ภรรยาของประธานถูกลักพาตัว และหัวข้อนี้ก็กลายเป็นประเด็นร้อนเวลาเดียวกัน เจียงฉินที่กําลังดูข่าวที่บ้านก็ตกตะลึง เมื่อเห็นพาดหัวข่าวนี้ลักพาตัว ?ใครกันแน่ที่กล้าลักพาตัวเสิ่นม่าน?ในวินาทีต่อมา ฟู่ฉือโจวก็ได้โทรมาหาเจียงฉินเจียงฉินรับทันที:"ฮะโหล ! ฟู่ฉือโจว นายฟังฉันนะ……""เสิ่นม่านถูกลักพาตัว?"คนที่พูดไม่ใช่ฟู่ฉือโจว เสียงที่เข้มและในเย็นของปลายสายเห็นได้ชัดว่าเป็นเซียวตั๋ว"ฉันก็เพิ่งเห็นข่าว ก็ไม่รู้ว่าจริงไหม พวกนายจะกลับมาเมื่อไหร่"เจียงฉินกังวลเล็กน้อยไม่กี่วันนี้เสิ่นม่านอยู่ในบ้านป๋อมาตลอด ก็ไม่รู้ว่าได้ตกลงอะไรกับป๋อซือเหยียน เพื่อไม่เป็นการถูกจับได้ว่าเสิ่นม่านเป็นประธานของบริษัท M กรุ๊ป พวกเขาก็ไม่ได้ติดต่อมาหลายวันแล้วแต่พึ่งไม่กี่วัน เสิ่นม่านก็ถูกลักพาตัว!เจียงฉินรอเซียวตั๋วตอบ แต่ปลายสายก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา"อาตั๋ว? อาตั๋ว?"เจียงฉินไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ก็ไม่รู้จะทํายังไงสักพักปลายสายก็ได้มีเสียงของฟู่ฉือโจวฟู่ฉือโจวพูดว่า:"เธอไม่ต้องห่วง! เรากําลังเดินทางกลับตอนนี้ ไม่ต้องกังวลนะ!"แม้จะพูดแบบนั้น แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่กังวลส
เมื่อเผชิญกับความบ้าคลั่งของซูเฉี่ยนเฉี่ยน ปลายสายก็ได้เยาะเย้ยเบา ๆ ว่า:"พวกเราลักพาคุณหญิงของป๋อซือกรุ๊ปเชียวนะ ภรรยาของป๋อซือเหยียน และค่าไถ่ที่สามารถไถ่ได้ก็ได้มากกว่าเงินที่เธอจ้างให้ฆ่าคนมาก ต้องขอบคุณสําหรับที่อยู่ที่เธอให้มา ไม่งั้น พวกเราก็คงไม่รู้ว่าที่อยู่ของป๋อซือเหยียนอยู่ที่ไหน!"สีหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนน่าเกลียดชายที่อยู่ปลายสายก็ได้พูดต่อว่า :"แต่ว่าไม่ต้องกังวล พอป๋อซือเหยียนเอาค่าไถ่ให้พวกเรา พวกเราก็จะจัดการปัญหานี้ให้เธอ ถ้าเขาไม่ให้ค่าไถ่ พวกเราก็จะแก้ปัญหานี้ให้ มันก็เป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น""พวกนายทําแบบนี้ไม่ได้นะ ! ถ้านายติดต่อป๋อซือเหยียน ป๋อซือเหยียนจะทําทุกวิถีทางเพื่อค้นหาตัวพวกนายแน่นอน แล้วเรื่องของฉันก็จะหลุดไปด้วย!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนรู้วิธีการของป๋อซือเหยียนดี จะตามหาตัวพวกคนร้ายเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องออกแรงอะไรมากมาย และเมื่อถึงตอนนั้นป๋อซือเหยียนต้องสืบมาถึงตัวเธอแน่นอน !ถึงตอนนั้นต่อให้เสิ่นม่านตายไป ความฝันที่จะแต่งเข้าตระกูลที่ร่ำรวยของเธอก็ดับลงเหมือนกัน !"นั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เราแค่เอาเงินทำงานเท่านั้น แต่ก็แค่เรียกเงินเพิ่มตามสถานก
