ข้ากับน้องชายขอกลับไปอยู่ที่เรือนเดิม

เมื่อหมอหวงเดินมาเห็นร่างของจือลู่ที่นอนอยู่ก็ส่ายหัวอย่างสงสาร และปรายตามองไปที่สองคนผัวเมียอย่างกล่าวโทษ เมื่อจับชีพจรของจือลู่หมอหวงก็เอ่ยขึ้น

"นางยังไม่ตาย แต่หากยังไม่รักษาก็คงไม่รอดแล้ว" หมอหวงพูดขึ้น

หนิงเฉิงมองพี่สาวอย่างเป็นห่วง เพราะว่าพี่สาวของตนคลอดก่อนกำหนดถึงสองเดือน มารดาจึงมักไม่ให้นางทำงานหนัก เพราะกลัวว่านางจะล้มป่วย

สายตาของชาวบ้านที่มองไปสองผัวเมียอย่างตำหนิ เพราะจางต้าอู๋เป็นท่านลุงแท้ๆของทั้งคู่ ก่อนหน้าที่เขาจะรับหลานทั้งสองมาดูแลก็เพราะต้องการที่นาและข้าวของที่บิดามารดาจือลู่ทิ้งไว้ เขายังรับปากหัวหน้าหมู่บ้านว่าจะดูแลทั้งคู่อย่างดี แต่เพียงไม่กี่เดือนทั้งคู่ก็มีสภาพเช่นนี้แล้ว

จือลู่จะแกล้งหลับต่อก็ไม่ได้แล้ว เพราะหมอหวงกำลังช่วยให้นางฟื้นอยู่ เมื่อนางทำเป็นเพิ่งกำลังฟื้นและมองไปรอบห้องอย่างหวาดกลัว หนิงเฉิงรีบเข้ามาประคองพี่สาวอย่างเบามือ

ไม่รู้ว่าเขาหาน้ำมาจากไหน แต่จือลู่ก็รู้สึกขอบคุณเมื่อหนิงเฉิงส่งถ้วยบิ่นๆที่มีน้ำอยู่ด้านในให้นางดื่ม เมื่อชาวบ้านเห็นว่าจือลู่ฟื้นแล้วต่างก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะจือลู่คนเดิมเป็นเด็กสาวที่น่ารัก อ่อนหวาน มักจะช่วยงานเล็กๆน้อยๆกับชาวบ้านอยู่เสมอ

"พี่หญิงท่านเป็นเช่นใดบ้างขอรับ" หนิงเฉิงกล่าวด้วยเสียงที่สั่นอย่างควบคุมไม่อยู่กับจือลู่

"เจ็บ ปวดไปทั้งตัว" นางพูดด้วยเสียงอันเบาจนหนิงเฉิงต้องก้มลงมาเพื่อให้ได้ยินเสียงของนาง

"ท่านหมอหวง ได้โปรดช่วยพี่สาวของข้าด้วยเถิดขอรับ"

"รักษานาง ต้าอู๋ เจ้าต้องจ่ายค่ารักษาให้ท่านหมอหวง" ผู้นำหมู่บ้านเอ่ยขึ้น

"ไม่ได้ ข้าไม่มีเงิน" นางกงซื่อพูดขัดด้วยเสียงดัง ก่อนจะหันไปถลึงตาดุสามีไม่ให้เสียเงินรักษานาง

"เงินที่บิดามารดาลู่เออร์ทิ้งไว้ก็มีมิน้อย เจ้าบอกเก็บไว้ให้หลานทั้งสองจะมิมีได้อย่างไร" ผู้นำหมู่บ้านตวาดขึ้นด้วยความโมโห

สองสามีภรรยาที่เห็นผู้นำหมู่บ้านเอาจริงก็หดคอลงอย่างหวาดกลัว ต้าอู๋จึงให้นางกงซื่อเดินไปหยิบเงินออกมาเพื่อรักษาจือลู่

"ประเดี๋ยวตามข้าไปเอายา" หมอหวงพูดกับหนิงเฉิง แต่ก่อนที่หนิงเฉิงจะลุกเดินตามหมอหวงไป จือลู่ก็ดึงเสื้อน้องชายไว้ และบอกให้เขาพยุงนางลุกขึ้น

"ท่านปู่ผู้นำหมู่บ้าน ข้ากับน้องชายขอกลับไปอยู่ที่เรือนของบิดามารดาตามเดิมเจ้าค่ะ" นางรวบรวมกำลังทั้งหมดลุกขึ้นยืนโดยมีหนิงเฉิงประคองอยู่แล้วพูดขึ้น

"ใช่ขอรับท่านปู่ชุย หากพวกข้าสองพี่น้องยังอยู่กับท่านลุง ชีวิตน้อยๆของพวกข้าคงรักษาไว้ไม่ได้"

"เช่นนั้นพวกเจ้าก็กลับไปอยู่ที่เรือนเดิม" ผู้นำหมู่บ้านพูดอย่างไม่ต้องถามความเห็นของต้าอู๋

