บทที่ 3 แต่งงานก็มีบุตรเลย

หลังจากบ่าวชายที่อุตส่าห์มีน้ำใจเอ่ยคำอวยพรให้นางกลับไปพร้อมกับคนหามเกี้ยวที่ก็กลับไปเช่นกัน ที่หน้าประตูจวนนั้นมีเพียงเพ่ยอันยืนอยู่เพียงผู้เดียว  ในลานหน้าบ้านนั้นว่างเปล่าไม่มีผู้คนเลยแม้แต่คนเดียว ตรงหน้าของนางคือเรือนขนาดเล็กเป็นเรือนแถวยาวคงจะมีห้องอยู่เพียงไม่กี่ห้องและมองไปเห็นเรือนเล็กที่ปลูกติดกันนั่นน่าจะเป็นโรงครัว เพราะที่ด้านหน้าเรือนมีโอ่งน้ำขนาดใหญ่สามโอ่งตั้งเรียงรายอยู่และมีชั้นวางของอยู่ใกล้ๆกัน

ในลานกว้างมีต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่มากอยู่สามต้นปลูกอยู่ในลานหน้าเรือน และมีกระถางต้นไม้เรียงรายอยู่หลายกระถางแต่ต้นไม้ในนั้นล้วนเหี่ยวแห้งเหมือนไม่มีคนรดน้ำมานานแล้ว มีอ่างบัวขนาดไม่ใหญ่มากสองอ่างที่ใต้ชายคาเรือนแต่ในอ่างบัวไม่มีน้ำสักหยดในอ่างนั้นก็แห้งผากมีแต่ซากต้นไม้แห้งอยู่ในนั้น

นางหันไปรอบๆก็ไม่พบใครสักคน จึงได้ตัดสินใจเดินเข้าไปที่ห้องใกล้กับโรงครัวแล้วเปิดประตูออกมองเข้าไปพบว่ามันเป็นห้องว่างเปล่า มีเตียงไม้ขนาดกลางวางอยู่ริมผนัง มีชุดโต๊ะเก้าอี้ไม้เก่าๆ อยู่หนึ่งชุด มีโต๊ะเครื่องแป้งที่เก่าพอๆกับเครื่องเรือนทุกอย่างในห้อง  แต่มันก็พอใช้งานได้ ในห้องนี้มีฝุ่นจับหนามาก คงจะต้องทำความสะอาดเสียแล้ว

เพ่ยอันวางหีบใบเล็กที่นางยกมาด้วยนั้น ลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง  แล้วเดินไปลากหีบใบใหญ่ที่มีข้าวของๆนางที่ขนมาจากเรือนเล็กของมารดา เป็นจำพวกอาภรณ์ของนางและเครื่องใช้ส่วนตัว และมีกล่องใบเล็กที่นางใช้ใส่จำพวกเครื่องเย็บปักถักร้อยที่นางใช้ทำงานที่รับมาจากร้านอาภรณ์ในตลาดเพื่อช่วยมารดาทำงานอีกแรง  นางเดินไปปิดประตูหน้าห้อง แล้ว กลับมาเปิดฝาหีบออกกว้าง แล้วหยิบอาภรณ์ที่เก่ามากมาผลัดเปลี่ยนเพื่อจะลงมือสำรวจเรือนนี้และลงมือทำความสะอาดห้องที่จะใช้นอนในคืนนี้ 

เมื่อเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว นางคิดว่าต้องเดินสำรวจเรือนเสียก่อนเพื่อตรวจดูว่ามีผู้ใดอยู่ในจวนนี้อีกบ้าง เท่าที่มองดูรอบๆ จวนนี้แม้จะเก่าแก่ แต่ก็ยังดูแข็งแรงกว่าเรือนเล็กท้ายจวนที่นางกับมารดาพักด้วยกันเสียอีก มันกว้างกว่าเป็นสัดส่วนกว่า มีบริเวณของตนเอง ไม่ต้องคอยถางหญ้ารอบๆเรือนอีกด้วยเพราะมันถมดินอัดแน่นจนแทบไม่มีต้นหญ้าขึ้นเลยด้วยซ้ำ บางส่วนปูด้วยพื้นหินเพราะฉะนั้นตัดปัญหาเรื่องต้องคอยถางหญ้าไปเลย

แค่เพียงคอยกวาดถูในเรือนและกวาดใบไม้เล็กน้อย และเอาไว้กวาดที่ทำจากต้นหญ้าแห้งกวาดฝุ่นที่ทางเดินรอบเรือนเพียงเท่านี้ ก็เสร็จสิ้นแล้ว ที่นางคิดเช่นนี้เพราะเคยชินที่จะต้องทำงานบ้านเองทุกอย่าง แม้แต่ถางหญ้าก็ยังต้องทำเอง ที่เรือนไม่มีสาวใช้และไม่มีบ่าวคนไหนมารับใช้พวกนางสองแม่ลูก  แม้มารดาจะเป็นอนุของเจ้าของจวนก็ไม่มีสิทธิ์นั้น 

พวกนางสองแม่ลูกใช้ชีวิตดังเช่นสาวใช้คนหนึ่ง แต่ก็ยังดีที่ไม่ต้องไปรับใช้ใคร เพียงดูแลแค่ตนเองกันเท่านั้นและทำงานหาเลี้ยงตนเอง แค่อาศัยซุกหัวนอนที่จวนนั้นเพียงเท่านั้น และบัดนี้เพ่ยอิงก็คิดว่าชีวิตคงจะไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเพราะตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในเรือนนี้ก็ไม่พบใครสักคน นั่นแปลว่าที่นี่ไม่มีสาวใช้เช่นกัน และไม่มีบ่าวชายสักคนอีกด้วย

