บทที่ 5 ท้องอิ่มใจก็อิ่มด้วย

เมื่อข้าวสุกและอาหารก็เสร็จแล้ว เพ่ยอันก็ตักข้าวใส่ในจานสองจานและถ้วยใบเล็กสำหรับเด็ก แล้วตักไข่เป็นสามส่วน เอาชิ้นใหญ่สุดให้กับพ่อเด็ก แล้วตักชิ้นเล็กใส่ลงมาชามใบเล็กนั้น แล้วเดินถือชามใบเล็กออกไปส่งให้กับเด็กน้อยที่รอคอยอยู่ด้วยความหิว  เด็กหญิงรับชามข้าวไปอย่างยินดีแล้วลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย

ส่วนเพ่ยอันเดินไปหาพ่อเด็กที่บัดนี้ห่มผ้าที่นางพาดเอาไว้ให้แล้ว  และกำลังพยายามเข็นรถไปที่ห้องนอนของตนเอง     “ ข้าช่วยท่านเข็นดีกว่ามือจะได้ไม่เปื้อน ” แล้วนางก็เดินตรงไปช่วยเข็นรถนั้นตรงไปที่หน้าห้องของเด็กหญิงตอนนี้แดดยังร่มเพราะชายคาของเรือนนี้ก็กว้างพอสมควร กว่าแดดจะส่องมาที่บริเวณระเบียงหน้าเรือนก็คงจะเป็นช่วงบ่ายคล้อยแล้ว 

“ ท่านนั่งอยู่ที่นี่นะ ข้าจะไปหยิบชามข้าวมาให้ ”  แล้วเพ่ยอันก็เดินกลับไปในครัวแล้วยกจานข้าวมาส่งให้เขา อ๋องหนุ่มรับเอาไว้ แล้วจ้องมองใบหน้าหวานของเมียหมาดๆ ที่เพิ่งแต่งงานกันโดยราชโองการที่คนออกคำสั่งนั้นต้องการหยามหน้าเชาโดยการให้แต่งงานกับบุตรีของขุนนางที่ต่ำต้อยและไม่มีความสำคัญใด ไม่มีความสามารถโดดเด่น  ที่ขึ้นมาเป็นขุนนางระดับนี้ได้ก็เพราะการหนุนหลังของครอบครัวเดิมของภรรยา  และถ้าเขาคาดไม่ผิดบุตรสาวคนนี้คงจะเป็นบุตรของอนุอีกด้วย เพราะได้ยินมาว่าขุนนางคนนี้นั้นมีภรรยามาก  ในจวนมีอนุหลายคน  

แม้นางได้ชื่อว่าแต่งงานกับเขา  แต่ก็ยังไม่ได้เข้าพิธีไหว้ฟ้าดิน  เขามองตามหลังนางไปอย่างครุ่นคิด   เพ่ยอันเดินเข้าไปในห้องนอนของอ๋องหนุ่ม แล้วยกตัวโต๊ะเล็กที่วางป้านน้ำชาของเขาออกมาวางไว้ข้างๆเขา แล้วกลับไปยกป้านน้ำชาและจานรองที่มีถ้วยชาอยู่บนนั้นสองสามถ้วยกลับมาวางไว้บนโต๊ะเล็กข้างๆเขา 

“ ท่านอ๋อง ข้าจะไปตลาดนะ เพราะต้องไปซื้อข้าวสารและของใช้ส่วนตัวของข้าด้วย แล้วจะกลับมาซักผ้ากับทำความสะอาดกบ้าน   เพราะออกไปตลาดสายเกินไปแดดมันร้อน ข้าไปก่อนล่ะ ” เพ่ยอันบอกกับสามีหมาดๆ  แล้วเดินไปที่ห้องของตนเองแล้วก็เดินกลับออกมาอีกครั้ง แล้วเดินเลยออกจากประตูจวนหายไป  โดยมีสองพ่อลูกมองตามหลังนางไปจนลับตา อ๋องหนุ่มเลิกคิ้วสูง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะพบสตรีที่ดีเช่นนี้ 

นางต่างกับอดีตชายาของเขาจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย อดีตชายาที่เป็นมารดาของลี่หลินทำงานอะไรก็ไม่เป็นเพราะนางเป็นบุตรสาวขุนนางใหญ่และเมื่อนางคลอดลี่หลินแล้วก็เสียชีวิตไปเพราะร่างกายนางก็ไม่ค่อยจะแข็งแรง เขาและนางไม่ได้รักกัน แต่ด้วยการแต่งงานเกิดขึ้นจากการคลุมถุงชนเช่นเดียวกับเจ้าสาวหมาดๆคนนี้ ที่มีคนมาบอกเขาว่านางเป็นบุตรของขุนนางระดับล่างคนหนึ่ง   เขามองนางทำงานไปมาจนเวียนหัว นางเก่งมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณหนูในห้องหอจะทำงานเก่งเช่นเดียวกับสาวใช้ในจวนที่ทำงานบ้านมาทั้งชีวิตเสียอีก กับข้าวง่ายๆของนางกับข้าวร้อนๆนี่ก็อร่อยมาก  เขาเพิ่งรู้ว่าการแต่งงานกับบุตรขุนนางต่ำต้อยมันจะดีเช่นนี้  

อ๋องหนุ่มแม้ยังทำใจเรื่องขาที่หักไปและชีวิตที่ผกพันของตนเองยังไม่ได้มากนัก แต่เพราะบุตรสาวคนเดียวที่นั่งพุ้ยข้าวเข้าปากอยู่นั่นมันเป็นกำลังใจให้เขาสู้ต่อไป และยิ่งเขาเห็นภรรยาใหม่ที่มีจิตใจดีเหลือเกิน ไม่รังเกียจสภาพของเขาและบุตรสาวทั้งนางยังทำงานอย่างขันแข็งทั้งที่นางนั้นงดงามไม่น้อย หากแต่งกายดีๆนางก็นับเป็นคุณหนูในห้องหอที่งามพร้อม นับว่าเป็นโชคดีในโชคร้ายของเขาที่ได้นางมาเป็นภรรยา