ปกติคนที่พวกเขาลักพาพอลืมตาขึ้นก็จะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูไม่กลัวเลย สีหน้าก็ไม่เห็นความหวาดกลัวอะไร "ผู้หญิงของป๋อซือเหยียน ไม่ธรรมดาจริงๆ"ลูกพี่ใหญ่ก็ได้เอื้อมมือไปบีบคางของเสิ่นม่าน มองซ้ายขวาพูด :"หน้านี้ สวยจริงๆ""นายไม่จำเป็นต้องข่มขู่ฉัน ถ้าไม่ได้เงินค่าไถ่พวกแกก็ไม่กล้าแตะฉัน"ดูทั้งสามก็รู้ว่าว่าเป็นพวกคนร้ายลักพาตัวและนักฆ่ามืออาชีพ คนที่ทําธุรกิจนี้มีกฎในการทําธุรกิจนี้ตามคาด ลูกพี่ใหญ่คนนั้นก็ปล่อยเสิ่นม่าน พูด :"ก็แค่มีคนใช้เงินมาซื้อชีวิตแก ขอแค่ที่ได้เงินของป๋อซือเหยียนมา พวกเราก็จะฆ่าแก ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องตาย ถึงตอนนั้นก็ให้พวกเราสามคนสนุกกันก่อน ก็ไม่ขาดทุน"เสิ่นม่านก็ได้ขำออกมาเหมือนได้ยินลูกพี่ใหญ่พูดแบบนั้นไม่ได้เห็นความกลัวบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ ลูกพี่ใหญ่ก็ได้หงุดหงิดเล็กน้อย :"แกกําลังหัวเราะอะไร?""ฉันขำที่พวกแกไร้เดียงสา"เสิ่นม่านพูด :"ป๋อซือเหยียนคือใคร? ฉันเป็นใคร? พวกแกมั่นใจได้เหรอว่าจะได้รับเงินอย่างปลอดภัยและอพยพทางเรือ ? พวกแกไม่สามารถรับประกันได้เลย ถ้าพวกแกแตะต้องฉัน ต่อไปถ้าพวกแกตกอยู่ในมือของป๋อซือเหยียน พวกแก
"ประธารป๋อ…… ""ไม่มีอะไรสําคัญเท่ากับชีวิตของเสิ่นม่าน! นายเข้าใจไหม?"ได้ยินคําพูดของป๋อซือเหยียน ในท้ายที่สุดเลขาหลี่พูดว่า:"……ครับ ประธานป๋อ "เลขาหลี่ก็ได้เอากระเป๋าเงินสดลงมาจากรถและบนเรือผู้ร้ายลักพาตัวได้วางมีดไว้ที่คอของเสิ่นม่านแล้ว เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ และตะโกนว่า:"เงินทั้งหมดขึ้นมาบนเรือ! อย่าเล่นตุกติก ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอแน่!""เลขาหลี่พูดกับบอดี้การ์ดว่า :"เอาเงินทั้งหมดไปวาง!"ผู้คนก็ได้ขนกระเป๋าเงินสดใบแล้วใบเล่าขึ้นเรือ เสิ่นม่านได้มองดูฉากนี้อย่างเย็นชารอหลังจากขนเงินไปที่เรือแล้ว เลขาหลี่ก็ได้พูดผ่านโทรโข่งว่า"เงินก็ได้ให้พวกแกแล้ว! ปล่อยคนซะ!"คนร้ายลักพาตัวเปิดกระเป๋าเงิน เมื่อแน่ใจว่าว่าเป็นเงินจริง ก็ได้ยิ้มไม่หุบปาก"โอเค ปล่อยคน!"รอยยิ้มที่น่ากลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้ร้ายลักพาตัวและในขณะนั้น ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็รีบไปที่ชายฝั่งเช่นกัน เธอซ่อนตัวอยู่ในมุมที่ไม่มีใครสนใจ ดูฉากนี้อย่างกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเครื่องยนต์เรือได้สตาร์ท ประสาทของป๋อซือเหยียนก็เกร็ง เขาก็วิ่งไปทางชายฝั่งโดยไม่สนใจอะไร เลขาหลี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อห้ามป๋อซือเหยียนทันที :"ป