เมื่อเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดที่พร้อมจะทำความสะอาดห้องแล้ว ก็เดินออกมาจากห้องแล้วเปิดประตูห้องถัดไปเพื่อสำรวจพบว่าในห้องนี้มีข้าวของๆวางอยู่ มีหีบใส่อาภรณ์และเหมือนมีข้าวของเครื่องใช้ของเด็กอีกด้วย แต่ก็ยังไม่พบใคร นางจึงเดินออกมาแล้วเดินต่อไปอีกห้องหนึ่งนางเปิดประตูเข้าไปก็พบกับชายคนหนึ่ง ร่างผอมสูงผมยาวสยายเขาสวมชุดสีขาวที่เป็นชุดตัวในสำหรับใส่นอน ร่างผอมบางนั้นเอนกายพิงหัวเตียงอยู่และมีเด็กหญิงคนหนึ่งวัยประมาณห้าขวบนั่งอยู่บนเตียงกับเขาด้วย เขาหันมาจ้องมองนางนิ่ง แล้วก็เอ่ยว่า

“ เจ้าคือบุตรสาวสกุลหยูที่แต่งงานเข้ามาวันนี้ใช่หรือไม่ ” เพ่ยอันพยักหน้า “ ใช่ข้าเพิ่งแต่งงานเข้ามาวันนี้ ท่านคือผู้ใดกัน ” คิ้วเข้มนั้นขมวดมุ่น  สีผิวเผือดของเขาที่ตัดกับคิ้วเข้มยิ่งดูเหมือนเขาเจ็บป่วยมาก   ริมฝีปากหยักหนายกขึ้นนิดๆ “ ข้าก็คือสามีของเจ้าไงเล่า ข้าคืออ๋องอี้เหวินและนี่บุตรสาวของข้าลี่หลิน ” เพ่ยอันยิ้มให้เด็กน้อยอย่างเป็นมิตร “ ท่านเดินไม่ได้หรือ ” นางจ้องมองที่ขาที่ดูเหมือนลีบลงไปของเขา

“ ใช่ข้าเดินไม่ได้ และเสียใจด้วยเจ้าได้แต่งงานกับคนพิการแถมยังยากจนอีกด้วย ผิดหวังหรือไม่เล่า แต่ข้าก็รู้อยู่แล้ว ว่าเจ้าสาวที่เบื้องบนส่งมาก็เพื่อดูแคลนข้า ว่าข้าไม่มีหญิงใดอยากจะแต่งงานด้วย เพราะเป็นอ๋องตกยากไร้อำนาจและไม่มีสมบัติใดๆ ถึงได้จงใจส่งบุตรขุนนางที่ต่ำต้อยมาให้กับข้า " ริมฝีปากของเขาบิดเบ้เหมือนสมเพชกับชีวิตที่ตกต่ำของตนเอง

“  ท่านไม่ได้เป็นผู้เดียวที่ตกยากและต่ำต้อยหรอกนะ มีคนอีกมากมายที่ชีวิตแร้นแค้นและเจ็บปวด แต่เราต้องอยู่กับมันให้ได้ ไม่มีใครได้ทุกอย่างที่อยากได้หรอก หากท่านคิดได้ท่านจะเป็นทุกข์น้อยลง ”  เพ่ยอันเอ่ยขึ้น เพราะนางนั้นอยู่กับความต่ำต้อยยากไร้มาทั้งชีวิต ในขณะที่บรรดาพี่น้องของนางนั้นสุขสบาย ไม่เคยต้องยากลำบากใดๆ นางได้แค่เพียงมองพวกเขาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายแต่นางนั้นยากไร้ลำบากต้องปากกัดตีนถีบแม้อยู่ในจวนของบิดาตนเอง   ต้องช่วยมารดาทำงานหนักเพราะค่าแรงที่ได้รับไม่ได้มากมายอะไร เพื่อให้เพียงพอก็ต้องเร่งทำงานให้มากขึ้นเท่านั้น มือของมารดานั้นทั้งแข็งและสากเพราะไม่เคยได้รับความสบายเมื่ออยู่ในจวนของบิดา เป็นอนุที่ลำบากมากเท่าที่นางเคยเห็นเมื่อเปรียบเทียบกับจวนอื่นๆ 

หึ !! อ๋องหนุ่มคำรามในลำคออย่างไม่อยากจะเชื่อถือนัก เขายังไม่ไว้ใจนางเพราะไม่แน่ใจว่านางเป็นคนเช่นไร และคนที่ส่งมานั้นมีจุดมุ่งหมายอื่นอีกหรือไม่นอกจากต้องการหยามเขา    “ ท่านคือใครกัน ”  เด็กน้อยเอ่ยถามออกมาในที่สุด นางจ้องตาแป๋วมาที่ร่างของเพ่ยอัน “ ข้าคือท่านน้า จะมาอยู่ที่นี่กับเจ้าด้วย จะได้หรือไม่ ” เด็กน้อยไม่ตอบแต่นางหันไปจ้องใบหน้าของบิดาตนเอง " เจ้าก็นอนที่ห้องติดกับครัวก็แล้วกัน ส่วนข้าจะนอนกับบุตรของข้าในห้องนี้ ห้องติดๆกันนี้เดิมทีจะให้บุตรสาวของข้านอน แต่นางยังเล็กนักกลางคืนนางร้องไห้และข้าก็ขาไม่ดี กว่าจะลงจากเตียงไปหานางได้นั้นมันลำบาก เขามองไปที่รถเข็นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก ทำให้เพ่ยอันมองตามไปก็เห็นเป็นรถเข็นไม้ที่ค่อนข้างแข็งแรงไม่น้อย และสภาพยังใหม่อยู่มาก