ชายาข้ามภพ

ชายาข้ามภพ

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
โดย:  หลินซินเหยียน  อัปเดตเมื่อครู่นี้
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
13บท
3views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
แสดงความคิดเห็นของคุณในแอพพลิเคชัน

หยางเพ่ยเพ่ย​แพทย์​ทหารจากศตวรรษ​ที่21 เธอเสียชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่​ แต่ที่น่าแปลกคือทำไมเธอกลับฟื้นขึ้นมาได้ แถมยังกลายมาเป็นชายาเอกของท่านอ๋องจอมโหดที่ใครๆ ต่างรู้ว่าเขามีนางในดวงใจอยู่แล้วเนี่ยสิ

ดูเพิ่มเติม

บทล่าสุด

การดูตัวอย่างฟรี

บทที่ 1

ในวันเกิดอายุครบสามสิบสิบปี 'หยางเพ่ยเพ่ย' แพทย์ทหารสังกัดหน่วยรบพิเศษจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เธอได้รับภารกิจให้เข้าช่วยเหลือเพื่อนทหารจากสังกัดเดียวกันที่พลาดพลั้งให้กับฝ่ายตรงข้ามระหว่างปฏิบัติหน้าที่จนได้รับบาดเจ็บ ผู้ที่เธอต้องเข้าช่วยเหลือนั้นคือหนึ่งในเพื่อนสนิทที่ฝึกมาพร้อมกันตั้งแต่สมัยที่เริ่มเป็นทหาร ด้วยความร้อนใจและไม่ทันระมัดระวังเธอจึงถูกฝ่ายตรงข้ามยิงเข้า "ปัง!" ในชั่วพริบตากระสุนนั้นได้วิ่งทะลุผ่านขั้วหัวใจของเธอ เพ่ยเพ่ยรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่สามารถจะบรรยายได้ เมื่อภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนรางลงจนทุกอย่างกลายเป็นสีขาวสว่างจ้า เพ่ยเพ่ยวรู้สึกว่าร่างของตัวเองนั้นเบาหวิวและกำลังล่องลอยไปตามคลื่นกระแสของอะไรสักอย่าง ความรู้สึกแบบนี้ช่างประหลาดเหลือเกิน "นี่เราตายไปแล้วหรอ" เสียงพึมพำแผ่วเบาเปล่งออกมาก่อนที่เธอจะลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างช้าๆ เพ่ยเพ่ยกวาดสายตามองไปรอบตัว เมื่อปรับสายตาที่พร่ามัวให้เริ่มคงที่ได้แล้วเธอก็ต้องรู้สึกประหลาดใจกับภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า บรรยากาศรอบตัวของเธอเหมือ

หนังสือน่าสนใจจากยุคเดียวกัน

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
13

บทที่ 1

ในวันเกิดอายุครบสามสิบสิบปี 'หยางเพ่ยเพ่ย' แพทย์ทหารสังกัดหน่วยรบพิเศษจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เธอได้รับภารกิจให้เข้าช่วยเหลือเพื่อนทหารจากสังกัดเดียวกันที่พลาดพลั้งให้กับฝ่ายตรงข้ามระหว่างปฏิบัติหน้าที่จนได้รับบาดเจ็บ ผู้ที่เธอต้องเข้าช่วยเหลือนั้นคือหนึ่งในเพื่อนสนิทที่ฝึกมาพร้อมกันตั้งแต่สมัยที่เริ่มเป็นทหาร ด้วยความร้อนใจและไม่ทันระมัดระวังเธอจึงถูกฝ่ายตรงข้ามยิงเข้า "ปัง!" ในชั่วพริบตากระสุนนั้นได้วิ่งทะลุผ่านขั้วหัวใจของเธอ เพ่ยเพ่ยรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่สามารถจะบรรยายได้ เมื่อภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนรางลงจนทุกอย่างกลายเป็นสีขาวสว่างจ้า เพ่ยเพ่ยวรู้สึกว่าร่างของตัวเองนั้นเบาหวิวและกำลังล่องลอยไปตามคลื่นกระแสของอะไรสักอย่าง ความรู้สึกแบบนี้ช่างประหลาดเหลือเกิน "นี่เราตายไปแล้วหรอ" เสียงพึมพำแผ่วเบาเปล่งออกมาก่อนที่เธอจะลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างช้าๆ เพ่ยเพ่ยกวาดสายตามองไปรอบตัว เมื่อปรับสายตาที่พร่ามัวให้เริ่มคงที่ได้แล้วเธอก็ต้องรู้สึกประหลาดใจกับภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า บรรยากาศรอบตัวของเธอเหมือ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 2

