Chapter 3 สตรอว์เบอร์รี่ช็อตเค้ก 1

โน้ตเป็นชื่อเล่นชวินทร์ ดาวเป็นชื่อเล่นเนตรา เธอกับเขาเป็นเพื่อนร่วมเรียนสาขาเดียวกันในมหาวิทยาลัย

ชวินทร์มีชีวิตเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ รูปร่างหน้าตาดี ฉลาด เต็มไปด้วยอารมณ์ขัน รวย มีแฟนสวย เพื่อนๆ รัก

ส่วนชีวิตเนตราขึ้นต้นเหมือนจะดี แต่แล้วกลับเคว้งคว้างดังว่าวหลุดลอย พ่อแม่เสียตอนอยู่ปีสอง ดีที่ได้ทุนการศึกษาของญาติชวินทร์มาช่วยเหลือ

หน้าตาเธอ หากจัดอันดับแล้วอยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน ไม่สวยขนาดมีหนุ่มแปลกหน้ามาขอเบอร์ ยังพอมีหนุ่มชวนไปดูหนังกินไอศรีมบ้างปีละครั้งสองครั้ง

เนตราเคยคิด หากตัวเองเป็นดาวได้ เขาคงเป็นเดือน ส่องแสงสีเงินยวงให้เย็นใจ กลางคืนอวดโฉมกระจ่างฟ้า เหมือนสัมผัสได้แต่เอื้อมไม่ถึง เพราะเดือนอยู่สูง ไกลลิบ

ดาวที่น่าจะมาจากดาวทะเลและเป็นคนอย่างเธอจึงได้แต่แหงนมองเขาคอตั้งบ่า มันคงเป็นเพียงอาการปลื้มคนหล่อ หากวันหนึ่งเดือนไม่เคลื่อนมาใกล้ เขาและเธอจำต้องจับกลุ่มรายงานด้วยกัน

เนตราที่เพิ่งเสร็จงานศพพ่อแม่มาเรียนด้วยอารมณ์หดหู่ พ่อแม่ทำประกันปิดหนี้บ้านไว้ก็จริง แต่หักลบกลบหนี้แล้วเงินไม่พอให้เธอเรียนจบแน่ ระหว่างกำลังเหม่อลอย ชวินทร์ก็มาอยู่ตรงข้าม

“ดาวโอเคไหม”

คำถามสั้นๆ ง่ายๆ กระแทกใจเธออย่างจัง เนตราจำได้ว่าตัวเองนั่งร้องไห้ต่อหน้าเขา ...ก็ในสายตาเธอคิดว่าเห็นเขาคนเดียวล่ะนะ ชวินทร์ส่งทิชชู่หลายแผ่นให้ ก่อนเล่าเรื่องทุนการศึกษา

“ญาติเราเขาฝันไม่ดี อยากทำบุญสะเดาะเคราะห์ แต่ได้อะไรที่เป็นประโยชน์ยืนยาวเลยจะให้เป็นทุนการศึกษา ดาวลองยื่นเรื่องขอดูสิ”

เนตรายื่นขอแล้วก็ได้จริงๆ เธอขอบคุณชวินทร์เสียมากมาย

“ไม่เห็นไร ญาติเราเห็นคุณสมบัติดาวครบตรงใจ เลยให้คุณ

วันนั้นดอกไม้น้อยๆ ได้เริ่มเติบโตในใจเนตรา โดยมีความปลาบปลื้มเป็นน้ำหล่อเลี้ยง

ปุ๋ยชั้นดีคือเรื่องราวของเขา ก่อนเหี่ยวลงด้วยข่าวเขามีแฟน และออกดอกออกผลเป็นความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน ซึ่งนำความร้าวรานมาสู่เธอ

เนตรายังจำแววตาเขาในเช้าวันนั้นได้ เย็นชา ห่างเหิน ไว้ตัว คิดว่าความเป็นเพื่อนคงสิ้นสุดแล้ว แต่ทำไมกลายเป็นเขาและเธอเป็นแฟนกัน

เธอใช้เวลาคิดเรื่องนี้ทั้งวันจนสมองสับสนไปหมด เย็นย่ำตะวันคล้อยตัวต้นเหตุก็กลับมา ไหล่สะพายกระเป๋าเป้ มือถือกล่องขนมเค้ก

“กินอาหารโรงพยาบาลหลายมื้อผมกลัวดาวเบื่อเลยซื้อมาให้”

ครีมบนเค้กสตรอว์เบอร์รี่ชอตเค้กว่าฟูแล้ว ใจเนตราฟูยิ่งกว่า ความอาทรนี้มีแด่เธอคนเดียว ไม่ต้องแบ่งปันกับเพื่อนคนอื่นเหมือนสมัยมหาวิทยาลัยที่เขาซื้อของมาเลี้ยง

