EP.5 ถามทาง

เพียงไม่นานเท่านั้นคนตัวโตก็ได้ถอดถอนนิ้วร้ายของตัวเองออกมาจากร่องสวาทของคนตัวเล็ก การจับให้คนตัวเล็กหันเข้าไปหากำแพงอีกครั้ง พร้อมกับการดันที่แผ่นหลังของคนตัวเล็กเพื่อทำการให้เธอได้ขยับตัวเอง อย่าก้มโค้งลงไป

ทิติเอกได้จับลงที่ท่อนเอ็นของตัวเอง ทำการถูไปมาที่ร่องสวาทของคนตัวเล็ก เพียงไม่นานเท่านั้น ปลายหยักก็ได้ทำการดันเข้าไปภายในรูรักของหญิงสาว ชายหนุ่มเริ่มทำการขยับสะโพกเพื่อที่จะดันท่อนเอ็นของตัวเองเข้าไปภายในรูรักของหญิงสาวจนสุดทาง

“เธอวางยาคุณเอกหรอคะ”หญิงสาวที่รับรู้การดันเข้ามาของท่อนเอ็น หญิงสาวที่ไม่เคยถามเรื่องที่เป็นส่วนตัวของทิติเอกเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เธอกลับเลือกที่จะถามออกมา

“อืมม์…อย่าพูดถึงคนอื่นเลย”ทิติเอกเอ่ยออกมา พร้อมกับการที่เขาได้เริ่มทำการขยับสะโพกของตัวเองเข้าออกมาภายในรูรักของหญิงสาวอย่างต่อเนื่อง

โดนที่จากเดิมชายหนุ่มทำการขยับสะโพกอย่างที่เรียกว่าช้าเนิบ แต่ก็ยังคงทำการเน้นการกระแทกเหมือนเดิม เปลี่ยนมาเป็นการระรั่วท่อนเอ็นเข้าหาร่องสวาทของหญิงสาวอย่างไม่กระการขยับ

“ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ”

การขยับของทิติเอกเพิ่มขึ้นตามอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้นของเขา พร้อมกับเสียงของเนื้อที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่ได้ต่างไป

“อู้ยยยยย เสียว มันเสียวจังคะ อ่ะๆๆๆ”หญิงสาวอดที่จะส่งเสียงครางออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อมือของทิติเอกที่เคยใช้ในการจับสะโพกของหญิงสาวในตอนแรกได้ขยับเข้ามาถูไถ่ที่ร่องสวาทของหญิงสาวไปมาอย่างเป็นจังหวะระรั่ว เพื่อทำการเรียกความเสียวซ่านให้กับหญิงสาวเป็นเท่าตัว

การกระทำของคนตัวโตที่กระทำมาอย่างต่อเนื่องอย่างไม่คิดที่จะลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย มีแต่ยิ่งจะเพิ่มขึ้นตามอารมณ์ของเขา

“ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ”การขยับสะโพกสอบเข้าหาร่างบางที่เกิดขึ้นมาอย่างระรั่วในคราวแรก ตอนนี้ได้ลดแรงในการขยับลงเมื่อร่างหนาเข้าใกล้ปลายทางมากกว่าเดิมแล้ว เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ตอนนี้เธอนั้นก็เข้าใกล้ปลายทางไม่ได้ต่างไปจากเขาเลย

“อืมม์ เสียว อู้ยยยย ซีดส์ เสียว อ่ะๆๆๆๆ จะไม่ไหวแล้ว”

“พร้อมกับนะอืมม์”เสียงแหบพร่าของร่างหนาได้เอ่ยออกมา อย่างทันทวงทีเมื่อทิติเอกได้เข้าใกล้ปลายทางไม่ได้ต่างไปจากราชาวดีเลยสักนิดในตอนนี้

การขยับสะโพกของร่างหนานั้นได้เกิดขึ้นมาเพียงไม่นานเท่านั้น แต่เป็นการขยับสะโพกที่เน้นการกระแทกอย่างเป็นจังหวะ

เช้าวันต่อมา

คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัวในช่วงสายของวันด้วยอาการที่ปวดเมื่อยตามเนื้อตัวของเธอ และต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นก็คงไม่พ้นคนที่นอนกอดเธออยู่ในตอนนี้

“วันนี้ไม่ต้องเข้างานหรอก”

“แต่คุณเอกมีประชุมนะคะ”หญิงสาวเอ่ยออกมาเมื่อร่างหนาเอ่ยออกมาก่อนที่จะขยับใบหน้าซุกเข้าไปในผมของเธออีกครั้ง

“ประชุมบ่าย เขาคงไม่ให้เจ้าบ่าวต้องไปทำงานหลังแต่งงาน”ทิติเอกก็ยังคงหาเหตุผลให้ตัวเองได้นอน ต่างไปจากร่างบางที่ตอนนี้นิ่งไปเพราะคำย้ำที่ทิติเอกพูดออกมาเมื่อครู่

“วดี…ทำไมเงียบอ่ะ”

“เปล่าค่ะวดีแค่คิดว่า ถ้าคุณเอกไม่ให้วดีลุกไปอาบน้ำ งั้นวันนี้วดีไม่เข้าไปทำงานนะคะ”

