Chapter 13 “ผมจะพาคุณกลับบ้าน” 1

เครื่องดื่มเย็นๆ ช่วยให้อารมณ์ชวินทร์คลายลง เขายังจับมือเธอไว้ พาลัดเลาะไปหลังร้าน สู่หาดกว้าง ลมทะเลซัดระลอกคลื่นดังครืนๆ

แดดสายยังไม่ร้อนนัก เขาอยากใช้เวลาสงบๆ แบบนี้กับเนตรา ให้ลืมว่าตนเองกำลังทำผิดกับเธออยู่

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดัง ล้วงมาดูเป็นเบอร์ฉัตรบรรณ ชายหนุ่มกดตัดสายเสีย ท่ามกลางสายตาสงสัยของเนตรา

คนโทรมาไม่ยอมแพ้ ถึงเขาตัดสายได้ ก็กดโทรใหม่ เป็นอย่างนี้อยู่สามรอบ จนชวินทร์จะปิดโทรศัพท์

“รับสายเถอะ คนโทรมาคงมีเรื่องด่วนจริงๆ”

เธอบอก พลางดูดชาเย็น

“แค่โทรมาป่วนเท่านั้นแหละ”

นอกจากโทรแล้วยังส่งไลน์มาด้วย

“ใครป่วนนายกัน”

“ไม่ให้เรียกนาย บอกให้เรียกโน้ต”

ชวินทร์ดุเสียงไม่จริงจังนัก

“ฉันไม่ชินนี่ ความจำหยุดอยู่แค่มหาวิทยาลัย”

เธอคอย่น กลัวการลงโทษตามแบบเขาอยู่หน่อยๆ แต่นี่เป็นที่ชุมชน คนอยู่เยอะ ชวินทร์คงไม่กล้าจูบเธอหรอก โทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่สี่

“รับสายเถอะ ฉันจะไปเดินเล่นทางโน้น”

เนตราชี้นิ้วไปทางแนวต้นสนใกล้ๆ หาด

“แล้วผมจะตามไป”

รอจนเธอเดินไปไกล จนคะเนว่าจะไม่ได้ยินบทสนทนาแล้ว ชวินทร์จึงรับสาย

“ว่าไง”

“ไม่ไงหรอก แค่แฟนของดาวกำลังจะไปหาตำรวจ มึงกำลังจะโดนจับข้อลักพาตัว คุกนะเว้ย”

“ดาวเป็นสมบัติของมันซะเมื่อไร”

“เขาเป็นแฟนกัน”

“แต่มาทีหลัง กูเจอดาวก่อน มีอะไรๆ ก่อนมันอีก”

ฉัตรบรรณถอนหายใจยาว เรื่องความสัมพันธ์ลึกซึ้งชั่วข้ามคืน  เนตราเล่าให้เขาฟังหมดแล้ว ท่าทางเธออยากจะลืม แต่ญาติเขานี่สิ นอกจากไม่ลืมแล้วยังพยายามรื้อฟื้น

“ถามจริงๆ ทำไมต้องเป็นดาววะ ทั้งๆ ที่มึงควงผู้หญิงตั้งมาก ทิ้งเขาไปก็ตั้งเยอะ”

และผู้หญิงเหล่านั้นทั้งสวยและเซ็กซี่กว่าเนตรา

“มาตามติดจะเอาเลขาฯกูอยู่ได้”

“ไม่รู้โว้ย แต่คนนี้ของกูมึงจำไว้แค่นั้น”

ชวินทร์ยังหาเหตุผลในการกระทำของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน เพราะปนเปกันไปหมดทั้งอยากเอาชนะ อยากลงโทษ และความรู้สึกอยากให้เธออยู่ในสายตา เกลียดขี้หน้าไอ้คนที่คิดว่าตัวเองเป็นแฟนเธอ

“มึงรีบๆ พาเขากลับมาเลย ที่ออฟฟิศเขาเม้าท์กันเรื่องดาวอยู่กับมึง ไม่มาทำงานหลายวัน กูห้ามปากคนไม่ได้หรอกนะ”

ฉัตรบรรณเล่าอ่อนใจ

“ขอเวลาอีกนิด จะพาดาวกลับแน่นอน”

ชวินทร์ยืดอกยอมรับผลของการกระทำ ในหัวใจรู้สึกอิ่มเอิบแปลกๆ เมื่อคิดได้ว่าเธอกับเขาแนบชิดกันแค่ไหนจากความสัมพันธ์เมื่อคืน

“มึงปล่อยมือจากดาวยังทันนะเว้ย ในเมื่อมึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย”

“ใครบอกมึง”

“ก็มึงทิ้งเขาหลังมีอะไรกันตอนมหาวิทยาลัยนี่”

ฉัตรบรรณขมวดคิ้ว ร่ายเรื่องที่ได้ฟังจากปากเลขาฯผู้น่าสงสาร

“เรื่องของกู มึงอย่ายุ่ง”

เขากดตัดสายพร้อมเข่นเขี้ยว นี่เนตรดาวไว้ใจฉัตรบรรณขนาดเล่าเรื่องนั้นให้ฟังเชียวหรือ เขาไม่ชอบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจ้านายเลย