เพ่ยเพ่ยยังคงสับสนกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า รวมถึงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมที่พรั่งพรูเข้ามาในหัวสมองของเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามามากมายแต่กลับไม่มีความทรงจำที่บอกได้เลยว่าเจ้าของร่างนั้นตายไปได้อย่างไร รู้แค่ว่าวันนี้คือวันแต่งงานของอ๋องหมิงและหยางเพ่ยเพ่ย ความทรงจำสุดท้ายที่ปรากฏอยู่ในหัวของเพ่ยเพ่ยคือตอนที่คุณหนูหยางขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวออกมาจากจวนสกุลหยาง อะไรกันเนี่ย เพ่ยเพ่ยรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา เธอเพิ่งจะได้ข้ามภพมาอาศัยอยู่ในร่างใหม่ ได้รับโอกาสให้มีชีวิตอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเธออาจจะต้องมาตายอีกรอบในเร็วๆ นี้ ไม่เชื่อก็ดูสายตาของอ๋องหมิงผู้นี้สิ ช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะและความเคียดแค้นในใจ และดูเหมือนว่ามันพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ มือทั้งสองของเขากำแน่น แถมเธอยังถูกเขามัดแขนมัดขาเอาไว้ ไม่รู้ว่ามัดแน่นและนานเพียงใดจนแผลเหวอะหวะและยังเจ็บแสบได้ถึงเพียงนี้ ใช่แล้ว ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกแสบที่ข้อมือและข้อเท้าของตัวเอง เพ่ยเพ่ยไม่อยากจะคิดอะไรแล้วในตอนนี้ เธอรู้แค่ว่
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 3

-เรือนรับรองตำหนักอ๋องหมิง- "ท่านหมอกู้ เหวินเอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมนางจึงยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก" อ๋องหมิงนั่งลงข้างเตียงของฝูเหวิน เขาคอยจับมือนางเอาไว้ไม่ห่าง เสียงที่ฟังดูเคร่งเครียดของอ๋องหมิงนั้นทำให้หมอหลวงกู้ถึงกับหน้าซีด "ร่างกายของนางไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่ก่อนแล้ว แล้วยังมาตกน้ำไปอีก คงต้องรอให้นางฟื้นขึ้นมาเองพะยะค่ะ กระหม่อมทำสุดความสามารถแล้ว" หมอหลวงกู้หมอบราบอยู่ที่พื้น ตอบคำถามอ๋องหมิงเสียงสั่น สิ้นเสียงของหมอหลวงกู้ สีหน้าของอ๋องหมิงก็ดำคล้ำขึ้นมาทันที ดวงตาสีเข้มของเขาฉายแววกรุ่นโกรธขึ้นมาอีกครั้ง เพราะหยางเพ่ยเพ่ยคนเดียว นางสมควรตายนัก บรรยากาศในห้องเริ่มอึมครึมอย่างบอกไม่ถูก ทุกคนรู้สึกกดดันและสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารจากตัวอ๋องหมิง หมอหลวงกู้หมอบคลานจนหน้าของเขานั้นแทบจะแนบติดไปกับพื้น หยาดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าทั้งที่อากาศตอนนี้ก็ไม่ได้ร้อนแต่อย่างใด อ๋องหมิงพยายามสกัดกั้นความโมโหไม่ให้ปะทุขึ้นมาอีกคร
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 4

