หลังจากผลออกมา กู้หว่านเยว่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโชคดีที่มีเพียงสี่คนที่ติดโรคระบาดฮูหยินผู้เฒ่าซู นางจิน ฮูหยินสกุลหลี่ และลูกชายคนเล็กของสกุลเซิ่ง“คนที่ไม่ได้ป่วยให้ออกมาจากห้องเก็บฟืน ถอดเสื้อผ้าที่สวมใส่ออกมานำไปเผา แล้วใส่เสื้อผ้าที่สะอาด จากนั้นไปรับยาต้มป้องกันโรคจากจิ่นเอ๋อร์”กู้หว่านเยว่สั่งการอย่างเป็นระเบียบ“คนที่ป่วยทั้งสี่คน ให้อยู่ในห้องเก็บฟืนห้ามออกมา”คนอื่น ๆ ทั้งสามคนเชื่อฟังคำสั่งอย่างว่าง่าย มีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าซูที่ทำหน้าบึ้งตึง ใช้ไม้เท้าพยุงตัวพยายามจะออกไปข้างนอก“ท่านออกไปไม่ได้”กู้หว่านเยว่รีบขวางนางไว้ยายแก่คนนี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไร ป่วยแล้วยังจะออกไปข้างนอกอีก อยากแพร่เชื้อให้คนอื่นใช่หรือไม่?ฮูหยินผู้เฒ่าซูจ้องมองนางอย่างดุร้าย “ทำไมข้าจะออกไปไม่ได้ ข้าไม่ได้ป่วย ร่างกายของข้าแข็งแรงมาก กู้หว่านเยว่นางสารเลว เจ้าทำเพื่อแก้แค้นส่วนตัว ต้องการฆ่าข้า!”ดูทั้งสามคนที่เป็นโรคระบาดนั่นสิ คนไหนบ้างที่ร่างกายไม่อ่อนแอ?ข้อหนึ่งนางไม่ไอ ข้อสองไม่ตัวร้อน แล้วทำไมถึงเป็นโรคมาลาเรียได้?เมื่อเห็นฮูหยินผู้เฒ่าซูกำลังจะพุ่งออกมาด้วยความโกรธ
ซูหรานหร่านก้มหน้าลง “ท่านย่าไม่ยอมดูแลท่านแม่ก่อนตอนที่นางป่วย ท่านแม่คอยดูแลนางตลอด ตอนนี้ท่านแม่ป่วยแล้ว นางไม่สนใจเลยสักนิด โดนตีก็สมควรแล้วมิใช่หรือ?”“ซูหรานหร่าน เจ้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร ปกติพ่อสอนให้เจ้าเคารพผู้ใหญ่และรักเด็กไปไหนหมด?”ซูหัวหยางแสดงสีหน้าเย็นชาซูหรานหร่านกลับเหมือนถูกกระตุ้น เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา“ข้าพูดผิดตรงไหน พวกเราบ้านใหญ่รับใช้ท่านย่ามาตลอดทางเหมือนวัวเหมือนม้า แต่ท่านย่าเคยเห็นความดีของพวกเราบ้างหรือไม่ในใจของท่านพ่อมีแต่ท่านย่า ไม่สนใจเลยหรือว่าท่านแม่ข้าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร?”ซูหัวหยางหน้าแดงก่ำแน่นอนว่าเขาเป็นห่วงนางจิน แต่ความกตัญญูเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก เขาควรจะห่วงใยท่านแม่ของเขามากกว่า เพราะฮูหยินผู้เฒ่าซูคือแม่ของเขานี่นา?“หรานหร่าน เจ้าจะก้าวร้าวเกินไปแล้ว กล้าพูดกับพ่อแบบนี้ได้อย่างไร!”ซูหัวหยางกล่าวพลางยกมือจะตบหน้าซูหรานหร่าน แต่โชคดีที่ซูเช่อเข้ามาขวางไว้ทัน“ท่านพ่อ อย่าทำร้ายน้องสาวเลย น้องสาวก็แค่เป็นห่วงท่านแม่”ซูหรานหร่านฉวยโอกาสหนีไป มองซูหัวหยางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง แล้ววิ่งหนีไปไกล ทางด้านนี้ เพื่อ
