บทที่ 2 ซาตานหน้าหล่อ

บทที่ 2

ซาตานหน้าหล่อ

ณ ลาสเวกัส รัฐเนวาดา สหรัฐอเมริกา

คฤหาสน์หรูสไตล์ยุโรปบนพื้นที่หลายสิบไร่ตั้งอยู่ชานเมืองลาสเวกัส รายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดหลายสิบนายยืนเฝ้ายามตามจุดต่างๆ ตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายซึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลในเมืองแห่งแสงสีนี้ เขาคือ ‘บาสเตียน ฮาร์ริสสัน’ หนุ่มหล่อวัยสามสิบห้ากะรัต ลูกครึ่งไทยอเมริกัน ผู้ซึ่งสามารถพูดได้สองภาษานั่นคือไทยและอังกฤษ

ด้วยความเป็นคนมีชื่อเสียงของเมืองลาสเวกัส บวกกับความหล่อคมเข้มตามฉบับหนุ่มลูกครึ่ง ทำให้บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็หมายปองอยากจะเป็นเจ้าสาวของเขา แต่ทว่าบาสเตียนกลับเห็นพวกเธอเป็นแค่เพียงที่ระบายความใคร่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น

บาสเตียนมองผู้หญิงเป็นเพียงแค่ตุ๊กตายางระบายความใคร่มาตั้งแต่เมื่อครั้งที่โดนแฟนสาวชาวไทยทิ้งไปแต่งงานกับเศรษฐีชาวอังกฤษอย่างไม่ไยดี ทำเอาชายหนุ่มผู้เคยมองโลกในแง่ดีต้องกลายเป็นคนเย็นชาเรื่องความรักนับตั้งแต่นั้นมา

การจ้างแม่อุ้มบุญมันเป็นเพียงแค่แผน เขาต้องการผู้หญิงไทยสักคนมาเป็นตัวแทนของอดีตแฟนสาว ทำให้เธอคนนั้นต้องเจ็บปวดเหมือนที่แฟนสาวเคยทำกับเขา เพราะเชื่อว่าจะช่วยคลายปมในใจที่มีมานานตลอดหลายปีได้

“คุณบาสเตียนเรียกป้ามีอะไรหรือเปล่าคะ”

‘ป้าสมัย’ แม่บ้านสัญชาติวัยหกสิบปี ทำงานอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เมื่อครั้งที่มารดาของบาสเตียนยังมีชีวิตอยู่ จนมาถึงบัดนี้ก็ยังคงดูแลเขาจนเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่เพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้

ชายหนุ่มที่ยืนเอามือขัดหลังจ้องมองไปยังนอกหน้าต่าง ชมความงดงามในยามค่ำคืนของเมืองลาสเวกัส หมุนตัวกลับมายิ้มน้อยๆ ให้แม่บ้านคนโปรด

“ผมอยากให้ป้าช่วยทำความสะอาดห้องนอนที่อยู่ข้างห้องผมให้หน่อยครับ”

“อ้าว! จะมีแขกมาค้างคืนเหรอคะ”

“ใช่ครับ อีกไม่นานจะมีแขกมาอยู่ที่นี่กับเรานานหลายเดือนเลยล่ะ”

“ใครกันคะ? ปกติคุณบาสเตียนไม่เคยให้ใครมาค้างแม้กระทั่งเพื่อนเลยนี่นา สงสัยจะเป็นคนสำคัญแน่ๆ อย่าบอกนะว่าเป็นว่าที่นายหญิงของบ้าน” ป้าสมัยยิ้มอย่างมีความหวัง เพราะเธออยากให้บาสเตียนมีครอบครัวเสียที เพราะก่อนที่มารดาของบาสเตียนจะเสียไป ได้สั่งเสียให้เธอช่วยดูแลลูกชายแทนทุกเรื่อง

