Ep.5 ทศกัณฐ์ (2)

ฉันก็กดวางสายจากพี่ชายไป แล้วเดินออกมานอกคณะกับนิเนยและใบเฟิร์นซึ่งตอนนี้กลายเป็นแก๊งเดียวกันไปแล้ว

"วันนี้พี่แกจะมารับเหรอ ขอฉันเห็นหน้าทีเถอะ" ใบเฟิร์นพูดออกมาอย่างคาดหวังเพราะยังไม่เคยเห็นหน้าพี่ชายฉันซักครั้ง

ถึงจะเรียนมหา'ลัยเดียวกัน พี่นธีจะมารับฉันบางครั้งแต่เขาก็ไม่เคยลงจากรถมาให้ใครเห็นเลย ของดีประจำจังหวัดก็แบบนี้แหละ

ยิ่งพี่ทศกัณฐ์ก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เพราะตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่เกือบห้าเดือนแล้วฉันยังไม่เคยเห็นเขาเลย อาจจะเพราะเราต่างหนีหน้ากันอยู่ก็ได้

"แกไม่เจอพี่เขาเลยเหรอ"

"..." ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบให้นิเนยที่รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

"แกเอาแต่หนีไง" นิเนยพูดแล้วหันมามองฉัน

"เขาคงเกลียดฉันมาก จะเอาหน้าไปสู้เขาได้ไง"

"เรื่องมันก็นานละนะ ตอนนี้พวกเราต่างก็โตขึ้นกันแล้ว เขาเป็นเพื่อนพี่ชายแกคงไม่เกลียดกันขนาดนั้นหรอก ตอนนั้นเราก็ยังเด็กมั้ย" นิเนยเอาเรื่องนี้กลับมาพูดอีกแล้ว

ทั้งที่ฉันไม่อยากคิดถึงมันเลย

เพราะมันทำให้ฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงเขา ฉันยังตัดใจจากเขาไม่ได้เลยทั้งที่เป็นคนบอกเลิกเขาเองแท้ๆ

แต่ตอนนี้เขาคงจะไม่มีฉันอยู่ในเสี้ยวความคิดเลยด้วยซ้ำ...

"พี่นธีมาแล้วฉันไปนะ"

"เดี๋ยว! บอกพี่แกเอากระจกลงดิ ฉันอยากเห็นว่าจะโหดขนาดไหน ฮ่าๆ" ใบเฟิร์นพูดแล้วหัวเราะชอบใจ คงคิดว่าพี่ชายฉันจะเป็นแบบรุ่นพี่วิศวะที่ไว้ผมยาว หนวดเครารุงรังล่ะมั้ง

ฉันเดินมาที่รถแล้วเคาะกระจกเบาๆ

"อะไร" พี่นธีเลื่อนกระจกลงแล้วขมวดคิ้วสงสัย

"เพื่อนอยากเห็นพี่ชายนิน" แล้วฉันก็เบี่ยงตัวหลบให้เพื่อนมองเข้าไปในรถ แต่คงแค่แว่บเดียวเท่านั้นเพราะพี่นธีรีบกดเลื่อนกระจกขึ้นทันที

"นั่นมันพี่นธี!" ใบเฟิร์นมองกระจกที่เลื่อนขึ้นอ้าปากค้างจนฉันกับนิเนยยังอดขำไม่ได้

"ไปละนะ" ฉันโบกมือลาเพื่อนก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ

"จะกินอะไร" พี่นธีทำสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยคงเพราะฉันเล่นสนุกเมื่อกี้ล่ะมั้ง

"อะไรก็ได้ค่ะ"

"..." แล้วพี่ชายฉันก็เงียบไปก่อนจะกดมือถือยุกยิกด้วยมือข้างเดียวอีกข้างขับรถอยู่

แล้วเขาก็พาฉันมาร้านข้าวที่อยู่เรียงรายหลังมหา'ลัยแต่กว่าจะหาที่จอดได้แทบจะหมดหิวกันพอดี

"ไอ้ธี!" เสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกพี่นธีทำให้เราทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน

ก่อนที่สายตาของฉันจะสะดุดกึกเข้ากับคนคนหนึ่งที่นั่งข้างรุ่นพี่วิศวะอีกคนและตอนนี้เขาก็กำลังเงยหน้าขึ้นมามองอยู่ ทำให้เราสองคนสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

และเป็นฉันที่รีบหลบสายตาของเขากลับมาที่พี่ชายตัวเองที่ยืนหน้านิ่งอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย

"เดี๋ยวพี่นธี ไหนบอกว่าพี่เขาไม่มาไง" ฉันรั้งชายเสื้อช็อปสีกรมของเขาเอาไว้ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ

"ตอนแรกจะไปร้านอื่นแต่คิดไม่ออก" พี่ธีตอบแล้วหันมามองฉันหน้านิ่ง "มาเถอะมันไม่ว่าหรอก"

แล้วเขาก็เดินไปนั่งในร้านปล่อยให้ฉันยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าร้าน

"น้องญานินมานั่งเถอะพวกพี่ไม่กัดหรอก" พี่ผู้ชายที่เรียกพี่ชายของฉันไว้เมื่อกี้นี้บอกก่อนจะขยับไปนั่งด้านในแล้วเว้นเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับพี่ทศกัณฐ์มาให้ฉัน

ฉันเดินเข้าไปนั่งเงียบๆ สั่งอาหารพร้อมกับพวกรุ่นพี่แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเพราะเริ่มทำตัวไปถูกกับสถานการณ์แบบนี้

"พี่ชื่อฮ่องเต้ คนนี้ไอ้คิวแล้วก็นี่ไอ้ทศกัณฐ์น่าจะรู้จักกันใช่มั้ย" พี่ฮ่องเต้แนะนำตัวเองและเพื่อนแต่ละคน พี่คิวยิ้มทักทายฉันแต่อีกคนไม่แม้แต่จะมองมาด้วยซ้ำ

คิดเอาเถอะว่าเขาจะเกลียดฉันขนาดไหน

"หนูชื่อญานินค่ะ"