ซูจิ่งสิงส่ายหัวให้นาง“ทุกอย่างต้องมีหลักฐาน เจ้าไม่มีหลักฐาน ตอนนี้ไปหานาง นางก็ไม่ยอมรับหรอก”“แล้วจะทำอย่างไรดี?”จะปล่อยให้นางรอดตัวไปงั้นหรือ? กู้หว่านเยว่ยอมไม่ได้“ข้ามีวิธีให้นางยอมรับเอง” ซูจิ่งสิงกระซิบข้างหูนางสองสามประโยค กู้หว่านเยว่ฟังแล้วตาเป็นประกายสองวันต่อมา ผู้ป่วยในห้องเก็บฟืนก็หายดีเกือบหมดแล้ว แม้แต่นางจินที่หมดสติก็ฟื้นขึ้นมาซูหรานหร่านรู้สึกขอบคุณกู้หว่านเยว่เป็นอย่างยิ่ง มองนางเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตกู้หว่านเยว่และซุนอู่เสนอว่าจะออกไปซื้อแม่ไก่แก่มาสักสองสามตัว จากนั้นตุ๋นเป็นน้ำแกงหนึ่งหม้อ เพื่อบำรุงร่างกายให้ทุกคนเมื่อทุกคนได้ยินว่ามีน้ำแกงแม่ไก่ให้ดื่ม บรรยากาศหดหู่จากโรคระบาดก็พลันสลายไป ทุกคนต่างถือชามมาต่อแถวรับน้ำแกงไก่ด้วยความกระตือรือร้นหลี่ซือซือก็ไม่ยกเว้นแต่เมื่อนางเห็นหม้อที่กู้หว่านเยว่ใช้ต้มน้ำแกง ชามในมือก็เกือบจะหลุดร่วงลงพื้นด้วยความตกใจ“หม้อมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...” นางตกใจจนหน้าถอดสี หันหลังจะเดินหนีไปกู้หว่านเยว่เรียกนางจากด้านหลัง “หลี่ซือซือ เจ้าจะไปไหน น้ำแกงไก่นี่ไม่ดื่มแล้วหรือ?”หลี่ซือซือส่ายหัว เหมือนถูกก
“ไม่หย่าเจ้าแล้วจะเก็บไว้ฉลองตรุษจีนหรือไร?”ซูอวี่เข้ามาในห้องด้วยท่าทางโมโห หยิบกระดาษมาเขียนหนังสือหย่าอย่างลวก ๆ แล้วปาใส่หน้าหลี่ซือซือ“ท่านพี่ แม้เป็นสามีภรรยากันเพียงคืนเดียวก็ยังผูกพันกันนะ!”หลี่ซือซือน้ำตาไหลพราก กอดขาซูอวี่ไว้แน่น“ไปให้พ้น!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูถีบนางออกไปด้วยเท้าข้างหนึ่ง จากนั้นยังเอาพื้นรองเท้าถูกับพื้นหญ้าอย่างแรง ราวกับเหยียบขี้หมาเหม็น ๆ ทุกคนมองดูอย่างเย็นชา ไม่มีใครสงสารหลี่ซือซือเลย“พวกเราซดน้ำแกงจากหม้อใบเล็กไปแล้ว คงไม่ติดโรคมาลาเรียหรอกนะ?”“ไม่หรอก”กู้หว่านเยว่รีบอธิบาย เพื่อไม่ให้เกิดความตื่นตระหนก“หม้อใบเล็กนี้ข้าหาใบที่เหมือนกันมาโดยเฉพาะ ใบเก่าถูกเผาทิ้งไปนานแล้ว”ทุกคนจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก“กู้หว่านเยว่ เจ้ากล้าหลอกข้า!”หลี่ซือซือรู้สึกว่าตนเองถูกหลอก จึงคว้าชามที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาปาใส่กู้หว่านเยว่กู้หว่านเยว่หลบไปด้านข้าง จากนั้นยกเท้าถีบนางจนกระเด็น“ถ้าเจ้าไม่คิดร้ายกับใคร ก็ไม่มีใครหลอกเจ้าได้หรอก ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าทำเรื่องชั่วอีกเลย”หลี่ซือซือทรุดตัวลงไปตามกำแพง มองกู้หว่านเยว่ด้วยความโกรธแค้น และกำหมัดแน่น นา