“เดี๋ยวป้าก็รู้เองล่ะครับว่าเป็นใคร อีกไม่นานหรอกหึๆ” ว่าแล้วบาสเตียนก็ยิ้มมุมปากราวกับมัจจุราชร้ายซะอย่างนั้น ทำเอาป้าสมัยถึงกับกลืนน้ำลายลงด้วยความกลัว เธออยู่ดูแลรับใช้บาสเตียนมาตั้งแต่ยังเด็กๆ จึงรู้นิสัยอีกฝ่ายดี ใจจริงเธออยากให้บาสเตียนกลับมาเป็นคนเดิม คนที่เคยน่ารัก ขี้เล่นเป็นกันเอง บาสเตียนคนนั้นได้หายไปหลังจากโดนผู้หญิงที่ชื่อ ‘พลอยดาว’ ทิ้งอย่างไม่ไยดี

“คุณบาสเตียนคิดจะทำอะไรงั้นเหรอคะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับป้า รีบไปจัดการตามที่สั่งเถอะ ผมขอคุยธุระกับปราลีก่อน”

“ฝากบอกคุณปราลีด้วยนะคะว่าป้าคิดถึง” ป้าสมัยรู้จักมักคุ้นกับปราลีเป็นอย่างดี นั่นเพราะช่วงที่ปราลีทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของบาสเตียน ได้แวะเวียนมาปาร์ตี้ส้มตำกันที่นี่อยู่บ่อยครั้ง

“เดี๋ยวผมบอกให้ครับ” บาสเตียนยิ้มน้อยๆ ให้

“ถ้างั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ”

ป้าสมัยยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เพื่อจัดการตามสิ่งที่ผู้เป็นเจ้านายต้องการ

เมื่ออยู่เพียงลำพังแล้วบาสเตียนก็เดินไปที่โต๊ะทำงาน หย่อนก้นลงบนเก้าอี้นั่งไขว้ขาเอนหลังอย่างสบายใจ หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาอดีตเลขาสาว

“ฮัลโล จัดการไปถึงไหนแล้วปราลี” เสียงเข้มเอ่ยกับปลายสายอย่างใจเย็น

(เพิ่งเซ็นต์สัญญาไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ ส่วนเรื่องเงินก็ดิฉันจัดการโอนให้คุณอินเรียบร้อยแล้วค่ะ)

“แล้วผู้หญิงคนนั้นจะมาได้ตอนไหนล่ะ ถ้าเป็นไปได้ให้รีบมาพรุ่งนี้จะดีมาก” เขาสั่งเสียงเข้ม อยากให้เจ้าหล่อนมาที่นี่โดยเร็ว มันคงจะเป็นอะไรที่สะใจน่าดูเมื่อเห็นเธอคนนั้นเสียใจเพราะเขาเจียนจะเป็นบ้า มันอาจจะดูโหดร้ายเกินไป แต่นี่มันไม่ได้ครึ่งที่พลอยดาวเคยทำกับเขาไว้เลยสักนิด

(คุณบาสเตียนรออีกหนึ่งสัปดาห์ได้ไหมคะ คือตอนนี้แม่ของคุณอินกำลังจะผ่าตัดรักษามะเร็งลำไส้ ดิฉันอยากให้การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีเสียก่อน คุณอินจะได้ไปที่โน่นอย่างสบายใจไงคะ) ปราลีเอ่ยปากขอร้องแทน

“...”

บาสเตียนเงียบไปสักพักเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะตอบกลับไป

“โอเคแต่ห้ามเกินนี้ไม่งั้นฉันจะริบเงินคืนทั้งหมดรวมถึงส่วนของเธอด้วย” เขาเอ่ยข้อแม้ที่ทำให้ปราลีถึงกับร้อนๆ หนาวๆ เพราะเงินที่เธอได้รับนั้นจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว

(ดิฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เกินนั้นแน่นอนค่ะ)

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะวางสายแล้วนะ”

(ดะ...เดี๋ยวค่ะคุณบาสเตียน ดิฉันมีเรื่องจะถามนิดนึง) ปราลีว่าจะถามตั้งนานแล้วแต่ยังไม่กล้าเสียที ในตอนนี้ทำงานสำเร็จแล้วเธอก็ห้ามปากตนเองไม่ได้

“ว่ามาสิ”

(เอ่อ...คุณบาสเตียนมีภรรยาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ)

“ฉันยังไม่ได้แต่งงานจะมีเมียได้ยังไงกัน” บาสเตียนตอบกลับหน้าตาเฉย แถมยังแสยะยิ้มอีกต่างหาก

(ห๊ะ! ไม่มีแล้วทำไมถึงต้องการแม่อุ้มบุญล่ะคะ ดิฉันก็นึกว่าคุณบาสเตียนแต่งงานแล้วซะอีก) ได้ยินอย่างนั้นปราลีก็ตกใจยกใหญ่ หากบาสเตียนยังไม่มีภรรยาแล้วอย่างนี้เขาจะไข่จากผู้หญิงคนไหนล่ะ

“ฉันเสียเงินไปตั้งสิบล้านเธอคิดเหรอว่าจะให้แม่นั่นเป็นแค่แม่อุ้มบุญอย่างเดียวหึๆ” ชายหนุ่มหน้าคมหัวเราะในลำคอเบาๆ ราวกับซาตานร้าย

(คุณบาสเตียน! ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรกดิฉันไม่ยอมหาคนให้คุณหรอกค่ะ อย่างนี้ก็กลายเป็นว่าดิฉันเป็นพวกต้มตุ๋นหลอกลวงน่ะสิ แล้วถ้าคุณอินแจ้งความเอาเรื่องดิฉันจะทำยังไงคะเนี่ย) ปราลีโวยวายเมื่อกระจ่างใจกับแผนร้ายของบาสเตียน

“หรือเธอจะทิ้งเงินล้านฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ อีกอย่างสัญญาก็มีอยู่แล้ว แม่นั่นเองก็มีเหตุจำเป็นต้องใช้เงิน ขี้คร้านมาถึงนี่แล้วอาจจะติดใจฉันจนไม่อยากกลับเมืองไทยอีกก็เป็นได้” บาสเตียนเอ่ยอย่างใจเย็น ไม่ได้ทุกข์ร้อนกับผลที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเลยด้วยซ้ำ

(คือ...ถ้าอย่างนั้นคุณบาสเตียนสัญญาได้ไหมคะว่าจะไม่ทำให้ดิฉันเดือดร้อนไปด้วย) ตอนนี้ปราลีเองก็มีเรื่องจำเป็นต้องใช้เงินพอสมควร เธอจึงจำเป็นจะต้องใช้เงินค่าจ้างที่บาสเตียนให้มาประคับประคองฐานะทางการเงินของครอบครัวไว้

“ได้! ฉันจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อนแน่นอน”

(ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างจะยังเป็นไปตามความต้องการของคุณค่ะ อ้อ...ดิฉันอยากจะบอกคุณบาสเตียนว่า คุณอินเธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยดี น่ารัก แถมยังเป็นคนกตัญญูอีกด้วย หวังว่าคุณบาสเตียนจะเมตตาเธอนะคะ) นี่คือสิ่งเดียวที่เธอจะทำให้อินทิราได้

“เธอพูดอย่างกับฉันจะฆ่าจะแกงผู้หญิงคนนั้น”

(ปะ...เปล่าค่ะดิฉันแค่..)

“ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นลำบากแน่นอน เธอจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดเลยล่ะหึๆ”

(ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ถ้าคุณบาสเตียนมีอะไรสงสัยจะถามติดต่อมาได้ตลอดเวลาเลยนะคะ)

“โอเค ขอบใจเธอมากแค่นี้ล่ะ”

วางสายอดีตเลขาสาวแล้ว บาสเตียนก็แสยะยิ้มด้วยความพอใจ อีกไม่นานเขาก็จะได้ทำสิ่งที่อยากทำมานาน

บาสเตียนเปิดภาพที่ปราลีส่งมาให้เมื่อวันก่อน จ้องมองใบหน้าสวยผ่านหน้าจอมือถืออย่างตั้งใจ ไม่นานรอยยิ้มแห่งมัจจุราชก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม ตอนแรกที่เห็นภาพนี้เขาเองก็ตกใจไม่น้อยเพราะอินทิรามีใบหน้าคล้ายกับแฟนเก่าเขามากเหลือเกิน เหมือนจนคิดว่าเป็นคนเดียวกันด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้เขามีความพึงพอใจมากขึ้นไปอีก เพราะรู้สึกว่าได้แก้แค้นพลอยดาวตัวจริงซะอย่างนั้น