ตอนที่5. คืนนั้น

หลังจากฉินอ๋องหลี่อี้และพระชายาไป๋หยงทำพิธีบูชาป้ายสถิตวิญญาณของบรรพกษัตริย์เสร็จเรียบร้อย เจ้ากรมพิธีการที่ยืนรออยู่หน้าหอบรรพกษัตริย์ ก็เชิญทั้งสองไปยังห้องเอกสารของพระราชวังหลวง แล้วให้อาลักษณ์ลงจารึกชื่อของไป๋หยงลงในบันทึกราชวงศ์ในฐานะพระชายาเอกของฉินอ๋องต่อหน้าสักขีพยาน

     แล้วฉินอ๋องก็พาไป๋หยงขึ้นรถม้ากลับจวน...

     "พรุ่งนี้...ข้าจะพาเจ้ากลับไปเยี่ยมบ้าน" ฉินอ๋องเอ่ยขึ้นขณะที่รถม้ากำลังแล่น

     ไป๋หยงอึ้ง...ไปเยี่ยมบ้านเจ้าสาวหรือ?

     ถึงขั้นตอนนี้ก็แปลว่าพิธีแต่งงานครบถ้วนบริบูรณ์

     ทำไม? ฉินอ๋องจึงยอมรับเขาเป็นพระชายาง่ายดายเช่นนี้...จะว่าฉินอ๋องนิยมบุรุษ ก็ไม่น่าจะใช่ ...หรือว่า ฉินอ๋องไม่มีความสามารถทางเพศ...หรือว่า ฉินอ๋องมีร่างกายบกพร่อง...หรือว่า...!? !? !?

     "ไป๋หยง!" เสียงฉินอ๋องเรียก ดังจนไป๋หยงสะดุ้ง

     "ขะ ขอรับ" เด็กหนุ่มรีบขานรับ

     "เจ้าเหม่ออันใด? ข้าเรียกตั้งหลายครั้งจึงรู้สึกตัว ซ้ำสีหน้ายังเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่"

     "ไม่มีอะไรขอรับ"

     "ไม่มีก็ดีแล้ว" ฉินอ๋องกล่าว "อย่าให้ข้าจับได้ว่าเจ้าแอบนินทาข้าในใจเชียวนะ มิเช่นนั้นข้าแล้วจะลงโทษเจ้าให้จงหนัก"

     ทำเอาไป๋หยงยิ่งหวาดกลัวกว่าเก่า...ก็ใครๆ ว่าเขาเป็นอ๋องอำมหิตนี่นา!

     คืนนั้น...

     ขณะที่ไป๋หยงกำลังนวดไหล่ให้ฉินอ๋องอยู่บนเตียงนอน ท่านอ๋องก็เอ่ยขึ้นว่า "เสี่ยวหยง..."

     "ขอรับ" ไป๋หยงขานรับ

     "เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังซิ"

     "ขอรับ" เด็กหนุ่มรับคำ แล้วเล่าว่า "ข้าน้อยเป็นบุตรชายคนโตของน้องชายของท่านอำมาตย์ไป๋หลง แต่บิดาของข้าน้อยเป็นบุตรอนุ ครอบครัวของพวกเราจึงเป็นสายรองขอรับ

     หลังจากท่านปู่เสียชีวิต ท่านพ่อก็พาท่านย่าแยกออกจากบ้านใหญ่ของตระกูลไป๋ ไปทำมาค้าขายของตนเอง และแต่งงานกับท่านแม่ของข้าน้อย ข้าน้อยเกิดหลังจากท่านพ่อแยกออกจากบ้านใหญ่ตระกูลไป๋สี่ปี

     พอข้าน้อยอายุได้เจ็ดขวบ ท่านพ่อก็ตัดสินใจเดินทางไปค้าขายแดนไกลกับขบวนพ่อค้า โดยไม่รู้ว่าท่านแม่กำลังตั้งครรภ์น้องเล็กอยู่

     ต่อมาอีกหนึ่งปี...พ่อค้าที่เดินทางไปค้าขายในขบวนเดียวกันกับท่านพ่อ ก็กลับมาเมืองหลวง

     เขาบอกข่าวว่า...ขบวนพ่อค้าถูกโจรปล้นฆ่าตายหมด มีเขาเหลือรอดคนเดียว

     พอข่าวท่านพ่อถูกโจรฆ่าตายแพร่สะพัดออกไป พ่อค้าที่ค้าขายกับร้านอยู่ ก็มาทวงหนี้ ซึ่งมีทั้งหนี้จริงและหนี้ปลอม เพราะเห็นว่าท่านย่าและท่านแม่ต่างเป็นสตรี ส่วนข้าน้อยก็ยังเด็ก ท่านย่าจึงขอร้องให้ท่านลุงช่วยเหลือ

     ท่านลุงจึงมาจัดการเรื่องราวให้ และให้พวกเราเข้ามาอยู่ในตระกูลไป๋อีกครั้ง ส่วนทรัพย์สินของท่านพ่อ ท่านลุงก็ช่วยดูแลให้ขอรับ" ไป๋หยงเล่า

     "ทรัพย์สินของบิดาเจ้ามีอะไรบ้าง?" ฉินอ๋องถามเสียงเรียบๆ

     "ข้าน้อยไม่แน่ใจขอรับ เพราะว่ามีอยู่วันหนึ่ง ขณะที่ข้าน้อยกำลังเช็ดถูเรือนใหญ่ ได้ยินท่านแม่จะมาขอเบิกเงินส่วนนี้จากท่านป้าร้อยตำลึงเงิน แต่ท่านป้าไม่ให้ นางบอกว่าทรัพย์สินของท่านพ่อเหลือไม่มากนัก และนางต้องการจะเก็บรักษาเอาไว้ให้ข้าน้อยเป็นทุนตั้งตัวขอรับ"

     "แปลกๆ...เหมือนนางจะหวังดี แต่ฟังดูแล้วไม่น่าจะใช่!" ฉินอ๋องเอ่ยขึ้นเรียบๆ

     ไป๋หยงขมวดคิ้วเรียวงามเล็กน้อย

"นางไม่หวังดีหรือขอรับ?"

