บทที่ 3 เกรี้ยวกราด

บทที่ 3 เกรี้ยวกราด

เสียงร้องไห้ของแป้งปั้นยิ่งทำให้บดินทร์หงุดหงิดใจเข้าไปใหญ่ โอโซนที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้ามาห้ามปรามเพื่อนก่อน แต่ก็แอบแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นเพื่อนโกรธขนาดนี้ เพราะปกติบดินทร์แทบจะไม่สุงสิงกับใครและไม่เคยใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ด้วย

"อึก..ฮือ~ แป้งเจ็บ" แป้งปั้นเปล่งเสียงสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บ มือเรียวเล็กลูบศีรษะตัวเองเบาๆ จนคนที่เห็นรู้สึกเห็นใจมากๆ ขุนเขาเดินเข้ามายืนตรงหน้าแป้งปั้น เขาทั้งจะยิ้มทั้งจะทำหน้านิ่ง รู้สึกประหม่าไปหมดเพราะไม่เคยปลอบผู้หญิงมาก่อน

"อะ..โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะ" เขาตัดสินใจยกมือขึ้นมาลูบผมแป้งปั้นเบาๆ เพราะจำได้ว่าตอนเป็นเด็กแม่ก็เคยโอ๋แบบนี้แต่การกระทำของเขากลับทำให้บดินทร์ไม่ชอบใจอย่างมาก

"ปัญญาอ่อน แม่ง!" ชายหนุ่มสบถคำหยาบแล้วหันหลังเดินไปเอากระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาคล้องบ่าตามด้วยกระเป๋ากีตาร์ตัวโปรดแต่ก่อนจะเดินออกมาก็เหลือบตามองหน้าเพื่อนทุกคนอย่างเบื่อหน่าย

"ไปไหนวะ เฮ้ย! ไปไหนโว้ย" ปกป้องทั้งตะโกนเรียกตามหลังทั้งกวักมือเรียกแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากเพื่อนเลย บดินทร์เห็นเขาเป็นธาตุอากาศรึไงกัน "ไอ้นี่ หัวเสียอะไรนักหนาวะเนี่ย" เขาบ่นอุบแล้วยกมือเท้าเอวหันกลับมามองแป้งปั้นที่ยังยืนร้องไห้อยู่

"มึง กูว่าไอ้ดินมันคงไม่ยอมง่ายๆแน่ กูไม่เคยเห็นมันโกรธใครจนเลือดขึ้นหน้าแบบนี้มาก่อนนะ" ปรินพูดเสียงแผ่วพลางเหลือบตามองแป้งปั้นด้วย ท่าทางเขาที่แสดงออกมาเหมือนไม่อยากให้เด็กสาวได้ยินด้วย ธันวาพยักหน้าเห็นด้วยแล้วเอ่ยขึ้น

"เออ กูก็คิดเหมือนมึง"

"แต่หนูไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ..อึก..ฮือ~ วันนั้นหนูถูกพวกพี่ลากไปด้วย หนูไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรด้วยเลย" ทั้งห้าหนุ่มหันมามองแป้งปั้นพร้อมเพรียงกัน ขุนเขาคลี่ยิ้มแหย่ๆ แล้วเอาไหล่สะกิดไหล่ปกป้อง ส่วนปกป้องพยักหน้าให้โอโซนที่ยืนเงียบอยู่ โอโซนพยักหน้ารับแล้วพูดขึ้น

"พวกพี่ผิดเองแหละที่ลากน้องมาเกี่ยวเรื่องนี้ เรื่องที่เพื่อนพี่มันพูดจาไม่ดีใส่ก็ขอโทษด้วยแล้วกัน"

"ใช่ๆ" ขุนเขารีบพยักหน้าตาม แต่ประโยคถัดมาของแป้งปั้นก็เล่นเอาปกป้องที่กำลังจะพูดเสริมขึ้นต้องชะงักค้างไป

"แต่หนูไม่ได้โกรธพี่ๆ หนูโกรธคนปากหมาต่างหาก หนูไม่ผิดสักหน่อย ที่หนูมาหาก็เพราะอยากขอโทษจริงๆ ไม่ได้อยากมาหาเรื่องนิคะ" ปรินเบะปากตามแป้งปั้นจนธันวาต้องยื่นมือมาตีหน้าผากเพื่อนเบาๆ และจิ๊ปากใส่

"เออๆ..เอาเป็นว่าเรื่องนี้พวกพี่ขอโทษแล้วกันนะน้อง..?" ปกป้องเม้มปากแน่นแล้วเงี่ยหูรอฟัง ทุกคนก็ด้วย

"ปะ..แป้งปั้นค่ะ"

"อ๋อ น้องตุ๊กตาบาร์บี้"

"ไม่ใช่.." แป้งปั้นเบะปากคว่ำพลางเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงปลั่ง ท่าทางไร้เดียงสาของเธอเรียกความเอ็นดูจากห้าหนุ่มได้เป็นอย่างดี ก็เพราะเธอเป็นเด็กผู้หญิงคนแรกที่พวกเขาได้คุยแบบใกล้ชิดแบบนี้ ขุนเขาขยิบตาให้โอโซนส่วนโอโซนเลิกคิ้วให้ธันวา

"เออ ถ้าวันไหนว่าง เดี๋ยวพวกพี่พาไปกินไอติมนะ ถือเป็นการเลี้ยงแทนคำขอโทษแล้วกัน"

"ค่ะ.." เด็กสาวหันไปมองถุงขนมที่หล่นอยู่บนพื้นด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ "กินด้วยนะคะ นึกถึงเด็กตาดำๆ ที่พวกเขาไม่มีโอกาสได้กินบ้าง" ทั้งปกป้องและปรินรีบเก็บถุงขนมขึ้นมากอดไว้อย่างดี

"กลับบ้านดีๆนะน้อง" ทุกคนโบกมือให้แป้งปั้น เมื่อเธอเดินออกไปไกลแล้วพวกเขาก็รีบหันมาจับกลุ่มกัน โอโซนมองหน้าเพื่อนทุกคนอย่างเป็นคำถามก่อนที่พวกเขาจะพูดขึ้นพร้อมกันเสียงดัง

"ทำไมต้องยอม!"

