ครั้นกลีบบุปผาโรย

          ๒

          ครั้นกลีบบุปผาโรย

          กาลเวลาผ่านพ้นมาจนพ่อรักษ์อายุจวนจะครบเก้าขวบ เจ้ากลิ่นเองก็เติบโตมาเป็นเด็กชายสมวัย แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเติบโตมากับบุตรชายของท่านเจ้าคุณหรืออย่างไร ผิวพรรณของลูกบ่าวผู้นี้ถึงได้ผุดผ่อง ผิดแผกจากลูกบ่าวคนอื่น ๆ ที่อยู่ในเรือนเดียวกัน และด้วยความที่เจ้ากลิ่นนั้นเป็นเด็กไม่ดื้อไม่ซน คุณหญิงกลอยจึงเอ็นดูมันยิ่งนัก

          “ แค่ก ๆ ”

          เสียงไอแห้ง ๆ ดังมาจากคุณหญิงที่กำลังนั่งเอนหลังอยู่ที่ศาลาข้างเรือนใหญ่ มือเรียวกำลังประคองท้องที่นูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จะท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว แต่ร่างกายกลับดูซูบผอมไม่เหมือนคนท้องใกล้คลอดแม้แต่น้อย

          “ ขึ้นเรือนดีหรือไม่เจ้าคะคุณหญิง บ่าวเห็นคุณหญิงไอถี่เหลือเกินเจ้าค่ะ ”

          “ พ่อรักษ์กับพ่อกลิ่นยังเล่นกันอยู่ ข้าไม่อยากห้ามลูกที่กำลังสนุก อีกอย่างข้าจะมีโอกาสได้ดูลูกเล่นได้เช่นนี้อีกนานไหมก็มิรู้ได้ ”

          “ คุณหญิงอย่าเอ่ยเช่นนี้สิเจ้าคะ กำลังท้องกำลังไส้อยู่นะเจ้าคะคุณหญิง ”

          เจ้าหล่อนไม่ได้เอ่ยกระไรตอบกลับ เพราะไม่มีผู้ใดรู้ดีไปกว่าตัวเองว่าร่างกายนั้นกำลังย่ำแย่เพียงไหน

          “ พ่อรักษ์ พ่อกลิ่น มานี่มา ”

          ลูกชายวัยเก้าขวบ กับลูกบ่าววัยหกขวบหันมาตามเสียงเรียก ทั้งคู่วิ่งช้า ๆ มายังศาลา ลมหายใจของเจ้ากลิ่นพ่นออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน ผิดกับพ่อรักษ์ที่ยังคงยิ้มร่าด้วยความร่าเริง ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยหอบเลยแม้แต่น้อย

          “ เหนื่อยหรือพ่อกลิ่น ”

          คุณหญิงท่านลูบหัวทุยของลูกบ่าวที่เห็นมาตั้งแต่เกิด เอ็นดูประดุจลูกหลานของตนเอง แววตาอ่อนโยนมองดูเด็กน้อยที่ผิวพรรณผุดผาด ต่างจากผู้เป็นบิดรมารดาแท้ ๆ เสียอีก

          “ เหนื่อยขอรับคุณน้า ”

          “ ประเดี๋ยวเถอะไอ้กลิ่น ริอ่านตีตนเสมอนายนะเอ็ง ประเดี๋ยวข้าจะตีเอ็งให้หลังลายเชียว ”

          เสียงดุของบ่าวข้างกายคุณหญิงทำให้เจ้ากลิ่นสะดุ้งตัวโยน ก้มหน้าปากเริ่มเบะน้ำตาคลอหน่วยจนคุณหญิงท่านต้องรีบลูบหัวเพื่อปลอบใจ

          “ อย่าว่าเด็กมันเลยเป็นข้าเองนี่แหละที่บอกให้พ่อกลิ่นเรียกข้าแบบนี้ ”

          “ มันจะเคยตัวคิดว่าตัวเองมีศักดิ์เทียมนายเอานะเจ้าคะคุณหญิง ”

          “ เด็กมันจะคิดหรือไม่คิดอยู่ที่ผู้ใหญ่อย่างข้าเป็นคนสอนมิใช่รึ หากข้าสอนในสิ่งดี ๆ เด็กมันก็เติบโตมาดี หรือเอ็งไม่คิดแบบเดียวกับข้า ”

