Chapter 11 เช้าวันนี้ที่ไม่เหมือนเดิม 1

“แหวนนี่ พี่ให้ไว้เป็นตัวแทน อาจไม่มีค่ามากนักแต่มาจากใจ”

ใครบางคืนยกมือเนตราขึ้น สวมแหวนสีทองสุกปลั่งบนนิ้วนางข้างซ้าย ในใจเธอปั่นป่วน น้ำหนักของแหวนมากเหลือเกิน จนเธอหน่วงไปทั้งใจ

“ใส่เล่นๆ ไปก่อน แหวนหมั้นแหวนแต่ง พี่จะให้ทีหลัง”

“ไม่เอาละค่ะ เกรงใจ ดาวไม่ชอบใส่เครื่องประดับกลัวทำหาย”

เธอพยายามเพ่งว่าเขาคือใคร แต่เห็นเพียงรอยยิ้ม ใบหน้าส่วนบนเขายังเต็มไปด้วยสีดำสนิท เหมือนใครเอาหมึกมาราด

“กลัวหายก็ร้อยใส่สร้อยคอสิ มา...พี่ทำให้”

เขายื่นมือมาถอดสร้อยเธอออก คล้องแหวนไว้ในนั้น

“เก็บไว้ใกล้ๆ หัวใจนะ”

ไม่ใช่ชวินทร์แน่ เขาไม่มีทางพูดหวานเยิ้มแบบนี้ สรรพนามที่เธอเรียกก็ไม่ใช่ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร!

ดวงตาเนตราลืมขึ้นโดยพลัน ศีรษะกลับมาปวดหนึบ ร่างเมื่อยขบราวโดนรถบดถนนทับ เธอยันตัวขึ้นจากเตียง

ผ้าห่มไปกองอยู่ที่หน้าตัก พร้อมแขนบางคนที่ถือวิสาสะพาดไว้กับเอวเธอ ปทุมถันเปลือยเปล่าสัมผัสอากาศ จึงรู้ว่าตัวเองไร้อาภรณ์คลุมกาย

ข้างกันมีเสียงหายใจยาวลึกสม่ำเสมอ ชวินทร์ยังอยู่บนหมอน ตาหลับสนิท เนตรายกมือไขว้กันปิดหน้าอก มองเขาสลับตัวเอง

 ใจเย็นๆ เธอบอกตัวเอง สมองค่อยเรียบเรียงเหตุการณ์ เมื่อคืนเขาและเธอทานมื้อค่ำด้วยกัน ชวินทร์เมา มาส่งที่หน้าห้อง แล้วก็จูบ จากนั้นเธอกับเขาก็...

เนตราหน้าแดงจัด เธอปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทั้งที่ตัวเองเป็นคนตั้งป้อมกับเขาก่อนแท้ๆ

“นอนต่ออีกหน่อยก็ได้ ยังเช้าอยู่เลย”

ชวินทร์งึมงำทั้งตาหลับ แต่มือไขว่คว้าดึงคนตื่นเร็วกว่ามานอนแนบอก

“ไม่เอา ปล่อยฉันสิโน้ต”

พยายามฝืนขัดขืนตัว แต่เขาแรงเยอะเหลือเกิน ขนาดหลับอยู่นะนี่

“ดาวก็อย่าดิ้นสิ”

“ใครจะไปหลับต่อลงล่ะ จำได้ไหมอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้”

เธอท้วง ซึ่งเสียงอาจแรงไปหน่อย จนชวินทร์ลืมตามองเธอนิ่ง

“ที่เรามีอะไรกันน่ะเหรอ”

แม้ครั้งแรกเคยมีแล้ว และนี่อาจเป็นครั้งที่สอง ...อย่างน้อยที่จำได้ขณะนี้ เนตราก็ยังเขิน ทั้งผลักทั้งดันอกคู่กรณีให้ห่าง

“ดาวใจร้าย ได้ผมแล้วจะชิ่ง”

ชวินทร์ตัดพ้อ ขยับวงแขนแน่นขึ้น ทำให้อกเธอเบียดกับเขาโดยปริยาย ปลายถันครูดเนื้อแน่นหนั่น เสียวสาบทั่วท้องน้อย

“นายเมา”

“บอกให้เรียกโน้ต ดาวไม่จำเลย คนดื้อต้องโดนลงโทษนะ”

เขาศีรษะลงต่ำ ฉกวูบจุมพิตบางปาก เนตราตาโต ตัวแข็งทื่อ ชวินทร์ไม่เพียงจูบเท่านั้น เขายังทักทายรับอรุณด้วยลิ้นอุ่นนุ่ม ขโมยลมหายใจเธออีกครา

“อื้อ!”