“หมอจะให้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไร”

เธอถามแก้เก้อ รู้สึกตัวเองชักจะมองเขามองไปแล้ว ชวินทร์หยิบรีโมทโทรทัศน์มาครอง

“วันพรุ่งนี้”

กดไล่ดูรายการทีละช่อง เมื่อเห็นไม่มีอะไรน่าสนใจ ก็วางคืนกลับให้บนเตียง เปิดเป้หยิบโน้ตบุคออกมา เธอคาดว่าเขาทำงาน สังเกตจากหัวคิ้วขมวดเคร่ง เธอละเลียดทานเค้กหวานละมุน ตาลอบพินิจเขา

เนตราเป็นแฟนกับเขาจริงๆ นะหรือ ใครเป็นคนขอเป็นแฟนก่อน คบกันเป็นแฟนขั้นไหน อยู่ด้วยกันหรือแยกบ้าน

“เค้กอร่อยมากเหรอ ไว้ผมจะซื้อให้ใหม่

ชวินทร์ทักเมื่อเห็นเนตราใช้ส้อมกวาดอากาศบนกระดาษในกล่องเค้กมาหลายรอบแล้ว

“อืม...อร่อยดี”

เธอสะดุ้งนิดๆ หันเหบทสนทนาคุยเรื่องอื่น

“ว่าแต่นายเห็นมือถือฉันไหม”

“ตอนพาดาวมาโรงพยาบาลมัวแต่รีบ ไม่ทันได้สังเกตอะไร ไว้ผมจะไปหาให้อีกที”

ชวินทร์ละสายตาจากคอมพิวเตอร์ วางมันลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นเดินมาหาเธอ เขาหยิบกล่องเค้กไปทิ้งถังขยะ และพับโต๊ะทานอาหารให้เธอ

กริยาเขานุ่มนวลไปหมด ยามหยิบจับอะไร ชวินทร์สวมเชิ้ตขาวพับแขนถึงข้อศอก คอปลดกระดุมเห็นแผงอกล่ำวับแวบ กลิ่นตัวก็หอมเหมือนกลิ่นฝนตกใหม่

“ดาวมองผมทำไม อยากได้อะไรเหรอ”

อยากได้นาย เอ๊ย! เนตราส่ายศีรษะเรียกสติ

“เปล่า ไม่ได้มอง”

“คนบางคนโกหกแล้วหูจะแดง”

เธอยกมือขึ้นปิดหูอัตโนมัติ คิดในใจว่าคงไม่ใช่แค่หูแล้วล่ะที่จะแดง

“มองผมนานๆ เดี๋ยวความหล่อจืดหมด”

“หลงตัวเอง มันมีรสด้วยหรือความหล่อน่ะ”

เอาล่ะ! เธอกำลังจะเพลี่ยงพล้ำเขา ชวินทร์จับได้ว่าเธอสนใจเขามาก แต่เนตราไม่ยอมเฉยให้เสียหน้าไปเปล่าๆ

“แล้วดาวอยากชิมไหมล่ะ”

มือแข็งแรงเชยคางเนตราขึ้น สบแววตาที่มาดมั่นเสียเหลือเกินของเขา เธอรู้สึกอึดอัด ในอกจะระเบิด หายใจทางจมูกไม่ทันจนกลายเป็นเผยอปาก

“จะว่าไปผมก็ยังไม่ทันได้ชิมเค้กเลย ไม่รู้หวานสักแค่ไหน”

และแล้วเดือนก็เคลื่อนมาใกล้​ แนบชิดสนิทแน่นดาวทะเลเช่นเธอ เนตราเคยจูบครั้งเดียวในชีวิต​

รสไม่หวานเหมือนนิยายรัก​ แต่อ่อนนุ่ม​ อุ่น​ เจือกลิ่นเหล้า​ จูบที่อีกฝ่ายไม่เห็นพ้องด้วย​

นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสริมฝีปากผู้ชาย​ เธอจำได้ถึงความแข็งแกร่งของเขาปะทะความอ่อนนิ่มของเธอ​

อุณหภูมิที่ทิ้งรอยอ้อยอิ่งระหว่างผิวทั้งสอง​ ในช่องท้องปั่นป่วนเหมือนมีผีเสื้อสักล้านตัวกระพือปีกอยู่ข้างใน​ 

จูบเดียวเป็นจุดเริ่มต้นของจุดจบความสัมพันธ์ฉันเพื่อน​ และจูบสองที่ไม่ทันตั้งตัว​ เธอสะดุ้ง​ ก้นเลยขอบเตียงไปเกินครึ่ง​ ดีที่วงแขนชวินทร์รัดรอบไว้ทัน