ส่วนเพ่ยอันที่เดินเข้าไปในห้องของตนเองแล้วเปิดหีบใบเล็กที่วังหลวงให้มาเป็นสินสอด นางพบเงินหนึ่งตำลึงในนั้นและมีปิ่นรูปดอกไม้ที่มีพลอยประดับและกำไลหยกอีกหนึ่งวงด้วย แม้จะดูน้อยนิด แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย นางจะนำของทั้งหมดไปขายเพื่อนำเงินมาประทังชีวิต เพราะของในครัวแทบจะไม่มีอะไรเหลือแล้ว เงินที่มารดาให้มานั้นคงจะพอประทังชีวิตไปได้อีกไม่นาน นางจึงคิดว่าจะนำของพวกนี้ไปขายก่อนดีกว่า นางเก็บเงินตำลึงซุุกเอาไว้ใต้ที่นอนก่อน แล้วหยิบปิ่นกับกำไลเหน็บไว้ที่เอวแล้วเดินออกไป

เมื่อถึงตลาดนางก็มองหาร้านรับจำนำแล้วเดินเข้าไปในร้าน เมื่อเถ้าแก่เจ้าของร้านมองดูปิ่นปักผมกับกำไลหยกของนางแล้วหยิบมาส่องดู ครู่หนึ่งเขาก็เขียนตั๋วเงินให้นาง แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามว่าจะขายขาดเลยหรือว่าจำนำเอาไว้ก่อน เพ่ยอันนิ่งคิดดูว่า นางคงไม่มีเงินมาไถ่คืนในเร็ววันนี้จึงได้บอกว่าจะขายขาดไปเลย  เขาจึงได้เขียนตัวเลขลงไปในตั๋วเงิน แต่เพ่ยอันรีบพูดขึ้นมาก่อน

“ ขอเป็นเงินตำลึงเอาไว้บางส่วนเจ้าค่ะ ที่เหลือค่อยรับเป็นตั๋วเงิน ” นางบอกกับเถ้าแก่จึงเขียนตัวเลขเสียใหม่ แล้วหยิบเงินส่งให้นางสามสิบตำลึง เพ่ยอันตะลึงงัน ของสองชิ้นนั้นมีราคาไม่น้อย นางรับตั๋วเงินนั้นมาดูพบว่าเป็นจำนวนเจ็ดสิบตำลึง เรารวยแล้วไม่น่าเชื่อเลย  นางรำพึงกับตนเองอย่างตื่นเต้น  นางพับตั๋วเงินเก็บไว้ที่เอวแล้วจึงใส่เงินตำลึงเอาไว้ในถุงเงินของนางจนถุงแทบจะปริแตก ในชีวิตไม่เคยมีเงินมากขนาดนี้มาก่อน เพ่ยอันแทบจะไชโยโห่ร้องด้วยซ้ำไป 

นางไม่คิดว่าวังหลวงจะให้ของมีค่าเช่นนี้มาเป็นสินสอดแต่ก็ดีแล้ว อย่างน้อยครอบครัวน้อยๆนี้จะไม่อดอยากปากแห้งอีกต่อไป และนางจะไปรับท่านแม่มาอยู่ด้วยกันที่นี่มีห้องว่างให้นอนกับนางหรือนอนห้องอาหลินไปก่อนก็ได้ แล้วค่อยขยับขยายก็ยังได้  เพ่ยอันคิดอย่างยินดีไม่น้อย 

นางเดินไปที่ร้านขายข้าวสารสั่งข้าวสารหนึ่งกระสอบเกลือสองชั่งซีอี๊วหนึ่งไห ผักดองหนึ่งไห เต้าหูหนึ่งแผ่นใหญ่ บอกว่านางจะกลับมาขอฝากของเอาไว้ก่อน แล้วจะบอกว่าให้ไปส่งที่ไหน เถ้าแก่ก็รับปากอย่างยินดี  เพ่ยอันเดินต่อไปที่ร้านหมูก็สั่งเขาหั่นหมูให้ชิ้นใหญ่ทั้งหมดห้าชิ้น นางจะแบ่งเอาไว้ทำหมูหวานไว้ให้กับอาหลินกินกับข้าวสวย เพราะมันอร่อยและเก็บเอาไว้ได้นานอีกด้วย  

จากนั้นก็เดินต่อไปพบป้าแก่ๆกับหลานชายนั่งขายไข่ไก่อยู่ข้างทาง  จึงได้เหมาของแกทั้งหมดแต่มันก็เหลือไม่มากแล้ว และให้หลานชายของแกไปส่งให้ที่ร้านขายข้าวสาร  แล้วนางก็เลือกซื้อผลไม้และผักสดที่ชาวบ้านนำมากองขายได้ผักสดๆต้นอวบมาสามกำ หัวผักกาด หัวไชเท้า   และนางเห็นมีหมูแดงหมูกรอบขายจึงได้ซื้อติดมือมาด้วยเพื่อเป็นอาหารเย็นนี้ เพราะวันนี้กลับไปจะต้องทำความสะอาดบ้านและซักผ้าอีก คงจะเหนื่อยมากจนแทบไม่มีแรงทำอาหารเย็น  ข้าวก็หุงเอาไว้แล้ว ซื้อกับข้าวกลับไปก็ง่ายดี  เด็กก็กินได้ด้วย