กลางดึก ป๋อซือเหยียนกลับไปที่บ้านป๋อด้วยความโกรธ ได้ผลักประตูบ้านป๋อออกอย่างแรงคุณนายป๋อที่หลับไปแล้วก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวที่ประตู จึงให้หลินหวั่นเอ๋อร์ประคองตัวเองเดินไปที่ประตูทันทีที่มาถึงห้องนั่งเล่น คุณนายป๋อเห็นป๋อซือเหยียนมีสีหน้าเคร่งเครียดคุณนายป๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า:"เราเป็นอะไรไป""เธอมานี่ !"ป๋อซือเหยียนก้าวไปข้างหน้าและคว้าหลินหวั่นเอ๋อร์อย่างรุนแรงหลินหวั่นเอ๋อร์ไม่เคยเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของป๋อซือเหยียนมาก่อน ก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง"พี่ซือเหยียน ! พี่ซือเหยียน พี่กําลังทําอะไร?……""ฉันไม่อนุญาตให้เธอเรียกฉัน ! ทำไมเธอถึงได้เลวขนาดนี้ ? ไปเปลี่ยนเงินหมื่นล้านดอลลาร์พวกนั้น?!"ท่าทางของป๋อซือเหยียนโหดเหี้ยมมาก หลินหวั่นเอ๋อร์ส่ายหัวอย่างหนัก และพูดว่า:"พี่ซือเหยียน……มันไม่เกี่ยวกับฉัน……จริงๆนะ พี่ต้องเชื่อใจฉัน……""เธอให้ฉันเชื่อเธอ?"ดวงตาของป๋อซือเหยียนก็ได้หรี่อย่างน่ากลัว พูดว่า:"เสิ่นม่านตกลงไปในทะเล ตอนนี้ยังหาตัวไม่เจอเลย! ถ้าเธอตายไป ตระกูลหลินของพวกแกต้องชดใช้!"สีหน้าของหลินหวั่นเอ๋อร์ไม่ดีเอามาก คุณนายป๋อก็พูดอย่างเย็นชาว่า:"พอแล้ว!"
"คุณนาย……เมื่อกี้พี่ซือเหยียนบอกว่าคุณหญิงตกทะเล เธอคงไม่……""ตายก็ดี ตายไปก็จะตัดความหวังของเขา!"คุณนายป๋อไม่เชื่อว่าป๋อซือเหยียนจะตายเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ เขาตายไม่ได้ เธอจะไม่ยอมให้เขาตาย!ทีมกู้ภัยในทะเลก็ได้ค้นหาเป็นเวลาสามวันสามคืน แต่ทะเลกว้างใหญ่มาก และแม้ว่าพวกเขาจะกระจายระยะการค้นหา แต่ก็ยังไม่พบร่างของเสิ่นม่านในเวลาเดียวกัน ตระกูลเสิ่นก็ได้ข่าวเสิ่นม่านตกลงทะเล ลุงรองเสิ่นก็ได้ก็กังวลราวกับมดบนหม้อไฟ มีเพียงคุณฉินเท่านั้นที่มีความสุขมากเสิ่นม่านตายไปในเวลานี้ และข้อตกลงอะไรนั้นที่เธอเซ็นกับเสิ่นม่านก็จะเป็นโมฆะ ตระกูลเสิ่นก็ยังเป้นของเธอและลูกชายเธอ!ในเวลานี้ คุณฉินมองไปที่ลุงรองเสิ่นที่กำลังกระวนกระวาย นัยน์ตาก็ได้มีความเย็นชาเสิ่นเจียนซาน ก่อนหน้านี้แกก็ได้ใจกับพวกเราแม่ลูก งั้นแกก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายกลับล่ะกัน……ในวันที่สาม ป๋อซือเหยียนได้สิ้นหวังอย่างที่สุดไม่มีใครที่ตกทะเลสามวันแล้วยังสามารถรอดได้ในห้องทํางานของประธาน เลขาหลี่เดินเข้ามา ป๋อซือเหยียนก็ได้ถามทันที:"หาตัวเสิ่นม่านเจอหรือยัง"เลขาหลี่ส่ายหัว พูด:"ยังครับ"แสงในตาของป๋อซือเหยียนก็ได้ห
