บทที่ 6 รู้สึกดีไหมเวลาที่โดนฉันจูบ

บทที่ 6

รู้สึกดีไหมเวลาที่โดนฉันจูบ

“บอสครับ มีลูกค้าไม่ยอมจ่ายหนี้เราอยู่สองราย รวมๆ แล้วก็หลายหมื่นดอลลาร์จะให้จัดการยังไงดีครับ” แอนดริวเอ่ยกับผู้เป็นเจ้านาย หลังจากเดินทางมาหาตั้งแต่เช้าตรู่

“จับตัวมันมาซ้อมให้หลาบจำ จากนั้นขังไว้ในคุกใต้ดินสักสองวัน หากยังหาเงินมาไม่ได้ก็จัดการตัดนิ้วมันซะ” เขานั่งไขว้ขาอยู่บนโซฟาสั่งการอย่างสบายๆ

อินทิราเดินเข้ามาได้ยินพอดี เธอถึงกับตกอกตกใจกับคำสั่งของบาสเตียน ไม่นึกว่าเขาจะจิตใจโหดเหี้ยมได้ถึงขนาดนี้ นั่นทำให้เธอต้องระวังตัวมากขึ้นไปอีก

“ครับบอส ถ้างั้นผมจะเข้าไปคาสิโนเดี๋ยวนี้เลย” แอนดริวรับคำสั่งแล้วลุกขึ้นจากโซฟา จากนั้นหันหลังจะเดินออกไปก็เจอกับอินทิราเข้าเสียก่อน

“สวัสดีค่ะคุณแอนดริว” เจ้าหล่อนเอ่ยทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“อ้าว! คุณอินสวัสดีครับ” เมื่อเห็นหญิงสาวแอนดริวก็ยิ้มทักทาย

“จะกลับแล้วเหรอคะ”

“ครับผม เอาไว้ค่อยคุยกันนะครับ วันนี้ผมต้องรีบไปทำธุระให้บอส”

“ค่ะ มาที่นี่บ่อยๆ นะคะฉันจะได้มีเพื่อนคุยบ้าง”

“ครับผม ถ้างั้นขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

อินทิรารู้สึกถูกชะตากับแอนดริวเป็นพิเศษ เธอสัมผัสได้ถึงมิตรภาพที่จริงใจของชายหนุ่ม แม้ว่าแอนดริวจะเป็นเลขาส่วนตัวของบาสเตียนผู้ชายที่เธอเกลียดเข้าไส้ แต่ก็มั่นใจว่าเขาเป็นคนดีอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองตามหลังเลขาหนุ่มตาเป็นมัน บาสเตียนก็อดที่จะพูดแขวะเจ้าหล่อนไม่ได้

“ร่าน!”

“นายเป็นผู้ชายจริงๆ รึเปล่า ปากจัดกว่าผู้หญิงซะอีก” อินทิราเอ่ยขณะหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวเดิมที่แอนดริวเคยนั่ง

“พรุ่งนี้เธอก็จะได้รู้ว่าฉันเป็นผู้ชายจริงรึเปล่าหึๆ” บาสเตียนแสยะยิ้มร้ายก่อนจะก้มหน้าลงไปสนใจหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือต่อ

“ชิส์!” อินทิราเบ้ปากใส่เขาอย่างไม่ยี่หระ จากนั้นก็ทำทีเป็นหยิบหนังสือพิมพ์อีกฉบับขึ้นมาอ่านบ้าง เธอต้องการกวนให้อีกฝ่ายเสียสมาธิจึงอ่านออกเสียงดัง จนบาสเตียนทนไม่ไหวต้องหันมาตะวาดใส่ทันที

“ไม่มีมารยาท! ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนส่วนตัวของเธอนะ”

“ก็ฉันอยากจะอ่านนายจะทำไม มีป้ายติดว่าห้ามอ่านหนังสือออกเสียงงั้นเหรอ?” เจ้าหล่อนทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่เขา

“เธอตั้งใจจะกวนประสาทฉัน!” บาสเตียนรู้ว่าเจ้าหล่อนตั้งใจทำให้เขาเสียสมาธิ

เก่งนักเหลือเกินเดี๋ยวได้โดนดีแน่

“ฉันเปล่า...ถ้าทนไม่ได้ก็ไปนั่งที่อื่นสิ”

“เธอกล้าดียังไงมาพูดอย่างนี้กับฉัน...ยัยบ้า!”

