ปกติคนที่พวกเขาลักพาพอลืมตาขึ้นก็จะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูไม่กลัวเลย สีหน้าก็ไม่เห็นความหวาดกลัวอะไร "ผู้หญิงของป๋อซือเหยียน ไม่ธรรมดาจริงๆ"ลูกพี่ใหญ่ก็ได้เอื้อมมือไปบีบคางของเสิ่นม่าน มองซ้ายขวาพูด :"หน้านี้ สวยจริงๆ""นายไม่จำเป็นต้องข่มขู่ฉัน ถ้าไม่ได้เงินค่าไถ่พวกแกก็ไม่กล้าแตะฉัน"ดูทั้งสามก็รู้ว่าว่าเป็นพวกคนร้ายลักพาตัวและนักฆ่ามืออาชีพ คนที่ทําธุรกิจนี้มีกฎในการทําธุรกิจนี้ตามคาด ลูกพี่ใหญ่คนนั้นก็ปล่อยเสิ่นม่าน พูด :"ก็แค่มีคนใช้เงินมาซื้อชีวิตแก ขอแค่ที่ได้เงินของป๋อซือเหยียนมา พวกเราก็จะฆ่าแก ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องตาย ถึงตอนนั้นก็ให้พวกเราสามคนสนุกกันก่อน ก็ไม่ขาดทุน"เสิ่นม่านก็ได้ขำออกมาเหมือนได้ยินลูกพี่ใหญ่พูดแบบนั้นไม่ได้เห็นความกลัวบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ ลูกพี่ใหญ่ก็ได้หงุดหงิดเล็กน้อย :"แกกําลังหัวเราะอะไร?""ฉันขำที่พวกแกไร้เดียงสา"เสิ่นม่านพูด :"ป๋อซือเหยียนคือใคร? ฉันเป็นใคร? พวกแกมั่นใจได้เหรอว่าจะได้รับเงินอย่างปลอดภัยและอพยพทางเรือ ? พวกแกไม่สามารถรับประกันได้เลย ถ้าพวกแกแตะต้องฉัน ต่อไปถ้าพวกแกตกอยู่ในมือของป๋อซือเหยียน พวกแก
"ประธารป๋อ…… ""ไม่มีอะไรสําคัญเท่ากับชีวิตของเสิ่นม่าน! นายเข้าใจไหม?"ได้ยินคําพูดของป๋อซือเหยียน ในท้ายที่สุดเลขาหลี่พูดว่า:"……ครับ ประธานป๋อ "เลขาหลี่ก็ได้เอากระเป๋าเงินสดลงมาจากรถและบนเรือผู้ร้ายลักพาตัวได้วางมีดไว้ที่คอของเสิ่นม่านแล้ว เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ และตะโกนว่า:"เงินทั้งหมดขึ้นมาบนเรือ! อย่าเล่นตุกติก ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอแน่!""เลขาหลี่พูดกับบอดี้การ์ดว่า :"เอาเงินทั้งหมดไปวาง!"ผู้คนก็ได้ขนกระเป๋าเงินสดใบแล้วใบเล่าขึ้นเรือ เสิ่นม่านได้มองดูฉากนี้อย่างเย็นชารอหลังจากขนเงินไปที่เรือแล้ว เลขาหลี่ก็ได้พูดผ่านโทรโข่งว่า"เงินก็ได้ให้พวกแกแล้ว! ปล่อยคนซะ!"คนร้ายลักพาตัวเปิดกระเป๋าเงิน เมื่อแน่ใจว่าว่าเป็นเงินจริง ก็ได้ยิ้มไม่หุบปาก"โอเค ปล่อยคน!"รอยยิ้มที่น่ากลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้ร้ายลักพาตัวและในขณะนั้น ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็รีบไปที่ชายฝั่งเช่นกัน เธอซ่อนตัวอยู่ในมุมที่ไม่มีใครสนใจ ดูฉากนี้อย่างกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเครื่องยนต์เรือได้สตาร์ท ประสาทของป๋อซือเหยียนก็เกร็ง เขาก็วิ่งไปทางชายฝั่งโดยไม่สนใจอะไร เลขาหลี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อห้ามป๋อซือเหยียนทันที :"ป
