บทที่ 1 ราชโองการบังคับแต่ง

ตระกูลหยูของหยูหลี่กงขุนนางขั้นสองได้รับราชโองการให้บุตรสาวของเขาแต่งงานกับท่านอ๋องอี้เหวิน แต่แทนที่ตระกูล  หยูจะดีใจที่บุตรสาวนั้นจะได้เป็นถึงพระชายาของท่านอ๋อง กลับทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จำต้องน้อมรับราชโองการนั้นเอาไว้  หลังจากเฉากงกงเดินออกไปจากจวนตระกูลหยูแล้ว ฮูหยินใหญ่ก็หันไปพูดกับสามี

“ ท่านพี่เจ้าคะ ข้าไม่ยอมให้ลูกของเราแต่งงานกับอ๋องนั่นอย่างเด็ดขาด  คนไม่มีอนาคตอย่างนั้นใครจะอยากส่งบุตรสาวไปเป็นภรรยาของเขากัน  ”  นายท่านหยูขุนนางการคลังขั้นสองนิ่งอึ้งไปเช่นกัน “ แล้วจะทำอย่างไรดีเล่า ในเมื่อมันเป็นราชโองการที่ต้องให้บุตรสาวของข้าแต่งงานกับอ๋องผู้นั้นแล้วไปอยู่ที่จวนกับเขา ”  ฮูหยินใหญ่ที่ไม่มีทางปล่อยให้บุตรสาวที่นางรักและเลี้ยงดูมาอย่างกับไข่ในหินแต่งงานไปกับคนพิการแถมยังไร้สิ้นยศถาบรรดาศักดิ์และทรัพย์สินเพราะถูกริบไปหมดแล้ว จึงได้ตัดสินใจเอ่ยว่า

“ ก็บุตรสาวของท่านพี่ไม่ได้มีแค่ลูกของเรานี่เจ้าคะ ยังมีเพ่ยอันอีกคน ถ้าเช่นนั้นให้นางแต่งงานกับอ๋องนั่นไปก็แล้วกัน ท่านพี่จะขัดข้องไหมเจ้าคะ “  นางหันไปจ้องมองสามี และแน่นอนว่านายท่านหยูหลี่กงที่ไม่เคยมีปากเสียงกับฮูหยินของตนเองมาตั้งนานแล้ว ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ” ถ้าเจ้าต้องการแบบนั้นก็จัดการไปเลยก็แล้วกัน ข้าไม่ขัดข้อง "

แล้วเขาก็เดินกลับเข้าเรือนไปอย่างไม่สนใจเรื่องเหล่านี้อีก เพราะเขาปัดความรับผิดชอบไปให้กับฮูหยินของตนเองแล้ว ว่าจะจัดการอย่างไรก็แล้วแต่นาง  จากนั้นเขาก็แต่งตัวออกจากจวนไปเพื่อโขลกหมากรุกกับสหายอย่างไม่ได้สนใจไยดีกับผู้อื่นเช่นเคย  

 แม้เพ่ยลี่กับเพ่ยอันจะเป็นบุตรสาวของเขาเช่นเดียวกัน แต่ด้วยเขามีบุตรสาวและบุตรชายหลายคนด้วยกัน และเป็นบุตรจากฮูหยินใหญ่ถึงสี่คน และเป็นของอนุอีกสามคน แต่นอกจากบุตรสาวสองคนแล้ว นอกนั้นเป็นบุตรชายทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นหากเพ่ยลี่เอ๋อบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไม่แต่งงานไปตามราชโองการ  ก็คงจะต้องปัดภาระนั้นมาให้กับหยูเพ่ยอันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ส่วนหยูเพ่ยอันนั้น เป็นบุตรของอนุที่เขาแทบจะลืมไปแล้วว่ามีนางอยู่ในจวน นางเป็นอนุคนแรกของเขา แต่ด้วยความที่ตอนที่ยังหนุ่มเขาเป็นชายเจ้าชู้มีฮูหยินใหญ่แล้วก็ยังมีอนุอีกหลายคน มีหญิงอุ่นเตียงอีกนับไม่ถ้วนจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำมีกี่คนเข้าไปแล้ว  แต่ฮูหยินหยูนางฉลาดและร้ายกาจนางมีบุตรชายและบุตรสาวให้เขาถึงสี่คน จนสามีพอใจแล้วเพราะมีบุตรชายสืบสกุลที่เกิดจากนางที่เป็นบุตรขุนนางที่มีตำแหน่งใหญ่กว่าเขา สามารถเกื้อกูลเขาได้ 

