ตอนที่4. วีรบุรุษยากผ่านด่านสาวงาม

"อย่างนี้แหละที่เรียกว่า วีรบุรุษยากผ่านด่านสาวงาม" หยางเซียงฮองเฮาตรัสแล้วสรวลเบาๆ "เพียงแต่เราเข้าใจผิดมานาน คิดว่าฉินอ๋องยังไม่พบพานสตรีที่ถูกใจ แต่ที่แท้แล้วฉินอ๋องยังไม่พบพานบุรุษที่ถูกใจต่างหาก...ฮ่าๆๆๆๆ"

     "ถ้าเป็นอย่างที่เหนียงเหนียงตรัสมา" เกาซ่งขันทีคนสนิทเอ่ยอย่างครุ่นคิด "กระหม่อมเกรงว่า ชายาเกาเหม่ยกุ้ยหลานสาวของกระหม่อมจะลำบาก"

     "ทำไมจึงคิดว่า...เหม่ยกุ้ยจะลำบาก?" ฮองเฮาย้อนถาม

     "เพราะว่า...สู้รบกับสตรีด้วยกัน ยังพอจะหาสาวใช้หน้าตารูปร่างงดงามมาเป็นพวกได้พ่ะย่ะค่ะ แต่พระชายาเป็นบุรุษ..."

     ฮองเฮาตรัสแทรกขึ้นกลางคัน "ก็หาบุรุษวัยเยาว์ที่มีรูปงามมาเป็นบ่าวรับใช้คอยสนับสนุนสิ"

     ขันทีเกาซ่งไตร่ตรองอยู่อึดใจเดียว ก็ทูลตอบว่า "เหนียงเหนียง (พระนาง) ความคิดของพระองค์เฉียบคมยิ่งนัก แต่ทว่ายังมีช่องโหว่ ถึงแม้จะเพียงเล็กน้อย ก็อาจจะเป็นโอกาสให้ฝ่ายศัตรูใช้เล่นงานพวกเราได้พ่ะย่ะค่ะ"

     "อืมม์..." ฮองเฮาทำเสียงรับรู้ "ช่องโหว่ที่ว่าคืออะไร?"

     "ชายาเกาเป็นสตรี...ถ้าหากนำสตรีรูปงามเข้าไปเป็นสาวใช้ ย่อมไม่ถูกครหา แต่หากเปลี่ยนเป็นบุรุษรูปงามมารับใช้ใกล้ชิดก็จะถูกกล่าวหาว่าเป็นเรื่องชู้สาวได้พ่ะย่ะค่ะ"

     "จริงของเจ้า" ฮองเฮาหยางเซียงตรัสเบาๆ "เช่นนั้นวิธีการนี้ก็ต้องชะลอไว้ก่อน จนกว่าเราจะหาได้วิธีที่เหมาะสม ค่อยว่ากันใหม่"

     "แต่ว่าเรื่องฉินอ๋องแต่งพระชายานี้ก็น่ายินดีในระดับหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ"

     "มีอันใดน่ายินดีหรือ?" ฮองเฮาตรัสถาม

     "ที่พวกเราสงสัยกันว่า ฉินอ๋องฝึกวิชาพลังสุริยันเก้าชั้นฟ้า ก็เป็นอันสบายใจได้ เพราะถ้าหากเขาฝึกจริง เขาจะมิอาจข้องเกี่ยวทางเพศ ไม่ว่าจะกับสตรีหรือบุรุษ จนกว่าจะสำเร็จวิชา แต่ด้วยการปะทะกันระหว่างฉินอ๋องกับราชองครักษ์ลับที่กระหม่อมส่งไปทดสอบ ฉินอ๋องแม้มีฝีมือร้ายกาจยิ่ง แต่ยังไม่ถึงขั้นสำเร็จวิชาพลังสุริยันเก้าชั้นฟ้าพ่ะย่ะค่ะ"

     "หมายความว่า...?"

     "เป็นไปได้สองทางพ่ะย่ะค่ะ...คือหนึ่ง ฉินอ๋องมิได้ฝึกวิชาพลังสุริยันเก้าชั้นฟ้า หรือสอง ฉินอ๋องฝึกแต่หักห้ามตัณหาราคะไม่ได้ จึงได้ร่วมรักกับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ"

     "อืมม์...ที่เจ้ากล่าวมาน่าคิด"

     "กระหม่อมจึงคิดว่าที่เหนียงเหนียงจะส่งบุรุษรูปงามไปอยู่ข้างกายฉินอ๋องนั้น เป็นวิธีที่แยบยลที่สุดพ่ะย่ะค่ะ" ขันทีคนสนิทเกาซ่งทูล

     บ่ายวันนั้น...

     ฮองเฮาหยางเซียงเสด็จไปยังตำหนักมังกรที่ประทับของฮ่องเต้หลี่เหมา

     พอไปถึง...เพิ่งจะถวายบังคมเสร็จ

     ฉินอ๋องหลี่อี้ก็พาพระชายาไป๋หยงมาเข้าเฝ้า คู่บ่าวสาวทั้งสองถวายบังคมฮ่องเต้และฮองเฮา แล้วทำพิธียกน้ำชาถวายตามพระราชประเพณี

     ฮ่องเต้รับถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มนิดหนึ่ง แล้วอวยพรให้ทั้งสองรักกันมั่งคงยืนยาว และพระราชทานหยกห้อยเอวเนื้อดีเยี่ยมสีม่วงสดใสสลักเป็นรูปมังกรดั้นเมฆให้แก่ไป๋หยง

     "ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ"

     แต่พอทั้งสองยกน้ำชาถวายฮองเฮา

     พระนางยกถ้วยน้ำชาไปจิบเล็กน้อยพอเป็นพิธี แล้วถอนพระทัยยาว

     "เฮ้ออออ..."