"จะได้อย่างไร นางกำลังจะแต่งให้พ่อหม้ายจง" นางกงซื่อเอ่ยแย้งขึ้นมา

"เหอะ ดีนักถึงกับกล้าขายหลานสาวตนเองด้วยหรือต้าอู๋ หากพวกเจ้าไม่ยอมให้สองพี่น้องกลับเรือนเดิม พวกเจ้าก็เตรียมตัวได้เลย ข้าจะต้องแจ้งเจ้าหน้าที่ทางการ" เพราะกฎหมายของราชวงศ์ฉีปัจจุบัน ไม่ยินยอมให้เกิดการขายบุตรหลานอย่างไม่เป็นธรรม เมื่อทั้งคู่ได้ยินว่าผู้นำหมู่บ้านจะแจ้งทางการก็ไม่กล้าพูดสิ่งใดอีก

"ข้าขอข้าวของจากเรือนท่านพ่อของข้า รวมทั้งเงินที่ฝากไว้คืนด้วยขอรับ" จือลู่มองไปทางหนิงเฉิงอย่างภูมิใจ นางอยากจะยกนิ้วโป่งขึ้นให้เขา แต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะเรี่ยวแรงของนางใกล้จะหมดแล้ว

สมบัติที่ติดตัวท่านแม่มาจากเมืองหลวงสองพี่น้องไม่หวังว่าจะได้คืน เพราะพวกเขาคิดว่าท่านลุงกับท่านป้าสะใภ้คงนำไปขายหมดแล้ว

นางกงซื่อที่ไม่ยินยอมแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะต้าอู๋ที่หวาดกลัวทางการจำต้องยอมคืนเครื่องเรือนและเงินทั้งหมดให้หลานทั้งสอง

ชาวบ้านที่เคยได้รับความช่วยเหลือจากบิดามารดาของจือลู่ก็ช่วยกันขนของและพาสองพี่น้องกลับเรือนเดิม ถึงจะเป็นเรือนที่อยู่ท้ายหมู่บ้านแต่เพราะสองพี่น้องเพิ่งย้ายไปไม่นาน ทั้งคู่ยังกลับมาทำความสะอาดอยู่เสมอ จึงไม่ต้องทำสิ่งใดเพิ่มเพียงนำของเข้าไปเก็บทีก็สามารถเข้าพักได้เลย

เมื่อทุกอย่างเข้าที่ สองพี่น้องกล่าวขอบคุณผู้นำหมู่บ้านและชาวบ้านที่มาช่วยอย่างซาบซึ้งใจ ท่านป้าชุยภรรยาท่านผู้นำหมู่บ้านอาสาอยู่เป็นเพื่อนจือลู่ตอนที่หนิงเฉิงไปรับยาที่บ้านท่านหมอหวง

จือลู่ที่หมดเรี่ยวแรงนางล้มตัวนอนก็หลับไปทันที หนิงเฉิงกลับมาถึงก็รีบต้มยาให้พี่สาว ชาวบ้านที่มีน้ำใจยังแบ่งแป้ง ปลายข้าวและผักป่ามาให้ทั้งคู่ได้กินประทังชีวิตไปก่อนในวันนี้

หนิงเฉิงนำยา และข้าวต้มมาให้พี่สาว และเรียกนางที่ยังหลับอยู่ให้ตื่นขึ้น "พี่หญิงลุกขึ้นกินข้าว กินยาเสียก่อนขอรับ" หนิงเฉิงช่วยประคองนางขึ้น

"เฉิงเออร์เจ้ากินแล้วหรือยัง" นางถามน้องชายเพราะเห็นข้าวต้มเพียงแค่ถ้วยเดียว จือลู่เห็นแววตาของน้องชายก็รู้ว่าเขายังไม่ได้กิน นางจึงวางช้อนลง

"หากเจ้าไม่กินพร้อมข้า ข้าก็ไม่กิน" หนิงเฉิงจึงต้องลุกขึ้นไปตักข้าวมากินพร้อมพี่สาว 

จือลู่ที่นอนคิดทั้งคืนว่าจะหาเงินได้อย่างไรก็คิดจนนอนหลับไป เพราะนางไม่รู้จะทำยังไงให้ได้เงิน หากจะขึ้นเขาหาของป่าก็คงต้องรักษาตัวให้หายเสียก่อน

จือลู่รักษาตัวอยู่เกือบสิบวัน ถึงจะลุกขึ้นมาเดินอย่างปกติได้ ในช่วงแรกนางก็ลุกขึ้นมาช่วยทำงานบ้านได้แล้ว เพียงแต่ยังคงเจ็บตัวอยู่จึงไม่อาจช่วยหนิงเฉิงได้มากนัก เงินที่ได้มาจากต้าอู๋ก็มีเพียงห้าตำลึงเท่านั้น ถึงจะพอให้ทั้งคู่กินใช้ไปได้หลายเดือน แต่ก็ไม่อาจจะนอนอยู่เฉยๆได้แล้ว

 

นางคิดจะขึ้นเขาหาของป่าจึงได้ลุกขึ้นเตรียมตัวแต่ฟ้ายังไม่สว่าง จือลู่เดินสะดุดกล่องอะไรไม่รู้ที่อยู่ข้างเตียงจนนางเกือบล้มลง

"โอ๊ย" เสียงร้องของนางทำให้หนิงเฉิงที่เพิ่งตื่นก็รีบร้อนมาที่ห้องของนางอย่างรวดเร็ว

"พี่หญิงท่านเป็นอันใด" หนิงเฉิงจุดเทียนแล้วรีบเข้ามาภายในห้อง