บทที่ 5 ผู้บุกรุกจอมหื่น

บทที่ 5

ผู้บุกรุกจอมหื่น

หลังจากโทรหามารดาและน้องชายเรียบร้อยแล้ว อินทิราก็พยายามโทรติดต่อปราลีหลายต่อหลายครั้งแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับปิดเครื่องหนี ทำเอาเจ้าหล่อนถึงกับหัวเสียเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีแล้ว อยากมีใครสักคนไว้เป็นที่ปรึกษา แต่รู้สึกว่าปราลีคงจะไม่รับสายเธออีกแล้วเป็นแน่แท้

หลังจากอาบน้ำชำระล้างร่างกายจนสดชื่นแล้ว เจ้าหล่อนก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผมเปียกพอหมาดๆ ก่อนจะนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผมไปด้วย จ้องมองดวงหน้าสวยของตัวเองผ่านกระจกไปด้วย

แม้ว่าเธอจะหน้าตาสะสวยแต่ทว่ายังไม่เคยมีคนรักมาก่อน มีผู้ชายมาจีบอยู่ไม่ขาดสายแต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธ อาจเป็นเพราะว่าอยากจะตั้งใจเรียนให้จบ เพื่อจะได้ทำงานเลี้ยงดูมารดาให้ได้ก่อนค่อยคิดเรื่องความรักอีกที

“เรื่องแค่นี้แกต้องทนให้ได้นะอินทิรา เพื่อแม่ เพื่อน้อง ท่องไว้ให้ขึ้นใจ” อินทิราเอ่ยกับตัวเองในกระจกก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง ในวินาทีนี้คงไม่มีใครที่จะให้กำลังใจเธอได้ดีกว่าตัวเองแล้วล่ะ

“คนบ้าอะไรพูดกับตัวเองก็เป็น”

เอ๋!!!

เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง เจ้าหล่อนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะเห็นดวงหน้าหล่อยืนยิ้มเหี้ยมในกระจก จากนั้นเธอจึงหันกลับไปมองพร้อมทั้งลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นกอดก่ายปกปิดเนินอกไว้อย่างมิดชิด

“นะ...นายเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงกัน!” เจ้าหล่อนเสตามองประตูก็พบว่ากลอนยังคงถูกล็อกไว้แน่นหนาเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้ประหลาดใจเป็นที่สุดจนถึงขั้นนึกว่าอีกฝ่ายเป็นผีเป็นวิญญาณซะงั้น

“หายตัวเข้ามามั้งหึๆ” หนุ่มหล่อแสยะยิ้มก่อนจะบิดขี้เกียจทำตัวสบายๆ จนเจ้าหล่อนถึงกับจ้องเขม็งด้วยความหมั่นไส้

“มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังโป๊อยู่ นายมันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย” อินทิราชี้หน้าไล่เขาออกจากห้องโดยไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

“จะอายทำไมในเมื่ออีกไม่นานเธอก็ต้องแก้ผ้านอนอ้าขาให้ฉันเอาอยู่ดี”

“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ไอ้สารเลว!” อินทิราเหลืออดจึงหยิบขวดครีมบำรุงผิวหน้าที่วางอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งปาใส่เขาไม่ยั้ง

“โอ๊ย! ยัยบ้าฉันเจ็บนะ” ขวดครีมปาโดนศีรษะอีกฝ่ายจนบาสเตียนถึงกับหน้าขึ้นสีด้วยความโมโห เขาเดินย่างสามขุมเข้าไปจับข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่น จากนั้นก็กระชับตัวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยสิไอ้บ้า!” มือน้อยๆ พยายามทุบอกแกร่งระรัว แต่ทว่ากลับแทบไม่ทำให้อีกฝ่ายระคายเคืองแม้แต่น้อย

“ถ้าดิ้นฉันจูบ!”

“....”

ได้ยินอย่างนั้นอินทิราก็ยืนนิ่งอยู่ในอาการสงบเสงี่ยมทันที ได้แต่จ้องเขม็งชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา แถมยังมีหนวดเคราขึ้นเป็นตอช่วยเสริมความคมเข้มให้มีเสน่ห์ขึ้นไปอีก

“ว่านอนสอนง่ายดีนี่”

“ปล่อย...ฉัน...เดี๋ยว...นี้” อินทิรากดเสียงต่ำอย่างเน้นคำ เพื่อกดดันให้อีกฝ่ายยอมคลายอ้อมกอด ก่อนที่ผ้าเช็ดตัวจะหลุดออกจากตัวเสียก่อน

ชายหนุ่มส่งยิ้มกวนๆ พลางไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนินอกเต่งตึงทั้งสอง ที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าเช็ดตัวเกือบครึ่ง ยั่วยวนความเป็นชายให้ตื่นตัวขึ้นมาได้เป็นอย่างดี

“ปล่อยให้โง่สิมีของดีอยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว”

“ไอ้ลามก! ไอ้โรคจิต!” พูดจบอินทิราก็เริ่มออกแรงขัดขืนทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางเอาชนะได้ แต่เธอก็ยังพยายามอยู่อย่างนั้นจนเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น

“กรี๊ดดดด!!!”

“ว่าฉันไม่ได้นะ”

บาสเตียนหลุบตาลงมองเนินอกเต่งตึงขาวเนียนทั้งสองที่ปรากฏให้เห็น หลังจากผ้าเช็ดตัวของอินทิราหลุดหล่นลงบนพื้น ความงามของสรีระหญิงสาวทำเอาบาสเตียนถึงกับใจสั่น กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความหื่นกระหาย เห็นเพียงแค่นี้ก็ทำเอาเขาถึงกับทำหน้าไม่ถูก ทั้งที่เคยเห็นผู้หญิงแก้ผ้าต่อหน้ามานักต่อนักแล้ว แต่เธอคนนี้กลับแปลกไป เธอทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าราวกับอยู่ช่วงวัยแรกรุ่นซะอย่างนั้น

อินทิรารีบหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันรอบอกไว้ก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ แต่ทว่าบาสเตียนกลับรั้งมือเอาไว้ได้ทัน ดึงตัวให้เข้ามาประชิดอกแกร่งอีกครั้ง

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต แค่นี้นายก็ทำให้ฉันอับอายขายขี้หน้าจะแย่แล้ว” ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยแก้ผ้าให้ผู้ชายเห็นอย่างนี้มาก่อน นั่นทำให้ใบหน้าสวยแดงก่ำปานลูกตำลึงสุกอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เธอจะอายทำไมในเมื่ออีกไม่นานเราก็จะ...” บาสเตียนเอ่ยกวนๆ พลางส่งสายตาโลมเลียตามเรือนร่างขาวนวลเนียนอย่างหื่นกระหาย

“ฉะ...ฉันยังไม่พร้อม” อินทิรากำลังคิดหาข้ออ้างหลีกเลี่ยงเกมส์รักครั้งนี้ ไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ “ฉันกำลังมีประจำเดือน”

“อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย เมื่อครู่ฉันไม่เห็นว่าเธอจะใส่ผ้าอนามัยเลยด้วยซ้ำ”

“อีตาบ้าก็ฉันเพิ่งอาบน้ำมา นี่นายตั้งใจดูขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” เจ้าหล่อนตวาดแหวใส่เขาทันที สายตาที่โลมเลียมานั้นทำให้เธอเขินอายเข้าไปใหญ่

“เปล่า...ฉันก็แค่บังเอิญเห็น” เขาทำหน้านิ่งจ้องมองดวงหน้าสวยอย่างเสน่หา จนเผลอโน้มใบหน้าลงมาหมายจะชิมรสชาติริมฝีปากบางนั่นให้สมใจ

“หยุดความคิดต่ำๆ ของนายเลย” คนที่อยู่ในอ้อมกอดรีบยกมือขึ้นไปผลักใบหน้าคมไว้เสียก่อน

“จะหวงตัวทำไมนักหนาวะ! น่ารำคาญ” เมื่อโดนขัดใจบาสเตียนก็เริ่มมีน้ำโหซะแล้ว

“นี่มันตัวของฉัน ฉันจะหวงมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน นายต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์” อินทิราเอ่ยย้ำชัดเจน ให้เขารู้ว่าไม่ควรมาทำรุ่มร่ามจนเกินไป

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ล่ะ”

วืดดด

“ว้ายย!!!”

ชายหนุ่มอุ้มเจ้าหล่อนขึ้นในท่าเจ้าสาวพาเดินไปที่เตียง จากนั้นก็ทิ้งตัวเจ้าหล่อนลง แล้วโน้มเรือนกายกำยำทับทาบร่างบอบบางพร้อมทั้งตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้แน่น

“นะ...นายจะทำบ้าอะไร ก็ฉันบอกแล้วไงว่ายังไม่พร้อม ขอเวลาให้ฉันทำใจสักหนึ่งอาทิตย์เถอะนะ จากนั้นฉันสัญญาว่าจะยอมนายทุกอย่างเลย” อินทิราพยายามหาทางรอดในช่วงวิกฤตฺนี้ให้ได้เสียก่อน จากนั้นค่อยว่ากันอีกทีว่าจะถ่วงเวลายังไงได้อีก

“นานไปไหมฉันรอไม่ไหวหรอก” บาสเตียนยอมทำตามคำร้องขอ แต่เขาคงรอให้ถึงเจ็ดวันไม่ไหวแน่

“ถ้างั้นห้าวัน ฉันขอห้าวันนะ”

“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน เพื่อเตรียมตัวและเตรียมใจขึ้นเตียงกับฉัน ไม่มีข้อต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น” บาสเตียนยื่นคำขาด ขณะจ้องมองดวงหน้าสวยแทบตาไม่กะพริบ เนินอกที่โผล่พ้นนูนขึ้นจากผ้าเช็ดตัว ทำเอาความเป็นชายเริ่มตื่นขึ้นมาทีละน้อยเสียแล้ว

“โอเค! ถ้างั้นรีบลุกออกจากตัวฉันซะที ฉันจะไปใส่เสื้อผ้า”

“เธอคิดว่าฉันจะใจดีปล่อยเธอไปง่ายๆ งั้นเหรอยัยบ้า”

“ไอ้คนไม่รักษาสัจจะ ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ” อินทิราเจ็บใจเหลือเกิน ทั้งสีหน้าและแววตาที่อีกฝ่ายแสดงออกมานั้น ทำให้เธออยากจะเอามีดปักกลางอกเขาเสียจริงๆ

“รู้ใจกันอย่างนี้ก็ดี จะได้อยู่ด้วยกันได้” ว่าแล้วบาสเตียนก็อดใจไม่ไหว โน้มใบหน้าคมลงไปประกบจูบริมฝีปากบางโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว

“อื้ออออ....”

เมื่อโดนลิ้นสากรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากโดยไม่ทันได้ตั้งตัว อินทิราร้องฮือในลำคอเพื่อประท้วง แต่ทว่าเขายิ่งบดเบียดริมฝีปากอย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ส่งลิ้นเข้าไปตวัดเลียหยอกล้อกับลิ้นของเธออย่างถือวิสาสะ ตักตวงลมหายใจของเธออย่างบ้าคลั่งจนหญิงสาวเริ่มอ่อนระทวยภายใต้เรือนกายกำยำ

นี่ถือว่าเป็นจูบแรกในชีวิตของอินทิรา ทำให้หญิงสาวที่ไร้เดียงสาในเรื่องอย่างว่าโดนอีกฝ่ายควบคุมได้อย่างง่ายดาย

“อืม..” บาสเตียนส่งเสียงคำรามในลำคอเบาๆ อย่างพอใจกับรสชาติความหอมหวานของอีกฝ่าย เขาอดไม่ได้ที่จะเลื้อยมือไปบดขยี้เนินเนื้อเต่งตึงผ่านผ้าเช็ดตัว นั่นทำให้มือของอินทิราเป็นอิสระเธอใช้จังหวะนี้ยกมันขึ้นมาบิดใบหูชายผู้บุกรุกสุดแรงเกิด

“โอ๊ยยยย!!”

บาสเตียนร้องออกมาสุดเสียง ใบหูที่เคยขาวปานหยวกแดงก่ำขึ้นมาทันตา ทำให้กิจกรรมที่กำลังไปได้สวยต้องสะดุดทันที

อินทิรารีบลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่งของเตียง กวาดสายตามองไปรอบตัวเพื่อหาอุปกรณ์ป้องกันตัว ก็เจอกับแจกันดินเผาใบใหญ่จึงยกขึ้นมาขู่อีกฝ่าย

“ไอ้คนฉวยโอกาส ก็บอกว่าวันนี้ยังไม่พร้อมไงรีบออกไปเลยนะ ไม่งั้นนายตายแน่”

“ยัยตัวดีเอ๊ย! มันจะมากเกินไปแล้วนะ” บาสเตียนโมโหจนตัวสั่น จ้องเขม็งไปยังดวงหน้าสวยราวกับต้องการกระชากวิญญาณให้ออกจากร่าง ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับเขาอย่างนี้มาก่อนเลย

“ไม่มากหรอกนี่มันยังน้อยไปกับสิ่งที่นายทำ”

“จำไว้เลยนะ! ฉันจะจัดเธอให้หนักๆ จนเดินไม่ได้ไปหลายวันเลยคอยดู เธอทำตัวเองนะช่วยไม่ได้” เขาพยายามข่มอารมณ์โมโหให้อ่อนลง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเยาะเย้ยอีกฝ่าย

“ออกไปเลย! ไอ้โรคจิต”

“ฉันออกไปแน่ ว่าแต่ปากเธอนี่ก็หวานไม่เบานะ ฉันชักจะติดใจซะแล้วสิหึๆ” ว่าแล้วบาสเตียนก็ส่งลิ้นออกมาเลียวนรอบริมฝีปากยั่วให้อีกฝ่ายโมโห

“ไอ้โรคจิต! ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่านายแล้ว” ใบหน้าสวยแดงระเรื่อเมื่อโดนแกล้งด้วยคำพูด แถมยังมีสายตาคมคู่นั้นโลมเลียไปพร้อมๆ กันอีกด้วย

“วันมะรืนฉันจะเข้ามานอนค้างห้องนี้เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ”

เขาว่าแล้วก็เดินยิ้มอย่างสบายใจตรงไปยังประตูที่อยู่ข้างห้อง มันถูกสร้างไว้เชื่อมกันตั้งแต่เมื่อครั้งที่บาสเตียนยังเป็นเด็ก ห้องนอนที่อินทิรากำลังครอบครองอยู่นั้นคือห้องนอนเขาในวัยเด็กนั่นเอง

เมื่ออินทิรารู้ว่ามีประตูเชื่อมต่อถึงกันเจ้าหล่อนก็ถึงกับปรี๊ดแตก นายนั่นวางแผนเอาไว้เสร็จสรรพ อย่างนี้แล้วคงหมดหวังที่จะรอดจากเงื้อมมือไอ้ซาตานร้ายคนนั้นแล้วสินะ

“ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอผู้ชายร้ายกาจอย่างนี้มาก่อนเลย ไอ้บ้าเอ๊ย!”

อินทิรานั่งบ่นอยู่บนเตียง เหลือบตามองประตูเจ้าปัญหาอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อนึกถึงประโยคที่ป้าสมัยเอ่ยก่อนหน้านี้เจ้าหล่อนก็คิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน ผู้ชายอย่างนี้คงกลับไปเป็นคนเดิมไม่ได้แล้วคงต้องเอาไปเผาทิ้งเท่านั้นถึงจะดีที่สุด