บทที่ 255

ปกติคนที่พวกเขาลักพาพอลืมตาขึ้นก็จะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูไม่กลัวเลย สีหน้าก็ไม่เห็นความหวาดกลัวอะไร

"ผู้หญิงของป๋อซือเหยียน ไม่ธรรมดาจริงๆ"

ลูกพี่ใหญ่ก็ได้เอื้อมมือไปบีบคางของเสิ่นม่าน มองซ้ายขวาพูด :"หน้านี้ สวยจริงๆ"

"นายไม่จำเป็นต้องข่มขู่ฉัน ถ้าไม่ได้เงินค่าไถ่พวกแกก็ไม่กล้าแตะฉัน"

ดูทั้งสามก็รู้ว่าว่าเป็นพวกคนร้ายลักพาตัวและนักฆ่ามืออาชีพ คนที่ทําธุรกิจนี้มีกฎในการทําธุรกิจนี้

ตามคาด ลูกพี่ใหญ่คนนั้นก็ปล่อยเสิ่นม่าน พูด :"ก็แค่มีคนใช้เงินมาซื้อชีวิตแก ขอแค่ที่ได้เงินของป๋อซือเหยียนมา พวกเราก็จะฆ่าแก ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องตาย ถึงตอนนั้นก็ให้พวกเราสามคนสนุกกันก่อน ก็ไม่ขาดทุน"

เสิ่นม่านก็ได้ขำออกมาเหมือนได้ยินลูกพี่ใหญ่พูดแบบนั้น

ไม่ได้เห็นความกลัวบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ ลูกพี่ใหญ่ก็ได้หงุดหงิดเล็กน้อย :"แกกําลังหัวเราะอะไร?"

"ฉันขำที่พวกแกไร้เดียงสา"

เสิ่นม่านพูด :"ป๋อซือเหยียนคือใคร? ฉันเป็นใคร? พวกแกมั่นใจได้เหรอว่าจะได้รับเงินอย่างปลอดภัยและอพยพทางเรือ ? พวกแกไม่สามารถรับประกันได้เลย ถ้าพวกแกแตะต้องฉัน ต่อไปถ้าพวกแกตกอยู่ในมือของป๋อซือเหยียน พวกแก