อย่างไรก็ตาม สมุนไพรเหล่านั้นนางเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่บริจาคให้พื้นที่ระบาดเท่านั้น ถึงจะเกิดประโยชน์สูงสุดส่วนทางด้านอวิ๋นมู่ นางเชื่อว่าเขาไม่กล้าหาผลประโยชน์ใส่ตัวจากเรื่องนี้“หมอเทวดาน้อยไม่ควรขอบคุณข้า ข้าต่างหากที่ควรขอบคุณท่าน ก่อนอื่นข้าขอขอบคุณสำหรับบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้ และขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับความเมตตาที่ท่านมอบสมุนไพรให้ชาวเมืองตงโจว”อวิ๋นมู่ยกถ้วยขึ้นมาก่อน แล้วกล่าวคำขอบคุณอันไพเราะต่อกู้หว่านเยว่ จากนั้นจึงพูดอย่างขี้เล่นว่า“แผลยังไม่หายดี ข้าขอใช้ชาดื่มแทนเหล้า เพื่อเป็นการคารวะท่านหมอเทวดาน้อย”“คุณชายอวิ๋นเกรงใจเกินไปแล้ว”กู้หว่านเยว่รีบยกถ้วยขึ้นชนกับเขา นางค่อนข้างชอบนิสัยของอวิ๋นมู่ การพูดคุยกับเขาทำให้นางรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกทั้งสองสบตากัน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา“น้องหญิง กินผักสิ” ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็มาขวางระหว่างทั้งสองคนซูจิ่งสิงมีสีหน้าหงอยเหงา อวิ๋นมู่ก็รีบเอ่ยขึ้น “ลองเป็ดย่างหนังกรอบนี่สิ เป็นอาหารขึ้นชื่อของร้านนี้ เป็ดที่ใช้เป็นเป็ดแม่พันธุ์อายุหลายปี เนื้อนุ่มไม่เลี่ยน และไม่มีกลิ่นคาว”เขาคีบขึ้นมา
ตั้งแต่ไปมาหาสู่กันจนถึงตอนนี้ ฟู่หลานเหิงก็รู้สึกสบายใจขึ้นเรื่อย ๆ เขามองออกว่ากู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงสองสามีภรรยาคู่นี้มีความผูกพันกันมากเขาไม่ใช่คนที่ชอบแย่งคนรักของผู้อื่น สิ่งที่เขาอยากทำที่สุดในตอนนี้คือการอวยพรส่วนเรื่องที่พวกเขาเป็นสหายเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เยาว์วัยนั้น ขอให้ความทรงจำเหล่านั้นยังคงอยู่ในอดีตตลอดไป อย่างไรเสียทุกคนก็ต้องมองไปข้างหน้าแน่นอนว่าความผูกพันของพวกเขายังคงอยู่ตลอดไปเช่นกัน“หว่านเยว่ วันข้างหน้าเจ้าอาจจะต้องเจออุปสรรคมากมาย หากข้าช่วยเจ้าได้ ข้าก็จะช่วยเจ้าอย่างไม่ลังเลแน่นอน” ฟู่หลานเหิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“ได้สิ”กู้หว่านเยว่เผยรอยยิ้มที่จริงใจออกมา จนกระทั่งนางมองดูเวลาที่บอกว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว นางจึงรีบกล่าว“เมืองตงโจวยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมากมาย ใต้เท้าฟู่ ท่านกลับไปก่อนเถอะ ไม่ต้องส่งข้าหรอก”“ได้”ฟู่หลานเหิงพยักหน้า กู้หว่านเยว่กล่าวไม่ผิด ภายในเมืองตงโจวยังมีเรื่องที่ให้เขากลับไปจัดการอีกมากมาย เขาไม่จำเป็นต้องเกรงใจ หลังจากกล่าวลาแล้วเขาก็หมุนตัวเดินจากไปทันทีกู้หว่านเยว่กลับเข้ามาในขบวนอีกครั้ง แต่กลับพบว่าซูจิ่นเอ๋อร์ยังคง
เมื่อมู่หรงอวี้เดินมาถึงหน้าประตูเมือง ทันใดนั้นเขาก็หันกลับไปมองกลุ่มคนที่โดนเนรเทศอีกครั้งแม้ว่าสายตาของเขาจะหยุดมองอยู่บนเกวียน แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยไอสังหารอย่างรุนแรงเขาหันไปกล่าวกับเว่ยเฉิงว่า “เห็นแล้วใช่หรือไม่ ในกลุ่มผู้ถูกเนรเทศมีเจิ้นเป่ยอ๋องผู้มีชื่อเสียงโด่งดังอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ทว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงคนน่าสมเพชเท่านั้น”เว่ยเฉิงหัวเราะเยาะพลางส่ายหน้า“ข้าน้อยเป็นเพียงชาวบ้านไร้การศึกษา ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเจิ้นเป่ยอ๋องมาก่อน คงทำให้ท่านอ๋องขบขันไม่น้อย”“ฮ่า ๆ เจ้าก็ดูถูกตัวเองเกินไปแล้ว การช่วยเหลือผู้ประสบเคราะห์ภัยครั้งนี้ต้องขอบคุณในอุบายและแผนการของเจ้า มิเช่นนั้นข้าคงไม่มีทางแก้ไขน้ำท่วมและจัดหาที่ทางให้กับผู้ถูกเนรเทศได้เลย”ครั้งนี้เว่ยเฉิงช่วยให้เขาได้รับความไว้วางใจจากชาวบ้านไม่น้อยเว่ยเฉิงไม่กล่าวอะไร แค่กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ในขณะที่มู่หรงอวี้มองมานั้น เขาได้เปลี่ยนกลับมาดูเย็นชาและนอบน้อมถ่อมตัวอีกครั้ง“อยากจะแก้ไขปัญหาน้ำท่วมในเมืองตงโจวโดยสมบูรณ์ แค่การขุดลอกแม่น้ำยังไม่พอ แต่เพื่อให้ชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนน้อยลง สู้เราไป
“ต้องอ้อมอย่างน้อยสองเดือนเลยหรือ?”พวกเขาออกจากเมืองหลวงนานเพียงนี้ เพิ่งเดินทางไปได้สองสามเดือนเท่านั้นอ้อมภูเขาลูกนี้ ต้องใช้เวลาถึงสองเดือน เห็น ๆ อยู่ว่าเทือกเขาลูกนี้มีขนาดใหญ่แค่ไหนภูเขาหู่หลางชื่อภูเขาบวกกับคำอธิบายของจางเอ้อร์ก็ฟังดูคล้ายกับหินก้อนใหญ่ ทำให้ทุกคนรู้สึกเป็นกังวลอยู่ในใจแต่กู้หว่านเยว่กลับมีแววตาเปล่งประกายเมื่อได้ยินชื่อภูเขา นางรู้สึกคุ้นหูอยู่ไม่น้อยจริงสิ ภรรยาของซูจื่อชิงรู้จักภูเขาหู่หลางไม่ใช่หรือ!เมื่อเอ่ยถึงสามีภรรยาคู่นี้ ในใจก็อดรู้สึกซาบซึ้งไม่ได้ พี่น้องของนางเป็นหญิงสาวที่ไม่ธรรมดาและไม่เป็นสองรองใครนางนั้น...เป็นหญิงที่แข็งแรงมากกู้หว่านเยว่มองไปทางซูจื่อชิงที่อ่อนแอ แล้วก็ต้องหัวเราะเยาะอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น“พี่สะใภ้ใหญ่ เจ้าหัวเราะอะไร?”ซูจื่อชิงมีสีหน้างุนงงกู้หว่านเยว่ยิ้มและกล่าวว่า “ต่อไปก็ให้ท่านอาเหยียนของเจ้าแบกพี่ใหญ่ของเจ้าไปละกัน เจ้าไม่ต้องแบก เมื่อโตขึ้นเจ้าก็อย่าเผลอไปแบกความกดดันที่มันมากเกินไปล่ะ ระวังตัวไว้ต่อไปภรรยาของเจ้าอาจจะไม่พอใจเจ้า”ภรรยา?เขายังไม่เคยคิดเรื่องนี้ซูจื่อชิงถูกหยอกล
ในทันทีที่ถอดหน้ากากออก ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มสว่างสดใสก็เข้าสู่สายตาของเฟิ่งอู๋ชีเขาตกตะลึงมากทีเดียว ในขณะที่กำลังใจลอย หน้ากากก็ถูกกู้หว่านเยว่แย่งไปอีกครั้ง“เอาคืนมาให้ข้า”เหตุใดยังขโมยของของคนอื่นอีก?