บทที่ 163

ฮั่วหยุนเหลียนยกมือขึ้นเล็กน้อย และสาวใช้ข้างๆ เขาก็หยิบจานเต็มด้วยอาหารตรงหน้าเสิ่นม่านออก และแทนที่ด้วยจานที่สะอาด

"คุณหนูเสิ่น ตามสบายครับ"

ฮั่วหยุนเหลียนนั่งลงบนที่นั่งหลัก

เสิ่นม่านประม่าน สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างกําลังตักอาหารให้เสิ่นม่าน

เมื่อฮั่วหยุนเหลียนนั่งอยู่ที่นี่บรรยากาศก็กดดันทันทีและแม้แต่ฮั่วหยุนเซียวก็เงียบ

เสิ่นม่านที่กินอาหารก็เหมือนนั่งบนหมุดเข็ม ยากที่จะกลืน

คนอะไรที่กินข้าวจะแล้วดูจริงจังขนาดนั้น?

ทันใดนั้น ฮั่วหยุนเหลียนวางตะเกียบในมือลงแล้วพูดว่า:"ผมยังมีธุระที่ต้องทํา ให้น้องชายของผมพาคุณหนูเสิ่นไปเดินรอบ ๆ เพื่อที่จะได้ผ่อนคลาย"

เสิ่นม่านพยักหน้า:"ขอบคุณคุณฮั่วค่ะ"

"พี่ ไม่ต้องกังวล มีผมดูและเสิ่นม่าน ไม่ทำใหหายหรอก"

ฮั่วหยุนเหลียนไม่พูด และบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาก็เข็นฮั่วหยุนเหลียนขึ้นลิฟต์ที่ชั้นหนึ่ง

รอฮั่วหยุนเหลียนออกไป ในที่สุดเสิ่นม่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อกี้ฮั่วหยุนเหลียนนั่งอยู่ที่นี่ เธอรู้สึกเพียงว่าเธอไม่รู้รสชาติของอาหารเลย ในปากของเธอก็เหมือนได้เคี้ยวขี้ผึ้ง

"พี่ชายของฉันอ่อนโยนมาก เธอไม่ต้องกลัวขนาดนั้น"

อ่อนโยน……เหรอ