หลังจากที่พ่อบ้านพาหมอหลวงกู้เข้ามาตรวจดูอาการของเพ่ยเพ่ยแล้ว หมอหลวงกู้ก็ต้องประหลาดใจที่แผลของพระชายานั้นถูกจัดการไปเรียบร้อยแล้ว แผลถูกพันไว้อย่างดีจนแทบไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นฝีมือของคนทั่วไปที่ไม่ใช่หมอ หรือผู้ช่วยหมอ เขาจึงทำเพียงเขียนใบสั่งยาให้ชิงชิงและยังจัดยาทาแผลบางส่วนเอาไว้ให้นางด้วย เหลยคังเฝ้ามองดูหมอหลวงกู้อยู่ไม่ห่าง เพราะเขาไม่ค่อยไว้วางใจหมอหลวงท่านนี้สักเท่าไหร่ หลังจากที่เขาได้เห็นแม่นางฝูส่งสัญญาณบางอย่างให้กับหมอหลวงกู้ หมอหลวงกู้เองก็รู้ว่าเขาไม่ควรทำอะไรพระชายาในตอนนี้ เพราะมีองครักษ์ของท่านอ๋องคอยตามติด เขาจึงทำได้เพียงจับชีพจรแล้วเขียนใบสั่งยาส่งๆ ให้เท่านั้น หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เพ่ยเพ่ยก็สั่งให้ชิงชิงนำยาที่เธอสั่งให้ไปต้มนั้นเข้ามา เธอกลั้นใจดื่มรวดเดียวจนหมด แม้รสชาติจะขมปี๋แต่ก็คงจะดีกว่าต้องตายรอบสองแน่ เพ่ยเพ่ยพลิกดูใบสั่งยาของหมอหลวงกู้ไปมา พร้อมกับส่ายหน้า นี่มันยารักษาอาการฟกช้ำทั่วไป ข้าคงจะหายในเร็ววันนี้หรอก
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 5

เวลาล่วงเลยมาเดือนกว่าแล้วที่เพ่ยเพ่ยได้เข้ามาอยู่ในร่างใหม่นี้ ยามนี้ร่างกายเธอกลับมาแข็งแรงดีแล้ว มีเพียงรอยแผลตรงข้อมือและข้อเท้าที่ยังคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่ารอยแผลจะไม่ปรากฏหรือบางทีอาจจะมีรอยจางๆ ให้เห็นไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ ตอนนี้เพ่ยเพ่ยเริ่มชินกับสภาพแวดล้อมและการใช้ชีวิตประจำวันที่นี่ รวมถึงนิสัยใจคอของชิงชิงบ้างแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาอ๋องหมิงไม่เคยย่างกรายเข้ามาในตำหนักจันทราเลย ไม่แม้แต่กระทั่งจะมาเยี่ยมดูอาการป่วยของนางเลยสักนิด แต่นั่นคือสิ่งที่เพ่ยเพ่ยต้องการ นางไม่ได้อยากเจอเขาเสียหน่อย วันนี้อากาศดีกว่าทุกวันเพ่ยเพ่ยจึงได้ชวนชิงชิงให้ออกมาเดินเล่นที่สวนข้างตำหนักของนาง ไม่ไกลจากตำหนักมีบ่อน้ำขนาดกลาง ภายในบ่อน้ำมีปลามากมายแหวกว่ายไปมา ดูแล้วก็ทำให้สบายใจขึ้นมาบ้าง เพ่ยเพ่ยนั่งดูพวกมันแล้วปล่อยใจที่ว่างเปล่านึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายในอดีตจนไม่ได้สนใจรอบกาย "คนอย่างเจ้ามีเรื่องต้องทุกข์ใจอันใด" เพ่ยเพ่ยสะดุ้งตกใจเพราะเสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 6

"เจ้ารู้จักพวกนางหรือ? " หยางเฟยเอ่ยถามไป๋หลิงฟง เพราะเห็นอยู่ว่าสหายของตนจ้องมองพวกนางไม่วางตา แถมยังยิ้มแปลกๆ ดูมีพิรุจนัก "เจ้าเรียกสองคนนั้นว่า 'พวกนาง' อย่างนั้นรึ" ไป๋หลิงฟงถามหยางเฟยเพื่อไขความกระจ่างให้กับการคาดคะเนของตน "ฮ่าๆ พวกนางเป็นสตรีจริงๆ สินะ ข้าก็ว่าข้ามองไม่ผิดแน่ ใบหน้าเรียวเล็ก รูปร่างก็บอบบางแต่กลับมีส่วนเว้าส่วนโค้ง ท่าทางการเดินก็มิเหมือนบุรุษเลยสักนิด ดูขัดๆ อย่างไรมิรู้" "เจ้าจำนางไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอกหลิงฟง" "เจ้าถามเช่นนี้ หมายความว่าข้าเคยรู้จักนางมาก่อนอย่างนั้นรึ ทำไมข้ามิยักจะจำได้ว่าเคยรู้จักสตรีงดงามเช่นนี้เลย" ไป๋หลิงฟงขมวดคิ้ว พยายามคิดให้ออกว่าตนเคยรู้จักพวกนางด้วยหรือ "นั่นเพ่ยเพ่ยเจ้าก้อนซาลาเปาที่คอยวิ่งตามติดเจ้าตอนเด็กอย่างไรเล่า ใครจะไปคิดว่าโตขึ้นมาจะงดงามถึงเพียงนี้ใช่ไหมล่ะ" หยางเฟยพูดจบก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจในความงดงามของน้องสาวตัวเอง
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 7

