บทที่ 3 ร้างรัก

“คดีที่มือปราบเมิ่งจับกุมได้ในระยะนี้ มีสองสามคดีที่เมื่อจับกุมได้แล้วกลับต้องปล่อยตัวภายหลัง  ท่านหาเวลาไปตรวจสอบหน่อยก็แล้วกัน”

รองผู้บัญชาการทหารม้ารับคำแล้วจึงไปสืบสวนและตรวจสอบคดีที่เมิ่งหยางเป็นผู้จับกุมอย่างละเอียด สุ่ยฝานหรงสังหรณ์ใจว่าต้องมีสิ่งซ่อนเร้น แต่ไม่มีสิ่งใดที่จะเป็นหลักฐานชัดเจนว่าเมิ่งหยางพัวพันในทางมิชอบ

วันแต่งงานของเมิ่งหยางและสุ่ยเฉินเฟิงก็ใกล้เข้ามาแล้ว เขานึกเป็นห่วงน้องสาวอย่างบอกไม่ถูกจึงตัดสินใจบอกกล่าวข้อกังวลนี้ สุ่ยเฉินเฟิงฟังแล้วก็นิ่งอึ้งไปนาน ทั้งสองนำความไปปรึกษาแม่ทัพใหญ่สุ่ยลี่หรงผู้เป็นบิดาและฮูหยินเจียงไจฉือผู้เป็นมารดา

ฮูหยินแม่ทัพใหญ่ใบหน้าซีดเผือด หันมามองบุตรีผู้งดงามด้วยความสงสาร หากแต่งงานไปแล้วเมิ่งหยางถูกจับกุมเนื่องจากการกระทำความผิด เช่นนั้นแล้วบุตรีของนางจะมีชีวิตต่อไปเช่นไร ในขณะที่แม่ทัพใหญ่สุ่ยลี่หรงนิ่งเงียบ แต่มีเพลิงโทสะอัดแน่นในดวงตา

“คนสกปรกเช่นนี้ จะปล่อยให้เข้ามาเกี่ยวพันกับตระกูลของเราได้อย่างไร” ท่านแม่ทัพใหญ่หันไปสั่งการบุตรชายเสียงราบเรียบ แต่น่าสะพรึงกลัวว่า “เจ้าไปหาจุดอ่อนของเมิ่งหยางมาให้ข้า  ต้องหาให้ได้”

      อีกไม่กี่วันก็ถึงกำหนดที่ขบวนสินสอดจะส่งมายังจวนแม่ทัพใหญ่ แต่ก็เกิดเรื่องเสียก่อน แม่นางจากครอบครัวเล็ก ๆ กล่าวว่านางตั้งครรภ์กับเมิ่งหยาง อย่างไรก็ต้องรับนางเป็นอนุ แม้หลายจวนจะมีทั้ง ฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรอง อนุ สาวใช้อุ่นเตียงก็ตาม แต่สุ่ยเฉินเฟิงเติบโตมาในจวนที่แม่ทัพใหญ่และฮูหยินรักใคร่กลมเกลียวกัน บิดาไม่มีภริยาอื่นใด บรรยากาศภายในจวนจึงเต็มไปด้วยความสงบสุข

ในขณะที่เหมยกุ้ยเพื่อนสนิทของนางซึ่งมีบิดาที่แจกจ่ายความรักอย่างทั่วถึง ในจวนมีฮูหยินรอง ฮูหยินสาม และอนุหลายนาง แต่ละวันพันเรื่อง มารดาของเหมยกุ้ยซึ่งเป็นฮูหยินใหญ่หาความสงบแทบไม่มี

แม้จะระแวงแคลงใจการทำงานของเมิ่งหยาง แต่เมื่อเกิดเหตุอื้อฉาวในเรื่องชู้สาวเช่นนี้ สุ่ยเฉินเฟิงก็ร้าวรานใจ นั่นหมายความว่าตลอดเวลาที่คบหากับนาง เมิ่งหยางก็ไร้ความซื่อสัตย์ คำสัญญาที่เคยกล่าวว่าจะมีนางเพียงผู้เดียวก็เป็นเพียงคำลวง สุ่ยเฉินเฟิงตรองดูแล้วจึงขอยกเลิกการหมั้นหมาย

แม้เมิ่งหยางจะขออภัยและให้คำมั่นสัญญาว่าแม่นางผู้นั้นจะไม่รบกวนให้สุ่ยเฉินเฟิงระคายใจ แต่เขาก็ไม่อาจทอดทิ้งนางได้เพราะมีชีวิตน้อย ๆ อยู่ในครรภ์ ในที่สุดการหมั้นหมายที่เตรียมไว้ก็ไม่เกิดขึ้น เสียงซุบซิบนินทาทั่วเมืองหลวง 