สีหน้าของกู้หว่านเยว่เปลี่ยนไปทันทีนางไม่คิดว่าเฟิ่งอู๋ชีจะกระทำเช่นนี้หลังจากถอดหน้ากากป้องกันพิษออก เข็มเงินอีกเล่มก็พุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายเฟิ่งอู๋ชีไม่กลัวยาพิษจริง ๆ แต่เขากลับเกรงกลัวเข็มเงิน รีบเข้าไปหลบอยู่ทางด้านข้างกู้หว่านเยว่ฉวยโอกาสนี้หลบหนีไป“บัญชีนี้เราค่อยชำระภายหลัง”กู้หว่านเยว่หันกลับไปมองเฟิ่งอู๋ชีแวบหนึ่ง แล้วรีบออกจากคุกใต้ดิน“ช่างเป็นหญิงที่งดงามนัก ช่างเป็นหญิงที่น่าสนใจนัก”เฟิ่งอู๋ชีแย้มยิ้มมุมปากเล็ก ๆ เขาไม่เคยเห็นสตรีที่งดงามและห้าวหาญเช่นนี้มาก่อนเมื่อเห็นกู้หว่านเยว่ออกไป เฟิ่งอู๋ชีก็ไล่ตามไปโดยไม่ลังเลเสียงการต่อสู้ระหว่างทั้งสองไม่ใช่เบา ๆ ในไม่ช้าก็ดึงดูดองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกให้เข้ามา หลังจากองครักษ์เหล่านั้นเห็นกู้หว่านเยว่ ก็ตระหนักทันทีว่ามีคนเข้ามาในคุกใต้ดิน“ไม่ได้การ คุกใต้ดินมีอันตราย รีบห้ามคนผู้นั้นไว้โดยเร็ว”องครักษ์ที
กู้หว่านเยว่เหลือบมองดูคร่าว ๆ ทั้งหมดน่าจะทำมาจากเหล็กสีนิล แต่ละชิ้นกองไว้ตามมุม“ดูเหมือนว่า พวกเขากำลังผลิตนักรบสวรรค์”ความคิดที่หาญกล้าผุดขึ้นมาในหัวของกู้หว่านเยว่นางขับเคลื่อนมิติมาถึงบนโต๊ะ เห็นพิมพ์เขียวขนาดใหญ่มหึมาฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะดังคาดพิมพ์เขียวฉบับนี้เหลืองซีดจนเห็นด้วยตาเปล่า ค่อนข้างนานหลายปีแล้วบนพิมพ์เขียวมีชิ้นส่วนที่ซับซ้อนหลากหลายรูปแบบถูกวาดเอาไว้“ดูเหมือนว่านี่คือพิมพ์เขียวของนักรบสวรรค์”กู้หว่านเยว่ยิ้มเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้รับพิมพ์เขียวนี้อย่างราบรื่นดูผู้คนในคุกใต้ดินนี้สิ โดยส่วนใหญ่ล้วนเป็นช่างฝีมือที่ถูกลักพาตัวมาจากข้างนอกช่างฝีมือเหล่านี้ล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์ กู้หว่านเยว่ไม่ต้องการทำร้ายพวกเขานางค้นยาห่อหนึ่งออกมาจากมิติ จากนั้นโปรยมันลงในคุกใต้ดินโดยตรงหลังจากนั้นไม่นาน ช่างฝีมือในคุกใต้ดินก็ล้มลงกับพื้นทีละคน ก่อนจะหมดสติไปกู้หว่านเยว่หยิบหน้ากากป้องกันพิษออกมาจากมิติ สวมใส่ไว้บนใบหน้าแล้วค่อยออกจากมิติ“ไม่รู้ว่าคุกใต้ดินแห่งนี้สร้างขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะเริ่มศึกษาค้นคว้านักรบสวรรค์นี้มาตั้งแต่สมัยองค์หญิงใหญ่
“แม่นางกู้ เป็นท่านที่ช่วยข้าจริง ๆ หรือ?”โจวหุยพยายามลืมตาขึ้น หัวเราะอย่างขมขื่นสองครั้ง“ข้านึกว่าข้าเห็นภาพหลอนไปเสียแล้ว”กู้หว่านเยว่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง“ข้ายังมีธุระสำคัญที่ต้องทำ คงช่วยท่านได้แค่ครั้งเดียว ที่นี่คือโรงเตี๊ยม ท่านพักผ่อนที่นี่อย่างสบายใจ ส่วนเรื่องหลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวท่านเองแล้ว”ถึงแม้คนผู้นี้จะเป็นคนคลั่งรัก แต่เขาก็ยังคงเป็นคนที่มีใจรักเดียวกู้หว่านเยว่ไม่อยากพูดอะไรให้หนักเกินไป การช่วยเขาก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว“แม่นางกู้ ท่านมาตามหาองค์หญิงใหญ่ใช่หรือไม่?”โจวหุยพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้กู้หว่านเยว่มองเขาอย่างระแวดระวัง“ท่านถามข้าเรื่ององค์หญิงใหญ่หลายครั้งขนาดนั้น แค่คิดง่าย ๆ ก็รู้แล้วว่า ท่านคงจะตามหาองค์หญิงใหญ่”เขาหัวเราะขมขื่น แล้วกล่าวอธิบาย“ท่านอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร ในเมื่อข้าเป็นแบบนี้ไปแล้วญาติผู้น้องทรยศข้า ความเศร้าใดเล่าจะเท่าความสิ้นหวังข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปที่ไหน ท่านเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตข้าไว้ หากมีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยท่านได้ ท่านบอกมาได้เลย”“ไม่ต้องหรอก”กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า นางไม
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าบริเวณรอบ ๆ มีไฟลุกโชน ประตูห้องก็ถูกล็อกอย่างแน่นหนา“ช่วยด้วย มีใครอยู่หรือไม่ช่วยข้าที?”โจวหุยสูดดมควันไฟมากเกินไป ทำให้สติเลอะเลือนเขาใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว กำลังจะหมดสติไปเขามันโง่จริง ๆ ถูกญาติผู้น้องหลอกครั้งหนึ่งแล้วแท้ ๆ กลับถูกหลอกเป็นครั้งที่สองอีกความรักในโลกนี้มันคืออะไรกันแน่?เขาหลงรักน้องหญิง แต่สุดท้ายกลับลงเอยเช่นนี้“ถ้าให้โอกาสข้าอีกครั้ง ข้า...”โจวหุยกัดฟันแน่น “ข้าจะไม่ยอมโง่งมเช่นนี้อีกเป็นอันขาด”“คนคลั่งรัก เตือนท่านให้ระวังแล้ว สุดท้ายก็ยังโดนหลอกอีก”ทันใดนั้น น้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหู จากนั้นเขาก็ถูกใครบางคนดึงขึ้นจากพื้น“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าท่านยังพอใช้ได้ เคยนำทางให้ข้า ข้าคงไม่ช่วยท่านเป็นครั้งที่สองหรอก”โจวหุยรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายลืมตาขึ้นมา มองกู้หว่านเยว่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับด่าทอเขา“เป็นท่าน?”เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกู้หว่านเยว่ที่นี่ ยังอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่เรี่ยวแรงในร่างกายของเขาได้หมดลงไปนานแล้ว ขามึนงงและหมดสติไป“ช่างเป็นคนคลั่งรักมากจริง ๆ เคยถูกคนฆ่ามาแล้วครั้งหนึ่ง ก็ยังถูก
เหลือเพียงองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงสี่“ส่วนองค์หญิงใหญ่ในฐานะที่เป็นพระธิดาองค์โตของอดีตฮ่องเต้ ย่อมได้รับความรักมากมาย มิเช่นนั้น อดีตฮ่องเต้คงจะไม่พระราชทานเมืองอู้ตูให้องค์หญิงใหญ่เป็นดินแดนในปกครอง และคงจะไม่สร้างจวนองค์หญิงที่ใหญ่โตเทียบเท่าพระราชวังเช่นนี้”“หลังจากที่องค์หญิงใหญ่อภิเษกสมรส อดีตฮ่องเต้ทรงกังวลว่าองค์หญิงใหญ่จะไม่ได้รับความเป็นธรรม จึงมอบแผนที่ขุมทรัพย์ให้องค์หญิงใหญ่หนึ่งแผ่น”“แผนที่ขุมทรัพย์อะไร?”“ได้ยินมาว่าเป็นภาพวาดที่ใช้สร้างนักรบสวรรค์”เดิมทีอดีตฮ่องเต้เคยได้รับภาพวาดหนึ่งแผ่นจากยอดฝีมือ ภาพวาดนี้สามารถใช้สร้างนักรบสวรรค์ได้ นักรบสวรรค์ที่สร้างขึ้นมามีพลังมหาศาล สามารถโจมตีได้เองโดยอัตโนมัติ ถือเป็นอาวุธสงครามกู้หว่านเยว่รู้สึกตกตะลึง“อดีตฮ่องเต้มอบแผนที่เช่นนี้ให้องค์หญิงใหญ่หรือ?”แสดงให้เห็นว่าเขารักพระธิดาองค์นี้มากจริง ๆ แม่ทัพซ่งพยักหน้า“สาเหตุที่ล้อมจวนองค์หญิงไว้ ก็เพราะกำลังศึกษานักรบสวรรค์อยู่ข้างใน”“นักรบสวรรค์อย่างนั้นหรือ ข้าชักจะสงสัยแล้วว่า นี่มันคืออะไรกันแน่?”กู้หว่านเยว่ยิ้มเล็กน้อย กริชที่อยู่ในมือเปลี่ยนทิศทาง กระแทกแม่
“เจ้าเป็นใคร?”นี่คือสตรีอย่างนั้นหรือ! แม่ทัพซ่งมั่นใจว่าเขาไม่เคยเจอกู้หว่านเยว่มาก่อน“เจ้าต้องการทำอะไร?”สกุลซ่งมีองครักษ์มากมาย สตรีผู้นี้ยังสามารถบุกเข้ามาได้ วรยุทธ์คงไม่ธรรมดาแม่ทัพซ่งกำลังประเมินความสามารถของกู้หว่านเยว่ในใจ“คำพูดนี้ ดูเหมือนว่าแม่ทัพซ่งจะไม่มีสิทธิ์ถาม”กู้หว่านเยว่หรี่ตาลง แล้วจ่อกริชเข้าไปที่คอของเขารอยเลือดปรากฏขึ้น แม่ทัพซ่งสูดลมหายใจด้วยความเจ็บปวด“ข้าขอถามท่าน องค์หญิงใหญ่อยู่ที่ไหน?”เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกคนพบเห็น กู้หว่านเยว่ก็ขี้เกียจพูดจาไร้สาระ เอ่ยถามขึ้นมาตรง ๆ “ข้าไม่รู้”ดวงตาของแม่ทัพซ่งสั่นไหวเล็กน้อย กู้หว่านเยว่ต่อยเข้าที่สันจมูกของเขา“โกหก!”นางกล่าวเตือน “ข้าไม่ชอบคนโกหก ให้โอกาสท่านอีกครั้งหนึ่ง ตอบมาตามตรง มิเช่นนั้น ข้าได้ยินมาว่าท่านมีชายบำเรอคนโปรด”แม้ว่านางจะพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ แต่กลับทำให้สีหน้าของแม่ทัพซ่งบิดเบี้ยว“เจ้ารู้ได้อย่างไร?”ดูเหมือนเขาจะกลัวเรื่องนี้ถูกเปิดเผยเป็นอย่างมากกู้หว่านเยว่ยิ้มตาหยี “ข้ารู้เรื่องต่าง ๆ มากมาย แม่ทัพซ่ง ท่านไม่เพียงแต่ชอบผู้ชาย แถมยังชอบแอบใส่ชุดสตรีตอนกลางดึกอีกด้วย
ส่วนเยียนอวิ๋นชูที่พบในแคว้นทูเจวี๋ยเมื่อตอนนั้น มีความเย็นชาและเย่อหยิ่งความหล่อเหลาสองแบบนั้นแตกต่างจากองค์ชายหนานเจียงตรงหน้าผู้นี้ ความหล่อเหลาของเขาใกล้เคียงกับปีศาจ ท่าทางรอยยิ้ม ช่างเย้ายวนใจยิ่งกว่าสตรีเสียอีกกู้หว่านเยว่ไม่รีบร้อนออกไป ตั้งใจจะฟังว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกันอยู่ในมิติ เผื่อว่าจะได้ยินเรื่องที่อยู่ขององค์หญิงใหญ่“ไม่ทราบว่าองค์ชายเสด็จมาเมืองอู้ตูครั้งนี้ จะประทับที่เมืองอู้ตูนานเท่าไรพ่ะย่ะค่ะ?”แม่ทัพซ่งพูดด้วยถ้อยคำที่สุภาพ เห็นได้ชัดว่าเกรงกลัวองค์ชายหนานเจียงเป็นอย่างมาก“รีบร้อนอะไร ข้าอยากจะเที่ยวเล่นในเมืองอู้ตูสักพัก”เฟิ่งอู๋ชียิ้มอย่างคลุมเครือ “อีกอย่าง ยังหาตัวคู่หมั้นไม่เจอ ข้าย่อมไม่จากไปแน่นอน”“ท่านหญิงฉางเล่อถูกคนของเจดีย์หนิงกู่ลักพาตัวไป ฮ่องเต้จะต้องช่วยท่านหญิงฉางเล่อกลับมาอย่างแน่นอน” แม่ทัพซ่งฝืนยิ้ม อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยค“ว่าแต่ บุตรสาวของข้ากับองค์ชาย...”“บุตรสาวของท่านกับข้าเป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น”เฟิ่งอู๋ชียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พูดจาไร้ยางอาย“หรือว่าแม่ทัพต้องการให้ข้าไม่สนใจการแต่งงาน แล้วอยู่กับบุตรสาวของท
