ตอนที่1. ไม่อาจทนดู

     "ข้ายอมแล้ว ข้ายอมแล้ว...ฮือ ๆ ๆ"

ไป๋หยงส่งเสียงขอร้องเพราะไม่อาจทนดูไป๋หยูน้องชายวัยเจ็ดขวบถูกเฆี่ยนด้วยหวายจนตายต่อหน้าต่อตาได้

     จางอี๋เหนียงซึ่งเป็นย่าและนางหลิวซื่อซึ่งเป็นมารดา ได้แต่กอดกันร้องไห้ เพราะถูกบ่าวชายสองคนยืนกันเอาไว้ ไม่ให้พวกนางเข้าไปช่วยไป๋หยู

ส่วนไป๋หยงนั้นถูกบ่าวชายสองคนจับแขนเอาไว้แน่น...เขาเป็นคนถูกบังคับให้เข้าพิธีสมรสแทนไป๋มู่ตาน ญาติผู้พี่ ซึ่งเป็นบุตรสาวคนโตของท่านลุงไป๋หลง

     ท่านลุงเป็นขุนนางใหญ่ยศอำมาตย์เอก เป็นรองเจ้ากรมพิธีการ มีบุตรสาวหนึ่งคน บุตรชายสองคน

     บุตรสาวชื่อไป๋มู่ตาน นางสวยสมชื่อดอกโบตั๋นขาว และกิตติศัพท์ความงามของนางก็ได้ยินไปถึงพระกรรณของพระนางหยางฮองเฮา

พระนางหยางฮองเฮาจึงประทานสมรสพระราชทานให้ตระกูลไป๋สมรสกับฉินอ๋องหลี่อี้

     ฉินอ๋องหลี่อี้เป็นโอรสอันดับสี่ เกิดแต่สีกุ้ยเฟย

พระสนมเอก เป็นบุคคลลึกลับ ชอบสวมใส่หน้ากากทองคำ น้อยคนนักที่จะเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา ทำให้เกิดกิตติศัพท์คำล่ำลือว่าเขาอัปลักษณ์ยิ่งนัก และมีอุปนิสัยเหี้ยมโหดอำมหิต ฆ่าคนราวผักปลา และชมชอบทำทารุณกรรมผู้คน

     เพราะสมรสพระราชทาน...คุณหนูใหญ่ไป๋มู่ตานต้องสมรสกับฉินอ๋อง

แลเพราะกิตติศัพท์ที่ค่อนข้างไม่ดีของฉินอ๋องทำให้คุณหนูใหญ่ไป๋มู่ตานไม่ยอมขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว

     เคราะห์ร้ายจึงตกมาอยู่ที่ไป๋หยงญาติผู้น้อง

     ไป๋หยงเองก็ไม่ยินยอมพร้อมใจที่ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว

     "ข้าน้อยเป็นบุรุษ จะให้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวของฉินอ๋อง เกรงว่าจะผิดพระประสงค์ของฮองเฮานะขอรับ"

     "ฮองเฮามีพระบัญชาให้ตระกูลไป๋ส่งบุตรหลานเข้าพิธีสมรสกับฉินอ๋อง พระนางมิได้กำหนดว่าเป็นบุรุษหรือสตรี" อำมาตย์ไป๋หลงเอ่ยเสียงขรึม

     "แต่ข้าน้อยเกรงว่าฉินอ๋องจะไม่พอใจ และอาจจะ...อาจจะ..."

     "หากฉินอ๋องไม่พอใจ แล้วส่งเจ้ากลับ เจ้าก็ไม่เสียหายตรงไหน!"

     ไป๋หยงได้แต่ก้มหน้าเม้มปาก...หากฉินอ๋องไม่พอใจ แล้วส่งเขากลับ ก็ต้องนับว่าเทพยดาฟ้าดินสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง

     แต่เกรงว่าฉินอ๋องเห็นตระกูลไป๋ส่งบุรุษมาเข้าพิธีสมรส จะโกรธเป็นมังกรพิโรธ สับเขาเป็นหมื่นหมื่นชิ้นนะสิ!

     "เจ้าไม่ต้องโยกโย้ จงปฎิบัติตามคำสั่งของข้า"

     "ข้าน้อยขอปฏิเสธขอรับ" กว่าจะเอ่ยคำนี้ออกมาได้ ไป๋หยงต้องรวบรวมความกล้าหาญอย่างสูง

     ปัง...อำมาตย์ไป๋หลงตบโต๊ะน้ำชาข้างกายด้วยความโกรธ

     "ถ้าเจ้าดื้อดึง ข้าจะสั่งโบยเจ้าจนกว่าจะยอม" อำมาตย์ไป๋หลงตวาดด้วยเสียงอันดัง

     "ท่านพี่..." ฟูเหรินใหญ่หม่าซื่อ เอ่ยแทรกขึ้น "ได้โปรดใจเย็นๆ"

