คุณหมอคนหล่อ

กานต์ลืมตาขึ้นในตอนสายของอีกวัน แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านบางๆ เข้ามาในห้อง เขารู้สึกถึงความเมื่อยล้าและเจ็บแปลบในบางส่วนของร่างกาย แต่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขาก็หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว 

"ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุด" กานต์พึมพำเบาๆ

เขาพยายามลุกขึ้นจากเตียง แม้ร่างกายจะยังคงอ่อนล้าจากคืนที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน ธนินทำให้เขาไม่ได้นอนเลยทั้งคืน กานต์ยังรู้สึกถึงสัมผัสรุนแรงที่ธนินฝากไว้ในทุกส่วนของร่างกาย เขาถอนหายใจเบาๆ พยายามเรียกสติกลับมาและจัดการตัวเองให้พร้อมสำหรับวันใหม่ที่เริ่มต้นขึ้นแล้ว

กานต์เดินไปเข้าห้องน้ำ ตาลุกวาวทันทีเมื่อเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก รอยจ้ำแดงๆ กระจายไปทั่วร่างขาวเนียนของเขา สัญลักษณ์ที่ธนินฝากไว้ด้วยแรงดูดรุนแรงนั้นยังคงชัดเจน

ใบหน้าของกานต์บึ้งตึงทันที 

“ไอ้บ้าธนิน...” 

เขาคิดในใจอย่างหงุดหงิด หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นร่องรอยที่เต็มไปทั่วตัว ราวกับเครื่องหมายแสดงความเป็นเจ้าของ

กานต์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด 

"แล้วจะหาเสื้อผ้าอะไรมาใส่เนี่ย..." 

เขาบ่นกับตัวเอง ก่อนจะเริ่มมองหาวิธีปกปิดร่องรอยเหล่านั้น แม้จะรู้ดีว่ามันยากแค่ไหนที่จะซ่อนมันทั้งหมดจากสายตาคนอื่นในวันนี้

………………………………………………………

กานต์ขอให้ลุงอุ้ยพาเขาเข้าไปในเมือง เพราะวันนี้เป็นวันหยุดและเขามีหลายอย่างที่ต้องการซื้อ เมื่อเห็นว่าลุงอุ้ยกำลังจะไปในเมืองพอดี เขาจึงถือโอกาสติดรถไปด้วย ความรู้สึกตื่นเต้นและต้องการเปลี่ยนบรรยากาศทำให้กานต์ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขาหวังว่าจะได้ใช้เวลาในเมืองเพื่อผ่อนคลายและลืมเรื่องราวที่ทำให้เขารู้สึกสับสนเมื่อไม่นานมานี้

ธนินที่กลับมาในช่วงบ่าย รีบถามป้าพิไลทันทีเมื่อไม่เห็นเงาของกานต์ 

“เห็นคุณกานต์ไหมป้าพิไล?” 

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและห่วงใย หลังจากที่ทั้งวันเขาไม่เป็นอันทำงานเพราะคิดถึงแต่คนที่ทำให้ใจเขาว้าวุ่น แต่เมื่อกลับมาถึงเรือนใหญ่แล้วกลับไม่พบกานต์ รอยยิ้มที่เขาเตรียมไว้ก็หายไปทันที

ป้าพิไลส่ายหัว “ไม่เห็นเลยค่ะคุณธนิน ตั้งแต่เช้าแล้วคุณกานต์ก็หายไป ไม่รู้ไปไหนนะคะ”

ความคิดเริ่มสับสนในใจธนิน เขาพยายามสงบสติอารมณ์ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ากานต์อาจจะไปอยู่กับมิ่งอีกครั้ง ความหึงหวงทำให้เขารู้สึกกดดัน 

“คงไม่ใช่ไปขลุกอยู่กับไอ้มิ่งอีกนะ...” 

เขาพึมพำกับตัวเอง ขมวดคิ้วแน่น ก้าวเร็วๆ ออกจากบ้านไปเพื่อตามหากานต์ด้วยความห่วงใยและความโกรธที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

“ไม่เห็นมานี่นะครับนายหัว” มิ่งบอกด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลาย ก่อนจะเสริมว่า “วันนี้วันหยุดนี่ครับ อาจจะออกไปทำธุระในเมืองก็ได้นะครับ”

ธนินพยักหน้าช้าๆ พยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ แม้ว่าความหึงหวงจะยังคุกรุ่นอยู่ แต่เขาก็รู้ว่ากานต์อาจมีธุระของตัวเอง อย่างไรก็ตาม ความคิดเกี่ยวกับกานต์ที่อยู่กับคนอื่นยังคงวนเวียนในหัวเขาไม่หยุด 

“ก็อาจจะเป็นไปได้...” ธนินตอบเรียบๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้

“นายหัวจะให้ผมไปตามไหมครับ?” มิ่งถามด้วยความหวังดี แต่ธนินเพียงส่ายหน้า 

“ไม่ต้องหรอก ถ้าเขาออกไปทำธุระ ก็คงกลับมาเอง” เขาตอบสั้นๆ แต่ในใจกลับมีความรู้สึกที่ยากจะสงบลงได้

…………………………………………………….