ฉัตรบรรณยิ่งแล้วใหญ่ ตัวเองมีคู่หมั้นอยู่แล้วยังมาสนิทสนมกับหญิงอื่น แม้จะเป็นเลขาฯก็ตาม

เนตราดาวหยีตา เอามือป้องแดดมองดูเขา ชวินทร์ยืนกำโทรศัพท์นิ่ง สายที่โทรมาคงเพิ่มโทสะให้ร้อนยิ่งขึ้น แล้วเธอจะเข้าหน้าขอให้เขาพากลับบ้านได้อย่างไร คิดแล้วเท้าก็พาเดินเรื่อยเปื่อยห่างจากเขาออกทุกที

ความคิดเรื่องอยากหนีแวบกลับมาในสมอง แต่อีกความคิดยังค้านไม่เลิก ชวินทร์เป็นแฟนเธอจริงๆ นะ เพราะคนทั่วไปไม่ห่วงใยขนาดไปเฝ้าที่โรงพยาบาล จ่ายค่ารักษา จัดหาที่อยู่ ล้วนเป็นเรื่องยุ่งยากทั้งนั้น

เธอไม่ชอบความเผด็จการของเขา แต่ลึกๆ แล้วก็รู้สึกว่าเขาพึ่งพาได้ แต่ผู้ชายที่มารบกวนในความฝันนั่นละ เขาคือใคร ดูเหมือนชวินทร์จะไม่ชอบเขาด้วย หรือเธอในตอนนี้จะนอกใจ

เนตราสั่นศีรษะไล่เจ้าความคิดร้ายนี้ออกเสีย เธอเชื่อในความซื่อสัตย์ของตน ไม่ว่าจะเป็นสมัยมหาวิทยาลัยหรือหกปีต่อมา เธอรักเดียวใจเดียว เนตรามีแค่ชวินทร์ ไม่เคยมองชายอื่น

รัก...ใบหน้าเธอซับสีเลือด เมื่อระลึกได้ถึงเรื่องเมื่อคืน ชวินทร์กับเธอเข้ากันได้ดี เขาทั้งรุนแรงและอ่อนหวาน จูบเธอหลายต่อครั้ง

พร่ำเรียกชื่อเธอหลายต่อหลายหน ซึ่งทุกครั้งก็ทำใจเธออ่อนยวบ ละลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟ

ชวินทร์กับเธอทำสิ่งที่คนรักกันทำจริงๆ ไม่ใช่แบบเธอ ใช้เล่ห์กลฝ่ายเดียวแบบสมัยเป็นนักศึกษา เขาเป็นของเธอ และเธอก็เป็นของเขา ใจเนตราชื้นขึ้นเมื่อประจักษ์ความจริงข้อนี้

เพียงข้อเดียวก็แทบลบล้างความคลางแคลงใจทุกสิ่ง ส่วนที่เหลือเพียงรอความทรงจำเดิมกลับมา เธอก็จะรู้เองว่าเกิดอะไรขึ้น และผู้ชายในฝันนั้นเป็นใคร

“แดดร้อนแล้ว กลับเถอะ” เธอสะดุ้ง เมื่อชวินทร์มายืนข้างหลัง

“ดาวเพิ่งหายป่วย เดี๋ยวจะไม่สบายอีก”

ชวินทร์ยื่นมือจับแขนดึงมาอยู่ใต้เงากายเขา การมีใครสักคนเคียงข้างมันดีอย่างนี้นี่เอง เนตราในอีกหกปีข้างหน้าคงคิดเหมือนกัน

“กินเค้กไหม สั่งกลับบ้านได้ที่เคาน์เตอร์เลยนะ”

“ไม่เอาล่ะ”

ตอนนี้อยากนอนมากกว่า เพราะมีเรื่องให้ใจตื่นเต้นระรัวตั้งแต่เช้า พอทุกอย่างคลี่คลายเธอจึงอยากพักผ่อน

“ผมซื้อไปแช่ตู้เย็นไว้ให้ เผื่อดาวหิว”

สิ่งละอันพันละน้อยเช่นนี้ ทำเนตราตื้นตันใจ ชวินทร์เป็นแฟนเธอจริงๆ นั่นแหละ แม้เผด็จการไปบ้าง คนไม่รัก ไม่สน จะใส่ใจกันขนาดนี้เชียวหรือ

“เอาเค้กสตรอว์เบอร์รี่เหมือนเดิมหรือเค้กส้ม ร้านนี้ทำน่ากินด้วย งั้นซื้ออย่างละชิ้นดีกว่า”

ชวินทร์ชวนคุยไปเรื่อย พาเธอกลับสู่ร้านกาแฟ ดอกเฟื่องฟ้าชมพูสดบนซุ้มประตูไหวต้องลม ตัดกับผนังร้านขาวสะอาด กลิ่นหอมกาแฟโชยชื่น

ทุกสิ่งดูสวยงามเหลือเกิน หากเป็นภาพยนตร์ เนตราอยากจะให้ฉากนี้เป็นตอนจบ ไม่อยากให้มีอะไรเซอร์ไพรส์เธออีกเลย ...ขอล่ะ