บทที่ 7 สวยจนฉันทนไม่ไหวแล้ว

บทที่ 7

สวยจนฉันทนไม่ไหวแล้ว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นฉุดให้หญิงสาวที่กำลังนั่งกลุ้มใจอยู่บนเตียงหลุดจากภวังค์ วันนี้ครบกำหนดที่บาสเตียนจะเข้ามาทวงสัญญาถึงในห้องแล้ว นั่นทำให้อินทิรานั่งตัวสั่นด้วยความกลัวปนตื่นเต้น เจ้าหล่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูหน้าห้อง ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตู

“อ้าว! ป้าสมัยเองเหรอคะ” อินทิราโล่งใจเป็นที่สุดเมื่อรู้ว่าคนที่มาเคาะประตูห้องคือป้าสมัย

“คิดว่าเป็นคุณบาสเตียนเหรอคะ” ป้าสมัยยิ้มให้ราวกับรู้ว่าวันนี้คือวันอะไร

“เอ่อ..ค่ะป้า” เจ้าหล่อนหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีเมื่อโดนแซว ตั้งแต่เมื่อวานที่ป้าสมัยเห็นบาสเตียนกอดจูบเธอในห้องนั่งเล่น เจ้าหล่อนยังคงอายทุกครั้งที่เห็นหน้าแม่บ้านใจดีคนนี้

“คุณบาสเตียนให้ป้าเอาของมาให้ค่ะ” ว่าแล้วป้าสมัยก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมแบนๆ ให้

“ขอบคุณค่ะป้า ว่าแต่มันคืออะไรงั้นเหรอคะ”

“ลองเปิดดูเองดีกว่าค่ะ ถ้างั้นป้าไปก่อนนะคะ” ป้าสมัยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะเดินลงไปที่ชั้นล่าง

อินทิรามองตามหลังไปด้วยความสงสัย จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้อง นั่งลงข้างเตียงก่อนจะเปิดกล่องหรูนั้นออกมาดูก็พบว่ามันคือชุดนอนสายเดี่ยวซีทรู แถมยังมีโน้ตใบเล็กๆ อยู่ในนั้นด้วยอีกต่างหาก

‘ใส่ชุดนี้ก่อนที่ฉันจะเข้าไปในห้อง ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน’

ได้อ่านแล้วอินทิราก็โยนชุดบ้าบอนั้นลงบนพื้นด้วยความโมโห เธอไม่มีทางใส่ชุดนั้นเด็ดขาด ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอโมโหได้ทุกครั้งที่เจอกันเลยจริงๆ

“ให้ตายฉันก็ไม่มีวันใส่ไอ้คนบ้า”

อินทิราพ่นคำก่นด่าลงไปที่ชุดที่กองแอ้งแม้งอยู่บนพื้น

“ทำไมเธอชอบขัดใจฉันอยู่เรื่อยเลย”

เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง อินทิราจึงหันขวับไปมองด้วยความตกใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนถอยหลังไปเล็กน้อย

“นายส่งชุดบ้าบออะไรมาให้ฉันใส่ก็ไม่รู้”

“สวยจะตายทำไมเธอไม่ใส่มันล่ะหึๆ”

“นายก็เอาไปใส่เองสิ คงจะสวยพิลึกน่าดู” พูดจบเจ้าหล่อนก็ขำออกมาเล็กน้อยด้วยความสะใจ

“ทำเป็นเก่งไปเถอะ วันนี้ฉันจะทำให้เธอครางทั้งคืนเลยคอยดู”

พูดจบบาสเตียนก็เดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวทันที

“ถ้าเข้ามาฉันจะร้องให้คนช่วย”

“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก เพราะห้องนอนทุกห้องเก็บเสียงได้ดีเลยล่ะ”

“อย่าทำฉันเลยนะ ขอเวลาอีกอาทิตย์นึงไม่ได้เหรอ ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ” อินทิราเริ่มใช้บทอ้อน ยกมือขึ้นไหว้ทำหน้าตาน่าสงสาร

“อย่ามาทำเป็นอ้อนวอนขอร้อง แค่ฉันให้เธอใส่ชุดเธอยังไม่ยอมทำตามเลย ฉันไม่หลงกลคนอย่างเธอหรอก” ว่าแล้วบาสเตียนก็เดินย่างสามขุมอ้าแขนต้อนอินทิราไปที่มุมห้อง

“ก็ชุดที่นายให้ใส่มันโป๊ะขนาดนั้นใครใส่ก็บ้าแล้ว” พูดจบอินทิราก็ย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อจะลอดช่องแขนบาสเตียนหนีไป แต่ทว่าเธอกลับถูกชายหนุ่มรั้งตัวไว้ กอดรัดจนแน่นขนัดแล้วลากตัวไปที่เตียงนอน

“ฤทธิ์เยอะเหลือเกินนะ”

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!”

ตุบ!!!

บาสเตียนโยนตัวหญิงสาวลงบนเตียงนุ่ม จากนั้นก็ตามขึ้นไปคร่อมร่างไว้ ตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้แน่น ส่งสายตาคมโลมเลียบนใบหน้าสวยโดยเฉพาะริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ ที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้

เจ้าหล่อนพยายามดิ้นรนเพื่อให้เป็นอิสระ บาสเตียนจึงใช้ความเผด็จการออกคำสั่งเสียงดัง

“อยู่เฉยๆ สิวะ!”

“ไม่!”