และที่ผ่านมาด้วยอำนาจของบิดาของนาง ก็ทำให้เขาไต่เต้าจากขุนนางตัวเล็กๆ ที่ไม่มีทั้งอำนาจครอบครัวเดิมและไม่มีเงินทองใด จากบัณฑิตยากจนที่สอบเข้ารับราชการได้ เป็นคนบ้านนอกโดยแท้ เขาแค่มีความทะเยอทะยานอยากจะเป็นใหญ่เป็นโตกับเขา เพื่อให้เป็นที่นับหน้าถือของคนในหมู่บ้านเล็กๆที่เป็นที่ตั้งของตระกูลหยูหรือบ้านหยูชาวบ้านธรรมดาๆ ที่สืบเชื้อสายกัันมาในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งในเมืองที่แทบจะติดชายแดนแคว้นอื่น

เมื่อมีโอกาสได้เข้ารับราชการและพบรักกับบุตรีขุนนางใหญ่เขาก็จับนางเอาไว้มั่นเพื่อความก้าวหน้าและมันก็ช่วยส่งเสริมเขาได้จริงๆ จนมาถึงวันนี้ก็มาไกลเกินกว่าที่เขาคาดหมายเอาไว้แล้ว ชีวิตเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ฮูหยินของเขาแม้จะยึดอำนาจของเรือนหลังเอาไว้ เขาจะทำอะไรก็ต้องเกรงใจนาง ไม่ทำให้นางต้องขุ่นเคืองใจจนเกินไป  แม้เขาจะเจ้าชู้และขอรับอนุเข้ามาในจวน และมีหญิงอุ่นเตียงบ้าง ฮูหยินหยูก็ทำเป็นมองไม่เห็นเสีย เพราะนางก็เริ่มอายุมากแล้ว แต่ก็ฉลาดและร้ายกาจเช่นเดิม ไม่เคยมีอนุใดจะได้สุขสบายและมีโอกาสขยับฐานะได้ในจวนหยูนี้ 

มีแต่อนุที่เมื่อพบความจริงว่าไม่มีทางที่ชีวิตจะดีไปกว่านี้ มีแต่จะถูกลืมเมื่อวันเวลาผ่านไป ก็ขอลากลับไปอยู่บ้านเดิม ก็ไม่มีผู้ใดขัดข้อง บางคนก็ได้เงินเล็กๆน้อยๆกลับไปตั้งตัว บางคนก็ไม่ได้อะไรเลย แล้วแต่ว่าฮูหยินใหญ่จะหมั่นไส้ใครมากน้อย บางคนก็เวทนาให้เงินทองติดตัวไป แต่ก็มีหลายคนที่แทบไม่ได้อะไรไปจากจวนตระกูลหยูเลย  ส่วนมารดาของหยูเพ่ยอันมีบุตรกับนายท่านหยูจึงอยู่ที่นี่ได้ แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของสองแม่ลูกนั้นก็ไม่ได้สบายนัก

สองแม่ลูกนั้นไม่มีสาวใช้ของตนเอง ถูกให้ย้ายไปอยู่เรือนหลังเล็กที่ทรุดโทรมไปตามกาลเวลา อยู่หลังจวนหยูที่ทุกคนในจวนแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ายังมีอนุลิ่วมารดาของเพ่ยอันอยู่ในเรือนเล็กหลังจวน แต่ก็ยังดีที่ฮูหยินใหญ่นั้นไม่ถึงกับเลวร้ายจนเกินไป นางก็ยังให้เบี้ยเลี้ยงเล็กน้อยเอาไว้ประทังชีวิตบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร อนุลิ่วนั้นต้องรับจ้างนำเสื้อผ้ามาเย็บที่เรือนโดยไปของานมาจากร้านอาภรณ์ในตลาดที่ต้องการลูกมือช่วยเย็บอาภรณ์ จึงทำให้สองแม่ลูกพอมีเงินทองใช้สอยอยู่บ้าง

