Chapter 10 "นะ..." 2

“พ่อแม่ผมถูกคลุมถุงชน”

ชวินทร์เล่าเสียงเรียบ อีกมือหนึ่งรินไวน์จากขวดลงแก้ว

“แต่ท่านก็อยู่ด้วยกันดี เป็นแบบเพื่อนมากกว่า พ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อยบ้าง แต่กฎเหล็กเลยคือห้ามมีลูก”

เขาเล่าโดยไม่ปิดบัง

“แม่โน้ตนี่ใจกว้างดี เป็นฉันทนไม่ได้แน่ ถ้ามีคนอื่นก็หย่าเหอะ ให้จบๆ เรื่องไป อย่ามาคาราคาซัง”

คนฟังขำอารมณ์เดือดเกินคาดของเธอ

“ดาวขี้หึงนี่”

“คนรักกันไม่ยอมหรอก”

พูดแล้วแทบกัดลิ้นตัวเอง

“ฉันไม่ได้หมายถึงแม่โน้ต ไม่ได้รักพ่อโน้ตนะ”

เธอออกตัว หลังจากคิดได้ว่าพูดอะไรพลาดไป

“ผมเข้าใจ ทั้งสองคนแฮปปี้ดี ดาวไม่ต้องห่วงหรอก”

ชวินทร์ชินเสียแล้วกับบรรยากาศเย็นชาบางครั้งระหว่างพ่อกับแม่ จนบางทีคิดว่าความรักอาจจะไม่เคยเกิดขึ้นกับทั้งสองเลย คนของเขามาเก็บโต๊ะ แต่ชวินทร์เอามือปิดปากแก้ว ส่ายหน้าให้รู้ว่าไม่ต้องเก็บไวน์เขา

“ฟังเพลงกันหน่อยไหม”

“ไม่เอาอ่ะ เพลงสมัยนี้ฉันไม่คุ้น”

“พูดเหมือนคนแก่ แค่ผ่านไปหกปีเอง”

ชวินทร์ต่อไอโฟนกับลำโพงบนโต๊ะไม้สีเข้มติดผนัง เขาเปิดเพลงเบริ์ด ธงชัย แมคอินไตย

“โน้ตยังเก็บเอ็มพีสามเพลงนี้ไว้อีกเหรอ”

“เดี๋ยวนี้เขาฟังเพลงผ่านระบบสตรีมมิ่งกันแล้วเธอ”

เขาล้อ เพลงพี่เบริ์ดจังหวะสนุก จนอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าตามทำนอง ส่วนชวินทร์นั้น ลุกขึ้นเต้นตามแบบเก้ๆ กังๆ ท่าผิดบ้างถูกบ้างจนเธอหลุดขำ เขาเมามากจริงๆ นั่นแหละ

จากนั้นเพลงเปลี่ยนเป็นเพลงเศร้าจากนักร้องรุ่นเธอยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ทำให้ย้อนหวนไปสู่วันเวลาในอดีต

“เพลงนี้โน้ตเคยเล่นเปิดหมวกใต้ตึกคณะนี่”

เธอสะดุดเมื่อเสียงกีตาร์อะคูสติคเพลงต่อมาดังขึ้น

“ที่เราระดมทุนไปออกค่ายต่างจังหวัดไง จำได้ไหม”

ไม่พูดเปล่า ชวินทร์ยังทำท่าดีดกีต้าร์ประกอบ การเข้าค่ายตอนอยู่ปีสอง เขาเป็นพี่สันทนาการรูปหล่อ ขณะเธอช่วยหั่นผักอยู่ในครัว

“แล้วจำไอ้กอล์ฟได้ไหม ที่มันไปกินเหล้าดองยากับคนในหมู่บ้าน เมาจนเดินตกบ่อปลา”

เป็นเรื่องขบขันของคนทั้งค่าย ขณะเดียวกันก็โดนอาจารย์สวดยับเรื่องให้ระวังความประพฤติ

“คิดถึงสมัยนั้นเนอะ”

“ฮื่อ”

วันเวลาที่เขากับเธอเป็นเพียงเพื่อน วันเวลาที่เธอแอบรักเขาข้างเดียว แค่อยู่ในห้องเรียนเดียวกัน เขาเรียกชื่อเธอผ่านๆ เนตราก็ปลื้มใจแทบแย่แล้ว

เสียงเพลงยุคเธอและเขายังบรรเลงต่อเนื่อง ต่างคนต่างนั่งฟังกันเงียบๆ ซึมซาบความสดใสและขื่นหวานของวัยเยาว์ที่ไม่อาจหวนคืน

“ฉันไปนอนละนะ”

เพลงเศร้าประเภทแอบรักอีกเพลงหนึ่งจบลง เนตราจำต้องลา มิเช่นนั้นอาจมีน้ำตาซึมอีกรอบ เพราะเนื้อเพลงตรงกับชีวิตเธออย่างจัง

