยู่อย่างไร ถ้าไม่มีหนู ออกมาคุยกับพี่ดี ๆ เถอะน่าตัวเล็ก ขอร้องละ “ 

“ อย่าใจอ่อนเด็ดขาครีมหอม แกอยากกลับไปเป็นของเล่นของเขาอีกหรือไง “ คนที่ยืนมองบานประตูอยู่ในบ้าน บ่นพึมพำกับตนเอง ที่ผ่านมาเธอด้อยค่าให้เขามามากพอแล้ว ต่อไปนี้จะไม่ใจอ่อนให้อีก

“ เฮ้อ ทำไมผู้หญิงที่เราหวังแค่เล่น ๆ ขำ ๆ ในตอนนั้น ถึงได้มีอิทธิพลกับชีวิตเราขนาดนี้น่ะ “ เสี่ยโอมบ่น ในระหว่างที่นั่งพิงประตูอยู่ตรงระเบียงทางเข้าบ้าน เขาจ้องไปที่แหวนเพชรในมือ เด็กสาวที่เขาพบเจอในผับวันนั้น คนที่เขาหวังอยากได้เธอมาเป็นเด็กเลี้ยงไว้แก้เหงาเล่น ๆ กลับกลายเป็นคนที่เขาอยากให้เป็นเจ้าของแหวนวงนี้ พร้อมกับ เจ้าของชีวิตของเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข

เปี่ยง!! เสียงฟ้าผ่าดังอยู่บริเวณใกล้ ทำเอาอศิรตกใจจนทำแหวนหล่นจากมือ

“ เฮ่ย! อย่านะเว้ย! “ เขาจ้องแหวนที่กลิ้งไปตามซอกไม้ แล้วตกลงไปที่แอ่งน้ำฝนข้างล่าง เห็นเช่นนั่นเขาจึงรีบวิ่งลงไปหามัน มือใหญ่ที่เคยสะอาดสะอ้านเปรอะเปื้อนไปด้วยตมและดินเปียก ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเพราะโดนฝนกระหน่ำใส่หัว

“ อะ! เจอแล้ว ใจหายหมด ฉันยังไม่ได้เอาให้เจ้าของแกเลย แกจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้น่ะ“ เขาพูดกับแหวนในมือ จากนั้นก็ใช้เสื้อสูทสีน้ำเงินของเขาขึ้นมาเช็ดคราบสกปรกออกจากแหวน แล้วจึงเดินมานั่งที่แคร่ไม้ตรงใต้ถุนบ้าน

“ โอ้ย ทำไมรู้สึกเจ็บ ๆ “ เขาบ่นขึ้นเมื่อรู้สึกเจ็บตรงแผลที่โดนแทง เพราะมันยังไม่ทันหายสนิท มือหนาถอดเสื้อตัวเองออก ก่อนสังเกตเห็นว่าผ้าที่แปะตรงแผลมีเลือดซึมออกมา 

“ โถ่ ไอ้ไนรู้ด่ากูตายแน่ “ เขาบ่นพร้อมกับนั่งตัวตรงเพราะไม่ให้เนื้อลงไปกดทับแผล แต่แผลมันก็ไม่ได้ดูสถานการณ์เลย เขาเจ็บจนทนไม่ไหว จึงได้ลากสังขารตัวเองเดินขึ้นบันไดมาเคาะประตูเรียกเมียอีกรอบ 

“ ครีมหอม ขอพี่เข้าไปหน่อยได้มั้ยครับ “แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เขาจึงได้แต่นั่งลงพิงประตู จ้องฟ้าดินที่ไม่เป็นใจเอาเสียเลย พัดปิวน้ำฝนมาใส่เขาจนแทบจะไม่มีที่แห้งในตัวแล้ว

“ เงียบแล้ว? กลับไปแล้วเหรอ? “ ครีมหอมที่นั่งอยู่ในห้องนอนบ่นออกมาอย่างสงสัย แล้วจึงเดินไปดูที่หน้าต่างแต่ก็ยังเห็นว่ารถเขายังจอดอยู่ที่เดิม

“ นอนในรถเหรอ? “ เธอบ่นอย่างใคร่รู้แต่พอหันซ้ายไปดูที่ระเบียงก็เห็นร่างคนที่ตามหานอนขดไม่ใส่เสื้ออยู่ตรงนั้น

“ เฮ้ย!! “