ทั้งสองอยู่ในจวนก็ใช้ประตูเล็กเข้าออกเช่นเดียวกับพวกบ่าวไพร่ อนุลิ่วแทบจะลืมไปแล้วว่านางคือเมียคนหนึ่งของนายท่านหยู เพราะเขาไม่เคยมาหานางนานมาแล้ว แต่นางก็ไม่มีที่ไปและเป็นห่วงบุตรสาวคนเดียวไม่อยากให้นางต้องซัดเซพเนจรไปกับตนเองจึงทนอยู่ในจวนนี้ เพราะอย่างน้อยมันก็มีที่ซุกหัวนอนที่ไม่ต้องเสียค่าเช่า  เพ่ยอันแทบจะไม่เคยเข้าไปในเรือนหลักเลย ไม่สนิทกับพี่น้องของตนเอง เพราะคนเหล่านั้นไม่ได้นับญาติกับนาง ไม่เคยนับว่านางคือน้องสาว มีเพียงอาภรณ์เก่าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวเท่านั้นที่พวกเขาเอื้ออาทรโล๊ะมันมาให้ใช้ เพราะอย่างไรก็ต้องทิ้งมันไปอยู่แล้ว

ฮูหยินใหญ่ให้สาวใช้มาบอกกับอนุลิ่วเรื่องที่จะต้องให้เพ่ยอันแต่งงานไปกับท่านอ๋องอี้เหวินเพราะมีราชโองการมาเมื่อวานนี้ และในอีกสามวันจะส่งเพ่ยอันไปที่จวนของท่านอ๋องอี้เหวินที่อยู่อีกฟากหนึ่งของเมือง สองแม่ลูกตกใจมากและร้องไห้กอดกันอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร  แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกเพ่ยอันจำต้องยอมแต่งงานไปกับใครก็ไม่รู้ที่นางไม่รู้จัก ก่อนวันแต่งงานสาวใช้นำชุดเจ้าสาวที่นับว่าเป็นชุดใหม่ที่สุดที่เพ่ยอันเคยมีมาให้นางที่เรือน กำชับว่าพรุ่งนี้ให้แต่งตัวแล้วออกไปขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวที่หน้าจวน แล้วสาวใช้เก่าแก่คนสนิทของฮูหยินหยูก็เดินจากไปทันที 

“ อันเอ๋อ ไม่เป็นไรนะลูก ในเมื่อท่านพ่อให้เจ้าแต่งงานออกไปก็คงจะจำต้องแต่งยิ่งมันเป็นราชโองการจากฮ่องเต้ก็คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ลูกแค่แต่งงานไปอยู่ที่จวนท่านอ๋องที่อยู่อีกฟากหนึ่งของเมืองนี่เอง  หากวันไหนคิดถึงแม่ก็มาเยีี่ยมได้ เราไม่ได้จากกันไปไกลมากนะลูก ”

อนุลิ่วผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวได้ฟังแต่ที่สาวใช้มาบอกว่ามีราชโองการให้เพ่ยอันแต่งงานกับท่านอ๋องอี้เหวินในอีกสามวัน ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วราชโองการนั้นไม่ได้บอกว่าต้องเป็นบุตรสาวคนใดของนายท่านหยูหลี่กง แต่ฮูหยินใหญ่กำชับสาวใช้และทุกคนที่รู้เรื่องนี้ไม่ให้บอกกับอนุลิ่วและเพ่ยอันว่าที่จริงแล้วในราชโองการไม่ได้บอกว่าต้องเป็นนาง แค่บอกว่าเป็นบุตรสาวของนายท่านหยูหลี่กงเพียงเท่านั้น