"เออ! ทำไมต้องทำแบบนั้นวะ" ปกป้องพูดขึ้นก่อนตามด้วยปรินที่ทำท่ารูดซิปปากแล้วผายมือไปหาขุนเขา ส่วนขุนเขาก็ส่ายหน้าพัลวันแล้วชี้ไปที่โอโซน

"พวกมึงก็นะ กูไม่รู้โว้ยอยากรู้ไปถามไอ้ตัวต้นเรื่องเอง" สิ้นเสียงโอโซนทุกคนก็ต่างกดโทรหาบดินทร์

"ไม่ติดว่ะ"

"โธ่! ไปเปิดคณะตลกดีไหม โทรทีละคนสิวะ ไอ้พวกเหี้ย!" โอโซนว่าให้เพื่อนแล้วเดินออกไปพร้อมกับแก้วน้ำดื่มหนึ่งแก้ว

"เออ! มึงอยู่ไหนวะ" ปกป้องเอ่ยถามคนปลายสายทันทีที่บดินทร์รับสายเขา แต่ความเงียบก็ทำให้เขาต้องยกโทรศัพท์ออกมาดูว่าจริงๆแล้วบดินทร์รับสายจริงไหม "เออ! มึงก็รับสายกูแต่ไม่ยอมพูดเนี่ยนะ"

(กูอยู่หน้าคณะฯ ทางสวนย่อม ทำไม) บดินทร์ถามกลับเสียงเรียบ

"อยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวพวกกูไปหา"

(อืม)

"ดะ! เดี๋ยว…โธ่! แม่งจะรีบวางไปไหนนักหนาวะ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งแล้วเดินกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าเป้เล็กๆ รีบเดินออกมา ไม่นานพวกเขาก็มาถึงตัวบดินทร์

"มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย หัวร้อนอะไรขนาดนั้นวะ" ปรินที่เพิ่งหย่อนก้นนั่งลงบนม้านั่งเอ่ยถามบดินทร์ โอโซนกับธันวาพยักหน้าให้กันเบาๆ แล้วนั่งเบียดเพื่อน

"หงุดหงิด รำคาญ" บดินทร์ตอบเสียงห้วนๆ

"รำคาญอะไรก่อน มึงทำน้องเขาเจ็บนะเว้ย"

"แล้วกูอะ!" ทั้งห้าหนุ่มพร้อมกันเงียบกริบ พวกเขาลืมไปเลยว่าเพื่อนเจ็บกว่า ก็วันที่บดินทร์กลับมาในสภาพโชกเลือด พวกเขาก็หัวร้อนไม่ต่างกัน แต่ไม่ได้คิดว่าคนที่ทำจะเป็นเด็กสาวคนนั้นนิ

"เออว่ะ ไอ้เหี้ยดินเจ็บเยอะกว่าอีก กูจำได้ขึ้นใจเลย ตอนที่เอาผ้าเช็ดเลือดออกให้มันอะ" ปรินทำหน้าแหย่ๆ พลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ "แต่ก็ไม่เกี่ยวกันไหมวะ น้องมันมาขอโทษอะ กูว่ามึงน่าจะคุยกับน้องมันดีๆนะ ยังไงก็เด็ก.."

"พวกมึงเป็นเหี้ยไรกัน มาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง" คนถูกถามทำหน้าเลิ่กลั่กมองหันไปมา

"เปล่า ก็แค่อยากให้จบกันด้วยดี"

"กูไม่จบ! กูไม่ได้ทำอะไรผิด อีกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ" บดินทร์ปรายตามองเพื่อนทุกคนอย่างหงุดหงิด

"แต่เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้อะมึงกับน้องเขา..จูบกันนิ!" ปกป้องโพล่งขึ้นแล้วหันไปเย้าหยอกเพื่อนทุกคนยกเว้นบดินทร์ คนถูกแซวทำหน้าเข้ม

"จะกวนต้นตีนกู?"

"เปล่าๆ ก็มันจริงอะ มึงกับน้องเขา.."

"เหี้ย!"

"เหี้ยอีกแล้ว เดี๋ยวฟาดด้วยหางซะหรอก" ปกป้องเบ้ปากใส่บดินทร์ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ "แล้วถ้ามึงเจอน้องเขาอีก ทำไงวะ"

"เสือก!"

"วันนี้มันไปแดกรังแตนที่ไหนมา เหวี่ยงทั้งวัน" ปรินถอนหายใจเบาๆ เอามือมาปิดปากโอโซนไว้ พลางส่ายหน้าไปมาเบาๆ เป็นการบอกให้โอโซนหยุดพูด

"แต่น้องมันน่ารักนะเว้ย.."

"ปัญญาอ่อน!"

"ก็นะ อย่าให้เห็นมีเมียเด็กนะครับ"

"ถ้าไม่มีอะไรดีๆจะพูด มึงช่วยเงียบไปเลยได้ไหมวะโชน" บดินทร์ชักสีหน้าใส่เพื่อนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันหลังให้หมายจะเดินออกมาแต่โอโซนเอ่ยถามก่อน

"ไปไหน ไปดื่มห้องไอ้ป้องกัน วันนี้กูเลี้ยง"

"ไม่ไป เบื่อขี้หน้าพวกมึง"

"เออ! เฮ้ย! โธ่….ไอ้หล่อลากไส้"