     "อืมม์..." ฉินอ๋องหลี่อี้ทำเสียงในลำคอ ก่อนจะกล่าวต่อว่า "ปกติ...ทรัพย์สินของสามี ย่อมตกเป็นของภรรยาหม้าย การที่ท่านแม่ยายจำเป็นจะต้องใช้เงิน ก็สมควรคืนให้นาง ไม่ใช่มาอ้างว่าเก็บไว้ให้เจ้าเป็นทุน และท่านแม่ยายกล้าขอเบิกเงินจำนวนนั้น แสดงว่าทรัพย์สินที่ท่านพ่อตาเหลือไว้ต้องมากกว่านั้น"

     "ใช่ขอรับ...ได้ยินท่านแม่กล่าวว่า ขอเบิกเพียงส่วนหนึ่งไปใช้ในเรื่องสำคัญขอรับ"

     "เรื่องสำคัญหรือ?"

     "ขอรับ...ทางบ้านท่านแม่ของข้าน้อยมีท่านลุงคนหนึ่งและท่านน้าคนหนึ่ง พอท่านตาเสียชีวิต ทรัพย์สินทั้งหมดล้วนตกเป็นของท่านลุง ท่านลุงมิได้แบ่งให้ท่านน้า พอท่านน้าจะไปทำงานที่ว่าการอำเภอ จะต้องใช้เงินค้ำประกัน จึงมาปรึกษาท่านแม่ ท่านแม่จึงมาขอเบิกทรัพย์สินที่ท่านป้าทางตระกูลไป๋เก็บรักษาไว้ขอรับ"

     "ท่านแม่ยายบอกความจำเป็นนี้ต่อไป๋ฟูเหรินหรือไม่?"

     "บอกขอรับ...แต่ท่านป้ากล่าวว่า ท่านแม่แต่งเข้าตระกูลไป๋แล้ว ก็ต้องเป็นคนของตระกูลไป๋ มิใช่คนของตระกูลหลี่อีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องไปช่วยเหลือท่านน้าที่เป็นคนของตระกูลหลี่ แล้วอีกอย่างทำไมท่านน้าไม่ไปขอเงินจากพี่ชาย?"

     "แล้วท่านแม่ยายว่าอย่างไร?"

     "ท่านแม่ว่า...ตอนท่านพ่อออกไปสร้างตัว ก็ได้สินเดิมของท่านแม่ในการก่อร่างสร้างตัวด้วย ดังนั้นทรัพย์สินที่เหลือจึงมาจากตระกูลหลี่ส่วนหนึ่ง การใช้ทรัพย์สินในการช่วยเหลือท่านน้านับว่าสมควรอย่างยิ่ง...แต่ท่านป้ากลับแย้งว่า ท่านแม่จะเห็นแก่น้องมากกว่าลูกในไส้หรือ? อีกปีสองปีอาหยงก็จะอายุสิบห้าแล้ว ถึงเวลานั้นอาหยงก็ต้องใช้เงินทำทุนเพราะบรรลุนิติภาวะ ท่านป้าต้องการเก็บทรัพย์สินไว้ให้ข้าน้อยในตอนนั้นขอรับ"

     "เจ้าคิดกับเรื่องนี้อย่างไร?"

     "ข้าน้อยคิดว่า...โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆ ถ้าไม่รีบคว้าเอาไว้ก็อาจจะไม่ได้พบโอกาสเป็นครั้งที่สอง ข้าน้อยก็เห็นด้วยกับท่านแม่ว่าสมควรช่วยเหลือท่านน้าขอรับ"

     "ถ้าช่วยไปแล้วเงินสูญล่ะ?"

     "เรื่องนี้ข้าน้อยก็เคยกังวลขอรับ...แต่ท่านย่าบอกว่า คนทุกคนมีวาสนาเป็นของตนเอง เรื่องราวในชีวิตไม่ใช่เหตุบังเอิญ ถ้าวาสนาของเราเป็นคนไร้ทรัพย์ จะทำอย่างไรก็ไม่สามารถร่ำรวยขึ้นมาได้ แต่ถ้าหากวาสนาของเราเป็นคนมีทรัพย์ ขยันหมั่นเพียรทำงานก็ร่ำรวยขึ้นมาได้ขอรับ"

     "แล้วเรื่องนี้สรุปอย่างไร?"

     "ท่านป้าไม่ยอมให้ท่านแม่เอาเงินไปช่วยท่านน้าขอรับ"

     "อ้อ..."

     ฉินอ๋องพยักหน้า แล้วหันมองเด็กหนุ่มซึ่งบัดนี้ไม่ได้นวดไหล่ให้เขาแล้ว แต่นั่งเคียงข้างพิงไหล่ของเขาด้วยสีหน้าครุ่นคิด

     "เสี่ยวหยงเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?" เสียงเข้มๆ ถาม

     "ข้าน้อยคิดว่า..." เอ่ยถึงตรงนี้ ไป๋หยงก็รู้สึกสะดุดหู หันมองฉินอ๋องแล้วยิ้มเก้อๆ

     "อู้งานหรือ?...มานี่ต้องถูกลงโทษ"

     ฉินอ๋องจับไป๋หยงมาจั๊กจี้ จนเด็กหนุ่มทั้งหัวเราะทั้งดิ้นร้องขอชีวิต...