     ฉินอ๋องเหลือบตาขึ้นมองพระนางแวบหนึ่ง นึกอยากถามว่า...เสด็จแม่ น้ำชาติดพระศอหรือพ่ะย่ะค่ะ?

#####

    

ชายา ตอน 8

     "แม่หวังดีต่อเจ้ามากนะ ฉินอ๋อง" ฮองเฮาหยางเซียงตรัสด้วยสุรเสียงเหมือนอัดอั้นตันใจแทนลูกเลี้ยงเสียเต็มประดา "จึงประทานสมรสพระราชทานให้เจ้าตบแต่งกับบุตรสาวของอำมาตย์ไป๋หลง...แต่นี่อำมาตย์ไป๋กลับส่งผู้ใดมาให้เจ้า? สตรีก็ไม่ใช่ ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรธิดาแก่เจ้าได้แม้แต่คนเดียว..."

     "มิเป็นไรพ่ะย่ะค่ะ ไป๋หยงปรนนิบัติได้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก" ฉินอ๋องหลี่อี้เอ่ยขึ้น

     "หา!" ไป๋หยงหลุดอุทานอย่างเผลอตัว แล้วรีบหุบปากแน่น

     "หาอะไร?" ฉินอ๋องถาม

     "มิมีอะไรขอรับ" ไป๋หยงตอบเสียงเบา

     ฮองเฮาค้อนฉินอ๋องอย่างหมั่นไส้ไปวงหนึ่ง แล้วตรัสว่า "ที่จริงแล้วเราไม่อยากจะรับเขาเป็นสะใภ้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่เห็นแก่ว่าเขาปรนนิบัติเป็นที่ถูกใจเจ้า เราจะไม่เอาเรื่องเขาก็ได้"

     พอฮองเฮาตรัสจบคำ ขันทีคนสนิทเกาซ่งก็วางปิ่นทองคำระย้าลงบนถาดน้ำชาที่ไป๋หยงชูด้วยสองมือ

     "ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ" ฉินอ๋องและไป๋หยงทูลพร้อมเพรียง

     "ลุกขึ้นได้" ฮ่องเต้ตรัส

     "ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ"

     ทั้งสองทูลพร้อมกัน แล้วฉินอ๋องก็ช่วยประคองไป๋หยงพากันลุกขึ้นยืนอย่างสงบ

     "เจ้าสี่..." ฮ่องเต้ตรัสกับฉินอ๋อง "เจ้าข่มขู่อะไรไป๋หยงหรือ?"

     "หามิได้พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ" ฉินอ๋องทูล "เป็นการลงโทษเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ"

     "ลงโทษอะไร? ไป๋หยงเจ้าตอบมาซิ" ฮ่องเต้ตรัสถาม

     "ขะ คือ..." ไป๋หยงลอบมองฉินอ๋อง เห็นเขานิ่งเฉยไม่มีปฏิกิริยาใด ก็ได้แต่รวบรวมความกล้าทูลตอบเสียงเบาว่า "หากกระหม่อมกล่าวอะไรไม่ถูกใจท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะกัดปากกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ"

     ได้ยินเช่นนั้น...ฮ่องเต้ก็สรวลเสียงดังอย่างขบขัน

     ฮองเฮาค้อนไป๋หยงไปทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ ตามด้วยก่นด่าในใจ...ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!

     หลังจากพิธีถวายคารวะน้ำชาฮ่องเต้และฮองเฮาเสร็จเรียบร้อย...

ฉินอ๋องหลี่อี้ก็พาพระชายาไป๋หยงไปคารวะป้ายสถิตวิญญาณของบรรพชนยังหอบรรพกษัตริย์ ที่อยู่ในเขตพระราชฐานชั้นใน

     หอบรรพกษัตริย์นี้เป็นหอสูงเก้าชั้น ป้ายสถิตวิญญาณเก็บบูชาอยู่บนชั้นเก้า

     ไป๋หยงติดตามฉินอ๋องเข้าไปในหอซึ่งมีขันทีและทหารองครักษ์เฝ้ารักษา

ข้างในหอจุดประทีปโคมไฟจนสว่างไสวแม้ไม่ใช่เวลากลางคืน...แต่ละชั้นล้วนประดับตกแต่งด้วยข้าวของมีค่า

     บนชั้นสูงสุด...โต๊ะบูชาเป็นโต๊ะไม้เนื้อดีทำเป็นชั้นๆ วางป้ายวิญญาณไว้จำนวนมาก แต่ละป้ายล้วนแกะสลักจากหยกเนื้อดีล้ำค่า เครื่องบูชาคือผลไม้ต่างๆ ที่บรรจุอยู่บนจานทองคำ มีกระถางธูปใบใหญ่ประดับมังกรเก้าตัว ตัวกระถางและมังกรทำจากทองคำ

     ขันทีผู้ดูแลหอบรรพกษัตริย์ จุดธูปส่งให้ฉินอ๋องสามดอก และไป๋หยงสามดอก

     ทั้งสองทำพิธีเคารพด้วยธูป แล้วปักธูปลงในกระถางเก้ามังกร แล้วหยิบจอกสุราบวงสรวงขึ้นเทสุราบนพื้น...