“จะดื้อไปถึงไหนในเมื่อเธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี นอนนิ่งๆ ให้ความร่วมมือดีกว่าน่า ยิ่งเธอขัดขืนฉันยิ่งจะรุนแรง...เตือนแล้วนะ”

ได้ยินอย่างนั้นอินทิราก็เริ่มอยู่นิ่งๆ ลดความพยศลงในทันที เพราะเธอคิดว่าถึงยังไงวันนี้ก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี ยิ่งให้ความร่วมมือสงครามรักครั้งนี้น่าจะจบลงเร็วขึ้น

“จะทำอะไรก็รีบทำสิ ฉันหนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่” เจ้าหล่อนเอ่ยแต่สายตากลับเสมองไปทางอื่น หยาดน้ำใสๆ ไหลลงจากหางตาด้วยความเสียใจ ก็แน่ล่ะเพราะการเสียตัวครั้งนี้มันเป็นการเสียความบริสุทธิ์ ที่เธอหวงแหนไว้ให้กับชายผู้เป็นที่รักในอนาคตน่ะสิ

“ตอนนี้เธออาจจะร้องไห้เสียใจ แต่อีกไม่นานหรอก...เธอจะเสียวจนต้องร้องครวญครางเลยล่ะ” เขาโน้มใบหน้าลงมาเอ่ยเบาๆ ข้างใบหูสวย จากนั้นก็บรรจงจุมพิตตามดวงหน้าสวยอย่างเสน่หา

ทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นทำเอาหญิงสาวที่นอนตัวเกร็งขนลุนเกรียวด้วยความสยิว แม้ว่าเธอจะขยะแขยงไม่เต็มใจกับมันนัก แต่ทว่ากลับรู้สึกปั่นป่วนในร่างกายอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกพวกนั้นมันหายไปและถูกแทนที่ด้วยความต้องการอย่างที่เขาบอกจริงๆ กลิ่นกายของชายหนุ่มช่างยั่วเย้าความต้องการให้เธอได้มากเหลือเกิน

“อือออ...” อินทิราเผลอร้องครางออกมาเบาๆ จนเจ้าหล่อนต้องเม้มปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ใจ

บาสเตียนยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าสวยให้หันมามองตนเอง แต่ทว่าอินทิรากลับหลับตาพริ้มไม่อยากเห็นคนตรงหน้าให้เจ็บช้ำใจ

“ลืมตาเดี๋ยวนี้!”

“....”

อีกฝ่ายไม่ตอบและไม่ยอมทำตาม

“ฉันบอกให้ลืมตาเดี๋ยวนี้ไง!”

อินทิราตัดความรำคาญจึงเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็เห็นดวงหน้าหล่อจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว

“มองทำไม?” เห็นอย่างนั้นอินทิราก็เขินเบอร์แรง สายตาคมคู่นั้นทำให้เธอแทบละลายเสียให้ได้ หากไม่ได้เจอกันที่นี่เธอคงจะมีใจให้ผู้ชายคนนี้ไปแล้วอย่างแน่นอน เพราะเขาหล่อบาดใจแถมยังรวยระดับท็อปของอเมริกาอีกด้วย

“มองเมียตัวเองไม่ได้รึไง” บาสเตียนเอ่ยหยอกหญิงสาว ส่งสายตาเจ้าชู้ยักษ์ใส่แทบไม่กะพริบตา

“ฉันไม่ใช่เมียนายสักหน่อย”

“ก็กำลังจะเป็นอยู่นี่ไงล่ะหึๆ”

“รีบๆ ทำซะสิฉันขยะแขยงนายเต็มทนแล้ว”

“ดี!! ขยะแขยงฉันให้มากๆ เพราะนับจากวันนี้ฉันจะย้ายเข้ามานอนกับเธอที่นี่”

บาสเตียนไม่ยอมให้อีกฝ่ายเอ่ยคำใดประท้วง เขาประกบจูบริมฝีปากบางทันที มือหนาทั้งสองข้างบีบเคล้นเนินอกสาวผ่านเสื้อนอนตัวบาง บดจูบอย่างบ้าคลั่งจนทำให้ร่างบางอ่อนระทวยในพริบตา เขาส่งลิ้นเย็นเข้าไปในโพรงปากตวัดเลียกับลิ้นของอินทิราอย่างสนุกสนาน

ในขณะเดียวกันความเป็นชายก็เริ่มขยายตัวจนคับแน่นเป้ากางเกงดุนที่เนินสาวของอินทิราจนรู้สึกได้

“อืมมมม...”

บาสเตียนส่งเสียงครวญครางในลำคออย่างพอใจกับรสชาติความหอมหวานของริมฝีปากบาง จากนั้นไม่นานเขาก็ค่อยๆ ดึงชายเสื้อของอินทิราขึ้นไปกองไว้บนเนินอกเต่งตึง เลื้อยมือไปด้านหัลงเพื่อปลดตะขอยกทรงสีชมพูพาสเทลออก ไม่นานหลังจากนั้นส่วนบนของหญิงสาวก็เปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิด

ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเผยให้เห็นเรือนกายกำยำ เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อบ่งบอกว่าเขาใส่ใจกับสรีระมากขนาดไหน อินทิราเห็นอย่างนั้นก็เอนหน้าหนีด้วยความเขินอาย หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อเขาค่อยๆ ดึงกางเกงเธอลงไปที่ปลายเท้าพร้อมกับแพนตี้ตัวจิ๋ว เผยให้เห็นเนินโหนกนูนที่ปกคลุมไปด้วยทุ่งหญ้าสีดำขลับ ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็ทำให้ท่อนเอ็นตัวเขื่องกระดกรับ บ่งบอกว่ามันพร้อมที่จะเข้าไปทักทายกันแล้ว

“สะ...สวยเหลือเกิน สวยจนฉันทนไม่ไหวแล้ว”