บทที่ 247

ด้วยเหตุนี้หลินหวั่นเอ๋อร์จึงรีบวิ่งไปที่ห้องชั้นหนึ่งเพื่อเอากล่องยา

เสิ่นม่านไม่พูดอะไร แล้วขึ้นชั้นสอง

ครู่ต่อมา หลินหวั่นเอ๋อร์เอากล่องยาขึ้นไปชั้นบน เธอมองไปที่ เสิ่นม่าน และพูดขอโทษเล็กน้อย:"มันเป็นความผิดของฉันค่ะ เลยทำให้คุณหญิงบาดเจ็บ……"

เสิ่นม่านจ้องมองหลินหวั่นเอ๋อร์อยู่ครู่หนึ่ง

หลินหวั่นเอ๋อร์ดูเสิ่นม่านจ้องจนอึดอัดเล็กน้อย เธอถามอย่างลังเล:"คุณหญิง……คุณเป็นอะไรคะทำไมมองฉันแบบนี้?"

"แผนทำร้ายตัวเองแม้ว่าใช้ได้ง่ายๆ แต่แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ดีที่จะใช้ให้ดี และหากใช้ไม่ดีก็จะได้ผลตรงข้าม"

สีหน้าของหลินหวั่นเอ๋อร์แข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง:"คุณหญิง……ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร"

"ไม่เข้าใจเหรอ"

เสิ่นม่านยิ้มแล้วพูดว่า :"เธอแต่งเรื่องเองแสดงเอง ฉันก็อุตสาห์ตั้งตา แต่มีช่องโหว่มากเกินไปในการแสดงของเธอ ถึงขั้นน่าเบื่อ"

"คุณหญิง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ……เรื่องนี้ฉัน……"

"ก่อนอื่น เบอร์ของป๋อซือเหยียนไม่ใช่ทุกคนที่สามารถรู้ได้ คนลักพาตัวในข้อความรู้ว่าเธอคือคุณหนูหลิน แต่เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับซือเหยียน หาจะลักพ่ตัวจริงๆก็ควรเป็นฉัน ทำไมต้องลักพาตัวเธอ?"

"ฉัน—ฉันจะรู้ได