กลางดึก ป๋อซือเหยียนกลับไปที่บ้านป๋อด้วยความโกรธ ได้ผลักประตูบ้านป๋อออกอย่างแรงคุณนายป๋อที่หลับไปแล้วก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวที่ประตู จึงให้หลินหวั่นเอ๋อร์ประคองตัวเองเดินไปที่ประตูทันทีที่มาถึงห้องนั่งเล่น คุณนายป๋อเห็นป๋อซือเหยียนมีสีหน้าเคร่งเครียดคุณนายป๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า:"เราเป็นอะไรไป""เธอมานี่ !"ป๋อซือเหยียนก้าวไปข้างหน้าและคว้าหลินหวั่นเอ๋อร์อย่างรุนแรงหลินหวั่นเอ๋อร์ไม่เคยเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของป๋อซือเหยียนมาก่อน ก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง"พี่ซือเหยียน ! พี่ซือเหยียน พี่กําลังทําอะไร?……""ฉันไม่อนุญาตให้เธอเรียกฉัน ! ทำไมเธอถึงได้เลวขนาดนี้ ? ไปเปลี่ยนเงินหมื่นล้านดอลลาร์พวกนั้น?!"ท่าทางของป๋อซือเหยียนโหดเหี้ยมมาก หลินหวั่นเอ๋อร์ส่ายหัวอย่างหนัก และพูดว่า:"พี่ซือเหยียน……มันไม่เกี่ยวกับฉัน……จริงๆนะ พี่ต้องเชื่อใจฉัน……""เธอให้ฉันเชื่อเธอ?"ดวงตาของป๋อซือเหยียนก็ได้หรี่อย่างน่ากลัว พูดว่า:"เสิ่นม่านตกลงไปในทะเล ตอนนี้ยังหาตัวไม่เจอเลย! ถ้าเธอตายไป ตระกูลหลินของพวกแกต้องชดใช้!"สีหน้าของหลินหวั่นเอ๋อร์ไม่ดีเอามาก คุณนายป๋อก็พูดอย่างเย็นชาว่า:"พอแล้ว!"
"คุณนาย……เมื่อกี้พี่ซือเหยียนบอกว่าคุณหญิงตกทะเล เธอคงไม่……""ตายก็ดี ตายไปก็จะตัดความหวังของเขา!"คุณนายป๋อไม่เชื่อว่าป๋อซือเหยียนจะตายเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ เขาตายไม่ได้ เธอจะไม่ยอมให้เขาตาย!ทีมกู้ภัยในทะเลก็ได้ค้นหาเป็นเวลาสามวันสามคืน แต่ทะเลกว้างใหญ่มาก และแม้ว่าพวกเขาจะกระจายระยะการค้นหา แต่ก็ยังไม่พบร่างของเสิ่นม่านในเวลาเดียวกัน ตระกูลเสิ่นก็ได้ข่าวเสิ่นม่านตกลงทะเล ลุงรองเสิ่นก็ได้ก็กังวลราวกับมดบนหม้อไฟ มีเพียงคุณฉินเท่านั้นที่มีความสุขมากเสิ่นม่านตายไปในเวลานี้ และข้อตกลงอะไรนั้นที่เธอเซ็นกับเสิ่นม่านก็จะเป็นโมฆะ ตระกูลเสิ่นก็ยังเป้นของเธอและลูกชายเธอ!ในเวลานี้ คุณฉินมองไปที่ลุงรองเสิ่นที่กำลังกระวนกระวาย นัยน์ตาก็ได้มีความเย็นชาเสิ่นเจียนซาน ก่อนหน้านี้แกก็ได้ใจกับพวกเราแม่ลูก งั้นแกก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายกลับล่ะกัน……ในวันที่สาม ป๋อซือเหยียนได้สิ้นหวังอย่างที่สุดไม่มีใครที่ตกทะเลสามวันแล้วยังสามารถรอดได้ในห้องทํางานของประธาน เลขาหลี่เดินเข้ามา ป๋อซือเหยียนก็ได้ถามทันที:"หาตัวเสิ่นม่านเจอหรือยัง"เลขาหลี่ส่ายหัว พูด:"ยังครับ"แสงในตาของป๋อซือเหยียนก็ได้ห