"พ่อบ้านหม่า เดี๋ยวข้าจะเดินไปส่งพระชายาที่ตำหนักของนางก่อนแล้วจึงจะไปพบท่านอ๋อง เจ้าแจ้งท่านอ๋องด้วยแล้วกันว่าข้ากำลังจะไปหา หากท่านอ๋องไม่ถามก็ไม่ต้องพูดเรื่องของพระชายาจะดีกว่า" "ขอรับท่านรองแม่ทัพ" พ่อบ้านรับคำแล้วจึงเดินเบี่ยงออกไปอีกทางเพื่อแจ้งแก่ผู้เป็นนาย แม้ในใจจะรู้สึกสงสัยอยู่ไม่น้อยเลยก็ตาม "เพ่ยเพ่ย เจ้าเดินไหวหรือไม่ อีกประเดี๋ยวก็ถึงตำหนักเจ้าแล้ว" "ไหวเจ้าค่ะ ข้าไหว เพ่ยไม่ได้มาว" หลิงฟงส่ายหน้าไปมา เจ้าก้อนซาลาเปาทำไมถึงได้เมาขนาดนี้กัน คงจะไม่เคยดื่มมาก่อนสิท่า กระดกจอกเหล้าตามพวกเขาเยี่ยงบุรุษ ไม่ประมาณตนเอาเสียเลย "คุณหนูรีบเดินเถอะเจ้าค่ะ เกิดท่านอ๋องมาเห็นเข้า พวกเราจะลำบากนะเจ้าคะ" ชิงชิงเอ่ยเร่งให้คุณหนูของนางให้ความร่วมมือ เพราะยามนี้นางทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงใส่คนช่วยพยุงทั้งสอง "ใครกลัวเจ้าอ๋องบ้านั่นกันฮะ! ลองเข้ามาใกล้ข้าสิ ข้าจะแทงให้พลุนทั้งตัวไปเล้ยยย ฮ่าๆ " เพ่ยเพ่ยทำไม้ทำมือเหมือนกำลังจ้วงแทงคนในกลางอากาศ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 8

ด้วยอารมณ์โกรธอ๋องหมิงเดินตรงดิ่งไปที่ห้องหนังสือและกระแทกปิดประตูเสียงดังลั่น พร้อมกับตะโกนสั่งองครักษ์คนสนิท"อย่าให้ผู้ใดมารบกวน!"เหลยคังที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูได้ยินเสียงดังโครมคราม เสียงของกระแทกบ้าง เสียงของแตกบ้างดังมาจากข้างในห้องอยู่เป็นระยะท่านอ๋องคงจะระบายอารมณ์อยู่เป็นแน่ ไม่ได้เห็นท่านอ๋องอารมณ์รุนแรงเช่นนี้มานานแล้ว พระชายาทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ถึงเพียงนี้อ๋องหมิงนั่งกอดอกทำหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน พยายามระงับอารมณ์ของตนเองไม่ให้เดือดดาลไปมากกว่านี้ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าดีหยางเพ่ยเพ่ยเขาควรทำให้นางทุกข์ทรมานจนไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ได้ หรือจะอ้างว่านางทำตัวไม่เหมาะสมแล้วขอให้เสด็จพี่ประทานหนังสือหย่าให้นางเสีย เขายอมแต่งงานกับนางตามราชโองการแล้วนี่ ก็มิใช่ว่าเสด็จพี่จะยกเลิกราชโองการไม่ได้ หากเขาสามารถพิสูจน์ได้ว่านางประพฤติตัวไม่เหมาะสมหึ...ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าไปเสวยสุข สตรีร้ายกาจเช่นเจ้าควรได้รับบทเรียน ให้ทนทุกข์อยู่กับข้าเสียที่นี่ให้สาสมเสียก่อน เบื่องั้นรึ ดี! ให้นางทนเบื่ออยู
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 9