          “ บ่าวแค่กลัวมันจะเหลิงเอาน่ะเจ้าค่ะ ”

          “ ไม่ต้องกลัวในสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้นดอก แม้หากมันจะเกิดขึ้น ข้าเองไม่เห็นว่ามันจะผิดกระไร ในเมื่อข้าเองก็เอ็นดูพ่อกลิ่นเหมือนลูกเฉกเช่นเดียวกับพ่อรักษ์ ”

          คุณหญิงพูดจบก็ใช้นิ้วเรียวปาดหยดน้ำใสของเจ้ากลิ่นอย่างอ่อนโยน พ่อรักษ์ที่อยู่ในวัยที่พูดคุยรู้เรื่อง เมื่อเห็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันร้องไห้ ก็เขยิบตัวไปนั่งใกล้ ๆ

          “ เป็นกระไรพ่อกลิ่น ร้องไห้ทำไม ”

          “ น้องแค่เหนื่อยน่ะพ่อรักษ์ ดูสิน้องเหงื่อออกเต็มตัวไปเสียหมดพ่อรักษ์ก็ยังจะชวนน้องเล่นไม่หยุด ”

          “ ก็เล่นกับพ่อกลิ่นสนุกกว่าเล่นกับคนอื่นนี่ขอรับคุณแม่ ”

          “ แม่รู้ แต่พ่อรักษ์ก็ต้องให้น้องได้พักบ้างรู้ไหม ”

          “ ขอรับคุณแม่ เช่นนั้นวันนี้ข้าไม่เล่นแล้วก็ได้ขอรับ ”

          “ ดีจ้ะ ไหน ๆ ก็หยุดเล่นแล้วก็มากินน้ำกินท่าเสียบ้าง แม่ทำน้ำลอยดอกมะลิที่ลูกชอบมาให้ด้วย ”

          พ่อรักษ์รับขันน้ำมากินด้วยความกระหาย ก่อนจะยื่นขันน้ำไปให้เจ้ากลิ่นที่น้ำตาเพิ่งจะแห้งไปไม่นาน

          “ ค่อย ๆ กินสิพ่อกลิ่น เดี๋ยวก็สำลักหรอก ”

          “ แค่ก ๆ ”

          “ นั่นประไร เห็นไหมข้าบอกแล้วว่าให้ค่อย ๆ กิน มานี่มาใกล้ ๆ ข้า ”

          พ่อรักษ์ดึงตัวเจ้ากลิ่นที่ตัวเล็กกว่าเข้ามาหาตนเอง ก่อนจะก้มตัวลงไปเป่ากะหม่อมบาง ๆ ของเจ้ากลิ่น

          “ เพี้ยง...ขวัญเอ๊ยขวัญมานะพ่อกลิ่น ”

          คุณหญิงมองดูเด็กชายทั้งสองคน อมยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยทั้งสอง

          เสียงหรีดหริ่งเรไรยามค่ำคืนดังขึ้นท่ามกลางความมืด เสียงลมหนาวพัดผ่านต้นไม้ใบหญ้าด้านนอกก่อให้เกิดการเสียดสีจนเป็นเสียงน่าฟัง เรือนบ่าวของบ้านท่านเจ้าคุณดูเงียบสงบต่างจากตอนกลางวันที่มีบ่าวไพร่พลุกพล่าน

          “ กลิ่นเอ๊ย.... ”

          “ จ๊ะแม่... ”

          เจ้ากลิ่นนอนคุดคู้อยู่ภายใต้ผ้าห่มหนา ร่างเล็กมีท่อนแขนผู้เป็นมารดาโอบกอดเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่บุตรชาย

          “ วันนี้ป้าจวงมาบอกแม่ว่าเอ็งเรียกคุณหญิงท่านว่าน้างั้นรึ ”

          เด็กชายไม่ได้ตอบกลับ ดวงตาปรือเพราะความง่วงน่าจะเป็นสาเหตุให้เจ้ากลิ่นไม่ได้ฟังผู้เป็นมารดาพูด

          “ ถึงคุณหญิงท่านจะเอ็นดูเอ็ง แต่เอ็งจะไปตีตนเสมอท่านไม่ได้นะ แม่กับเอ็งโชคดีแล้วที่ได้มาเป็นบ่าวที่เรือนนี้ มิหนำซ้ำเอ็งยังได้รับความเมตตาจากคุณ ๆ ท่านอีก เอ็งต้องช่วยงานพวกท่านอย่าได้เกียจคร้านเชียวนะ ”