“ได้ซิ…ยังไงบดินทร์คงจัดการเรื่องงานเสร็จหมดแล้ว อีกอย่างเธอควรได้พัก นอนต่ออีหน่อยเถอะ”

“ค่ะ”หลังจากที่ร่างบางได้นอนคิดอะไรอยู่ครู่ใหญ่ภายใต้อ้อมกอดของใครอีกคน หญิงสาวก็ได้หลับลงไปไปอย่างไม่รู้ตัว

ราชาวดีรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็เป็นช่วงเที่ยงของวัน ที่ตอนนี้ไม่มีทิติเอกอยู่บนเตียงแล้ว และเธอก็คิดว่าเขาก็ไม่น่าจะอยู่ที่บ้านแล้ว

ราชาวดีลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะเดินลงมายังชั้นล่าง หญิงสาวเดินสำรวจของภายในบ้านอยู่ครู่ใหญ่ แต่ก็พบว่าของที่ขาดในที่แรกก็ได้เติมเข้าทีหมดแล้ว และเธอก็ไม่คิดว่าเป็นฝีมือของใครนอกจากคนตัวโตคงสั่งให้ลูกน้องมาเตรียมไว้ให้เธอ

หญิงสาวเลือกที่จะออกไปหาอะไรทานที่ห้างแทนการทำอะไรทานอยู่บ้าน เพราะวันนี้เธออยากจะมาถามเรื่องสร้อยคอของเธอกับร้านเครื่องประดับแถวนี้ด้วย อย่างน้อยที่สุดเธอก็ควรจะรู้ว่าเธอมาจากที่ไหน แม้ว่าพ่อกับแม่จะไม่ต้องการเธอก็ตาม

“ขอโทษนะคะ”หญิงสาวในวัยเลข5เดินเข้ามาทักราชาวดีก่อนที่เธอจะยิ้มให้

“ค่ะ”

“พอดีหนูพอจะรู้จักบ้านเด็กกำพร้าแถวนี้บ้างไหม”

“บ้านเด็กกำพร้าหรอคะ”ราชาวดีเอ่ยออกมาอย่างย้ำคำของผู้หญิงตรงหนาที่เธอสวยจนราชาวดีอดที่จะชมไม่ได้

“ใช่ คือฉันอยากจะไปเลี้ยงข้าวเด็ก แต่ฉันเคยมาที่นี่นานแล้วจำทางไม่ได้”

“จะไปที่ใกล้ที่สุดหรือที่ไหนดีค่ะ”

“ที่ใกล้ที่สุดก่อนก็ได้”

“ได้ค่ะ…….”ราชาวดีเอ่ยออกทางผู้หญิงใจบุญตรงหน้าเธออย่างละเอียด ก่อนที่เธอทั้งสองจะได้แยกทางกัน ราชาวดีที่แยกตัวออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้เดินเข้าไปที่ร้านขายสร้อยมุกที่อยู่ไม่ห่างมากนะ โดยที่การกระทำของหญิงสาวอยู่ภายใต้สายตาของผู้หญิงที่เธอแยกออกมาแล้ว

“เข้าไปดูว่าเธอมาทำอะไรที่ร้านนี้”

“ได้ครับ นายหญิง”ชายชุดดำที่เดินเข้ามาหาผู้หญิงที่ยืนมองราชาวดีอย่างไม่ละสายตา เอ่ยออกมาหลังจากที่เขาเพิ่งเดินกลับเข้ามาหาผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง

ทางด้านขอราชาวดีเธอเดินเข้าไปที่ร้านของเครื่องประดับมุกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินเข้าไปหาพนักงานของร้านทันที

“ขอโทษนะคะ พอดีฉันมีเรื่องอยากจะสอบถามหน่อยนะคะ”

“ได้ค่ะ”

“พอจะทราบเรื่องราคาของสร้อยมุกนี้ไหมคะ”

“อ่อค่ะ เดี๋ยวเรียกผู้จัดการให้นะคะ”พนักงานเอ่ยออกมาทันทีเธอได้รับมุกมาไว้ในมือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่สีมุกที่เธอได้เห็นนั้นเธอไม่สามารถที่จะให้คำตอบราชาวดีได้

“มุกสีทองเป็นมุกหายาก แล้วยิ่งเป็นมุกเม็ดใหญ่ขนาดนี้ราคาแพงมากเลยนะคะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงได้มาจากไหนคะ”ผู้จัดการร้านที่เดินเข้ามาดูมุกพร้อมพูดคุยกับหญิงสาวได้สักพักแล้วก็ได้เอ่ยออกมา

“มีคนให้ไว้ค่ะ แล้วอย่างนี้คุณพอจะทราบไหมคะว่าที่ไหนมีแบบนี้ตัวเรือนแบบนี้ขายบ้างไหมคะ”

“เรื่องนี้คงยากเลยค่ะ เพราะดูเหมือนมุกเม็ดนี้จะนานแล้วด้วย”

“อ๋อค่ะ งั้นเอาเส้นนี้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”ราชาวดีเลือกที่จะซื้อกำไลมุกสีชมพูเพื่อที่จะเป็นการตอบแทนพนักงานของที่นี่ พร้อมกับการที่เธอรับสร้อยมุกของตัวเองคืนมา