บทที่ 157

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนสะอื้นอย่างเงียบ ๆ เอื้อมมือไปกระตุกแขนเสื้อของป๋อซือเหยียนข้างๆ พูดพร้อมร้องไห้ว่า:"ซือเหยียน……ฉันผิดเองที่ไม่ปิดประตู ไม่โทษคุณชายฮั่ว เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าเรื่องไปถึงตำรวจ ฉัน……ไม่มีหน้าไปเจอผู้คนแน่"

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนร้องไห้ขณะที่เธอพูด

ฮั่วหยุนเซียวเห็นการแสดงของซูเฉี่ยนเฉี่ยน ก็อยากเข้าไปลงไม้ลงมือ

เสิ่นม่านจับฮั่วหยุนเซียวไว้ ส่ายหัวกับฮั่วหยุนเซียว

ดวงตาของป๋อซือเหยียนเต็มไปด้วยความห่วงใยซูเฉี่ยนเฉี่ยน เขามองเสิ่นม่านและฮั่วหยุนเซียวอย่างเย็นชา:"ทำไม คุณยังต้องการให้ทุกคนรู้เรื่องนี้เหรอ?"

"ตามที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูด ฮั่วหยุนเซียวก็แค่บุกเข้าไป ไม่ได้ทําอะไรกับเธอ เรียกตํารวจให้มาก็เพื่อตรวจสอบให้ชัดเฉน ตอนนี้ทั้งสองต่างพูดไม่เหมือนกัน เห็นได้ชัดว่ามีคนใดคนหนึ่งโกหก"

เสิ่นม่านมองซูเฉี่ยนเฉี่ยนด้วยสายตาที่เย็นชา:"คงไม่ได้มีคนกำลังกลัว ก็เลยไม่อยากให้ตำรวจเข้ามายุ่งใช่ไหม?"

เสียงสะอื้นของซูเฉี่ยนเฉี่ยนหยุดลงทันที เธอมองไปที่เสิ่นม่านด้วยสายตาที่ดื้อรั้นและพูดว่า:"พี่เสิ่น พี่หมายความว่าไง? พี่กำลังบอกว่า ฉันโกหกเหรอ?"

เสิ่นม่านก็ได้พูดอย่างไม่แยแสว่า:"โกหกไหม