          เจ้ากลิ่นหลับไปนานแล้ว เด็กน้อยไม่ได้รับรู้สิ่งที่แม่พูดเลยสักนิด ผู้เป็นแม่ได้แต่กระชับอ้อมกอด ได้แต่ภาวนาในใจให้ลูกชายนั้นเติบโตมาอย่างไม่หลงระเริงไปกับความเอ็นดูที่ได้รับจากผู้เป็นนาย

          “ นังปรุง ๆ นังปรุงโว้ย ”

          เสียงเรียกดังลั่นไปทั่วเรือนบ่าว คนถูกเรียกลืมตาตื่นมาหลังจากเข้าสู่ภวังค์ไปได้ไม่นาน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวลูกชายก่อนจะเดินออกมาหาคนที่ยืนตัวสั่นเพราะความหนาวด้านนอก

          “ มาเรียกข้าเสียดึกดื่นเชียวพี่จวง มีกระไรรึ ”

          “ คุณหญิงท่านจะคลอดแล้ว แต่หนนี้ดูจะคลอดยากกว่าหนแรก เจ้าคุณท่านเลยให้มาตามเอ็งไปที่เรือนใหญ่ ท่านเจ้าคุณสั่งว่าให้พาไอ้กลิ่นไปด้วย รีบไปเอาลูกเอ็งมาเร็วเข้า ”

          “ จ้ะพี่ ”

          ปรุงรีบเข้าไปในเรือนก่อนที่จะเอาผ้าห่มห่อตัวลูกชายแล้วอุ้มออกมาเพื่อพาไปที่เรือนใหญ่ เจ้ากลิ่นได้แต่งัวเงียอยู่บนอ้อมกอดแม่ที่กำลังวิ่งอยู่ ดวงตาดำที่ปรือเพราะความง่วงได้แต่งุนงงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

          “ นังปรุงมาแล้วรึ ”

          “ เจ้าค่ะ ท่านเจ้าคุณ ”

          หลังจากกระวีกระวาดพาลูกวิ่งมาบนเรือนใหญ่ นังปรุงก็วางลูกชายที่ยังตื่นไม่เต็มตาลง บนเรือนใหญ่คลาคล่ำไปด้วยบ่าวไพร่เต็มเรือนที่กำลังวิ่งวุ่นบริเวณห้องของคุณหญิงท่าน มองไปยังด้านในผ่าน ๆ ตาก็เห็นยายกล่ำที่กำลังอยู่ใกล้กับคุณหญิง

          “ มีใครไปตามนังปรุงมารึยัง ตามมันมาช่วยข้าที ”

          เสียงดังลั่นของยายกล่ำ ทำให้นังปรุงที่นั่งอยู่รีบเข้าไปทันที

          “ มาเสียทีนะมึง คุณหญิงท่านไม่มีแรงเบ่ง เอ็งรีบไปนั่งหนุนหลังคุณหญิงท่านประเดี๋ยวนี้ อีจวงน้ำอุ่นกับใบมะนาว ที่ข้าให้เอ็งไปเกียมได้รึยังรีบเอามาให้คุณหญิงกินเร็วเข้า ”

          เสียงเอ็ดตะโรในห้องของคุณหญิงส่งผลให้เจ้ากลิ่นเริ่มกลัว ท่านเจ้าคุณเห็นทีจึงบอกให้บุตรชายพาเจ้ากลิ่นเข้าไปนอนในห้องเสีย

          “ พ่อรักษ์...พาเจ้ากลิ่นไปนอนเสียเถิดลูก กว่าแม่เจ้าจะคลอดน้องเจ้าได้พ่อว่าก็น่าจะย่ำรุ่ง ไปพักผ่อนเสียเมื่อน้องเจ้าออกมาแล้วเจ้าจะได้มาช่วยแม่เลี้ยงน้อง ”

          “ ขอรับคุณพ่อ ไปนอนกันเถอะพ่อกลิ่น ”

          พ่อรักษ์จูงแขนเจ้ากลิ่นกลับเข้าไปในห้องของตนเอง แม้ในใจไม่ได้ต้องการที่จะกลับเข้าไปนอนเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องเชื่อฟังพ่ออย่างจำใจ