“ทำไมจะไม่กล้านายไม่ใช่พ่อแม่ฉันสักหน่อย” อินทิราต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่ยอมแพ้

“อยากลองดีนักใช่ไหม” ว่าแล้วบาสเตียนก็ลุกขึ้นจากโซฟารีบเดินตรงเข้ามาหาอินทิรา แต่เธอไวยิ่งกว่ารีบลุกขึ้นวิ่งหนีไป

บาสเตียนพยายามวิ่งไล่จับหญิงสาววนอยู่บริเวณโซฟานานสองนานจนเริ่มโมโห เพราะเจ้าหล่อนเร็วยิ่งกว่าลิงเสียอีก

“ถ้าฉันจับได้เธอตายแน่อินทิรา”

“ไม่...มี...ทาง”

“โธ่โว้ย! ถ้าวันนี้ไม่ได้ลงโทษเธอฉันไม่มีทางยอมเด็ดขาด!”

“ถ้านายไม่ส่งฉันกลับเมืองไทยฉันจะยั่วโมโหนายทุกวันเลยคอยดู”

“อย่าหวังเลยยัยบ้าเอ๊ย! เธอจะต้องอยู่ที่นี่จนตาย”

“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต” อินทิราตะโกนด่าพร้อมทั้งหยิบหมอนใบเล็กปาใส่เขา

“เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!” ใบหน้าของมาเฟียหนุ่มแดงก่ำด้วยความเกรี้ยวกราด เขาอยากจะจับเธอเอาตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดเสียเหลือเกิน

“สมน้ำหน้า นายยังไม่รู้จักฉันดีพอบอกไว้เลย”

“จะเล่นอย่างนี้ใช่ไหม ด้ายยย...”

บาสเตียนยืนนิ่งจ้องเขม็งไปยังดวงหน้าสวยเพื่อตั้งหลัก จากนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหวเพื่อหาทางจับตัวหญิงสาวให้ได้ รอบนี้เขาใช้ความไวกว่ารั้งมืออินทิราเอาไว้ได้ ก่อนจะผลักลงบนพื้นแล้วคร่อมตัวทับทาบไว้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” อินทิราขำไม่ออกเสียแล้วเมื่อตอนนี้เธออยู่ภายใต้เรือนกายกำยำของชายชายหนุ่ม

“ทำไมไม่ปากเก่งต่อล่ะแม่สาวน้อย” ตอนนี้บาสเตียนเป็นฝ่ายยิ้มเยาะได้บ้างแล้ว เขาตรึงแขนทั้งสองข้างของอินทิราแนบชิดกับพื้นห้องนั่งเล่น ก่อนจะค่อยโน้มใบหน้าคมลงไปจุมพิตที่แก้มขาวทั้งสองข้างสลับไปมาอย่างชื่นใจ

“อื้อ...หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้คนฉวยโอกาส” อินทิราพยายามส่ายหน้าหนีแต่เขากลับยิ่งระดมจูบตามแก้มขาวนวลอย่างบ้าคลั่ง เพื่อตอบแทนที่เธอแกล้งยั่วโมโหเขาก่อนหน้านี้

“ไม่ปล่อย! เก่งนักใช่ไหมเดี๋ยวได้เจอฉัน” ว่าแล้วบาสเตียนก็โน้มใบหน้าคมลงไปประกบจูบคนที่อยู่ใต้ร่าง

เมื่อเห็นเจ้าหล่อนไม่ยอมเปิดปากบาสเตียนก็ละมือข้างหนึ่งมาบีบจมูกหญิงสาว ทำให้อินทิราต้องยอมเผยอปากก่อนที่จะหมดลมหายไปใจเสียก่อน เมื่อทางสะดวกเขาส่งลิ้นเย็นเข้าไปตวัดเลียกับลิ้นของเธออย่างหื่นกระหาย โดยไม่สนว่าใครจะเข้ามาเห็น

ยิ่งได้ลิ้มลองรสชาติของริมฝีปากบาง บาสเตียนยิ่งหยุดตัวเองไม่ได้เลย ราวกับผู้หญิงคนนี้มีมนต์สะกดให้เขาหลงใหลและถอนตัวไม่ขึ้นซะอย่างนั้น

“อืออออ...”

