EP.15 รู้

อาทิตย์ต่อมา

ราชาวดีก็ยังคงมาทำงานเหมือนเดิมในทุกวัน ต่างไปจากทิตเอกที่ตอนนี้เขาได้ไปๆมาๆแถมเขายังไม่ยอมไปหาคนตัวเล็กที่บ้าน

ความรู้สึกของคนตัวเล็กในตอนนี้เธอเริ่มรักคนที่อยู่กับตัวเองมากกว่าผู้ชายที่เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะครอบครองเขาเลยแม้แต่น้อย

“คุณราชาวดีครับ”

“คะ”หญิงสาวที่ไม่รู้ว่าบดินทร์มาตั้งแต่ตอนไหนเงยใบหน้าขึ้นอย่างตั้งคำถามเมื่อเขาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมเอ่ยเรียกหญิงสาว

“คุณทิติเอกให้คุณเข้าไปหาครับ”

“ค่ะ”ราชาวดีที่ไม่รู้ว่าทิติเอกได้เดินเข้าไปภายในห้องทำงานตั้งแต่ตอนไหนก็อดที่จะขมวดคิ้วตัวเองอย่างสงสัยไม่ได้

“มาได้สักพักแล้วครับกำลังคิดอะไรอยู่หรอครับ”

“อ๋อเหรอคะ เปล่าค่ะ วดีไม่ได้คิดอะไร”หญิงสาวเอ่ยออกมาก่อนที่จะขยับตัวเองเพื่อที่จะเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของทิติเอก

“คุณเอกเรียกวดีมีอะไรหรือเปล่าคะ”ราชาวดีมองทิติเอกที่ยืนมองวิวอยู่หลังโต๊ะทำงานของตัวเอง แต่เมื่อเธอเห็นว่าชายหนุ่มไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมาหยิงสาวจึงได้ตัดสินใจเอ่ยถามออกมา

“ซองเอกสารอยู่บนโต๊ะ”

“ค่ะราชาวดีเดินเข้าไปที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่มแต่เมื่อเธอได้เห็นซองสีน้ำตาลที่วางอยู่ หญิงสาวอดที่จะหยิบขึ้นมาเดดูไม่ได้ แต่เมื่อหญิงสาวได้เห็นด้านไหนราชาวดีก็หน้าสีลงทันที

“จะอีกนานไหมที่เธอจะบอกฉัน”ทิติเอกเอ่ยออกมาพร้อมหันกลับมาหาหญิงสาวอย่างตั้งคำถาม

“มันจำเป็นต้องบอกด้วยหรอคะ”ราชาวดีที่ไม่เคยแม้แต่จะเถียงชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาแม้ใจเธอจะกลัวแต่ความกลัวของเธอต่อมันมากกว่าผู้ชายตรงหน้ามากกว่า

“ราชาวดี เธอก็รู้ว่าเรื่องพวกนนี้มันไม่ควรเกิดขึ้น”

“ใช่ค่ะ วดีรู้ว่ามันไม่ควร แต่…”ใบหน้าของหญิงสาวในตอนนี้มีสีหน้าที่เรียกว่าทั้งเครียดทั้งหนักใจ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหนลงมาแอบสองแก้มของเธอ

สายตาคู่ยังคงจับจ้องมองหญิงสาวอย่างนิ่งเฉย โดยที่เขาไม่คิดที่จะสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะความโกรธที่มันเกิดขึ้นทำให้เขาไม่อยากแม้แต่จะเข้าใจคนตัวเล็กเลยด้วยซ้ำในตอนนี้

“ไปเอาออก”

“ถ้าการที่คุณเอกจะให้ วดีเดินออกไปจากตรงนี้มันคงเป็นสิ่งที่ยอมดีกว่านะคะ”ราชาวดีตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเพราะเธอไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะเย็นชาได้มากขนาดนี้ เขาทำกับเธอดีราวกับเธอมีความสำคัญแต่เปล่าเลยเขาแค่ต้องการความสุขจากเธอมากกว่าเรื่องอื่น

“คนอย่างเธอรู้จักฉันดี เธอคงรู้ว่าฉันทำอะไรได้บาง”สายตาที่ชายหนุ่มมองมาที่หญิงสาวเป็นสายตาที่ราชาวดีไม่คิดว่าคนตรงหนาจะมองเธอด้วยสายตาที่รังเกียจได้มากขนาดนี้

“ไปเอามันออก…”

“แต่เขาเป็นลูกคุณนะ”

“ใช่ลูกฉัน แต่คนที่สามารถจะมีลูกให้ฉันได้มีแต่เอมเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์”

“เมื่อไหร่…เมื่อไหร่จะปล่อยวดีไป”

“ไปเอาออกซะ ถ้าเธอคิดจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ ฉันจะฆ่ามันเอง”

ราชาวดีไม่คิดที่จะเอ่ยอะไรออกมาเพียงแค่เดินออกไปจากห้องทำงานของทิติเอก ราชาวดีตรงไปที่ห้องน้ำก่อนที่จะร้องออกมาอย่างไม่คิดที่จะเก็บมันเอาไว้

“ไม่…แม่ไม่ยอม แม่ไม่ให้ใครมาทำอะไรหนูได้แน่นอน”ราชาวดีใช่เวลานานพอสมควรกับการทำใจแต่เธอก็ยังพอจะเห็นทางหนี้จากทิติเอก แต่แค่เธอยังคงทำใจกับมันไม่ได้ถ้าจะให้เธอไปเร็ววันนี้

ราชาวดีที่เริ่มควบคุมตัวเองได้เธอก็เลือกที่จะกลับออกมาทำงานเหมือนเดิม โดยที่การกระทำของเธอนั้นยังคงอยู่ภายในสายตาของบดินทร์ตลอดเวลาไม่ได้ละสายตาไปไหน

