แชร์

บทที่ 2

“เยียนเยียน เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม? ฉันเป็นแฟนของเธอ หลินจิงเฟิงไง!” หลินจิงเฟิงจับมือของฉันอีกครั้งพลางยิ้ม

แต่เมื่อเขาเห็นสายตาที่ตื่นกลัวของฉัน เขายังนึกว่าฉันแกล้งทำ และน้ำเสียงก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นหงุดหงิด “ฉันผลักเธอตกลงไปในน้ำฉันทำไม่ถูกเอง แต่เธอไม่ต้องเป็นแบบนี้ก็ได้นี่ เธอไม่ได้เป็นอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“แฟนเหรอ? คุณพูดจาไร้สาระอะไร?! แฟนของฉันคือโจวจี้หลิ่นต่างหาก!”

ฉันสะบัดมือของเขาออกอย่างแรง และกอดหมอนข้างบังด้านหน้าไว้ พลางมองดูเขาด้วยสายตาที่คมกริบและระมัดระวัง

ฉันไม่รู้จักเขาสักหน่อย!

“อะไรนะ?! เธอบอกว่าใครคือแฟนของเธอ?!” ดวงตาของหลินจิงเฟิงเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงในพริบตา เขาทุบโต๊ะข้างเตียงอย่างแรงทีหนึ่ง และร้องคำรามด้วยความโมโห

โจวจี้หลิ่นเป็นถึงศัตรูคู่อาฆาตของเขา!

ตั้งแต่เด็กเลยล่ะ!

เขาแพ้ให้กับโจวจี้หลิ่นตั้งแต่เด็ก และก็เกลียดเขาเข้ากระดูก จนไม่อยากแม้แต่จะเอ่ยถึงด้วยซ้ำ

ฉันมองเตียงผู้ป่วยที่ว่างเปล่า และมองหลินจิงเฟิงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าที่โกรธแค้น ฉันตะโกนออกไปด้วยความกังวล “อย่าแตะต้องตัวฉันนะ! ฉันไม่รู้จักคุณ!”

เสียงนี้ได้เรียกคุณหมอให้เข้ามา

พยาบาลเห็นว่าฉันต่อต้านหลินจิงเฟิงขนาดนี้ จึงเชิญให้เขาออกไปจากห้องผู้ป่วย และให้เขารออยู่ด้านนอกสักพัก

คุณหมอทำการตรวจร่างกายฉันเป็นชุด แถมยังถามฉันอีกหลายอย่างมาก และหลังจากถามเสร็จเขาก็ให้ฉันพักผ่อนอย่างสบายใจ

หลินจิงเฟิงรออยู่ด้านนอกอยู่ตลอด ผ่านไปสักพักก็ใจเย็นลงมากแล้ว และเมื่อเห็นคุณหมอก็พุ่งเข้าไปถามทันที “คุณหมอครับ ตกลงแฟนของผมเป็นอะไรกันแน่? ทำไมเธอถึงไม่รู้จักผม แถมยังยอมรับว่าผู้ชายคนอื่นเป็นแฟนของเธออีก!”

“สมองของเธอน่าจะได้รับแรงกระตุ้นจนหน่วยความจำผิดปกติ และต้องรออีกสักระยะมันก็อาจจะดีขึ้น ช่วงนี้ก็อย่าไปกระตุ้นเธอนะครับ”

คุณหมอตักเตือนเล็กน้อย

หลังหลินจิงเฟิงฟังแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อ

จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะลืมเขาแค่คนเดียว?!

เมื่อรอให้คุณหมอออกไป เขาก็พุ่งเข้ามาในห้องผู้ป่วย กดฉันกับเตียงผู้ป่วย และถามด้วยสีหน้าดุร้าย “ฉันแค่ผลักเธอตกลงไปในทะเลเองไม่ใช่เหรอ?! เธอถึงกลับต้องแกล้งความจำเสื่อมเลยใช่ไหม?”

เมื่อพยาบาลได้ยินเสียง คนหลายคนก็รีบพุ่งเข้ามา และถึงได้ลากตัวเขาออกไป

“คุณเป็นแฟนประสาอะไร?! อย่าเข้าไปกระตุ้นเธอสิ! ไม่อย่างนั้นเธอจะจำคุณไม่ได้ไปตลอดชีวิตนะ!”

พยาบาลมองผ่านช่องหน้าต่างที่อยู่ตรงประตูและเหลือบมองฉันที่ขดตัวอยู่บนเตียงผู้ป่วย พลางหันมาตักเตือนหลินจิงเฟิง

หลินจิงเฟิงไม่สนใจ

เขาอยากจะดูว่าฉันแกล้งทำได้อีกนานแค่ไหน

ไม่นาน คุณพ่อคุณแม่ของฉันก็มาถึงโรงพยาบาล

หลินจิงเฟิงกลัวว่าเรื่องที่เขาผลักฉันตกลงไปในทะเลจะถูกเปิดเผย และแม้แต่เรื่องที่ฉันเข้าโรงพยาบาลก็ไม่ได้บอกพวกเขา

สถานะของตระกูลหลินในเจียงเฉิงนั่นไม่ธรรดาจริง ๆ แต่อำนาจของตระกูลสือก็ไม่อาจมองข้ามไปได้เหมือนกัน อีกอย่างตอนนี้หลินกรุ๊ปยังต้องการเงินทุนของคุณพ่อฉัน และฉันยังเป็นหัวหน้าสถาปนิกของหลินกรุ๊ปด้วย

หลินจิงเฟิงต้องการทรัพยากรของตระกูลฉัน และก็ต้องการคนที่มีความสามารถอย่างฉันอีก

“คุณลุงคุณป้า คุณดูเยียนเยียนสิครับ แสดงได้เหมือนจริง ๆ แถมแกล้งไม่รู้จักผมอีก ทั้ง ๆ เมื่อกี้ยังจับแขนผมไว้อยู่เลย”

หลินจิงเฟิงยิ้มและฟ้องคุณพ่อคุณฉันไปด้วย

คุณพ่อคุณแม่ของฉันตกใจ

พวกเขารีบวิ่งมาถึงหน้าเตียงผู้ป่วยของฉันและพวกเขาก็ชี้ไปที่ตัวเอง “เยียนเยียน ลูกยังจำพวกเราได้ไหม?”

คุณพ่อคุณแม่กลัวว่าฉันจะจำพวกเขาไม่ได้แล้ว

“พ่อคะ แม่คะ ทั้งสองคนพูดไร้สาระอะไรกัน? หนูจะลืมพ่อกับแม่ได้ยังไง?” ฉันมองดูสีหน้าที่ตึงเครียดของทั้งสอง และหัวเราะเล็กน้อย

ทั้งสองได้ยินก็ถอยหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของฉัน ดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความปวดใจ และลูบใบหน้าของฉันพลางถาม “เยียนเยียน พวกเราได้ยินคุณหมอบอกว่าลูกจมน้ำเหรอ? แถมยังต้องช่วยชีวิตทั้งคืนอีก? ลูกกลัวน้ำไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงต้องไปที่ทะเลด้วย?”

แต่มื่อฉันเห็นหลินจิงเฟิงที่เดินเข้ามาก็ตะโกนเสียงดัง และหลบอยู่ด้านหลังของพวกเขาทั้งสอง

“พ่อคะ แม่คะ คนนี้เขาเป็นคนบ้า! อย่าให้เขาแตะต้องตัวหนูนะคะ!”

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status