การแสดงของแม่ซูไม่ดีนัก และเห็นได้ชัดว่าสายตาตื่นตระหนกมากป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว :"เธอเหรอ?"เลขาหลี่ พูดว่า:"ครับ ประธานป่อ เป็นเธอครับ"ป๋อซือเหยียนมองไปที่แม่ซู แม่ซูก็ตัวสั่น"แกไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร?""ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร! คนของคุณพาฉันมา มันมีกฏหมายในสายตาไหม ? ฉันจะโทรแจ้งตํารวจ! ฉันจะแจ้ง……""ได้ เอาโทรศัพท์ให้เธอ ให้เธอโทรแจ้งตํารวจ!"ป๋อซือเหยียนพูดจบ ท่าทางได้ใจของแม่ซูเมื่อกี้ก็หายไป"ยังไงก็บอกตํารวจเรื่องที่สมรู้ร่วมคิดกับผู้ร้ายลักพาตัว! เพื่อลักพาตัวเสิ่นม่านด้วย !"ฟังป๋อซือเหยียนพูด แม่ซูก็ไม่อวดดีอีกต่อไป เธอก็ได้ล้มไปกับพื้น ไม่ได้พูดอะไรคนที่อยู่ข้างๆ พูด :"ประธานป๋อ ตอนที่พวกเราจะไปจับเธอ เธอกําลังซื้อตั๋วรถไฟเพื่อหนี รถไฟขบวนนั้นจะไปเมืองหลินเฉิงข้างๆ สันนิษฐานว่าบ้านเกิดของเธอต้องเป็นเมืองหลินเฉิงครับ""ไม่ ไม่ ไม่ บ้านเกิดของฉันไม่ใช่เมืองหลินเฉิง ! ฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเมืองหลินเฉิง! ฉันแค่จะไปเที่ยว ฉันไม่ได้หนี!"แม่ซูกลัวมาก ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านป๋อซือเหยียนพูดอย่างเย็นชา :"ลักพาตัวเสิ่นม่านทําไม? แกเป็นใคร?"เขาจำไม่ได้เลยว่าตนเคยเจอหญิงแ
"ไม่……ไม่เอา ! ฉันพูด ฉันพูด!"เมื่อแม่ซูได้ยินป๋อซือเหยียนพูดแบบนี้เธอก็ร้อนรนทันที เธอยังไม่อยากตาย เธอไม่อยากตาย!แม่ซูตัวสั่นไปหมดและพูดว่า:"แก แกต้องรับประกันว่า ถ้าฉันพูดออกไปแล้ว แกก็จะปล่อยฉันไป ฉันก็จะพูดทุกอย่าง!""ฉันไม่รับประกัน แต่ถ้าแกบอกฉัน ฉันก็จะใจดีกับแกมากขึ้น"ได้ยินป๋อซือเหยียนพูดแบบนี้ สีหน้าของแม่ซูก็ซีดทันทีซึ่งหมายความว่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรในวันนี้ อีกฝ่ายจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆป๋อซือเหยียนมองแม่ซูที่ล้มกับพื้นจากที่สูง พูด:"ไปหาตํารวจ หรือเข้าไปห้องดํา แกเลือกเอง"แม่ซูเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาที่เย็นชาของป๋อซือเหยียน และในที่สุดก็ทำในและพูดว่า:"ทุกอย่าง……ทุกอย่างเป็น……"แม่ซูยังพูดไม่จบ โทรศัพท์ในห้องทำงานก็ดังขึ้นเลขาหลี่รับสาย ปลายสายก็ได้พูดอะไรบางอย่าง เลขาหลี่ก็พูดว่า:"ฉันรู้แล้ว "หลังจากพูดจบ เลขาหลี่ก็วางสาย จากนั้นมองไปที่ป๋อซือเหยียนและพูด :"ประธานป๋อ คุณซูมาครับ""เธอมาทําอะไร ไม่เจอ!"เสียงของป๋อซือเหยียนเย็นชาเมื่อแม่ซูได้ยินว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนมา สีหน้าของเธอก็แข็งทื้อสายตาของป๋อซือเหยียนก็มองไปที่แม่ซู พูดว่า:"ตอนนี้แกพูดได้แล้ว"
ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพยายามสลัดมือของเลขาหลี่:"ปล่อย!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนรวบรวมความกล้าเพื่อเผชิญหน้ากับป๋อซือเหยียน และพูดว่า:"พวกแกห้ามแตะต้องฉัน ! ฉันท้องแล้ว ฉันท้องลูกของประธานป๋อของพวกแก!"เสียงของซูเฉี่ยนเฉี่ยนไม่ดังมากและไม่เบามาก แต่ก็พอให้ทุกคนรอบตัวได้ยินนอกประตู พนักงานบางคนโผล่หัวออกมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในสีหน้าของป๋อซือเหยียนก็ได้เปลี่ยนไปสิ่งนี้ทําให้พวกเขารู้ว่ามันอาจเป็นความจริงซูเฉี่ยนเฉี่ยนเดินไปข้างหน้าป๋อซือเหยียน แตะท้องน้อยที่แบนราบของเธอ แล้วพูดว่า:"ซือเหยียน นี่คือลูกของคุณนะ นี่คือลูกคนแรกของคุณ! คุณจะทําแบบนี้เขาจริงๆเหรอ?"ดูซูเฉี่ยนเฉี่ยนที่มาหาเรื่อง ป๋อซือเหยียนก็ได้กำหมัดได้ยินซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดแบบนี้ แม่ซูที่ล้มกับพื้นก็เหมือนมีความกล้าขึ้นมาทันทียิ่งตระกูลใหญ่ๆ พวกลูกหลานนั้นก็สำคัญมากเท่านั้นตอนนี้เธอก็ท้องแล้ว เป็นไปได้เหรอที่จะไม่ได้เข้าตระกูลป๋อ?แม่ซูก็ได้ผ่อนคลายเล็กน้อย ก็ไม่ได้กลัวอะไรอีก กลับกันเธอก็ได้รู้สึกดีใจเพราะเธอจะได้เป็นแม่ยายของป๋อซือเหยียนแล้ว ! เป็นคุณยายของลูกคนโตของป๋อซือกรุ๊ป !เธอยังต้องกลัวอะไร?ป๋อซือเหยียนยิ
เขาไม่เคยบอกเสิ่นม่านให้รู้เกี่ยวกับภาพถ่ายตอนที่เขากดถ่ายเขาก็ประหลาดใจ ตอนนั้นเขาไม่ได้ชอบเสิ่นม่านแม้ๆ และเขาก็พูดกับเธออย่างเย็นชาเสมอป๋อซือเหยียนนวดหว่างคิ้วและเอนหลังบนเก้าอี้ทำงานเสิ่นม่าน……คุณยังไม่ตายใช่ไหม? ทําไมคุณไม่กลับมาล่ะ?……ฟ้ามืดแล้ว ห้องโถงประกาศข่าวภรรยาของประธานป๋อถูกโยนลงทะเลและนางเอกของเหตุการณ์กําลังนั่งอยู่บนโซฟา และมองดูข่าวนี้เงียบๆ เซียวตั๋ววางถ้วยยาไว้ตรงหน้าเสิ่นม่านแล้วพูดว่า:"ยังไม่หายหวัดเลย ยังไม่พักผ่อนอีก ?"เสิ่นม่านเงยหน้า หลังจากเห็นเซียวตั๋ว เธอถือยาในมือของเธอ:"สามวันแล้ว รู้งี้ไม่น่าเลือกที่จะตกทะเลเลย ตัดต่อคลิปหลอกป๋อซือเหยียนยังดีกว่าอีก"ในตอนนั้น เธอและผู้ร้ายลักพาตัวเหล่านั้นได้ตกลงแผนกันแล้ว แค่เธอแกล้งตาย จะให้เงินพวกเขาอีกร้อยล้านดอล์ล่า พวกเขายินดีที่จะเรียกเก็บเงินเพิ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงตกลงอย่างมีความสุขหลังจากที่เธอตกน้ํา เธอก็จะว่ายน้ํากลับเรือชูชีพ ทันใดนั้นเซียวตั๋วและฟู่ฉือโจวก็ปรากฏตัวขึ้น เธอจึงตามทั้งสองคนหลีกเลี่ยงทีมค้นหาที่กําลังจะตามทัน และกลับไปที่บ้านของเซียวตั๋วก่อนเรื่องมันกะทันหัน เธอก็คิดไม่ถึงว่าเซ