การแสดงของแม่ซูไม่ดีนัก และเห็นได้ชัดว่าสายตาตื่นตระหนกมากป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว :"เธอเหรอ?"เลขาหลี่ พูดว่า:"ครับ ประธานป่อ เป็นเธอครับ"ป๋อซือเหยียนมองไปที่แม่ซู แม่ซูก็ตัวสั่น"แกไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร?""ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร! คนของคุณพาฉันมา มันมีกฏหมายในสายตาไหม ? ฉันจะโทรแจ้งตํารวจ! ฉันจะแจ้ง……""ได้ เอาโทรศัพท์ให้เธอ ให้เธอโทรแจ้งตํารวจ!"ป๋อซือเหยียนพูดจบ ท่าทางได้ใจของแม่ซูเมื่อกี้ก็หายไป"ยังไงก็บอกตํารวจเรื่องที่สมรู้ร่วมคิดกับผู้ร้ายลักพาตัว! เพื่อลักพาตัวเสิ่นม่านด้วย !"ฟังป๋อซือเหยียนพูด แม่ซูก็ไม่อวดดีอีกต่อไป เธอก็ได้ล้มไปกับพื้น ไม่ได้พูดอะไรคนที่อยู่ข้างๆ พูด :"ประธานป๋อ ตอนที่พวกเราจะไปจับเธอ เธอกําลังซื้อตั๋วรถไฟเพื่อหนี รถไฟขบวนนั้นจะไปเมืองหลินเฉิงข้างๆ สันนิษฐานว่าบ้านเกิดของเธอต้องเป็นเมืองหลินเฉิงครับ""ไม่ ไม่ ไม่ บ้านเกิดของฉันไม่ใช่เมืองหลินเฉิง ! ฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเมืองหลินเฉิง! ฉันแค่จะไปเที่ยว ฉันไม่ได้หนี!"แม่ซูกลัวมาก ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านป๋อซือเหยียนพูดอย่างเย็นชา :"ลักพาตัวเสิ่นม่านทําไม? แกเป็นใคร?"เขาจำไม่ได้เลยว่าตนเคยเจอหญิงแ
"ไม่……ไม่เอา ! ฉันพูด ฉันพูด!"เมื่อแม่ซูได้ยินป๋อซือเหยียนพูดแบบนี้เธอก็ร้อนรนทันที เธอยังไม่อยากตาย เธอไม่อยากตาย!แม่ซูตัวสั่นไปหมดและพูดว่า:"แก แกต้องรับประกันว่า ถ้าฉันพูดออกไปแล้ว แกก็จะปล่อยฉันไป ฉันก็จะพูดทุกอย่าง!""ฉันไม่รับประกัน แต่ถ้าแกบอกฉัน ฉันก็จะใจดีกับแกมากขึ้น"ได้ยินป๋อซือเหยียนพูดแบบนี้ สีหน้าของแม่ซูก็ซีดทันทีซึ่งหมายความว่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรในวันนี้ อีกฝ่ายจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆป๋อซือเหยียนมองแม่ซูที่ล้มกับพื้นจากที่สูง พูด:"ไปหาตํารวจ หรือเข้าไปห้องดํา แกเลือกเอง"แม่ซูเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาที่เย็นชาของป๋อซือเหยียน และในที่สุดก็ทำในและพูดว่า:"ทุกอย่าง……ทุกอย่างเป็น……"แม่ซูยังพูดไม่จบ โทรศัพท์ในห้องทำงานก็ดังขึ้นเลขาหลี่รับสาย ปลายสายก็ได้พูดอะไรบางอย่าง เลขาหลี่ก็พูดว่า:"ฉันรู้แล้ว "หลังจากพูดจบ เลขาหลี่ก็วางสาย จากนั้นมองไปที่ป๋อซือเหยียนและพูด :"ประธานป๋อ คุณซูมาครับ""เธอมาทําอะไร ไม่เจอ!"เสียงของป๋อซือเหยียนเย็นชาเมื่อแม่ซูได้ยินว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนมา สีหน้าของเธอก็แข็งทื้อสายตาของป๋อซือเหยียนก็มองไปที่แม่ซู พูดว่า:"ตอนนี้แกพูดได้แล้ว"