“คุณแพรไพรลิน เอ่อคุณเอกติดประชุมครับ”บดินทรืที่เห็นผู้เป็นภรรยาของเจ้านายเดินเข้ามาภายในชั้นเขานั้นก็ขยับตัวเองด้วยความเร็วเพื่อที่จะเข้าไปดักทางเธอเอาไว้เสียก่อน

“หลบฉันไม่ได้ต้องการเจอคุณเอก”แพรไพรลินเอ่ยออกมาก่อนที่จะดันให้บดินทร์หลบเธอ หญิงสาวเดินตรงเข้าไปหาราชาวดีที่ตอนนี้เธอกำลังจะเก็บของเพื่อที่จะไปพัก

“ราชาวดี”

“คะ”ราชาวดีหันมาหาคนที่เอ่ยเรียกเธอ โดยที่เธอก็อดที่จะตกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าแพรไพรลินจะมาหาเธอ

“ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเอกถึงหลงผู้หญิงแบบเธอ เพราะความตอแหลนี่เอง”

“ค่ะ”ราชาวดีเลือกที่จะเอ่ยออกมาอย่างสั้นๆเพราะตอนนี้เธอไม่มีเวลาที่จะให้ความสนใจใครทั้งนั้น

“ผู้หญิงแพศยาแบบเธอนี้เอง…รู้อะไรไหม ถ้าการเดินเข้ามาเป็นเลขาให้เอกแล้วหวังจะขึ้นมาเป็นเมียเขา ฉันว่าเธอคิดผิดนะ ราชาวดี…ผู้หญิงอย่างเธอ เป็นได้แค่อีตัวให้เอกเขาปลดปล่อยเท่านั้นแหละ”

“แล้วต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันคะที่คุณเอกยอมแต่งงานด้วย แต่ไม่ยอมนอนด้วย”ราชาวดีที่พยายามคลุมอารมณ์ในตอนแรกตอนนี้เธอก็เริ่มจะคลุมมันไม่อยู่แล้ว เพราะสิ่งที่หญิงตรงหน้าคิดกับเธอมันก็คงเป็นเรื่องที่เธอเดินเข้าไปยุ่งกับทิติเอกทั้งๆที่ก่อนหน้าเขาเป็นคนเดินเข้ามาหาเธออย่างที่เธอไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยสักอย่าง

“ราชาวดี…นักแพศยา แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดจากับฉันแบบนี้”

“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันก่อนละคะ”

“ก็ฉันเป็นเมีย ที่ถูกต้องตามกฎหมายของเอกไง ไม่ใช่ผู้หญิงที่เอาแต่ลักกินขโมยกิน”

“แล้วไงคะ แต่เมียแต่เที่ยววิ่งกัดคนอื่นแบบนี้ ถ้าคุณจะโทษใครสักคน โน้นค่ะ สามีคนที่ไม่เอาคุณโน้นไงคะ”

“เพี้ยะ”

“คุณราชาวดี”บดินทร์เอ่ยเรียกหญิงสาวที่ถูกแพรไพรลินตบลงที่ใบหน้าอย่างแรง มันแรงจนใบหน้าของราชาวดีสะบัดไปตามมือของเธอ

“ต่ำ เธอมันต่ำจนฉันคิดไม่ออกเลยว่าเอกเอาลงได้ยังไง”ราชาวดีที่ลูบลงใบหน้าของตัวเองด้วยความเจ็บ แต่เธอกลับเจ็บที่ใจมากกว่า สายตาของราชาวดีในตอนนี้เธออยากจะทำอะไรสักอย่างให้ผู้หญิงตรงหน้าเจ็บไม่ได้ต่างไปจากเธอ

“ถ้าใครจะต่ำ มันก็คุณที่ต่ำ”ราชาวดีเอ่ยออกมาแค่นั้นก่อนที่เธอนั้นจะเดินตรงไปที่ลิฟท์แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้เดินไปใกล้

“โอ้ยยย”

“ว้าย..โอ้ยยยย”แพรไพรลินที่เห็นท่าทางของราชาวดีเธอก็รีบวิ่งเข้าไปปผลักหญิงสาวเพราะเธอจำได้ในวันที่ไปภูเก็ตที่ว่า ทิติเอกคุยกับบดินทร์เรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอท้อง แต่ด้วยความไม่ระวัง ทำให้เธอล้มเพราะส้นสูงที่เธอสวม

“คุณราชาวดี”บดินทร์เอ่ยเรียกคนตัวเล็กพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาเธอด้วยความเร็วเมื่อตอนนี้ที่ขาของเธอเริ่มมีเลือดไหลลงมาให้ได้เห็น

“คุณแพร”และนั้นคิดสิ่งที่บดินทร์ตกใจมากกว่าเมื่อแพรไพลินที่ล้มก่อนหน้านี้มีเลือดไหลลงมาตามขาไม่ได้ต่างไปจากราชาวดี

“แพร”ทิติเอกที่เดินออกมาจากห้องทำงานแล้วเห็นว่าแพรไพรลินล้มอยู่ที่พื้นในสภาพเดียวกับราชาวดี เขาเลือกที่จะเข้ามาอุ้มคนแพรไพลินแทนที่จะเข้าไปหาราชาวดีอย่างที่หญิงสาวคาดหวัง

“คุณบดินทร์ลูก..ลูก”ราชาวดีที่สลบลงทำให้บดินทร์ไม่รีรอที่จะอุ้มเธอก่อนที่จะรีบพาเธอไปยังโรงพยาบาลในทันที