บาสเตียนส่งเสียงฮือในลำคออย่างพอใจ เมื่อหญิงสาวเริ่มอ่อนระทวยยอมให้เขาตักตวงความหอมหวานได้ตามใจ ดวงตาคู่สวยของคนทั้งสองประสานกัน เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดให้ทั้งคู่ไม่อาจละสายตาไปจากกันได้ รสจูบที่ดูดดื่มแฝงไปด้วยความละเมียดละไมทำเอาอินทิราถึงกับเผลอใจไปชั่วขณะ ยอมให้เขาส่งลิ้นเข้ามารุกล้ำในโพรงปากอย่างสนุกสนาน

“ว้ายยย!!! คุณพระช่วย”

ป้าสมัยเดินเข้ามาเจอภาพบาดตาเข้าพอดี เจ้าหล่อนจึงอุทานร้องออกมาเสียงดังพลางยกมือขึ้นทาบอก ทำเอาคนทั้งสองหยุดชะงักหันไปมองหน้าแม่บ้านเก่าแก่พร้อมกัน แต่ทว่าบาสเตียนยังคงทับทาบอยู่บนตัวอินทิราไม่ยอมปล่อยโดยง่าย

“มีอะไรครับป้า” บาสเตียนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับไม่รู้สึกอายเลยสักนิด

อินทิราได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นด้วยความอับอายขายขี้หน้า ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้ยอมให้เขาทำตามอำเภอใจอย่างนี้

“เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ ป้าแค่เดินผ่านมาเฉยๆ งั้นป้าไปแล้วนะคะ” ว่าแล้วป้าสมัยก็รีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปโดยเร็ว

“นายมันบ้า แล้วอย่างนี้ฉันจะกล้ามองหน้าป้าสมัยได้ยังไงกัน” อินทิราเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นที่สุด แต่กลับแฝงความเขินอายไว้ในนั้นด้วยพอประมาณ

“....”

บาสเตียนไม่มีเวลาตอบเพราะเขาเอาแต่จ้องมองดวงหน้าสวย ราวกับตกอยู่ในห้วงแห่งความเสน่หาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แม้ว่าอินทิราจะหน้าตาคล้ายคลึงกับพลอยดาวคนรักเก่า แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความแตกต่างโดยสิ้นเชิง อินทิรามีความเป็นตัวเองสูงจนรับรู้ได้ถึงความจริงใจ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขายังคงต้องการทำให้เธอคนนี้ เป็นตัวแทนเพื่อระบายความแค้นภายในใจเฉกเช่นเดิม

“ปล่อยซะทีฉันอึดอัดจะแย่แล้วเนี่ย”

“ตอบคำถามฉันมาก่อนถึงจะปล่อย”

“ตอบคำถามบ้าบออะไรของนาย” อินทิรายังคงโวยวายใส่เขา เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง

“รู้สึกดีไหมเวลาที่โดนฉันจูบ” เขากระตุกยิ้มร้าย พลางนึกถึงเมื่อครั้งที่จูบพลอยดาวเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเธอบอกเขาว่าเป็นจูบแรกที่น่าประทับใจที่สุด

“กล้าถามเนอะ! ฉันขยะแขยงจนอยากจะอ้วกเต็มทีแล้วต่างหากล่ะ” อินทิราด่าเขาซึ่งๆ หน้า แต่ทว่าบาสเตียนกลับยิ้มอย่างพอใจ

“อย่างนี้สิฉันยิ่งชอบ อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันมักไม่เร้าใจ พรุ่งนี้ครางให้ดังๆ ล่ะฉันชอบเวลาที่ผู้หญิงครางใต้ร่างฉันหึๆ” บาสเตียนยอมลุกขึ้นจากตัวอินทิราตามคำร้องขอ ก่อนจะยื่นมือมาให้เธอพยุงตัวลุกขึ้นตามมา แต่อินทิราเลือกที่จะปฏิเสธดันตัวลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง

“ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนเลวกว่านายอีกแล้ว ชิส์!” อินทิราสะบัดตูดเดินหนีออกไปโดยเร็ว

บาสเตียนเผลอยิ้มน้อยๆ ออกมาอย่างไม่รู้ตัว พลางยกมือขึ้นมาลูบไล้ริมฝีปากตนเองเบาๆ แต่พอตั้งสติได้ชายหนุ่มก็หุบยิ้มแล้วรีบเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทางด้านอินทิราก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้สะอาด ไม่ให้คราบดีเอ็นเอของชายหนุ่มหลงเหลือแม้แต่น้อย โดยเฉพาะริมฝีปากบางที่เธอใช้นิ้วถูไถแรงกว่าที่อื่นๆ ยิ่งถูยิ่งนึกถึงรสจูบที่สุดแสนจะดูดดื่มนั่น ทำเอาเจ้าหล่อนถึงกับรู้สึกหงุดหงิดกับความคิดของตนเองซะเหลือเกิน

“แกเป็นบ้าอะไร ทำไมต้องคิดถึงเรื่องบ้าๆ พวกนั้นด้วยเนี่ย” เจ้าหล่อนบ่นให้ตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป