EP.10 แกล้งหลับ

หลังจากเวลาเลิกงานแล้วราชาวดียังคงทำงานชดเวลาอยู่เหมือนเดิม ไม่มีที่าว่าจะกลับแต่อย่างไร ไม่ได้ต่างไปจากทิติเอกในตอนนี้ที่เขายังคงทำงานเหมือนเดิมไม่ได้จะขยับตัวเองออกจากเก้าอี้ทำงานเลย

แต่ทิติเอกที่เหมือนคนขยัน แต่เปล่าเลยเขาแค่คิดว่าการนั่งทำงานเพื่อที่จะเลิกจดจ่อเรื่องงานของตัวเองมันจะดีกว่าการที่เขานั้นคิดเรื่องของคนตัวเล็ก แต่ยิ่งพยายามไม่คิดเท่าไหร่เขากลับยิ่งคิดมากเท่านั้น

“โธ่เว้ย”ทิติเอกที่หงุดหงิดจนเหลือจะควบคุม เขาก็ได้ขยับตัวเองออกมาจากที่โต๊ะทำงานทันที ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทำงาน แต่เมื่เขาได้เห็นว่าราชาวดียังนั่งทำงานอยู่เขากับขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างส่งสัยในตัวของคนตัวเล็กทันที

“ลุก…”

“คะ”

“ฉันบอกให้ลุกแล้วก็กลับบ้านเดี๋ยวนี้”คำพูดของทิติเอกที่เคยใช้ได้ผลกับคนตัวเล็กมาตลอดตอนนี้กลับไม่เป็นผลกับเธอเมื่อหญิงสาวเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดจาเอาแต่นั่งทำงานเท่านั้น

“วดี เธอจะเอายังไงพูดออกมาเลย”

“ได้หรอคะ…แล้วถ้าวดีอยากไปจากที่นี่ล่ะคะ”

“ฉันอยากจะรู้จริงๆ มันเป็นใคร”ทิติเอกเอ่ยออกมาพร้อมกับกัดฟันของตัวเองอย่างพยายามควบคุมอารมณ์

“ถ้าวดีบอกว่ามันไม่มีอะไรและไม่มีใครทั้งนั้น คุณเอกจะเชื่อไหมคะ”หญิงสาวไม่เพียงแต่เอ่ยออกมาเท่านั้น แต่สายตาที่เธอจับจ้องมองหาความไว้ใจที่เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้จะมีมันให้เธอบ้าง นั้นคือสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดไม่ใช่สิ่งอื่น

“งั้นไหนลองบอกมาซิ ว่าไปได้สร้อยที่คอมาได้ยังไง”

“วดีไม่รู้ว่าคุณรัตนาต้องการอะไร แต่ถ้าเรื่องสร้อย มันเป็นของที่แม่ครูฝากไว้ให้วดีก่อนที่แม่จะตกบันไดลงมา แม่ครูบอกว่าเป็นของที่พ่อกับแม่วดีทิ้งไว้ให้ตอนพาวดีมาทิ้งที่บ้านเด็กกำพร้า”คำพูดของราชาวดีที่ดูธรรมดาแต่มันกลับคลายปมในใจให้กับชายตรงหน้าของเธอได้จนน่าใจหาย

“อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกัน”

“งั้นก็แล้วแต่คุณเอกเลยค่ะ วดีจะทำงานต่อ”

“ราชาวดี ลุกเดี๋ยวนี้”ทิติเอกเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ดังจนคนตัวเล็กอดที่จะตกใจจนสะดุ้งไม่ได้ แต่ความตกใจของเธอทำให้ทิติเอกรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

“วดียังมีงานต้องทำ”

“ทำไม่ถึงดื้อได้ขนาดนี้ไม่ทราบ ไปเอานิสัยแบบนี้มาจากไหน”ทิติเอกที่เห็นความดื้อรันของหญิงสาวที่ตอนนี้ก็ยังคงดื้อจนหัวชนฝา เขาก็อดที่จะขยับตัวเองเข้าไปหาเธอก่อนที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มไม่เพียงแต่พูดอย่างต่อว่าคนตัวเล็ก แต่เขานั้นกลับจับลงที่ข้อมือของราชาวดี ก่อนที่จะทำการจับให้เก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ได้ทำการหมุนมาทางเขาทันที

“แต่คุณเอกคะ”คนตัวเล็กเอ่ยออกมาก่อนที่จะมองไปยังใบหน้าของชายหนุ่มที่ตอนนี้ขยับใบหน้าของตัวเองเข้าไปหาหญิงสาว

“ไปหาหมอมาเป็นไงบ้าง”คำถามของที่ทิติเอกที่เอ่ยถามออกมาทำให้คนตัวเล็กที่ได้ยินแทบจะหยุดหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่เธอได้ไปหาหมอมา

“แค่หน้ามืดแล้วเป็นลมค่ะ”

“เหรอ ใช่เหรอ”ทิติเอกเอ่ยออกมาก่อนที่เขานั้นจะขยับใบหน้าของตัวเองเข้าไปหาราชาวดีอีก ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะจูบลงที่ริมฝีปากของคนตัวเล็กทันที พร้อมมือของเขาได้ปล่อยให้จข้อมือของคนตัวเล็กได้เป็นอิสระ

“เก็บของ”การจูบที่เป็นการจูบในระยะสั้นของชายหนุ่มได้หยุดลงก่อนที่เขานั้นจะได้ทำการขยับตัวเองถอยห่างคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ก็ได้เริ่มทำการเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้านอย่างที่ชายหนุ่มบอกกับเธอ

ราชาวดีได้ทำการกลับมาที่บ้านของเธอไยการนั่งรถที่เธอเรียกแทนการให้บดินทร์มาส่งด้วยที่ทิติเอกนั้นต้องไปทำงานต่อ และไหนจะงานสังคมที่เขานั้นต้องออกอีกทำให้เธอนั้นไม่อยากจะรบกวน

ราชาวดีที่มาถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็เอาแต่นั่งคิดเรื่องที่เธอท้องอย่างพยายามหาทางออกเพราะถ้าเธอให้ทิติเอกรู้เรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนเพราะทางนั้นทั้งแต่งานแล้ว และเรื่องยคุมเขาก็กำชับกับเธอตลอดนั้นก็แสดงให้เห็นว่าเขานั้นไม่ได้อยากให้เธอท้อง

“แม่จะทำไงดี”ราชาวดีที่คิดเรื่องราวต่างๆอย่างหนักหน่วงอยู่ครู่ใหญ่เธอก็ยังคงนอนเล่นที่โซฟาตัวล่างของบ้านเหมือนเดิม จนตอนนี้หญิงสาวก็ได้เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

ช่วงกลางดึกของวันคนตัวเล็กนั้นยังคงไม่รู้สึกตัว เธอยังคงนอนที่เดิมจนมีคนที่เดินเข้ามาภายในบ้าน

“ทำไมมานอนตรงนี้”

“นั้นซิครับ”

“ไปโรงบาลมาไม่ใช่หรอ แล้วตกลงป่วยเป็นอะไร”ทิติเอกเอ่ยถามออกมาเมื่อเขาจำได้ว่าบดินทร์มาขอตัวเองไปรับคนตัวเล็กที่โรงพยาบาล

“แค่เป็นลม”ทิติเอกที่ได้คำตอบก็พยักหน้ารับแค่นั้น ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาราชาวดี เขาไม่รอช้าที่จะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปยังสองของบ้านเพื่อที่จะทำการส่งคนตัวเล็กกลับเข้าไปที่ห้องนอนของเธอ

ทิติเอกที่จัดการให้ราชาวดีนอนลงที่เตียงนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้วเขาก็ได้เข้าไปอาบน้ำก่อนที่จะเดินกลับมาหาคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง แต่ยังดีที่คนตัวเล็กอาบน้ำแล้ว ทิติเอกก็ไม่ต้องลำบากปลุกให้เธอตื่นขึ้นมากเพื่อที่จะให้เธออาบน้ำอีก

สายตาคมมองไปเห็นถุงกำมะหยี่สีขาวที่ว่างอยู่บนกล่องกำมะหยี่สีเดี๋ยวกัน ทิติเอกก็ม่รีรอที่จะขยับตัวเองเข้าไปดูทันที เมื่อเปิดออกมาเขาก็ภพว่าเป็นสร้อยที่ราชาวดีใส่อยู่ และภายในกล่องก็เป็นสร้อยมุกที่ราคาไม่ได้แพง ทิติเอกไม่รีรอที่จะถ่ายรูปส่งไปที่บดินท์ทันที

“ตามชื่อร้านบนกล่อง”ทิติเอกเอ่ยออกมาทันทีเมื่อคนปลายสายได้ทำการกดรับสายโทรศัพท์ของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ได้ครับ”

หลังจากที่ร่างหนานั้นได้ขยับตัวเองกลับลงมานอนที่เตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่ในคราวแรกก็ได้ทำการขยับตัวเองเข้ามาหาอ้อมกอดของทิติเอกทันที

“ตื่นแล้วหรอ”ทิติเอกเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กได้ขยับตัวเข้ามาหาตัวเอง

“ตื่นตั้งแต่ที่อุ้มแล้วค่ะ”

“แล้วหลอกให้อุ้มเนี่ยนะ”ทิติเอกเอ่ยออกมาก่อนที่เขานั้นจะเริ่มทำการขยับตัวเองเพื่อที่จะให้ราชาวดีนอนราบไปกลับเตียงนอน

"ไม่ได้หลอกแต่ไม่ได้บอกเฉยๆ"

"งั้นก็คงต้องจ่ายค่าอุ้มแล้วแหละ"