Chapter 12 เช้าวันนี้ที่ไม่เหมือนเดิม 2

คนของเขามองหน้าเจ้านายกับแขกเลิ่กลั่ก อาหารในถาดชักจะทำพิษ มันหนักขึ้นเรื่อยๆ สงครามประสาทดำเนินไปอีกสามนาที ชวินทร์ก็หมดความอดทน ลุกเดินดุ่มมาตรงหน้าเธอ

“กินข้าว”

เขาคว้าข้อมือ ดึงไปทางห้องอาหาร

“บอกแล้วไงว่าฉันไม่หิว”

เนตราพยายามแกะมือที่แข็งปานคีมเหล็กออก หนักๆ เข้าก็ทุบเอาเสียเลย

“ปล่อยฉัน”

คราวนี้ไม่ใช่แค่มือ ชวินทร์ยกตัวเธอขึ้นพาดบ่า ท่ามกลางเสียงโวยร้องหาอิสระ เขาวางเธอลงบนเก้าอี้ตัวข้างเขาดังตุบ

เนตราเด้งตัวลุกจะขยับหนี เขารวบมือเธอไว้ด้วยกัน กดมันไว้ที่หัวเข่า ทำให้เธอลุกไม่ได้ เนตราอ้าปากจะประท้วง ชวินทร์พยักหน้าให้คนของเขาวางอาหารลงบนโต๊ะ มื้อเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มทะเล

“ถ้าดาวไม่กิน ผมจะไม่พาไปไหนทั้งนั้น” ตาคมมีแสงแววโรจน์

“จะกินดีๆ หรือให้ผมป้อน”

ชวินทร์ตักปลาหมึกหั่นแว่นจากชามข้าวต้มเธอมาจ่อปาก กลิ่นกระเทียมเจียวลอยวนใต้จมูก น้ำลายเธอเริ่มสอ

“งั้นก็กินคำใหญ่ๆ เลย”

ช้อนข้าวต้มพูนแตะริมฝีปาก ชวินทร์เตรียมจะทำตามที่พูด

“ฉันกินเองได้ ปล่อยซะที”

นั่นแหละ เขาจึงมอบอิสระคืนแก่เธอ

“ดีมาก”

เธอชักเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของเขาเสียแล้วสิ

“แล้วกินยาซะ ผมถึงจะพาไปที่ๆ คุณอยากไป”

เนตราทานอาหารเช้าแบบเสียไม่ได้ หนักไปทางใช้ช้อนคนเล่นมากกว่า ส่วนชวินทร์ตักอาหารเข้าปากอย่างสบายอารมณ์พลางอ่านข่าวในไอแพด

“ฉันอิ่มแล้ว”

เธอวางช้อน ยกน้ำขึ้นจิบ

“งั้นไปกินยา เราจะไปกันในอีกสิบนาที”

            รถคันงามของชวินทร์แล่นปรูดปราดบนถนนเลียบชายหาด ดวงอาทิตย์กลมโตยังทอแสงอ่อน ลมรำเพยพัดกลิ่นอายทะเลสดชื่น

ในใจเนตราร้อนรน ไม่อนาทรต่อบรรยากาศยามเช้าดีๆ เธอมองออกไปนอกกระจกหวังจะได้เจอร้านยาโดยเร็ว

“ลองไปตลาดสดดู ที่นั่นเปิดเช้า น่าจะมีร้านยาอยู่ด้วย”

เธอเห็นอยู่ร้านหนึ่ง แต่ประตูเหล็กปิดไว้ อันเป็นสัญญาณว่ายังไม่เปิด

ชวินทร์พารถแล่นเข้าสู่ถนนอีกเส้น มีรถทะเบียนประจวบคีรีขันธ์วิ่งสวนมาหลายคัน ผู้คนเริ่มเยอะขึ้น จนเห็นรถมอเตอร์ไซด์จอดเรียงกันข้างทางเดิน

 มีคนถือถุงพลาสติกใส่ผักบ้าง อาหารทะเลบ้างเดินขวักไขว่อยู่ข้างหน้า เนตราเห็นป้ายกางเขนสีเขียวหน้าร้านหนึ่งบริเวณตึกแถวข้างตลาด

“ตรงนั้นไง”

เธอชี้ ใจค่อยโล่งหน่อยที่ร้านห้อยป้ายว่าเปิด

“อย่าเพิ่งกระโดดลงจากรถล่ะ ให้ผมวนหาที่จอดก่อน”

เนตราค้อน นี่ชวินทร์คิดว่าเธอเป็นคนยังไง เรื่องพื้นฐานความปลอดภัยง่ายๆ แบบนี้เธอรู้หรอกน่า

“ซื้อยาคุมฉุกเฉินค่ะ”

เภสัชกรสาวใหญ่หน้านิ่ง หันหลังไปหยิบยามายื่นให้

“หกสิบบาทค่ะ รับอะไรคะคุณ”

เธอถามด้วยเห็นชวินทร์เพิ่งผลักประตูตามหลังเข้ามา

“มาด้วยกันครับ”

เขาบุ้ยปากไปทางเนตรา

“ต้องกินภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมงหลังมีอะไรกันนะคะ ยาถึงจะมีประสิทธิภาพดีที่สุด”

เธอก้มหน้าหงุดมองยา ไม่กล้าสบสายตาใครเลย

“รับยาคุมไปด้วยไหมคะ”

ชวินทร์พยักหน้า หยิบกระเป๋าควักธนบัตรมาจ่ายเงิน

“ยาคุมฉุกเฉินกินสองเม็ดทีเดียวเลย กันลืมนะคะ”