“ดังนั้น ท่านอาจะฆ่าข้า เจ้าก็รู้เห็นด้วยหรือว่า เรื่องนี้เจ้ากับท่านอาร่วมมือกันวางแผน?”ดวงตาของโจวหุยแดงก่ำ เขาไม่อยากเชื่อว่าคนที่เขารักจะเป็นคนแบบนี้“พี่ชาย อย่าบีบบังคับข้า”ในใจของซ่งซีซีเดิมทียังมีความรู้สึกผิด แต่พอถูกเขารัวคำถามเช่นนี้ ก็ทำให้นางรู้สึกราวกับสุนัขจนตรอก“ฐานะของท่านกับข้าต่างกันมาก เดิมทีก็เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ด้วยกัน”นางตัดสินใจ“ข้าอยู่กับคนอื่นแล้ว ท่านผู้นั้นคือองค์ชายหนานเจียง เชิญท่านรีบออกไปคำนึงถึงความสัมพันธ์ในอดีตของเรา ข้าจะไม่ไปฟ้องท่านพ่อเรื่องของท่าน ขอเพียงท่านอย่าได้กลับมาที่เมืองอู้ตูอีก”โจวหุยมองปากของนางที่ขยับพูด ถอยหลังด้วยความไม่อยากจะเชื่อ“เช่นนั้นข้าเป็นอะไร? เราเคยมีสัมพันธ์ทางกาย...”“พอแล้ว”ซ่งซีซีจ้องมองเขาด้วยความร้อนใจ“ข้าแค่รู้สึกเปล่าเปลี่ยว จึงมีความสัมพันธ์กับพี่ชายชั่ววูบขอให้พี่ชายลืมเรื่องนี้ไปเสีย ต่อไปอย่าได้มารบกวนข้าอีก”ซ่งซีซีพูดจบ ดูเหมือนจะไม่อยากเห็นโจวหุยอีก จึงผลักเขาออกไป“ท่านรีบไปเถอะ ถ้าท่านยังไม่ไปอีก ตอนนี้ข้าจะเรียกคนมาแล้วนะ”น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยการข่มขู่“ถ้าท่านพ่อรู้ว่าท่า
“ทะ ท่านเจอท่านหญิงแล้วหรือ?ท่านหญิงสบายดีหรือไม่?”กู้หว่านเยว่มองนาง “ตอนนี้ท่านหญิงฉางเล่อสบายดี แต่เมื่อนางได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่ถูกฮ่องเต้พาตัวไป ก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก จึงขอร้องให้ข้ามาช่วยเหลือ”คราวนี้หญิงชราไม่ดิ้นรนขัดขืนอีก ขอบตาแดงก่ำพลางตบต้นขาตัวเอง“สายไปแล้ว มาสายไปแล้ว องค์หญิงใหญ่ถูกพวกเขาพาตัวไปแล้ว!”ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล “ถูกคนพาตัวไปตั้งแต่สามวันก่อนแล้ว”“ถูกพาไปที่ไหนแล้ว?”กู้หว่านเยว่ถอนหายใจนางเดาไม่ผิด องค์หญิงใหญ่ไม่ได้อยู่ในจวนองค์หญิงจริง ๆ หญิงชราส่ายหน้า“บ่าวไม่ทราบ พวกองครักษ์บุกเข้ามาแล้วก็จับองค์หญิงใหญ่ไปเลยตอนนั้นองค์หญิงใหญ่ยังทรงประชวรอยู่บนเตียง พวกสัตว์เดรัจฉานนั่น ก็ไม่ปรานีเลยแม้แต่น้อย ลากองค์หญิงของพวกเราขึ้นรถม้าไป”นางปวดใจจนสุดจะทน พูดไปพูดมาน้ำตาก็ไหลรินหญิงชราอธิบาย ขณะที่สบตากับสายตาสงสัยของกู้หว่านเยว่“คุณหนูอย่าถือโทษโกรธเคืองเลย บ่าวเป็นแม่นมขององค์หญิงใหญ่ เฝ้ามองพระองค์เติบโตมาตั้งแต่เด็กองค์หญิงของพวกเราได้รับความเคารพนับถือ แต่เคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้ที่ไหนกัน?ท่านผู้นั้น เขาไม่ใช่คน”กู้หว่