ตอนที่ 73 แหวนเพชร

เมื่อขึ้นมาถึงเพนท์เฮ้าส์ ครีมหอมก็ชะโงกหน้ามองหาเสี่ยโอม แต่ทว่ากลับไม่เจอ พอเธอเดินไปที่ห้องนอนจึงได้เห็นว่าเขายังคงนอนขี้เซาไม่ยอมตื่น 

“ ไหนบอกว่ามีประชุมไม่ใช่เหรอ? “ ครีมหอมบ่น ๆ แล้วแหงนคอดูนาฬิกาที่ติดอยู่ฝาห้องซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลา 06:45น.แล้ว เธอจึงรีบเดินเข้าไปปลุกเขาที่นอนไม่ใส่เสื้ออยู่ที่เตียง

“ เสี่ย ตื่นได้แล้วค่ะ ไหนบอกว่ามีประชุมไง มันจะสายเอานะค–ว๊าย” เธอที่กำลงจะดึงเขาให้ลุก แต่เสี่ยโอมที่เหมือนจะหลับก็ได้ดึงเธอลงมานอนทับเขาบนเตียง

“ ว๊าย! เสี่ยหลอกครีมเหรอ “ เธอร้องเสียงหลงเมื่อถูกเขาทั้งจูบทั้งหอมไปทั่วใบหน้าสวย เขารีบยันตัวเองลุก แล้วให้เธอนั่งอยู่บนตักของเขา

“ ทำไม พี่จะหอมแก้มเมียพี่ พี่ไม่มีสิทธิ์หรือคะ? “ 

“ แล้วทำไมไม่ลุกไปอาบน้ำคะ ไหนบอกมีประชุม” เธอถามในขณะที่เขาดึงมือเธอขึ้นมาหอม 

“ พี่อาบแล้วค่ะ ดูสิ หอมขนาดนี้ “ เขาพูดจบก็ดันหัวเธอมาชนอกของเขาเพื่ออยากให้เธอ ได้ดมกลิ่นกายตัวเอง จนครีมหอมก็แอบกลืนน้ำลายลงคอไปหลายกลืนเชียว

“ อยากกินไหม ?” ซึ่งมันก็เข้าทางเขาละ ครีมหมั่นไส้จึงยื่นมือไปหยิกหัวนมเสี่ย

“ โอ้ย ๆ ครีมมันเจ็บ ~ “ เสี่ยโอมรีบเอามือมาลูบอกตรงที่โดนน้องหยิก

“ ลุกไปใส่เสื้อได้แล้วค่ะ เดี๋ยวครีมจะไปหาอะไรไว้ให้กิน “ ครีมหอมกำลังจะลุกแต่ก็ถูกเขากอดรัดเอาไว้

“ ไม่เอา! เรื่องอาหารปล่อยให้แม่บ้านจัดการไปสิ เดี๋ยวแม่บ้านเขาก็เอามาส่งให้เอง ครีมมาใส่เสื้อแต่งตัวให้พี่ดีกว่า “ 

“ โตเป็นควายแล้ว ยังใส่เสื้อเองไม่ได้อีกเหรอ “ ครีมหอมรีบยกมือขึ้นปิดปาก เธอเผลอหลุดพูดความคิดออกไปเสียแล้ว ตาหวานรีบจ้องไปที่หน้าของคนที่มองอยู่ เขาเริ่มเบ้ปากเตรียมจะงอนเธอ

“ หยุดเลยนะคะ ถ้าคิดจะงอนกัน ครีมจะไม่ง้อแต่จะหนีกลับไปอยู่บ้านเลย “ เธอรีบขู่เขา จนเสี่ยเปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทัน

“ อ่า ๆ ไม่งอนแล้ว “ เขาเผยยิ้มออกมา แล้วหอมที่แก้มของเธออย่างหมั่นเขี้ยว

“ ครีมน่าจะกลับมาไวกว่านี้สักสองชั่วโมงอะ “ เขาพูดแล้วเอาหน้าซุกไซ้ซอกคอของเธอ

“ หยุดน่ะ! “ เธอรีบขยับไหล่ตัวเองออกห่างเขา “ รีบลุกเลย เดี๋ยวก็ไปประชุมไม่ทันหรอก! “ เธอลุกยืนแล้วรีบดึงเขาให้รีบลุกขึ้น ซึ่งมันก็ง่ายเลยในเมื่อเขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่ที่ซอกคอของเธอ ไม่ยอมห่าง ขนาดลุกออกจากกันแล้วก็ยังมายืนเบียดดมซอกคอเธออีก

“ เสี่ยอย่า! ไปทำงานก่อนเถอะนะคะ “ เธอเดินมาที่ตู้เสื้อผ้า แล้วจับเสื้อเชิ้ตพร้อมสูทมาให้เขาจากนั้นก็รีบช่วยเขาใส่อย่างไว เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจมาขย้ำเธอแทน 

“ เจอกันเย็นนี้น่ะ “ เขาลาเธออยู่หน้าลิฟท์

“ ค่ะ เอ้ย! แต่ลืมเลย “ เธอรีบร้องห้ามก่อนที่เขาจะหันหลังให้เธอ “ วันนี้ครีมต้องไปหาป้าชลลี่ น่าจะกลับมาพร้อมเสี่ยตอนเย็นนะคะ “ 

“ อ้าว แล้วจะไปยังไง ให้พี่ไปส่งมั้ย “ 

“ ป้าชลลี่จะแวะมารับค่ะ สาย ๆ นู้น “ 

“ โอเค งั้นก็ขอให้โชคดีนะตัวเล็ก ขอให้หนูได้ทำในสิ่งที่หนูชอบนะครับ “ เขาพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มเธอแล้วก็ถอยหลังลงลิฟท์ไป ปล่อยให้คนโดนหอมยืนเขินต่อหน้าการ์ด

16:24น.

“ ฮัลโหล ตัวเล็ก กลับมาหรือยัง “ เสี่ยโอมทีกำลังขับรถอยู่ได้โทรศัพท์หาหวานใจ

[“ กลับมาตั้งนานแล้วค่ะ ว่าแต่เสี่ยเถอะ จะกลับตอนไหน “] ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงไม่พอใจนิดหน่อย 

“ อย่าพึ่งงอนพี่สิ พี่เองก็พึ่งออกจากห้องประชุม ตอนนี้กำลังออกไปทำธุระข้างนอกแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับ ว่าแต่ครีมอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ? “ เขาถามเธอ ก่อนที่เธอจะอ้อยอิ่งตอบเขา

[“ อืม ครีมเบื่อกินข้าวในเพนท์เฮ้าส์แล้วอะ “]

“ โอโห เสียงอ้อนจังเลย เดี๋ยวพี่จะรีบทำธุระให้เสร็จ แล้วรีบกลับไปพาหนูออกไปกินข้าวข้างนอกดีมั้ยคะ “ 

[“ อืม ครีมจะรอนะคะ “] 

“ จ๊ะ พี่พึ่งถึงพอดี แค่นี้ก่อนนะครับ “ อศิรวางสาย แล้วก็ลงจากรถมายืนอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

“ อ้าว ไอ้โอม มึงมาทำไม “ เสียงของพลอยเจนที่อยู่บ้านหลังข้าง ๆ กันนั้นดังขึ้น เสี่ยโอมจึงหันไปมองด้วยความตกใจ

“ กูมาคุยธุระกับอาเจต แล้วมึงมีอะไรจะเข้าไปคุยธุระกับกูมั้ยล่ะ ?” เขาหันไปตอบเธอ แต่พลอยเจนก็เบ้ปากใส่เพื่อนเมื่อได้ยินคำชวน

“ ไม่! กูก็แค่เดินมาเจอเลยทักเฉย ๆ มึงนี่สักจะเหมือนอาเจตขึ้นทุกวันน่ะ อย่ามีธุระกับเขาให้มันมากนักละ เดี๋ยวจะปากจัดเหมือนกันไปหมด“ เธอบอกออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ พอพูดจบก็รีบหันหลังเดินหนีกลับเข้าบ้านตัวเองไป 