เธอออกจากร้านนำหน้าเขาไปไกล แต่ชวินทร์ก็เร่งฝีเท้าให้เร็วพอจะมาเดินเคียงได้ เขายื่นขวดน้ำให้ ไม่มีใครพูดอะไรกัน เธอเข้านั่งในรถ แกะยา เอาเข้าปาก แล้วดื่มน้ำตาม

“คนขายบอกมันมีผลข้างเคียง อาจคลื่นไส้ ปวดหัว”

เนตราไม่ตอบ หลับตาลง จิตจดจ่อกับยา ติดตามการเคลื่อนที่ของมันตั้งแต่ลำคอลงสู่กระเพาะ

“ถ้าดาวสบายใจแล้ว เราขับรถเล่นกันนะ”

“พาฉันกลับบ้านเถอะ”

“ยังเช้าอยู่ อุตส่าห์ออกมาแล้วทั้งที”

ชวินทร์ทำน้ำเสียงเสียดาย ไม่ได้สำนึกผิดเลยว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้ต้องมาร้านยาตั้งแต่เช้า

“ฉันปวดหัว อยากนอนพัก”

เธอโกหก ตายังหลับอยู่ รถเคลื่อนออกและแล่นไปช้าๆ ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศรถช่วยให้เธอรู้สึกดี ชวินทร์ไม่พูดอะไรให้เสียอารมณ์ เนตราจึงรู้สึกสงบตกอยู่ในภวังค์จวนจะเคลิ้มหลับไป

รถหยุดลงพร้อมกับตาเธอที่ลืมขึ้น ชวินทร์ไม่ได้พามาที่บ้าน แต่เป็นบ้านสีขาวประตูกระจกหลังหนึ่ง ระหว่างทางเดินจากลานจอดรถไปตัวบ้าน มีซุ้มเฟื่องฟ้าชมพูสดปลิวล้อลมไสว

“แวะกินกาแฟกันก่อน”

“ฉันจะรออยู่ที่รถ”

“ไม่เอาน่าดาว อย่าดื้อ”

ชวินทร์ใช้เสียงแบบผู้ใหญ่ใช้กับเด็ก

“ฉันไม่อยากดื่มกาแฟ อยากกลับบา...”

พูดไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากเนตราก็ถูกครอบครองโดยเขา เธอกำหมัดทุบอกเขาประท้วง แต่กายเขาทำจากหินหรือไร ไม่สะทกสะท้านเอาเสียเลย

มือชวินทร์ยกขึ้นประคองท้ายทอยเธอไว้มั่น ปิดทางหนีเธอ เขาลงโทษโดยทำให้เธอเกือบหมดลมหายใจจากรสจูบ ที่ล้วงลึกแทรกไปทุกอณูในเรียวปาก

“จะเดินไปกับผมดีๆ หรือจะให้อุ้มไป”

เขากระซิบ เนตรารู้สึกผิวร้อน กล้ามเนื้อบนใบหน้าเต้นตุบตับ

“นายเผด็จการ ชอบบังคับ คนเป็นแฟนกันเขาทำยังงี้เหรอ”

“ดาวทำตัวไม่มีเหตุผล ผมเลยต้องจัดการในวิธีของผม”

“นายทำงี้กับฉันตลอดใช่ไหม”

“บางทีผมก็อยากจับคุณมาตีก้น ให้หายดื้อนัก” ชวินทร์เข่นเขี้ยว

“นายมันบ้า”

“จะยิ่งบ้าขึ้นอีกนะ ถ้าดาวไม่ยอมสงบลง”

ทั้งแววตา ทั้งท่าทาง เธอรู้สึกว่าชวินทร์ไม่ได้พูดเล่น

“ลงจากรถ ไปกับผมดีๆ ซะ ผมตามใจดาวแล้ว ต่อไปดาวต้องตามใจผมบ้าง”

“ก็ได้ ปล่อยก่อนสิ”

เขาทำตามเธอขอ เนตราจึงยอมออกจากรถเดินไปกับเขาแต่โดยดี ร้านกาแฟมีคนอยู่พอประมาณทั้งลานล้อมด้วยสวนสวยหน้าร้าน และบริเวณภายในห้องปรับอากาศเย็นฉ่ำ

ชวินทร์สั่งคาปูชิโน่เย็นของตนเอง และสั่งชาไทยเย็นให้เธอ ระหว่างรอรับกาแฟ เนตราเห็นประตูเชื่อมไปยังร้านขายของที่ระลึก

คิวกาแฟยาวพอตัวอยู่ เธอจึงแก้เบื่อด้วยการเดินไปดูของในร้านขายของที่ระลึก ตาสะดุดกับแหวนประดับมุกในกระบะ แล้วสมองก็ฉายภาพเมื่อเช้า ผู้ชายที่ซื้อแหวนให้เธอ

“อยากได้เหรอ”

ชวินทร์ที่เบื่อรอคิวแล้วเช่นกันตามเข้ามา

“นายเห็นแหวนฉันไหม แหวนทองเกลี้ยงๆ”

“ผมไม่เห็นของอย่างนั้น ทำไมเหรอ”

ปลายเสียงเข้มโดยไม่รู้ตัว

“มันเป็นของฉันน่ะสิ ปรกติจะใส่ไว้ในสร้อยคอ แต่ไม่รู้หายไปไหน”

“เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่”

“แต่มันของที่ได้รับจาก...”

ชื่อใครบางคนติดอยู่ที่ริมฝีปาก ใครบางคนที่เธอเรียกเขาว่า ‘พี่’

“ผมไม่เคยให้ของอย่างนั้น แต่จะให้ที่ดีกว่า”

มีไฟลุกโชนในดวงตาคู่นั้น บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์ขึ้น

“กาแฟน่ะ ได้แล้วมั้ง”

เนตราพยักหน้าไปทางอีกร้าน ชวินทร์จับมือเธอกุมและพาเดินออกไป