กานต์ยิ้มบางๆ ขณะหยิบกระปุกรองพื้นสีเนื้อขนาดเล็กขึ้นมาดู 

“นี่ก็คงได้นะ เห็นเพื่อนสาวๆ เขาใช้กัน” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ

พนักงานขายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เห็นแล้วก็เข้ามาแนะนำ 

“อันนี้ปกปิดรอยต่างๆ ได้ดีมากค่ะ คุณภาพเยี่ยม ใช้ง่ายและให้ความเนียนสวยเป็นธรรมชาติค่ะ”

กานต์พยักหน้า “งั้นผมเอาอันนี้ละกันครับ” เขาตัดสินใจซื้อรองพื้นกระปุกเล็กนี้เพื่อช่วยปกปิดรอยต่างๆ ที่ธนินทิ้งไว้เมื่อคืนก่อน

"อ๊ะ ขอโทษครับ" กานต์เอ่ยอย่างตกใจเมื่อเผลอเดินชนเข้ากับร่างของใครบางคน ของในมือหล่นกระจัดกระจายลงพื้น

ชายหนุ่มสูงโปร่ง ผิวขาว และสวมแว่นตา เดินเข้ามาใกล้เพื่อช่วยหยิบของที่ตกอยู่บนพื้น ยิ้มอ่อนโยนผ่านแว่นตาออกมา รอยยิ้มนั้นทำให้กานต์รู้สึกเหมือนเห็นพระเอกเกาหลีในชีวิตจริง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำให้กานต์แอบคิดในใจ "หล่อเหมือนพระเอกเกาหลีเลย น่าอิจฉาจัง..."

ชายหนุ่มยื่นของคืนให้กานต์ "ไม่เป็นไรครับ ระวังหน่อยนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างสุภาพ "ผมชื่อสิธาครับ เป็นหมอเพิ่งย้ายมาแถวนี้เหมือนกัน"

เขายื่นมือออกไปเพื่อแนะนำตัวเองกับกานต์ ความสนใจที่มีต่อหนุ่มน้อยร่างบอบบางตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้น สิธารู้สึกถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ากานต์ ใบหน้าขาวเนียนละเอียด ริมฝีปากแดงอมชมพู ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่ากานต์คงไม่ใช่คนแถวนี้เหมือนกับเขา

กานต์ยิ้มกลับอย่างเป็นมิตร "ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อกานต์"

สิธารู้สึกสบายใจที่กานต์ยิ้มตอบ เขาจึงชวนกานต์คุยต่อ "คุณกานต์เพิ่งย้ายมาที่นี่เหมือนกันหรือครับ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ทั้งสองเริ่มสนทนาอย่างถูกคอ คุยกันเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องชีวิต ความเป็นอยู่ในย่านนี้ และความสนใจส่วนตัว

การพูดคุยดำเนินไปอย่างลื่นไหล สิธารู้สึกว่ากานต์เป็นคนที่น่าสนใจและอยากรู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่กานต์ก็รู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้พูดคุยกับหมอหนุ่มหล่อที่ดูอบอุ่นและเป็นมิตรเช่นกัน

เมื่อถึงเวลาต้องแยกจากกัน สิธาถามอย่างมั่นใจ 

"กานต์ครับ คุณจะกลับยังไง?"

"ผมมาที่นี่กับคุณลุงที่ปางครับ" กานต์ตอบ "วันนี้เป็นวันหยุดเลยไม่ได้รีบกลับ"

สิธายิ้มให้กานต์อย่างอ่อนโยน 

"กานต์ครับ ผมรู้ว่ามันอาจจะดูเร็วไปหน่อย แต่ผมรู้สึกชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ผมอยากขออนุญาตจีบคุณได้ไหมครับ”

กานต์รู้สึกตกใจและหน้าขึ้นสีแดง 

"เอ่อ... สิธา" เขาพยายามหาคำพูด "ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่... ขอบคุณที่บอกความรู้สึกดีๆกับผม"

สิธายิ้มกว้างอย่างจริงใจและก้าวเข้าใกล้

 "ไม่ต้องรีบร้อนตอบครับ ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าผมจริงจังกับความรู้สึกนี้ คุณยินดีให้โอกาสผมไหม?"

กานต์รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

สิธามองตามร่างบอบบางของกานต์จนเขาเดินขึ้นรถ รถเคลื่อนออกจากลานจอดอย่างช้าๆ สิธายืนอยู่ตรงนั้น มองจนรถของกานต์หายไปจากสายตา รอยยิ้มเล็กๆ ยังคงประดับบนใบหน้าของเขา

ในใจของสิธาเต็มไปด้วยความหวัง หันหลังกลับ พร้อมกับความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นในใจ

"กานต์..." เขาพึมพำเบาๆ "แล้วเราจะได้เจอกันอีกแน่นอน"