หญิงสาวประท้วง ต่อต้านการรุกรานเต็มที่เท่าที่แรงมี แต่ชวินทร์เหลือร้าย พอเนตราใช้ฟันงับ เขาก็รีบถอนริมฝีปากออก เปลี่ยนมาลิ้มชิมรสแก้มแดงปลั่ง

“ไม่เอา ปล่อยฉันได้แล้ว”

แม้พยายามเบี่ยงหลบเลี่ยง ยังมิวายผิวถูกจมูกโด่งดอมดม เนตรารู้สึกตัวเองเป็นลูกไก่ในกำมือเขา ยิ่งขยับหนี เขายิ่งกระชับให้กลับมาแนบชิด มือพยายามปัดป้อง แต่ชวินทร์ก็แทะเล็มทุกสัดส่วน

“ปล่อยฉันเถอะโน้ต”

เจ้าของชื่อยิ้มพึงใจ คลายวงแขนออก เนตราเด้งลงมาข้างเตียง สองมือดึงผ้าห่มปิดกาย เป็นผลให้เห็นร่างเปลือยโล่งโจ้งของเจ้าของบ้าน

“ออกไปก่อน”

คนอายหลับตาปี๋ ขณะอีกฝ่ายแกล้งหาวหวอดบิดขี้เกียจทั้งยังโป๊

“อะไรกัน ได้เราแล้วก็ไล่ น้อยใจนะเนี่ย”

ชวินทร์เสียงรื่น ไม่มีแววเลย ความน้อยใจที่เจ้าตัวว่า

“ออกไปก่อน ให้ฉันจัดการกับตัวเองก่อน แล้วไปเจอกันข้างล่าง”

เนตราหยีตาส่องเขาจากง่ามนิ้วมือ เท้าก็ขยับพยายามให้ห่างเตียงมากที่สุด

“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันข้างล่างนะ”

ชวินทร์ยักไหล่ เปิดประตูเดินตัวเปล่าออกไป เนตราหมดแรงทรุดตัวลงกับพื้น โอเคๆ เมื่อคืนไม่มีใครบังคับ เขาและเธอสมยอมกันทั้งคู่ ชวินทร์เป็นฝ่ายจู่โจมก่อนด้วยซ้ำ แถมเช้านี้เขายังทำตัวสบายๆ เหมือนเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นซ้ำกันหลายต่อหลายครั้งแล้ว

หรือจะจริงอย่างที่เขาพูด เธอกับเขาเป็นแฟนกัน แล้วผู้ชายที่ฝันถึงล่ะ คนที่เธอเรียกเขาว่าพี่ ...แหวน และความตะขิดตะขวงในใจ เนตราหน้าเผือดเมื่อไพล่ไปถึงบางอย่างที่เป็นวงๆ

ชวินทร์ผิวปากขณะเดินลงบันไดสู่ห้องนั่งเล่น ผิดกับเนตราที่เดินวนกลับไปมาเป็นหนูติดจั่น

“เวียนหัวไหมนั่น”

เธอสวมเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงยีนขายาว ผมที่เคยสยายเมื่อคืนกลับรวบตึงไว้

“พาฉันไปซื้อของที”

ชวินทร์เลิกคิ้ว

“เราต้องป้องกัน เมื่อคืนนายไม่ได้สวมถุงยางใช่ไหม”

เนตราส่งเสียงที่ดังกว่ากระซิบนิดหน่อย เขาลืมข้อนี้ไปเหมือนกัน

“พาฉันไปร้านยาที่ใกล้ที่สุด”

แม้จะพลาดกับเขา แต่เธอจะไม่พลาดให้เด็กเกิดขึ้นมาเพราะสถานการณ์นี้หรอก

“กินข้าวเช้าก่อนค่อยไป”

ชวินทร์หันหลัง มุ่งไปห้องอาหาร

“ฉันกินไม่ลง รีบพาไปเถอะ นายคงไม่อยากมีเด็กตอนนี้หรอกใช่ไหม”

“เดี๋ยวพาไป กินข้าวก่อน”

เขานั่งลงบนเก้าอี้ เธอยังยืนอยู่ที่เดิม คนของเขาอยู่เยื้องโต๊ะไป รีๆ รอๆ ว่าจะเสริ์ฟอาหารดีหรือไม่ เนื่องจากยังไม่ครบองค์ประชุม

“ดาวมากินข้าว”

“ฉันไม่หิว นายกินเถอะ ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้”

เธอกลับไปนั่งบนโซฟายาวในห้องรับแขก มือประสานกัน นิ้วบีบแน่นจนเห็นข้อขาว เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกิน

“เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าคุณไม่มากินข้าว”

เขาบอกเธอด้วยเสียงทุ้มลึก

“หรืออยากให้ผมลงโทษคุณที่ดื้อ เหมือนตอนอยู่ข้างบน”

แม้นั่งห่างกันคนละห้อง เนตรายังจับได้ถึงความมาคุ ชวินทร์ไม่ได้พูดเล่นๆ เหมือนตอนบนเตียง

“ดาว...”

เขาเรียกเธอราวผู้ใหญ่เรียกเด็ก ไร้การตอบรับ เนตรายังนั่งนิ่ง