“เจ้าเก็บตัวอยู่แต่ในจวนนานเกินไปแล้วนะ” หนึ่งเดือนต่อมา เหมยกุ้ยเอ่ยปากเมื่อมาเยือนจวนแม่ทัพใหญ่ อันที่จริงนางก็มาพูดคุยเป็นเพื่อนเกือบทุกวัน มองเพื่อนเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในจวนแล้วอึดอัดใจแทน “ไปเดินเล่นกันไหม เลือกซื้อของสวย ๆ หรือไปหาของอร่อยกัน”

สุ่ยเฉินเฟิงคิดดูแล้ว การเปลี่ยนบรรยากาศอาจทำให้นางเพลิดเพลินจนลืมเรื่องหมองเศร้าได้บ้าง ในที่สุดสองสาวก็ไปปรากฏตัวอยู่ที่ร้านเครื่องประดับ ระหว่างที่เลือกปิ่นปักผมกันนั้น ด้านหลังก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“เฟิงเอ๋อร์ ต้องการชิ้นไหนเลือกได้เลย ข้าซื้อให้เจ้า” ร่างสูงของเมิ่งหยางเคลื่อนเข้ามาใกล้

สุ่ยเฉินเฟิงเหลือบตามมองเพื่อนสาว เหมยกุ้ยรีบส่ายหน้า “ข้าเปล่า ไม่รู้เขามาเจอพวกเราได้อย่างไร”

สุ่ยเฉินเฟิงวางปิ่นในมือกลับเข้าที่เดิม แล้วเดินออกจากร้าน เมิ่งหยางเดินตาม นางจึงหันหน้ามามองเขาตรง ๆ “คุณชายเมิ่ง ข้าขอความเป็นส่วนตัว”

เมิ่งหยางระล่ำระลัก  “เฟิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าโกรธข้าได้ไหม ขอเวลาให้นางคลอดเสียก่อน แล้วข้าจะให้เงินนางไปตั้งตัว ไม่รับเป็นอนุ เก็บไว้เพียงเด็ก”

ถ้อยคำนั้นทำให้กลุ่มคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินชัดเจน มีเสียงนินทาว่าเป็นชายหญิงที่ร้ายกาจ แม้จะกระซิบกระซาบแล้วก็ยังลอยมาเข้าหูบุตรีแม่ทัพใหญ่ ใบหน้าพลันร้อนผ่าวด้วยความอับอาย

“ข้าไม่โกรธท่านแล้ว แต่อย่าให้ข้าต้องทำให้พ่อแม่ลูกพลัดพราก ต่อไปท่านและข้าเดินบนถนนคนละเส้นกันแล้ว”  

สุ่ยเฉินเฟิงขยับเดินหนีแต่ชายหนุ่มกลับยึดข้อมือของนางไว้ “เฟิงเอ๋อร์” หญิงสาวใช้มือปลดมือใหญ่นั้นออก สีหน้าของนางนิ่งมาก เมิ่งหยางมือตกลงข้างกายอย่างอ่อนแรง

สุ่ยเฉินเฟิงมองตรง ๆ กล้ำกลืนความเจ็บช้ำไว้ในใจ แม้มิได้มีความรักใคร่ฉันท์ชายหนุ่มหญิงสาว แต่เมิ่งหยางในสายตาของนางนั้นก็คือบุรุษที่นางมั่นใจว่าเขารักใคร่และซื่อสัตย์ต่อนางผู้เดียวมาตลอดเวลาอันยาวนาน

“อย่าทำอย่างนี้ แล้วต่อไปก็โปรดเรียกข้าว่าคุณหนูสุ่ย”

นางเดินหน้าเชิดจากไป เมิ่งหยางขยับจะตาม แต่เหมยกุ้ยรีบเข้ามาขวางไว้ ในที่สุดมือปราบหนุ่มก็ได้แต่ยืนนิ่งอย่างเศร้าหมองมองอดีตคู่หมายและเพื่อนจากไป ดวงตาของมือปราบหนุ่มวาวโรจน์ อย่าได้คิดว่าจะปล่อยมือจากนางง่าย ๆ อย่างไรเขาก็ต้องได้ครอบครองสุ่ยเฉินเฟิง

เขามีความรักลึกซึ้งในตัวตนของนางมานานแล้ว  และที่สำคัญนางเป็นบุตรีของแม่ทัพใหญ่ การเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันย่อมมีประโยชน์มาก วันนี้ปล่อยให้นางมีเวลาทำใจอีกหน่อย เมิ่งหยางถอนหายใจ แล้วจึงหันกลับเดินไปอีกทาง