EP. 7 ความสบายใจ

ราชาวดีที่ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ทานอาหารตามที่ร่างหนาสั่ง โดยที่ชายหนุ่มนั้นก็ยังคงทำงานตรวจเอกสารเพื่อทำการเซ็นต์เอกสาร สายตาของทิติเอกยังคงมองราชาวดีอย่างเป็นระยะ จนตอนนี้เธอได้ทานอาหารมาจนเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ทิติเอกก็ได้สั่งให้บดินทร์เข้ามาเก็บของทันที

"กินน้อยไม่อร่อย"

"คิดเองอีกแล้วนะคะ"ราชาวดีเอ่ยออกมาก่อนที่จะมองไปยังทิติเอกที่ยังคงส่งสายตามองที่เอกสารอย่างไม่ได้มองมาที่คนตัวเล็กเลยสักนิด

"มานี้ซิ"ชายหนุ่มที่เซ้นต์เอกสารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้ขยับตัวเองพิงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเองพร้อมสายตามที่มองมายังราชาวดีที่ยั่งนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ได้ไม่นานนัก ร่างบางก็ได้เดินเข้าไปหาคนตัวโต

"มีอะไรคะ"

"เมื่อวานไม่ได้ ไปหาพาใครมานอนด้วยหรือเปล่า"ทิติเอกเอ่ยออกมาอย่างยอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้เธอหน้าเรียบตรึงใส่คนตัวโต ในชนิดที่เรียกว่าทันทีเลยก็ว่าได้

“คุณเอกพูดเหมือนกับว่าเมื่อวานนี้คุณเอกไม่ได้ส่งคนไปดูวดีที่บ้าน”หญิงสาวที่อยู่ภายในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เดินเคยพิงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง แต่ตอนนี้เขานั้นกลับซบอยู่ที่อกของเธอแทน

“ก็คิดถึงไง…แล้วเย็นนี้จะให้บดินทร์ไปส่งไหม”ทิติเอกเอ่ยออกมาพร้อมกับการที่เขาใช้ใบหน้าของตัวเองถูไปมาที่อกของหญิงสาว

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ วดียังไม่อยากให้ใครเขารู้เรื่องของคุณเอกกับวดีค่ะ”ราชาวดีเอ่ยออกมาพร้อมกับการที่หญิงสาวยิ้มให้กับทิติเอกที่เงยใบหน้าขึ้นมามองตัวเอง เธอไม่อยากให้เขาไม่สบายใจเรื่องพวกนี้ อีกอย่างสถานะของเธอไม่มีสิทธิ์อะไรเลยก็ว่าได้

“ก็ได้”ทิติเอกที่ไม่ได้คิดเห็นต่างไปากหญิงสาวก็เอ่ยออกมาอย่าเงข้าใจเธอ เพราะเขานั้นก็ยังไม่อยากให้แพรไพลินรู้เรื่องของราชาวดีมากกว่าที่เป็นอยู่

“คุณเอกปล่อยวดีไปทำงานได้แล้วนะคะ เลยเวลาพักแล้ว”คำพูดหญิงสาวที่เอ่ยออกมาทำให้ทิติเอกที่ได้ยินแบบนั้นก็ยอมปล่อยหญิงสาวอย่างง่ายได้

“พรุ่งนี้ท่านประธานมีประชุม 8 โมงถึงเที่ยงนะคะ และก็ ช่วงบ่ายมีนัดเจอกับลูกค้าข้างนอกค่ะ ไม่ได้ระบุว่าใคร แต่บอกเพียงแค่ว่ามาจากภูเก็ตค่ะ”ราชาวดีที่เดินเลยโซนโต๊ะทำงานของทิติเอกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วเธอก็เอ่ยออกมา

“พรุ่งนี้คุณเลขาช่วยแต่งตัวสวยๆด้วยนะคะ เดี๋ยวต้องออกไปเจอลูกค้า”ชายหนุ่มที่ได้ยินคำพูดที่ดูเป็นทางการของหญิงสาว เขาก็ไม่คิดที่จะติเตียนเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เขานั้นกลับชอบเสียอีก

“ค่ะ…และก็มีลูกค้าของนัดพบตอนเย็นวันนี้ค่ะ”

“เลื่อนไปสามวัน ถ้าได้ก็ให้นัด แต่ถ้าไม่ก็ปฏิเสธไป”

“แล้วเวลานัดล่ะคะ”

“แล้วแต่คุณเลขาเห็นสะดวกเลยครับ…เอกสารละครับ”ทิติเอกเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าราชาวดียังไม่เลิกพูดแบบเดิมอยู่

“เอกสารการประชุมเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ค่ะ”

“เอกสารนี้เซ็นต์เสร็จแล้วเอาออกไปได้เลย”

“ค่ะ…งั้นขอตัวนะคะ”หญิสาวเอ่ยออกมาก่อนที่เธอนั้นจะหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของทิติเอกก่อนที่จะเดินออกไป

สายตาของชายหนุ่มยังคงจับจ้องมองร่างบางที่เดินออกไปจากห้องทำงานของตัวเองจนประตูห้องไปปิดลง ยังไม่ทันที่เขาจะได้ละสายตาจากประตู การสั่นของโทศัพท์ที่ทิติเอกได้ตั้งสั่นเอาไว้เพื่อไม่ให้รบกวนตัวเองและคนอื่นเวลาคุยงานก้ได้ส่งการสั่นออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ครับ คุณแม่”

