Ep.5 ทศกัณฐ์ (1)

EPISODE 05

แล้วเราก็ต้องกลับมาเข้าแถวเหมือนเดิมเพราะไม่มีใครหาป้ายชื่อของฉันได้

"สรุปว่ายังไงครับ! หาไม่เจอใช่มั้ย! งั้นเพื่อนคนนี้ก็ไม่ต้องเอารุ่น!"

"ไม่ต้องเอามันแล้ว!! แค่ป้ายชื่อยังรักษาไว้ไม่ได้เลย" พี่ว้ากคนอื่นๆ ก็เริ่มต่อว่าเสริมขึ้นมา

"ยังไงคุณ จะยอมออกจากรุ่นมั้ย" พี่ผู้ชายคนเดิมที่เข้ามาถามหาป้ายชื่อฉันก่อนหน้าพูดขึ้น

"ไม่ค่ะ"

"แล้วคุณจะทำยังครับ ตอนนี้เพื่อนหิวข้าวกันหมดแล้วเพราะคุณคนเดียวที่มีปัญหา" พี่ปีสามคนนั้นพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่มันแฝงไปด้วยรอยยิ้มกวนๆ หน่อย

"หนูจะหาเองค่ะ ขอเวลา"

"โอ๊ย!! ขอเวลาเหรอ เมื่อกี้ก็ให้ไปแล้วครึ่งชั่วโมง คนหาหลายร้อยไม่เจอคุณคนเดียวจะเจอเหรอ!!"พี่ว้ากผู้หญิงพูดขึ้นเสียงดังจนแสบแก้วหูไปหมด อยากจะหยิบน้ำผึ้งมะนาวมาให้พี่แกเหลือเกิน

"หนูจะหาให้เจอค่ะ"

"พวกคุณว่ายังไง! จะให้เพื่อนหาหรือจะไม่ให้อยู่ในรุ่นคุณแล้ว!!" แล้วพี่เฮดว้ากก็หันไปตะโกนถามพวกเพื่อนๆ ที่ยืนเรียงแถวกันอยู่ "จะเอาอยู่มั้ยเพื่อนคนนี้ คนที่สร้างปัญหาให้พวกคุณเนี่ย ต้องมาอดข้าวอดน้ำอีก"

"เอาค่ะ/เอาครับ"

เพื่อนพากันตอบอย่างพร้อมเพรียง ถ้าไม่ใช่การรับน้องที่ทดสอบความสามัคคีกันอยู่ละก็ ฉันคงโดนพวกมันรุมด่าแล้วล่ะ

"ได้!! งั้นผมจะให้เวลาคุณสองวัน หาป้ายชื่อตัวเองให้เจอ ถ้าไม่เจอเพื่อนคุณโดนทำโทษทั้งหมด หรือไม่ก็ไม่ต้องรับติ้งคณะเรา!!"

ฉันได้แต่ก้มหน้าเงียบๆ หนทางมืดมนไปหมด ฉันจะหาเจอจากที่ไหนล่ะเผลอๆ อาจจะมีคนเอาไปซ่อนด้วย

ตอนนี้เพื่อนพากันเลิกลักใหญ่ คงคิดว่าฉันจะทำไม่ได้แน่ๆ

"ฉันจะช่วยแกหา ไม่ต้องกลัว" นิเนยเอื้อมมือมาจับแขนฉันอย่างให้กำลังใจ ตอนที่เดินกลับมาเข้าแถว

"ฉันด้วย แกวางใจได้เราต้องหาเจอ" ใบเฟิร์นพูดเสริมสีหน้ามุ่งมั่น

"เอ้า! เงียบครับ เพื่อนผมมีอะไรจะบอก"

แล้วพี่ว้ากผู้หญิงตัวอ้วนๆ หน้าดุๆ ก็เดินขึ้นไปบนแท่นแทนเฮดว้าก ก่อนจะบอกระเบียบและเวลานัดเจอครั้งต่อไปก็คือเย็นวันศุกร์ที่จะถึงนี้

แปลว่าฉันต้องหาป้ายตัวเองให้เจอก่อนเย็นวันนั้น

"หนึ่งสามเก้า" พี่ผู้ชายที่ทักป้ายชื่อของฉันเดินมายืนข้างๆ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ "ห้ามเปิดจนกว่าจะถึงห้องคุณ คนที่เจอป้ายคุณเขาฝากมา"

ฉันรับมันไว้แล้วยกมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่คนนั้น

"ขอบคุณค่ะ"

เขาทำหน้าดุๆ เหมือนเคยก่อนจะเดินไปเงียบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แล้วพวกเราก็ถูกปล่อยออกมา ต่างคนต่างแยกย้ายกลับห้องของตัวเอง

ครืด~ ครืด~

'P'Natee'

"อื้ม~" ฉันกดรับสายจากพี่ชายตัวเองอย่างเหนื่อยล้าระหว่างที่กำลังหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือไว้

เขาโทรมาพอดีราวกับรู้ว่าฉันรับน้องเสร็จแล้ว หรืออาจจะเพราะเขาเลิกรับน้องเวลานี้เหมือนกัน

(อะไร ทำไมทำเสียงแบบนั้น)

"เปล่าค่ะ พี่จะมารับนินใช่มั้ย จะเดินไปรอตรงป้ายหน้าคณะนะ"

(อืม ว่าจะไปกินข้าวหลังมอ ไปมั้ย)

"ใครไปบ้างคะ" ฉันถามแบบนี้ทุกครั้งที่พี่ชายตัวเองเอ่ยชวน เพราะว่าฉันกลัวพี่ทศกัณฐ์จะมาด้วย

ฉันไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา ถึงแม่เรื่องมันจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม

อีกอย่างเขาก็คงไม่อยากเจอหน้าฉัน

(ไม่มี)

"ได้ค่ะ นินจะไปทานด้วย แค่นี้นะจะไปรอแล้ว"