เพ่ยเพ่ยตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวจากฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไปเมื่อวาน นางยังคงนั่งหลับตาอยู่บนเตียงด้วยความง่วงเต็มเปี่ยม เพ่ยเพ่ยตื่นได้สักพักแล้วเพราะชิงชิงเข้ามาปลุกก่อนหน้านี้ หากปล่อยให้นางตื่นเองอย่างไรก็คงไม่มีมีทางเป็นไปได้แน่ "คุณหนูรับน้ำชาสักหน่อยไหมเจ้าคะ จะได้สดชื่นขึ้นเจ้าค่ะ" ชิงชิงยกกาน้ำชาเข้ามา ก่อนจะรินน้ำชาเตรียมไว้ให้ผู้เป็นนาย "อืม ดีเหมือนกันชิงชิง" ชิงชิงส่งจอกชาให้เพ่ยเพ่ยแล้วจึงหันกลับไปจัดการเตรียมข้าวของไว้สำหรับเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เพ่ยเพ่ย เช้านี้เพ่ยเพ่ยนั่งเป็นหุ่นให้ชิงชิงจัดการทุกอย่างตามใจชอบ วันนี้ถือว่านางเป็นหุ่นที่ดีมากกว่าทุกวัน ชิงชิงเองก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติแล้วเพ่ยเพ่ยจะคอยห้ามนู่นห้ามนี่ตลอดเวลาที่ชิงชิงโหมประโคมแต่งตัวและเครื่องประดับให้นาง เพ่ยเพ่ยมักจะบ่นเสมอว่านาง ‘หนักหัว’ หรือ ‘มันเยอะจนเกินไป ข้ามิใช่นางเอกงิ้ว’ แต่วันนี้นางไม่สามารถต่อสู้กับความง่วงได้ เพ่ยเพ่ยไร้ซึ่งแรงต่อต้านใดจ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 10

อ๋องหมิงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฮ่องเต้ฟังอย่างไม่ปิดบังใดๆ ฮ่องเต้โมโหเป็นอย่างมากพาลไม่ชอบฝูเหวินมากขึ้นไปอีก "จะอย่างไรเจิ้นก็ไม่มีทางยอมให้ฝูเหวินขึ้นเป็นพระชายาเอกของเจ้าแน่นอน ถึงแม้จะไม่มีคุณหนูหยาง เจิ้นก็จะหาชายาใหม่มาแต่งให้เจ้า เจ้าอย่าได้คิดยกฝูเหวินขึ้นมาแทนที่นาง เจิ้นไม่เห็นความเหมาะสมใดๆ " เขารู้สึกไม่ถูกชะตากับฝูเหวินเท่าไหร่ แม้แต่องค์ไทเฮาเองก็เช่นกัน นางผูกติดชีวิตตนเองกับอ๋องหมิงมากเกินไป อีกทั้งร่างกายนางเองก็อ่อนแอ หมอหลวงที่เคยไปรักษานางเคยทูลเขาแล้วว่านางไม่สามารถมีบุตรได้และนางก็ไม่มีคุณสมบัติใดๆ ที่จะช่วยส่งเสริมอ๋องหมิงได้เลย นางไม่สามารถมีทายาทให้แก่ราชวงศ์ได้ยังมิเท่าไหร่ แต่จะให้พระอนุชาของเขาผูกชีวิตติดอยู่กับนางเพียงผู้เดียวเช่นนี้ก็คงจะเป็นไปมิได้ "พระองค์อย่าได้บังคับกันมากจนเกินไปนัก หากหมดธุระแล้วเปิ่นหวางขอทูลลา" อ๋องหมิงเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมเสด็จพี่จะต้องบังคับเขาเรื่องนี้ด้วย หากไม่มีคุณหนูหยางก็จะยัดเยียดคนอื่นมาให้เขาอีกอย่างนั้นรึ ทำไมเขาจึงเลือกคู่ครองของตัวเอง
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
อ่านเพิ่มเติม
DMCA.com Protection Status