“เอกกลับบ้านไหมลูก วันนี้จะมาทานข้าวบ้านไหม”น้ำเสียงและคำพูดที่แปลกไปของผู้เป็นแม่ที่เอ่ยออกมา ทำให้ทิติเอกอดที่จะถอนหายใจออกมาอย่างไม่ชอบใจไม่ได้

“ใครอยู่กับคุณแม่ แพรไพลิน หรือแพรพรรณลาย”ทิติเอกเอ่ยถามออกมาอย่างรู้ทันผู้เป็นแม่ของตัวเอง

“ไพลิน…น้องบอกแม่ว่าไม่เจอเราเลย แล้วคืนวันเข้าหาคืออะไรที่เราทิ้งน้องให้นอนคนเดียว บ้านก็ไม่กลับ”

“ผมไปนอนที่คอนโด ใครใช่ให้เธอวางยาผม อีกอย่างนะครับ คุณแม่ช่วยไปบอกคนดีของคุณแม่ด้วยที่ทำงานเป็นพื้นที่ส่วนตัว คนนอกไม่มีสิทธิเดินเข้ามาอย่างไม่ได้รับอนุญาต”ทิติเอกเอ่ยออกมาอย่างไม่ชอบใจที่แพรไพลินชอบทำอะไรที่เกินสิทธิ์ของเธอเสมอ

“คนดีของแม่ เธอก็ดีกว่าของเอกทุกเรื่องนั้นแหละ อีกอย่างนะ ลูกกับหนูแพรแต่งงานจดทะเบียนกันแล้ว แต่อีกคนเป็นแค่อีตัว”

“คุณแม่…”

“อย่าให้มันมากจนแม่ต้องทำอะไรเลยตาเอก”

“เธอมีสิทธิ์ทุกอย่างเท่าคนของคุณแม่นะครับ”

“แต่เธอไม่คู่ควรไง”

“เดี๋ยวคุณแม่ก็รู้”

“ตกลงไม่กลับ”

“ครับ”ทิติเอกเอ่ยออกมาก่อนที่จะตัดสายของผู้เป็นแม่ทิ้ง

ทิติเอกที่ได้ตัดสายโทรศัพท์ของผู้เป็นแม่แล้วก็เริ่มเกิดอาการที่เรียกว่าทั้งหงุดหงิดทั้งหัวเสีย จนอดที่จะปัดของบนโต๊ะลงที่พื้นไม่ได้

แต่ยังไม่ทันทีชายหนุ่มจะได้คิดอะไรต่อ ประตูห้องก็ถูกเคาะก่อนที่จะถูกเปิดออกมาด้วยฝีมือของราชาวดีที่ถือแฟ้มเอกสารมาพร้อม

“เอกสารการประชุมเมื่อวานค่ะ และเอกสารของโครงการที่เขาส่งมาให้ค่ะ”ราชาวดีเอ่ยออกมาพร้อมสายตาของเธอที่มองไปยังพื้นของห้อง โดยที่เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยถามอะไรออกมา

“อืมม์ ออกไปได้แล้ว”ทิติเอกเอ่ยออกมาเมื่อหญิงสาวว่างเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของเขาเป็นทีเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยววดีเก็บให้ก่อนนะคะ”ราชาวดีไม่เพียงแต่พูดเท่านั้น แต่เธอก็เริ่มทำการเก็บของให้กับชายหนุ่มทันที โดยที่ทิติเอกก็ไม่เอ่ยอะไรออกมานอกจากสนใจแค่เอกสารที่หญิงสาวนำมาให้เขาเมื่อไม่นานมานี้เอง

“เสียดายจัง แตกแล้ว"ราชาวดีเอ่ยออกมาเมื่อเธอได้หยิบที่ทับหนังสือที่คนแถวนี้น่าจะแอบหยิบมาจากห้องของเธอ ซึ่งเธอจำได้ว่าหายมาเกือบปีแล้ว

“ฉันขอโทษ”ทิติเอกเอ่ยออกมาเมื่อเขาได้เห็นว่าที่ทับกระดาษรูปปั้นของหมูน้อยแตกเพราะเขาและมันเป็นของราชาวดีที่เขาแอบหยิบมาอย่างไม่ได้บอกเธอ

“ก็แค่แตกค่ะ”แต่ภายในใจของหญิงสาวอดที่จะเสียดายอย่างซ้ำๆไม่ได้ เพราะที่ทับกระดาษอันนี้เป็นของแม่ครู

“ถ้าเป็นโจรก็คงโง่ที่สุด”ทิติเอกเอ่ยออกมาอย่างขำตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนหญิงสาวที่เห็นแบบนั้นอดที่จะขำเขาไม่ได้

“สบายใจแล้วใช่ไหมคะ”ทิติเอกพยักหน้าให้กับราชาวดี ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา ชายหนุ่มยอมรับว่าเธอเป็นความสบายใจเขาแทบทุกเรื่อง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรเพื่อเธอได้สักอย่าง แม้แต่ตอนนี้