“ โห่ ยายนี้กับอาเจตต้องมีอะไรแปลก ๆ แน่เลย “ เขาบ่นพึมพำแล้วก็มองตามหลังของเพื่อน 

“ อ้าว โอม มาถึงแล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะ “ อศิรสะดุ้ง ไม่คิดว่าคนที่กำลังนินทาอยู่นั้นจะมายืนมองเขาที่ข้างรั้วบ้านแล้ว เสี่ยโอมรีบหันไปมองชายวัยสี่สิบต้น ๆ สูงราว190+ ผิวพรรณดีเปล่งปลั่งไม่สมวัยเสียเลย อาเจตดูเด็กกว่าพวกตนที่พึ่งจะสามสิบเสียด้วยซ้ำ 

“ เข้ามาเถอะ “ ทั้งสองเดินตามกันเข้ามานั่งในมุมนั่งเล่นของบ้าน จิรกิตติ์จึงเดินไปเอาของที่เตรียมไว้ให้เขา ไม่นานนักก็เดินกลับออกมาหาอศิรที่นั่งรออยู่ 

“ เอ้า เปิดดูสิว่าได้ตามแบบที่ต้องการหรือเปล่า “ เขาจับกล่องสีแดงทรงเหลี่ยมขนาดเล็กเท่าฝ่ามือให้กับอศิร คนรับมาก็รีบเปิดดูทันที

“ ไม่คิดว่าจะเสร็จเร็วขนาดนี้ แต่ออกมาดูสวยกว่าตอนที่เห็นในแบบเสียอีกนะครับ“ เขาพูดแล้วจ้องไปที่แหวนเพชรที่มีเพชรเม็ดใหญ่ถึง 9 กะรัต

“ ก็อากลัวว่าโอมจะรอนาน “ จิรกิตติ์พูดพร้อมกับตบฝ่ามือลงที่บ่าไหล่ของเสี่ยโอมอย่างคนคุ้นเคยกันดี

“ ว่าแต่ สาวคนไหนกันน่า ที่โชคดีจะได้เป็นเจ้าของแหวนวงนี้เนี้ย ผู้หญิงคนนั้นคงจะสวยหน้าดูเลยใช่มั้ย “ อศิรเงยหน้ายิ้มกริ่มให้กับคำถาม

“ ไว้วันแต่งค่อยเจอที่เดียวนะครับอา ผมจะไม่ลืมชวนอาแน่นอน ว่าแต่อาเถอะ หาเอาสักคนไหมครับ “ อศิรบอกกับคนตรงหน้าเพราะแม้ว่าจิรกิตติ์จะสี่สิบสี่-สี่สิบห้าแล้ว แต่เขาก็ยังไร้วี่แววว่าจะมีหวานใจเลย คนที่ถูกถามนั้นก็เอาแต่นิ่งไม่พูดจา จนอศิรรีบชงให้

“ ถ้ามองใครไม่เห็น เจนไหมครับ ก็เห็นสนิทกันดี “ 

“ จะบ้าหรือโอม เอาอะไรมาพูดอาเห็นเจนมาตั้งแต่เกิดเลยน่ะ ไม่มีทางคิดแบบนั้นได้หรอก “ เจตรีบตอบปฏิเสธทันที อศิรก็มองเขาอย่างขบขัน

“ โอเคครับโอเค ผมก็แค่หยอกเล่นน่ะ ถ้าอย่างนั้นไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีว่าเจ้าของแหวนเขารอให้ผมพาไปกินข้าวอยู่ “ คนพูดมีท่าทีตื่นเต้นแล้วก็รีบเดินออกไป เมื่อเจ้าของบ้านพยักหน้ารับแล้ว 

“ มีงานมงคลวันไหนอย่าลืมที่พูดไว้น่ะ “