     "ใจเย็นอย่างไรฟูเหริน...พรุ่งนี้เกี้ยวเจ้าสาวก็จะมาถึงจวนแล้ว" อำมาตย์ไป๋หลงขมวดคิ้ว

     "ท่านพี่ ท่านโบยอาหยงให้ตาย เขาก็ไม่ยอมรับปากหรอก"

ฟูเหรินใหญ่หม่าซื่อกล่าวเสียงเนิบๆ "ยิ่งกว่านั้นจะทิ้งริ้วรอยบนผิวขาวๆ ของเขา หากฉินอ๋องเห็นเข้าคงไม่พอใจเป็นแน่...ทางที่ดีเฆี่ยนอาหยูแทน ดูสิว่าเขาจะใจร้ายใจดำยอมเห็นน้องชายถูกเฆี่ยนตายไปต่อหน้าได้หรือไม่?"

     "ดี!" อำมาตย์ไป๋หลงแสยะยิ้ม

     ไป๋หยงมองน้องชายตัวน้อยที่ถูกเฆี่ยนจนหลังลายด้วยความสงสาร

     บ่าวชายยอมปล่อยให้ย่าและแม่เข้าไปดูแลไป๋หยู

     เด็กน้อยมองพี่ชายที่น้ำตาอาบแก้มแล้วตะโกน "เกอเกอ (พี่ชาย) ท่านอย่าได้ยอม ถึงข้าต้องตายก็ไม่ตำหนิท่าน"

     "อาหยู ไม่ต้องห่วงเกอเกอ เจ้าไปรักษาแผลก่อนเถอะ"

     ไป๋หยงกล่าวได้เพียงแค่นั้น ก็ถูกบ่าวชายสองคนทั้งดึงทั้งลากไปจากลานของเรือนใหญ่ เข้าไปขังไว้ในห้องที่มีบ่าวหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกับสาวใช้วัยรุ่นอีกสองคน

     บ่าวหญิงวัยกลางคนคนนี้ชื่อป้าชิว นางเป็นแม่นมของคุณหนูไป๋มู่ตาน พอนางเห็นไป๋หยง ก็สั่งเสียงดุว่า "ไปอาบน้ำสระผมล้างหน้าให้เรียบร้อย"

     ไป๋หยงคร้านที่จะทุ่มเถียงกับนาง จึงทำตามที่นางสั่ง เข้าไปอาบน้ำสระผมให้ห้องอาบน้ำ ซึ่งมีอ่างไม้ใบใหญ่มีน้ำอุ่นเตรียมเอาไว้พร้อม

     พอไป๋หยงถอดเสื้อผ้าออก ก้าวเข้านั่งในอ่างไม้ ป้าชิวกับสาวใช้ทั้งสองก็เข้ามา จัดการจะสระผมขัดขี้ไคลให้เขา

     "ป้า...ไม่ต้อง ข้าอาบน้ำสระผมเองได้" ไป๋หยงรีบค้าน เขาไม่คุ้นชินกับกับการให้คนอื่นมาอาบน้ำให้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่อาบให้เป็นสตรี

     "ไม่ต้องพูดมาก" ป้าชิวตะคอก "ข้าก็ไม่อยากอาบน้ำให้เจ้าหรอก แต่เพราะว่าเจ้าจะขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทนคุณหนู ข้าถึงได้มาช่วยอาบน้ำแต่งตัวให้เจ้า...เฮอะ!"

     ไป๋หยงจึงได้แต่เม้มปาก แล้วปล่อยให้พวกนางจัดการตามใจชอบ

คืนนั้นผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า...ไป๋หยงถูกเกล้าผมประดับมงกุฎและปิ่นทองอย่างสวยงาม ใบหน้าถูกผัดแป้ง ปากถูกแต้มชาด บนร่างกายบอบบางก็สวมชุดเจ้าสาวสีแดงปักลวดลายสวยงามวิจิตร เสร็จแล้วผ้าแพรมงคลสีแดงก็ถูกคลุมลงบนศีรษะ ป้าชิวสวมรองเท้าผ้าสีแดงปักดอกไม้งดงามให้เป็นเสร็จพิธีการแต่งกายเจ้าสาว

     เขาแต่งตัวเสร็จไม่นานก็ถูกจูงไปยังห้องโถง และมอบมือของเขาใส่ในมือที่แข็งแรงมือหนึ่ง

     เสียงทุ้มทรงอำนาจของเจ้าของมือถามขึ้น "คนนี้หรือ?"

     "ขอรับ ท่านอ๋อง" เสียงอำมาตย์ไป๋หลงตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก

     ทันใด...ผ้าคลุมหน้าของไป๋หยงก็ถูกดึงออก

     ไป๋หยงเห็นผู้ดึงผ้าคลุมหน้าของตนออกคือบุรุษหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สง่างดงาม สวมอาภรณ์สีดำปักมังกรทอง ทว่าบนดวงหน้านั้นสวมหน้ากากทองคำอยู่!