“ยังไม่ดึกเลย อยู่คุยกันก่อน หรือจะดูหนังก็มีนะ”

เจ้าบ้านชวน ไม่อยากให้ราตรีนี้จบลงเร็วนัก

“ไม่ล่ะ วันนี้เพลีย เจอทั้งแดดทั้งลมทะเล”

เธอยิ้มบาง อ้างเหตุผลเหมาะๆ

“ผมไปส่ง”

เขายืดตัวขึ้นเต็มความสูง ชวินทร์คอแข็งมาก ขนาดดื่มไปค่อนขวดยังยืนตรง หน้าไม่แดงซักนิด มีแค่เสียงที่ทุ้มต่ำกว่าปรกติ

“บ้านหลังแค่นี้เอง ฉันไม่เดินหลงหรอก”

เนตราก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเช่นกัน

“ผมอยากไปส่งดาวที่ห้องแค่นั้นเอง”

เขาเดินมาใกล้ ไออุ่นบางเบากรุ่นกำจายจากตัว ชวินทร์ตัวหอม แม้อยู่ในชุดเดิมตั้งแต่เช้า ภายในช่องท้องเธอบีบรัดน้อยๆ เอ...หรือว่าวิญญาณเจ้าปูอาหารเย็นแอบแกล้งเธอ

“นะ...”

ดวงตายาวรีดำสนิททอดมา เนตราใจอ่อนยวบ ไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้

“ตามใจ นี่บ้านโน้ตนี่”

เธอหลบดวงตานั้นเสีย ก้าวเดินนำหน้า

“อาหารเย็นอร่อยไหม”

ชวินทร์ชวนคุย

“อร่อย น้ำจิ้มแซ่บมาก”

“ฝีมือผมเอง”

“จริงอ่ะ”

“ก็เล่าแล้วไงว่าตอนอยู่อเมริกาผมทำอาหารไทยกินเอง”

เธอนึกภาพเขาโขลกพริกแล้วอดยิ้มไม่ได้ หนุ่มมาดดีกับครกสากในครัว

“ขำอะไร”

“โน้ตอยู่ในครัวนี่คงแปลกน่าดู”

“ผมยังเคยทำสปาเก็ตตี้ให้ชิมเลย คุณบอกว่าอร่อย สปาเก็ตตี้เบคอนมะเขือเทศกับสวีทเบซิล ดาวไม่ชอบซอสแบบครีมข้นๆ”

เนตราจำไม่ได้ แต่เรื่องที่เธอไม่ชอบซอสครีมนี่คือเรื่องจริง มีแต่คนในครอบครัวที่รู้ ด้วยแม่เป็นคนทำให้ทาน และยามเป็นนักศึกษาเธอไม่มีเงินพอจะไปกินอาหารหรูหราเช่นนี้กับเพื่อน

“โน้ตทำอาหารให้ฉันกินบ่อยเหรอ”

“นานๆ ที ถ้าว่าง”

“วันหยุดเราชอบทำอะไรกัน”

“ขับรถเที่ยว ดาวชอบดูวิว ธรรมชาติ ชอบทะเลมากกว่าภูเขา” ยิ่งเขาเล่ามา ก็ยิ่งถูก เขารู้รสนิยมเธอจริงๆ ด้วย ทั้งสองขึ้นมาจนถึงหน้าห้องเธอ

“ราตรีสวัสดิ์นะ”

เนตรายิ้มให้เขานิดหนึ่ง แล้วหันหลัง กำลังจับลูกบิดประตู มือแข็งแรงยื่นมาทับมือไว้ เธอหันมา ตั้งใจจะถามว่าทำเช่นนี้ทำไม

ชวินทร์โน้มตัวมาใกล้ ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ ก่อนจะแนบสนิทด้วยริมฝีปาก เธอตาโตมือตกไปอยู่ข้างตัว ลิ้นอ่อนนุ่มชำแรกผ่านเข้าทักทาย

แม้พยายามถอยห่าง แต่ยิ่งคนรุกไล่ยังพยายามต่อ ชวินทร์ปิดกั้นลมหายใจเธอ สูบเอาทั้งหมดเป็นของเขา

เนตราสติกลับคืน ส่งเสียงอู้อี้ประท้วง มือยกขึ้นผลักอกกว้างที่แข็งเหมือนกำแพงให้ถอยห่าง ทว่าชวินทร์ชิมรสนุ่มหวานจนเพลิน รู้สึกตัวอีกที คู่กรณีก็มือตกผล็อย เนื้อตัวอ่อน

“ดาว”

“ฉันหายใจไม่ออก”

เธอละล่ำละลักสูดอากาศให้เต็มปอด

“หายใจทางจมูกสิ อย่าใช้ปาก”