          “ หนาวหรือไม่พ่อกลิ่น ”

          พ่อรักษ์ถามบ่าวคนสนิทของตัวเองที่โตมาด้วยกัน เจ้ากลิ่นพยักหน้าก่อนที่น้ำตาจะรื้นเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ยังคงติดตาอยู่

          “ เจ้ากลัวรึ อย่าได้กลัวไปเลยพ่อกลิ่น วันพรุ่งข้าก็จะมีน้องแล้ว ข้าจะได้เป็นพี่ชาย ส่วนเจ้าเองก็จะได้เป็นพี่ชายของน้องข้าด้วยเหมือนกัน เจ้าก็ดีใจเหมือนกันใช่หรือไม่ ”

          พ่อรักษ์มองดูเจ้ากลิ่นที่นอนหลับสนิท ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมเจ้ากลิ่นเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ ก่อนที่ตนเองจะทิ้งตัวลงนอนตามไปพร้อม ๆ กับความตื่นเต้น

          “ คุณรักษ์เจ้าขา... ”

          เสียงเรียกของนังจวงบ่าวรับใช้บนเรือนใหญ่เขย่าแขนนายน้อยของตนเองให้ตื่น พ่อรักษ์เด้งตัวขึ้นมาด้วยสีหน้าแช่มชื่น

          “ น้องข้าล่ะ น้องข้าอยู่ที่ใด ”

          “ ล้างหน้าล้างตาก่อนเถิดเจ้าค่ะ คุณหญิงท่านเรียกหาคุณรักษ์กับเจ้ากลิ่นเจ้าค่ะ ”

          จวงกล่าวจบก็หันไปปลุกเจ้ากลิ่นที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวกระไร

          “ ลุกขึ้นได้แล้วกลิ่นเอ๊ย คุณหญิงท่านเรียกหา อย่าให้ท่านรอนาน ”

          “ จ้ะป้าจวง ”

          “ ไปล้างหน้าล้างตาเสียให้ดี เสร็จแล้วเอ็งก็เข้าไปรอที่ห้องของคุณหญิงท่านเสีย อย่าช้าเชียว ”

          เจ้ากลิ่นก้าวลงจากที่นอนของคุณรักษ์แล้วรีบวิ่งไปล้างหน้าล้างตาทันที

          ภายในห้องของคุณหญิงมีบ่าวไพร่นั่งล้อมรอบเตียงนอน ท่านเจ้าคุณนั่งอยู่ข้างกายของคุณหญิง คุณรักษ์ที่พอจะรู้เรื่องรู้ราวแล้ว เมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องก็จับสังเกตได้

          “ พ่อรักษ์...มาแล้วเหรอลูก มาหาแม่ตรงนี้สิลูก แม่ขอดูหน้าเจ้าชัด ๆ เสียหน่อย แล้วพ่อกลิ่นล่ะลูกน้องไม่ได้มาพร้อมกับเจ้ารึ ”

          น้ำเสียงไร้เรี่ยวแรงเอ่ยพูดอย่างยากลำบาก นิ้วเรียวที่เหมือนจะมีเพียงหนังหุ้มยื่นไปหาลูกชาย

          “ พ่อกลิ่นก็มาพร้อมลูกขอรับ ”

          “ เช่นนั้นก็เข้ามาหาแม่พร้อมกันทั้งสองคนเลย แม่อยากเห็นหน้าพวกเจ้าทั้งคู่ ”

          เด็กชายทั้งสองเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ กายของหญิงสาว มือผอมของคุณหญิงสั่นเทา พยายามเอื้อมมือไปลูบหน้าของลูกชาย สลับกับเจ้ากลิ่นที่คุณหญิงเอ็นดูมันเหมือนเป็นบุตรในอุทร

          “ เสียดายเหลือเกิน... ”

          “ คุณแม่มีอันใดให้ต้องเสียดายหรือขอรับ ”

          “ เสียดายที่แม่จะไม่มีโอกาสได้เห็นเจ้าสองคนเติบใหญ่ เสียดายที่น้องของเจ้าจะไม่ได้เห็นหน้าแม่ตอนที่รู้ความกว่านี้ ”

          “ คุณแม่จะไปที่ใดหรือขอรับ ให้ลูกไปกับคุณแม่ด้วยนะขอรับ ”

          “ ที่ที่แม่จะไปมันไกลแสนไกลเหลือเกินลูก...ที่สำคัญมันยังไม่ถึงเพลาของพ่อรักษ์ที่จะต้องไปที่แห่งนั้น...ฟังแม่นะพ่อรักษ์ ต่อแต่นี้เจ้าต้องเชื่อฟังคุณพ่อ ช่วยดูแลน้องสาวของเจ้า..แทนแม่ เข้าใจหรือไม่พ่อรักษ์ ”

          คุณหญิงกลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากลำบาก หยาดน้ำตาเอ่อคลอขอบตาคล้ำ พ่อรักษ์พอจะเข้าใจที่แม่ต้องการจะสื่อ แต่เพราะยังเยาว์วัยความคิดเอาแต่ใจก็ยังเผยให้เห็นอยู่

          “ แต่ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าอยากให้ท่านแม่อยู่กับข้า ”

          “ พ่อรักษ์...ฟังแม่ แม่รักเจ้ามากเหลือเกินครานี้แม่จะขอร้องเจ้าให้เชื่อแม่เป็นครั้งสุดท้าย เจ้าให้แม่ได้หรือไม่พ่อรักษ์ ”

          “ ฮึก ๆ ข...ขอรับคุณแม่ ”

          “ เป็นเด็กดีเหลือเกินยอดรักของแม่ ก้มมาให้แม่หอมเจ้าสักหน่อยได้หรือไม่ ”

          พ่อรักษ์ก้มตัวลงไปให้คุณหญิงหอมพวงแก้ม ก่อนที่คุณหญิงจะกวักมือเรียกเจ้ากลิ่นที่นั่งไม่รู้สถานการณ์

          “ พ่อกลิ่น...น้าฝากเจ้าเป็นเพื่อนเล่นกับพ่อรักษ์ด้วยหนา ดูแลพ่อรักษ์แทนน้าด้วยหนาพ่อกลิ่น ”

          คุณหญิงดึงตัวเจ้ากลิ่นมาหอมหน้าผากขาว กวักมือเรียกลูกชายที่นั่งร้องไห้อยู่เข้ามาสวมกอดเด็กชายทั้งคู่อีกครั้ง เมื่อคลายอ้อมกอดก็มองหน้าลูกชายด้วยความเศร้าใจ หวังเพียงว่าอยากจะจดจำใบหน้าของบุตรชายไว้ในความทรงจะก่อนที่จะจากไป

          “ พ่อรักษ์ของแม่...เมื่อแม่ไม่อยู่แล้ว เจ้าก็อย่าได้กล่าวโทษน้องของเจ้าเลยหนา หากเจ้าจะโทษผู้ใดสักคน ก็โทษแม่เถิดที่แม่มีบุญวาสนาดูแลพวกเจ้าได้ถึงเพียงเท่านี้ ”

          น้ำตาไหลอาบแก้มตอบ คุณหญิงมองหน้าเจ้าคุณวรจิตร นับตั้งแต่อยู่กินกันมาไม่เคยมีสักเพียงครั้งที่เจ้าคุณวรจิตรจะทำให้ตนต้องขุ่นข้องหมองใจ มีผัวดีถึงเพียงนี้แต่ตนกลับไร้วาสนาอยู่เป็นคู่กันจนเห็นลูกหลานเติบโต

          “ คุณพี่...น้องฝากดูแลลูกของเราด้วยนะเจ้าคะ... ”

          คุณหญิงเอ่ยบอกก่อนจะหันไปมองลูกสาวที่นอนอยู่ข้าง ๆ นิ้วผ่ายผอมเกลี่ยไปที่แก้มแดงของเด็กหญิงแรกเกิด

          “ แม่ขอโทษนะ ‘รำพึง’ ลูกแม่... ”

          สิ้นเสียงเรียกชื่อลูกสาวของตน มืออันผอมบางของคุณหญิงก็หล่นลงเบา ๆ บนตัวของลูกสาว ใบหน้าผ่ายผอมของคุณหญิงฉาบไปด้วยคราบน้ำตา เสียงบ่าวบนเรือนร่ำไห้ดังระงม ความเศร้าโศกเข้าครอบงำเรือนของท่านเจ้าคุณวรจิตร เมื่อนายหญิงอันเป็นเหมือนนางอัปสรนั้นได้กลับสู่สรวงสวรรค์เสียแล้ว