บทที่ 149

เซียวตั๋วพูด: "ผมไปส่ง"

เสิ่นม่านพยักหน้าเซียวตั๋วลงไปชั้นล่างทันทีเพื่อขับรถ เสิ่นม่านก็ได้ตามมา

เสิ่นม่านกลัวว่าจะช้า พอออกจากบริษัท M กรุ๊ปก็เร่งฝีเท้า ใครจะรู้ว่าเมื่อลงบันไดเท้าก็ลื่นคนกำลังหกล้ม เสิ่นม่านหลับตาลงเมื่อคิดว่ากําลังล้มลงพื้นแล้ว แต่ในวินาทีถัดไปเธอก็ตกอยู่ในอ้อมกอดคนคนหนึ่ง

เสิ่นม่านลืมตาขึ้นเธอเห็นเซียวตั๋วมองเธอด้วยรอยยิ้ม

เซียวตั๋วกระซิบ:"ไม่ต้องกังวล ไม่สายหรอก"

เสิ่นม่านหน้าแดงครู่หนึ่งแล้วก็รีบขึ้นรถ

เซียวตั๋วนั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับพร้อมรอยยิ้มที่คลุมเครือบนใบหน้า

"รัดเข็มขัดนั่งดีๆ"

เสิ่นม่านไม่ทันได้คิดความหมายของเซียวตั๋ว เซียวตั๋วก็ได้เหยียบคันเร่งแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นม่านนั่งนิ่งแล้วเธอคงรู้สึกว่าเธออาจจะกระเด็นออกไปแล้ว

เมื่อใกล้ถึงอพาร์ตเมนต์ เสิ่นม่านก็เห็นรถของเลขาหลี่ที่เพิ่งมาถึง

เพราะว่าไม่มีบัตรเข้า เลขาหลี่จึงไม่สามารถเข้าไปในหมู่บ้านได้ และทําได้เพียงอยู่นอกหมู่บ้าน

เสิ่นม่านหยิบกระเป๋าขึ้นมา:"ฉันไปก่อนนะ"

"เดี๋ยว"

เซียวตั๋วจัดผมที่ข้างหูของเสิ่นม่านด้วยความอ่อนโยนในดวงตา:"ไปเถอะ"

เสิ่นม่านหลบ แต่รีบลงจากรถ

เมื่อเซียวตั๋วมองไป