ชวินทร์ที่ดูเหมือนจะไม่รู้สึกผิดอะไรเลยบอก เนตราสูดลมหายใจลึก

“บอกแล้วไง อย่ารุ่มร่าม”

“แค่จูบเอง คืนนี้ดาวน่ารักเป็นพิเศษ”

เนตราหน้าร้อน ไม่กี่ครั้งนักที่มีคนชมเธอเช่นนี้ โดยเฉพาะคนหล่ออย่างชวินทร์

“ไม่ใช่จูบแรกของเราเสียหน่อย”

คนพูดตาปรอย มองริมฝีปากบางสีระเรื่ออย่างเว้าวอน

“แต่ฉันจำอะไรไม่ได้นี่”

“งั้นผมจะช่วยเตือนความทรงจำให้”

 ชวินทร์โน้มใบหน้ามาจูบต่อ เธอพยามแย่งชิงริมฝีปากตัวเองกลับมา ดูเหมือนจะไม่ได้ผล ยิ่งขยับ ชวินทร์ยิ่งเข้ามาล้ำลึก

ในเมื่อปากโดนครอบครอง เธอจำต้องเปลี่ยนมาหายใจทางจมูก แล้วก็ดีขึ้นอย่างที่เขาบอกจริงๆ แหละ ลิ้นเขาสำรวจไปทั่วโพรงปาก สลับกับยั่วเย้าให้เธอออกมาค้นหาเขา ทีแรกเนตรากล้าๆ กลัวๆ

เขาเชื้อเชิญเธอเข้าหา โดยการแทรกมือใต้กลุ่มผม ประคองศีรษะเธอตั้งขึ้น อำนวยความสะดวกให้เธอกับเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น

เนตราไม่เคยจูบกับใครนอกจากชวินทร์ เธอจึงไม่อาจบอกได้ว่าเขาจูบเก่งหรือไม่ รู้แต่ว่าตอนนี้เธอวาดแขน โอบลำคอเขา ดวงตาหลับพริ้มเหมือนตกอยู่ในความฝัน

“ดาวอยู่กับผมคืนนี้...นะ”

เนตราไม่อาจต้านเสียงกระซิบนี้ได้ เลือดสาวทั่วกายแล่นพล่าน เธอรู้สึกเหมือนในคืนนั้น คืนที่เขาเป็นของเธอและเธอเป็นของเขา

ชวินทร์ผลักบ้านประตูออกด้วยแรงเท่าที่มี เขาดันเธอไปที่เตียง ปลดกระดุมเสื้อออก มือเนตราก็ซุกซนขยับเข้าไปในเสื้อเขา สัมผัสเนื้อแท้ที่แข็งแรงและแน่นตึง

“อยากถอดให้ผมเหรอ”

เขาหัวเราะหึๆ หลังปอกเปลือกเธอออก เหลือเพียงชั้นในตัวจ้อย

“ผมตามใจดาวเลย”

ชวินทร์เคลื่อนริมฝีปากลงสู่ลำคอเธอ จุมพิตความหอมหวานของวัยสาว

เนตราแกะกระดุมเสื้อเขาออกด้วยมือสั่นระริก เขารีบช่วย โดยการสะบัดมันไปอีกทางหลังจากกระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดจากรังดุม เนตรารู้สึกถึงอากาศเย็นปะทะผิวยามชั้นในถูกปลดออกแล้ว

ปลดล็อกซิปกางเกงรูดลง ทั้งเขาและเธอก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เขาจูบเธอทุกส่วนสัด วัดขนาดส่วนเว้าโค้งด้วยมือของตัวเอง รวมถึงส่วนลึกลับในกาย ที่แม้แต่เธอเองยังไม่เคยสัมผัส เนตราเรียกชื่อเขาเสียงโหย

ชวินทร์ทำให้เธอต้องการ ...อยากให้เขามาเติมเต็ม สัมผัสเขาเร่าร้อนแต่ไม่รุนแรง ครั้งแรกเริ่มทักทายให้กายเธอผ่อนคลาย

ก่อนค่อยทวีความต้องการของเขาให้หนักขึ้น ...หนักขึ้น จูบแล้วจูบเล่าที่เขาบรรจงมอบให้เธอสุขไปกับเขา อ้อมกอดแข็งแกร่งที่รัดเธอไว้

ปลายปทุมถันที่เสียดสีความแข็งแรง เนตราลืมหมดสิ้นทุกเหตุและผล เธอรู้อย่างเดียวว่าวินาทีนี้ ชวินทร์เป็นของเธอ และเธอเป็นของเขา อย่างเต็มใจโดยไม่มีการบังคับ

หากนี่เป็นฝัน คงจะเป็นฝันดีที่สุดในชีวิตเธอเลย เนตราคิดก่อนสติจะดับวูบไปพร้อมการครอบครองรอบสุดท้ายจากกายเขา